«Η μέρα της Πρωτομαγιάς δε θα μπορούσε να είναι πιο "κόκκινη" για την Πρίστινα. Οχι όμως "κόκκινη από ζωή", όπως θα προτιμούσε ο Μαγιακόφσκι. Εγινε "κόκκινη από θάνατο". Φρόντισε το ΝΑΤΟ.

Το νέο αποτρόπαιο έγκλημα της 1/5/1999 σημειωτέον ότι έγινε ενώ οι Γιουγκοσλάβοι απελευθέρωναν τους τρεις Αμερικανούς στρατιώτες αιχμαλώτους, τους οποίους είχαν συλλάβει από τις πρώτες μέρες των εναντίον τους εχθρικών επιχειρήσεων. Σε ... ανταπόδοση της απελευθέρωσης των αιχμαλώτων, το ΝΑΤΟ έστρεψε τους πυραύλους του εναντίον λεωφορείου που κινούνταν γεμάτο αμάχους στην Πρίστινα, τη στιγμή που το όχημα διέσχιζε τη γέφυρα Λούζανι. Σύμφωνα με τους αυτόπτες μάρτυρες, το λεωφορείο από την έκρηξη διαλύθηκε στα δυο...

Ομως το μένος των σφαγέων ήταν ασίγαστο: Σε λιγότερο από μια ώρα μετά την πρώτη επίθεση κατά του λεωφορείου, τα ΝΑΤΟϊκά αεροσκάφη επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος - στον τόπο όπου σφαδάζουν οι τραυματίες - για να ολοκληρώσουν το έργο τους! Τα ΝΑΤΟϊκά αεροσκάφη ξαναβομβαρδίζουν τους ήδη σκοτωμένους και αιμόφυρτους άμαχους επιβάτες!

Το νέο "ανθρωπιστικό" έργο κόστισε τη ζωή σε πάνω από 47 ανθρώπους, εκ των οποίων τουλάχιστον 40 ήταν Αλβανόφωνοι...

Το ΝΑΤΟ, όταν ζητήθηκαν εξηγήσεις για το νέο "λάθος", απάντησε ότι δε γνωρίζει τίποτα, αφού, όπως υποστήριξε, η γέφυρα στο Λούζανι "δεν ήταν στη λίστα των στόχων"... Πάντως, οι επιτελείς του, με ψυχραιμία πληρωμένου φονιά, εξηγούσαν πως αυτό "δε σημαίνει απαραίτητα ότι το περιστατικό δε συνέβη. Υπάρχουν - όπως είπαν- δευτερεύοντες, ευκαιριακοί στόχοι. Αλλά αυτός δεν ήταν στη λίστα"...

Την επόμενη μέρα από τη διατύπωση των παραπάνω ισχυρισμών, το ΝΑΤΟ καταστάλαξε στην εξής εκδοχή: Το λεωφορείο, όπως ανακοίνωσε, περνούσε από το σημείο της έκρηξης, όχι πριν, αλλά μετά την εκτόξευση του πυραύλου από το αεροσκάφος, ως εκ τούτου το ΝΑΤΟ δεν ευθυνόταν για το βομβαρδισμό του! Δεν ευθυνόταν, δηλαδή, η βόμβα που έπεσε πάνω στο λεωφορείο, αλλά το λεωφορείο που έπεσε πάνω στη βόμβα...».

Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν πως η ιστορία γράφεται από τη μοίρα των ανθρώπων. Ελα όμως που έρχεται αυτή η ίδια η ιστορία να τους ανατρέψει τη μεταφυσική αυτή αντίληψη, διαψεύδοντάς τους πανηγυρικά... Αφού η δράση των δημιουργών των γεγονότων που συνθέτουν το παζλ της πραγματικής απεικόνισής της, βρίσκεται πάντα αμείλικτη και μπροστά και πίσω από τη μοίρα των ανθρώπων και την ίδια την ιστορία. Ακόμη και στην πιο αθέατη πλευρά των γεγονότων, ακόμη και στην πιο παραπλανητική και καμιά φορά στη συνειδητά ή ασυνείδητα λειψή σύλληψη της πραγματικότητας και των δημιουργών της. `Η ακόμη και στην ανάστροφη εμφάνιση των γεγονότων, προκειμένου να παρουσιαστεί το «φανταστικό» σαν «πραγματικό» και τ' ανάποδα, που πάνε μαζί. Μα η αντικειμενική αλήθεια δεν μπορεί να χαθεί στους λαβυρίνθους της υπόγειας διαδρομής, στην οποία πασχίζουν να ωθήσουν τα πραγματικά γεγονότα αυτοί που θέλουν τις λαϊκές συνειδήσεις στα σκοτάδια, προκειμένου να διαφεντεύουν τον κόσμο. Και επειδή πάντα υπάρχουν και θα υπάρχουν οι δυνάμεις που θα σπάζουν το πέπλο που καλύπτει την ένοχη σιωπή και τον καθρέφτη που, δημιουργώντας είδωλα, κάνει αθέατη την αντικειμενική πραγματικότητα, «ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον». Και στην πραγματικότητα που διαμορφώθηκε πριν κατά τη διάρκεια και μετά τον πόλεμο του ΝΑΤΟ ενάντια στη Γιουγκοσλαβία, η πλοκή των γεγονότων και η απεικόνισή τους πέρασε από τη διαδικασία που τα ωθούσε στην κατεύθυνση της αυθύπαρκτης αναγκαιότητάς τους, οδεύοντας προς τη μεσουράνηση της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων.

Η αποκάλυψη της πραγματικής ιστορίας, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον πόλεμο, είναι το αποτέλεσμα της θαυμάσιας δουλιάς που αποτύπωσε σε βιβλίο ένας δικός μας άνθρωπος.

Ο Νίκος Μπογιόπουλος, με τον εύληπτο, προσιτό του λόγο, τεκμηριώνει την αντικειμενική πραγματικότητα που διαδραματίστηκε και διαδραματίζεται, έτσι ώστε το βιβλίο του, ΒΑΛΚΑΝΙΑ -78 μέρες, «στόχος του ΝΑΤΟ», που μόλις κυκλοφόρησε σε συνέκδοση «Ριζοσπάστη» - «Σύγχρονης Εποχής», να αποτελεί πραγματικό ντοκουμέντο.

Η προσέγγιση του συγγραφέα δεν απαντά απλά στην καταγραφή των γεγονότων ακόμη και των πραγματικών. Και λέμε των πραγματικών γιατί η ευρωατλαντική προπαγάνδα φρόντισε να κάνει πραγματικό γεγονός τη διαβόητη «εθνοκάθαρση» ως πραγματικότητα, αν και ήταν ανύπαρκτη. Οπως επίσης και τα γεγονότα στο Ραμπουγιέ, που σύμφωνα με τους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς οδήγησαν στη λύση με άλλα μέσα, δηλαδή τον πόλεμο. Μέσα από την παρουσίασή τους γίνεται σε βάθος ανάλυση, για να αναδυθούν στην επιφάνεια όλα εκείνα τα στοιχεία και οι παράγοντες που συνθέτουν την ιστορία των 78 ημερών στη Γιουγκοσλαβία. Ετσι η αποκάλυψη των πραγματικών αιτίων του εγκλήματος που ακόμη συνεχίζεται, αλλά και των πραγματικών ρόλων όλων των δυνάμεων που συμμετείχαν στο προμελετημένο αυτό έγκλημα κατά των λαών των Βαλκανίων να αποκτήσουν την πραγματική τους διάσταση, κόντρα στην απάτη των ΝΑΤΟικών επιτελείων προπαγάνδας και του σκοταδισμού του αμερικανικού τηλεοπτικού δικτύου CNN.

Ο Νίκος Μπογιόπουλος δεν αρκέστηκε μόνο στη σύνθεση όλων εκείνων των στοιχείων που αποδεικνύουν την αντικειμενική πραγματικότητα των 78 ημερών με τους ανηλεείς βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, που σκοπό είχαν τη δημιουργία συνθηκών και προϋποθέσεων ολοκληρωτικής ταπείνωσης και υποταγής του λαού της και των άλλων Βαλκάνιων λαών στη βαρβαρότητα της «νέας τάξης». Αναδεικνύει όλα εκείνα τα προβλήματα που ενυπάρχουν ως άλυτα απομεινάρια της καπιταλιστικής δράσης στα Βαλκάνια, με πραγματικές ή μη διαιρέσεις των λαών, και που στο όνομα της δήθεν υπεράσπισης των μειονοτήτων αποτελούν ενίοτε τις αφορμές ή γίνονται, μέσω της υποδαύλισής τους από τους Ευρωατλαντικούς, αφορμές για να μοιράζονται και να ξαναμοιράζονται εδάφη, αγορές, σφαίρες επιρροής, προκειμένου η χρηματιστική ολιγαρχία να συνεχίζει τη ληστρική αφαίμαξη των απλών ανθρώπων του μόχθου.

Η ολοκλήρωση του θέματος, που πραγματεύεται το βιβλίο, γίνεται με την αποτύπωση των αποτελεσμάτων του πολέμου, την επιβολή τους από τους διεθνείς και περιφερειακούς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς με το διαβόητο «Σύμφωνο Σταθερότητας στη ΝΑ Ευρώπη» και τους απεχθείς όρους που επιβάλλει στους Βαλκάνιους, προκειμένου να «ευθυγραμμιστούν» με τη «δημοκρατία», δηλαδή τη στυγνή ευρωατλαντική δικτατορία τους. Αναδεικνύεται επίσης και ο ρόλος αυτών των οργανισμών ως επιτελείων και μηχανισμών επιβολής της βίας και της κυριαρχίας της θέλησης μιας χούφτας καπιταλιστών πάνω στους στυγνά εκμεταλλευόμενους λαούς. Η ανάδειξη επίσης του «Τύπου» και των ΜΜΕ ως του πλέον απαραίτητου εργαλείου των σφαγέων των λαών για την προετοιμασία των συνειδήσεων, προκειμένου να αποδεχτούν την υποταγή στη «νέα τάξη».

Τέλος σημαντική συμβολή στην κατανόηση του ρόλου που διαδραμάτισε η Ελλάδα της πλουτοκρατίας στον πόλεμο είναι η αναφορά του βιβλίου στη δράση της «εκσυγχρονιστικής» κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Ο ζήλος που επέδειξε η κυβέρνηση στην προώθηση της πολιτικής των Ευρωατλαντικών σε όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας, αλλά και της διεξαγωγής του πολέμου, όπως και στην επιβολή του «νεοαποικιακού Συμφώνου Σταθερότητας», αναδεικνύουν τη συμμετοχή της άρχουσας τάξης στο μοίρασμα της λείας στα Βαλκάνια, από τη θέση του μεσίτη στην προώθηση ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και του ρόλου ύαινας τον οποίο και συνεχίζει να διεκδικεί.

Μόνο που εκτός από την Ελλάδα της ολιγαρχίας αναδεικνύεται και η Ελλάδα του λαού της. Η Ελλάδα της αντίστασης, που έγινε το φωτεινό παράδειγμα της μαχητικής οργανωμένης δράσης, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η βάρβαρη πραγματικότητα της πολιτικής που επιβάλλει τον πόλεμο, αλλά και ο κρίκος της κοινής δράσης των λαών ενάντια στον αντίπαλο που φαίνεται πανίσχυρος ως την ώρα που το μεγαλείο της πάλης για την αντεπίθεση θα γίνει κυρίαρχο για να ανατρέψει τη βαρβαρότητα.

Μεγάλη η συμβολή του βιβλίου στην απεικόνιση αυτού του κομματιού της σύγχρονης ιστορίας, που δεν πρέπει και δεν μπορεί να ξεχνιέται, αλλά να μετατρέπεται σε υλική δύναμη ικανή να επιβάλει τη θέληση του λαού μας στον τόπο του.

Ας αφήσουμε όμως το ίδιο το βιβλίο να μιλήσει...

«(...)Στην ιστορία του πολέμου του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας, θα υπάρχει ειδικό λήμμα με την ένδειξη «Ελλάδα». «Τι έκανε η Ελλάδα» σε κείνο τον τόσο κοντινό πόλεμο, θα είναι το υπό εξέταση αντικείμενο. Αλλά ποια Ελλάδα; Η Ελλάδα που υπέγραφε τα διατάγματα του ΝΑΤΟ ή η Ελλάδα που τα απέρριπτε έξω από την αμερικανική πρεσβεία και τις ΝΑΤΟϊκές βάσεις, καίγοντας τη σημαία του ιμπεριαλισμού;

Στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας αναδείχτηκαν οι «δυο» Ελλάδες. Από τη μια όχθη βρέθηκε η Ελλάδα της άρχουσας τάξης, στενά συνδεδεμένη με τις πολυεθνικές, πιστά προσανατολισμένη στο δόγμα των συμφερόντων της εγχώριας ολιγαρχίας, φιλότιμος και ικανός εντολοδόχος του ιμπεριαλισμού, αρμόδια να εκπληρώνει τις «υποχρεώσεις» της χώρας έναντι των «συμμάχων», στάθηκε η ελληνική κυβέρνηση. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Κ. Σημίτη.

Στην αντίπερα όχθη βρέθηκε η «άλλη» Ελλάδα. Η Ελλάδα του ελληνικού λαού. Ο ελληνικός λαός δεν υπέγραψε το έγκλημα. Δεν κατατάχθηκε στις ταξιαρχίες του ολέθρου. Δεν προσκύνησε τα βομβαρδιστικά. Οταν η κοινή γνώμη στη Δύση αδυνατούσε να απεγκλωβιστεί από τις εικόνες του CNN, στην Ελλάδα ο λαός της πατρίδας μας έστηνε οδοφράγματα κατά των δυνάμεων του ΝΑΤΟ που πορεύονταν στο Κοσσυφοπέδιο.

Επομένως, τι θα γράψει η ιστορία; Τι έκανε η Ελλάδα στον πόλεμο;

Και σε αυτόν τον πόλεμο συνέβη ό,τι συνήθως συμβαίνει με τους άδικους ιμπεριαλιστικούς πολέμους: Οι εργάτες, τα λαϊκά στρώματα τάχθηκαν με το δίκιο. Αλλά - και σ' αυτό τον πόλεμο - οι «δοσίλογοι» βρήκαν, επίσης το ρόλο τους. Ενα ρόλο που τον έπαιξαν μέχρι τέλους. Αυτή τη φορά, όμως, ήταν ευδιάκριτοι, ντυμένοι με το χαμόγελο του εξουσιαστή και όχι με την κουκούλα του «προδότη». Τα στρατηγεία τους - εκτός των υπόλοιπων χώρων όπου εδρεύει το πολιτικό προσωπικό του «ανήκομεν εις την Δύσιν» - ήταν κι αυτά εγκαταστημένα σε ευδιάκριτα, φωταγωγημένα σημεία. Τι πιο φωταγωγημένο από τα μεγαλόπρεπα κυβερνητικά γραφεία;

Πέραν των πράξεων στις οποίες επιδόθηκαν τις μέρες του πολέμου οι ένοικοι των εν λόγω γραφείων, καθόλου απαρατήρητες δε θα μπορούσαν να περάσουν οι στομφώδεις τοποθετήσεις που εκτοξεύτηκαν από το στόμα τους εκείνη την περίοδο. Δηλώσεις όπως εκείνη που έκανε ο Κ. Σημίτης, στις 3/9/99, στη Θεσσαλονίκη:

«Το ΝΑΤΟ και η ΕΕ (είναι οι) πυλώνες ευημερίας και ισχύος της Ελλάδας»(!), είπε ο πρωθυπουργός.

Τοποθέτηση, που, ταυτόχρονα με το διαχρονικής αξίας «εθνικο-ανεξαρτησιακό»... διαμέτρημά της, ήταν και άκρως συνεπής με τα όσα έπραξε ο ίδιος και η κυβέρνησή του, ως πιστός σύμμαχος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, στον πόλεμο».

Η συνέχεια στον αναγνώστη του βιβλίου...