Οι συγγραφείς του υποστηρίζουν ότι προσπαθούν να παρουσιάσουν τον Αρη Βελουχιώτη μακριά από μύθους και ωραιοποιήσεις. Στην πραγματικότητα, το κείμενό τους, που αντίθετα με όσα υποστηρίζει η διαφήμισή του δεν περιέχει ουσιαστικά τίποτα καινούργιο, βρίθει ιστορικών στρεβλώσεων και κιτρινισμού. Θα μείνουμε μόνο στα βασικότερα:

«Αυτά ως το 1924, ακόμα και το '25 σχεδόν, όταν επί τέλους άρχισα με τη βοήθεια των κομμουνιστών εργατών και διανοουμένων να βλέπω όχι θολά, μα με κάποια καθαρότητα. Εφτασε λίγο καιρός να απαλλαγώ από την επίδραση του διεφθαρμένου αστικού πολιτισμού. Ημουνα πια στους κόλπους του Κομμουνιστικού Κόμματος (...) Διαπαιδαγωγήθηκα ταξικά, έμαθα το συμφέρο μου, πέταξα τον κεφαλαιοκρατικό πολιτισμό στα μούτρα της λωποδύτριας μπουρζουαζίας και ρίχτηκα με πίστη, με θέληση, με ηρωισμό στον αγώνα για τις εργαζόμενες μάζες».

«Οι ιδιότητες που αποκτά ένας άνθρωπος μέσα από τη δραστηριότητά του δεν κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση, ούτε είναι ασύμβατες με τον χαρακτήρα που διαμορφώνει. Ο κακοποιός δεν μπορεί να μην έχει συνείδηση και συμπεριφορά κακοποιού. Μπορεί κάποια στιγμή να σταματήσει να είναι κακοποιός, αλλά τα στοιχεία του χαρακτήρα δεν τροποποιούνται ταυτόχρονα, ιδιαίτερα μάλιστα αν χρειάζονται στη νέα δραστηριότητα του συγκεκριμένου ανθρώπου» (σελ. 88)!!!

Αρα: Αφού ο Βελουχιώτης ήταν κακοποιός το 1925, δεν μπορούσε να μην διατηρεί τα χαρακτηριστικά του κακοποιού το 1940 ή το 1945!!! Πραγματικά, εξαίρετο δείγμα ιστορικής και διαλεκτικής ανάλυσης!

Μόνο που με αυτήν τη λογική αμφισβητείται η δυνατότητα του κομμουνιστικού κινήματος και οποιουδήποτε άλλου κοινωνικού - ταξικού κινήματος στην Ιστορία της ανθρωπότητας να συμβάλει στην αλλαγή της στάσης και των χαρακτηριστικών των λαϊκών μαζών.

«Απέναντι σε αυτές τις διώξεις το ΚΚΕ ανέπτυξε ανάλογη αντίδραση. Συγκρούσεις με την αστυνομία, παράνομη δραστηριότητα, αποδράσεις από τις φυλακές, πλαστογραφήσεις ταυτοτήτων και άλλων υλικών που διευκόλυναν την παράνομη κομματική δουλειά. Οι συνθήκες ήταν άριστες για έναν πρώην κακοποιό να ενσωματωθεί σε αυτή την κομματική δουλειά ως πολύτιμο και άκρως χρήσιμο στοιχείο και όσα είχε μάθει ως παραβατικός να τα χρησιμοποιήσει προς όφελος του επαναστατικού κινήματος» (σελ. 87).

Το μόνο που αλλάζει κατά τους συγγραφείς είναι ο σκοπός!!

Πρόκειται για συλλογισμό βαθιά αντιδραστικό και ιδιαίτερα επικίνδυνο. Οχι μόνο γιατί ευθυγραμμίζεται με τα επιχειρήματα του αντικομμουνισμού και της αστικής προπαγάνδας, αλλά γιατί είναι η πραγματικότητα με το κεφάλι προς τα κάτω. Οι πράξεις αποσυνδέονται από το πλαίσιο της ταξικής πάλης που τους δίνει νόημα και περιεχόμενο και παρουσιάζονται ξεκομμένες, αυθύπαρκτες. Μια τέτοια λογική άλλωστε αποθεώνεται και στη γνωστή θεωρία των «δύο άκρων»!!

α) Αναφέρουν μια σύλληψή του για κλοπή το 1929, την οποία ο Βελουχιώτης (ο ίδιος που έχει αποδεχθεί την κατηγορία του 1925) την αποδίδει σε πλεκτάνη. Οι συγγραφείς - λαγωνικά των ασφαλίτικων αρχείων αποδέχονται ότι σε αυτά δεν βρήκαν τίποτα για την τότε υπόθεση, αλλά ανάμεσα στο λόγο του Βελουχιώτη και της Ασφάλειας επιλέγουν τον δεύτερο!

β) Μέσα από αναλύσεις με ιδιαίτερη φαντασία, αλλά χωρίς ιστορικά τεκμήρια, θεωρούν ότι εφόσον ο ρεμπέτης Νίκος Μάθεσης (Τρελλάκιας) έγραψε στίχους αφιερωμένους στο θάνατο του Βελουχιώτη, αυτό σημαίνει ότι τον γνώριζε από τον υπόκοσμο της δεκαετίας του 1930!

γ) Παραθέτουν επιλεκτικά μαρτυρίες ανθρώπων που γνώρισαν τον Βελουχιώτη, δίχως ποτέ να αναφέρονται στο ιστορικό πλαίσιο που δόθηκαν, ούτε στις πολιτικές διαφωνίες που είχαν με τον Βελουχιώτη.

δ) Χωρίς αναφορά σε πηγές, «περιγράφονται» λεπτομέρειες για βασανισμούς, δολοφονίες εγκύων κ.λπ. (που θα ζήλευαν και τα αντίστοιχα αφιερώματα της «Δημοκρατίας» και της «Ελεύθερης Ωρας»), παρουσιάζοντας τη σκληρότητα του Βελουχιώτη στην αντιμετώπιση παρεκκλίσεων «κλαριτών» που είχαν συμμετάσχει στον ΕΛΑΣ.

Πηγή: Μια αναφορά της Μαρίας Καραγιώργη που μιλά για υπογραφή δήλωσης μετανοίας για προσωπικούς λόγους (χωρίς να αναφέρει αυτούς τους λόγους και δίχως η ίδια να έχει ιδία γνώση της τότε κομματικής δραστηριότητας), κάτι προσωπικές μαρτυρίες από εδώ και εκεί, που υπονοούν βασανισμούς του Αρη στα γεννητικά όργανα κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του, κάτι η γνώμη του ρεμπέτη Μάθεση ότι ο Βελουχιώτης ήταν «μάγκας» και έδεσε το γλυκό! Ο Αρης υπέγραψε γιατί από τα βασανιστήρια θίχτηκε ο ανδρισμός του! Και όλα αυτά για να αμφισβητηθεί η διασταυρωμένη μαρτυρία ότι ο Βελουχιώτης υπέγραψε δήλωση μετανοίας έπειτα από εντολή του χαφιέ της Ασφάλειας Τυρίμου, ο οποίος επικαλέστηκε ψευδώς ανάλογη εντολή του Ζαχαριάδη.

Μετά από όλα αυτά θα συμφωνήσουμε ότι το λιβελογράφημα είναι τόσο χρήσιμο, όσο διαδίδουν οι συγγραφείς του και η «Εφημερίδα των Συντακτών». Είναι χρήσιμο για να αντιληφθούν όλοι καλύτερα ότι ο οπορτουνισμός είναι το πρώτο βήμα για τον αντικομμουνισμό και φυσικά, όπως πάντα, η κατρακύλα του αντικομμουνισμού δεν έχει πάτο.

ΥΓ 1: Ο ένας από τους τρεις δεν είναι μόνο συντάκτης της «Εφημερίδας των Συντακτών», αλλά και ένας από τους πρωτοστάτες της ομάδας «Εργατικός Αγώνας», η οποία, ανάμεσα σε άλλα, υποστήριζε ότι το ΚΚΕ διαστρεβλώνει την Ιστορία του!!

ΥΓ 2: Να τους χαίρονται!