Στα θετικά της απεργίας συγκαταλέγεται ακόμα - για παράδειγμα - το γεγονός ότι στα λεωφορεία και τα τρόλεϊ της Αθήνας ένας σημαντικός αριθμός εργαζομένων έκανε απεργία, παρά την απόφαση της πλειοψηφίας να κηρύξει μόνο στάσεις εργασίας. Σε κάθε περίπτωση, οι μαζικές απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ ήταν αυτές που έδωσαν το στίγμα ανήμερα της απεργίας.
Για τις Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα και τα συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, η απεργία ήταν ενταγμένη στο γενικότερο σχέδιο ανασύνταξης του κινήματος και οργάνωσης της αντίστασης στην επίθεση του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων. Προετοιμάστηκε ως βήμα κλιμάκωσης μετά το μεγάλο πανελλαδικό συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρη, με διαφορετικά όμως χαρακτηριστικά από ό,τι το συλλαλητήριο και με μεγαλύτερες δυσκολίες, καθώς εδώ εκφραζόταν άμεσα η σύγκρουση με τους εργοδότες και το κράτος, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
Η απεργία μαζί με το συλλαλητήριο αποτέλεσαν σχεδιασμένη οργανωτική ιδεολογική πολιτική παρέμβαση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος σε μια φάση προώθησης αντιλαϊκών μέτρων, έντονων παρεμβάσεων από τις δυνάμεις του κεφαλαίου και ζυμώσεων για την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος.
Η μάχη για την επιτυχία τους δόθηκε σε μια περίοδο σύγκρουσης ανάμεσα σε αστικά κόμματα και ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου, σε εθνικό και ευρύτερο επίπεδο, για το μείγμα της αστικής διαχείρισης, για την επιστροφή της καπιταλιστικής οικονομίας σε ρυθμούς ανάπτυξης.
Η προετοιμασία των δύο κινητοποιήσεων έδωσε την ευκαιρία να διευρυνθεί η συζήτηση με τους εργαζόμενους, να οξυνθεί η αντιπαράθεση με τα επιχειρήματα των κεφαλαιοκρατών, των αστικών και οπορτουνιστικών κομμάτων. Αναδείχτηκε για μια ακόμα φορά η υπεροχή του ΠΑΜΕ και ενός σημαντικού τμήματος εργαζομένων, που παρά τις δυσκολίες συγκρούστηκε με την εργοδοσία και διατηρεί αγωνιστικές διαθέσεις.
Σε αρκετούς κλάδους, οι ταξικές δυνάμεις κατάφεραν να πάνε στους περισσότερους χώρους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έγινε συζήτηση με την πλειοψηφία των εργαζομένων, ή ότι έχουν σταθεροποιήσει κάποιες μορφές επαφής μαζί τους, έγιναν όμως βήματα.
Από το συλλαλητήριο και την απεργία, από την αντιπαράθεση με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, παλιό και νέο, σε όλα τα επίπεδα, το ΠΑΜΕ βγαίνει με μεγαλύτερο κύρος, με ένα κομμάτι εργαζομένων πιο ατσαλωμένο γύρω του. Αντίστροφα, ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός βγαίνει ακόμα πιο αναξιόπιστος.
ΝΙΝΑ |
Χρειάζεται επίσης να στηριχτεί σε δράσεις για την υπογραφή Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, με επαναφορά των κατώτερων μισθών στα 751 ευρώ και κατάργηση των διαχωρισμών σε νεότερους και παλιότερους, καθώς και υπογραφή κλαδικών και επιχειρησιακών συμβάσεων εργασίας. Τέλος, χρειάζεται να συνεχιστεί και να διευρυνθεί η πρωτοβουλία ενάντια στην αλλαγή προς το χειρότερο του νόμου για τα συνδικάτα.
Ολα αυτά τα ζητήματα, συνδυασμένα με τη συζήτηση για το τι κίνημα έχουν ανάγκη σήμερα οι εργαζόμενοι και ο λαός, πρέπει να βρεθούν στην προμετωπίδα της δράσης των συνδικάτων.