Αυτή η εκτίμησή μας ισχύει και για τα μέτρα που αφορούν τόσο στους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, όσο και στους εργαζόμενους του Δημοσίου.

Ολοι οι, κατά κυβερνητική παραγγελία, ελεγχόμενοι αναλυτές από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, συνεπικουρούμενοι και από τις πλειοψηφίες των διοικήσεων ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, αγνόησαν τη συνολική αντεργατική λογική αυτών των μέτρων και απομονώνοντας ορισμένες πλευρές τους, τα εξωράισαν και τα παρουσίασαν ακόμα και ως θετικά ή έστω ήπια.

Συμβάλλοντας σε μια προσπάθεια συνολικής αποκάλυψης και συνολικής απόρριψης και απόκρουσης της αντεργατικής ουσίας αυτών των μέτρων, θα σταθούμε σ' αυτά που αφορούν στους δημόσιους υπάλληλους.

Κατ' αρχήν πρόκειται για μέτρα που θίγουν όλους τους εργαζομένους στο Δημόσιο.

Οι πριν το 1982 διορισθέντες, που δε συμπληρώνουν 35ετία ως το 2008, χάνουν όλα τα δικαιώματα που τους είχαν απομείνει πλην του δικαιώματος της συνταξιοδότησής τους με 35ετία χωρίς όριο ηλικίας.

Αυτό σημαίνει ότι μόνο λίγοι δημόσιοι υπάλληλοι, που έχουν διοριστεί μέχρι το 1973 και φυσικά συμπληρώνουν 35ετία μέχρι το 2008, θα πάρουν κύρια σύνταξη που θα είναι το 80% των συντάξιμων αποδοχών (βασικός μισθός και χρονοεπίδομα) του τελευταίου μισθού τους. Οι υπόλοιποι που θα συμπληρώσουν 35ετία από το 2008και μετά, θα πάρουν σύνταξη που θα μειώνεται ως ποσοστό επί των συντάξιμων αποδοχών κατά 1% κατ' έτος από το 2008 έως το 2018 φτάνοντας από το 80% στο 70% σε μια δεκαετία. Θα μειώνεται όμως και από το γεγονός ότι αυτή η σύνταξη από το 2008 και μετά και μέχρι το 2012 δε θα υπολογίζεται πλέον στις συντάξιμες αποδοχές,αλλά στο μέσο όρο των συντάξιμων αποδοχών των τελευταίων 2 ετών για το 2009, των τελευταίων 3 ετών για το 2010, των 4 για το 2011 και των 5 ετών για το 2012. Ετσι, η αντεργατική αυτή ρύθμιση της 5ετίας που θεσμοθετήθηκε το 1992 για τους ασφαλιζόμενους από το 1993 επεκτείνεται σχεδόν σε όλους.

Να σταθούμε λίγο σ' αυτό το ζήτημα γιατί πολλές συγχύσεις έχουν καλλιεργηθεί. Κατ' αρχήν, σύμφωνα με το κυβερνητικό κείμενο από 1-1-2003 θα έχουμε 20% κρατήσεις και σ' αυτές τις 60.000 δρχ., που σημαίνει ότι από αυτήν την ημερομηνία και μετά και κάθε μήνα θα είναι οι αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων κατά 12.000 δρχ. (20% επί 60.000) λιγότερες. Συνολικά δηλαδή κατ' έτος, κατά μέσο όρο από όλους τους δημόσιους υπαλλήλους η κυβέρνηση θα εισπράττει 51 δισ. δρχ.

Από την άλλη πάλι, σύμφωνα με το κυβερνητικό κείμενο, οι συντάξεις δε θα παίρνουν αμέσως όλο το συντάξιμο ποσό, που προκύπτει από τον συνυπολογισμό των 60.000 δρχ. στις συντάξιμες αποδοχές. Το κείμενο προβλέπει ότι για το 2003 θα δοθούν τα 7/35 αυτού του ποσού και για κάθε επόμενο έτος μέχρι το 2008 θα δίνονται επιπλέον 7/35 κατ' έτος.

Επίσης, με την προβλεπόμενη ενοποίηση του μετοχικού Ταμείου (ΜΤΠΥ) με το Ταμείο Αρωγής (ΤΕΑΔΥ) θα εφαρμοστεί και ο νόμος 2084/92 για συνολική επικουρική σύνταξη στο 20% της κύριας. Ετσι το 36% της κύριας σύνταξης που δίνουν αθροιστικά ως μέρισμα τα 2 αυτά Ταμεία, θα κατέβει στο 20% και θα χάσουν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι ένα 16%. Παραπέρα αυτό το Ταμείο θα γίνει ...φτερό στον άνεμο, με το κεφαλαιοποιητικό σύστημα, που σύμφωνα με τα κυβερνητικά μέτρα θα εφαρμοστεί στα επικουρικά ταμεία, καθώς και με την παράδοση της κινητής και ακίνητης περιουσίας τους στη διαχείριση των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών και στον τζόγο του χρηματιστηρίου.

Ακόμα με τη μετέλιξη του Ταμείου Χορήγησης του Εφάπαξ (ΤΠΔΥ) σε πλήρως αυτοδιοικούμενο οργανισμό, όπως αναφέρει το κυβερνητικό κείμενο και με δεδομένο ότι τα 2/3 των αποθεματικών αυτού του ταμείου φαγώθηκαν στο χρηματιστήριο, ανοίγει ο δρόμος για δραστική μείωση του εφάπαξ και για την επιβολή νέας αυξημένης εισφοράς σε βάρος όλων των εργαζομένων στο Δημόσιο.

Επίσης με το νέο μέτρο της 37ετίας για συνταξιοδότηση χωρίς όριο ηλικίας, χάνεται η 35ετία αλλά παραμερίζεται και το ώριμο αίτημα για 30ετία.

Είναι γεγονός βέβαια ότι η κυβέρνηση στηριζόμενη στον ασφαλιστικό μεσαίωνα των νόμων 1902/90 και 2084/92 της ΝΔ, διαιωνίζει και επιτείνει το «διαίρει και βασίλευε» με το «ρατσισμό» της κατηγοριοποίησης σε παλιούς και νέους ασφαλισμένους, επιδιώκοντας έτσι πρόσκαιρες «συμμαχίες» μερίδας εργαζομένων, με στόχο να διασπάσει το ενιαίο μέτωπό τους και σταδιακά να επεκτείνει το σύνολο των αντιδραστικών μέτρων στο σύνολο των εργαζομένων. Κάτω από αυτό το πρίσμα, αυτά τα μέτρα είναι μια δεύτερη δόση μετά την πρώτη του 1990 - 1992, που σίγουρα θα έχει και τη συνέχειά της. Αυτό, άλλωστε, φάνηκε και στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις 15 και 16 Μαρτίου 2002 στη Βαρκελώνη, όπου, για πολιτικές σκοπιμότητες όπως ωμά ομολόγησαν οι Ευρωπαίοι πρωθυπουργοί, ανέβαλαν την άμεση επιβολή του συνόλου των ολοκληρωτικών αντιασφαλιστικών μέτρων τους για την επόμενη Σύνοδό τους.

Ολη αυτή η αντιασφαλιστική επέλαση που αντιστοιχεί στις συνολικές αντιλαϊκές κοινωνικο - οικονομικές διαρθρωτικές αλλαγές, στην ελεύθερη ασύδοτη αγορά, στις νέες ανάγκες για ακόμα μεγαλύτερη κερδοφορία του κεφαλαίου, μετατρέπουν τον εργαζόμενο σε σύγχρονο φτηνό δούλο, υποθηκεύουν το παρόν και το μέλλον του, βάζουν τορπίλη στη συλλογική δράση του.

Στην ίδια γραμμή σε πλήρη συμπαιγνία με την κυβέρνηση, ως πολιτικά ενεργούμενα του κεφαλαίου, κινούνται με παραλλαγές βέβαια και τα κόμματα ΝΔ και ΣΥΝ (άτολμα τα ονομάζουν τα στελέχη της ΝΔ και αναποτελεσματικά για τη βιωσιμότητα των ταμείων τα στελέχη του ΣΥΝ).

Ετσι, θέλουν να μεταθέσουν την ευθύνη του κράτους για την Κοινωνική Ασφάλιση του εργαζόμενου, στην ατομική προσωπική του ευθύνη. Ετσι, θέλουν το αυτονόητο δικαίωμα στην πλήρη δωρεάν υψηλού επιπέδου Κοινωνική Ασφάλιση, που έχει ο εργαζόμενος, ως δημιουργός όλου του πλούτου, να το μετατρέψουν σε ακριβό εμπορεύσιμο είδος στα χέρια των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών.

Στα πλαίσια αυτά είναι άμεση ανάγκη να υψωθεί ρωμαλέο ταξικό μέτωπο ενωτικών αποφασιστικών αγώνων, που θα αποκρούει αποφασιστικά το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης - κεφαλαίου - ΕΕ- ευρωενωσιακών κομμάτων - συμβιβασμένων πλειοψηφιών σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.

Με μπροστάρη το ΠΑΜΕ έχουν μπει τα θεμέλια. Εγιναν πριν λίγες μέρες τα συλλαλητήρια της νέας Ανοιξης των αγώνων.

Στις 3 του Απρίλη προβάλλει η 24ωρη απεργία. Να την κάνουμε καθολική, δυναμική, ανατρεπτική. Μπορούμε να πάρουμε αποφάσεις στα Συνδικάτα, να οργανώσουμε παντού απεργιακές επιτροπές, παντού ξεσηκωμό. Αυτός είναι ο μονόδρομος της ελπίδας.