ΕΙΝΑΙ αρκετές μέρες, που περιμένοντας ν' ακούσω καμιά είδηση από το τηλεοπτικό κανάλι έπεσα στην περίπτωση να βρεθώ πάνω στην τριμελή δημοσιογραφική ομάδα, που ήθελε να εξακριβώσει του φοιτητικού ασύλου τα όρια...

ΜΕ τα πρώτα λόγια, ο προσκαλεσμένος τους (ένας καθηγητής του ΕΜΠ), που δέχτηκε απανωτές τις ερωτήσεις (κι όχι πρωτάρης σ' αυτές τις μεθοδολογίες), δεν προλάβαινε να ολοκληρώσει μια απάντηση και την ίδια στιγμή έπεφταν άλλες. Το θέμα «ζέον», καυτό, για τους χώρους του ασύλου και, φυσικά, ο προσδιορισμός του. Οπως, βέβαια, αυτοί το επιθυμούσαν.

ΚΑΠΟΙΑ στιγμή, με ξαναμμένη τη συζήτηση, ένας από τη δημοσιογραφική τριάδα γύρεψε να πάρει απάντηση για το πώς συμβαίνει αυτό το τερατώδες, όπως είπε, να θεωρείται χώρος του ασύλου ο χώρος των Προπυλαίων του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Γύρεψαν να εξακριβώσουν, επίσης, αν το εστιατόριο μπαίνει κι αυτό στους χώρους που καλύπτει το άσυλο και κάτι άλλα παρόμοια!!!

ΓΙΑ μια στιγμή πέρασε από το νου μου, προκειμένου να τους διευκολύνω στη διερεύνηση του «κτηματολογίου» σχετικά πάντα με το άσυλο, να τους έλεγα ότι ακριβώς στην είσοδο της κεντρικής πύλης του Πανεπιστημίου της Αθήνας υπάρχει μια μαρμάρινη στήλη. Πάνω της, περισσότερα από 100 ονόματα, όλοι τους νέες ζωές, που έπεσαν στον αντιφασιστικό αγώνα, πολλοί μάλιστα μέσα στους χώρους του Ιδρύματος.

ΝΑ ξυπνήσουμε λοιπόν από τον αιώνιο ύπνο τον σύντροφό μας, τον Γιάννη Δούκα από το Παγκράτι, φοιτητή της Μαθηματικής. Ενήμερος για όλα τα του εστιατορίου της Λέσχης μας - εκείνο το υπόγειο, που παίρναμε το συσσίτιό μας. Είναι οι πιο ζεστοί χώροι, με τους ομιλητές να μιλούν για τους πρώτους νεκρούς.

ΘΑ μπορούσε, δίχως άλλο, ο αγαπημένος σ. Αριστείδης Υφαντίδης να μιλούσε για τις αντιστασιακές εκδηλώσεις, που προγραμμάτιζαν εκεί, στο εστιατόριο. Ο Γιώργης Λαμπρινός, εκεί, στο υπόγειο, ένας από τους πρώτους ομιλητές για το άγνωστο Εικοσιένα.

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ακόμη ν' ακούγονταν του Τζέμου ο λόγος, καθώς οι πιστολέρος της Ασφάλειας και των άλλων παρακρατικών ΕΔΕΣ, Χ κλπ. τού έκοψαν το νήμα της ζωής μέσα στο χώρο του πρυτανικού γραφείου. Είναι επίσης και άλλοι νεολαίοι σύντροφοί μας, που βρέθηκαν στο Πανεπιστήμιο εκείνα τα χρόνια και μπορούν να συμπληρώσουν με τις εμπειρίες τους για το άσυλο. Να τους θυμηθούμε:

ΕΙΝΑΙ ο Στράτος Δημόπουλος, η Νταίζη Μπεβενίστε, ο Νίκος Ματσούκας, είναι ο Κωστάκης Ρέππας και πολλοί άλλοι. Ποιον, όμως, πρώτο και ποιον ύστατο καταλέξω; Μαζί τους στα Προπύλαια, την ώρα που στην άουλα του Πανεπιστημίου γιορτάζεται η επέτειος της 25ης Μάρτη 1943, με επίσημο ομιλητή τον καθηγητή της Φιλοσοφικής Σχολής Δ. Ζακυνθηνό. Στην αίθουσα, παρόντες ο Ν. Λούβαρης, ο Πολυγένης του υπουργείου Παιδείας. Η αφρόκρεμα του δοσιλογισμού...

ΛΙΓΟ πιο πέρα, και πάλι στο χώρο των Προπυλαίων, διαδήλωναν οι φοιτητές, ενώ τμήματα εφίππων Ιταλών, με πλαισίωση από Γερμανούς γκεσταπίτες, είχαν εισβάλει στα Προπύλαια και χτυπούσαν τους φοιτητές, που με κανένα τρόπο δεν ήθελαν ν' αποχωρήσουν.

Η ΑΙΘΟΥΣΑ, με κομμένη την ανάσα, παρακολουθεί τον ομιλητή, που είναι πολλές οι αναφορές του στους πατριωτικούς αγώνες. Κι από τα χρόνια του Διγενή θα ροβολήσει στις κορφές της Πίνδου. Και θ' ακουστεί το πασίγνωστο εκείνο δημοτικό τραγούδι, που λέει: Ακόμη τούτη την άνοιξη / τούτο το καλοκαίρι / ώσπου ναρθεί ο Μόσκοβος να φέρει το σεφέρι Μοριά και Ρούμελη.

ΤΟ ΑΣΥΛΟ το 'χουν ορίσει οι φοιτητές με αγώνες και δε χρειάζονται οι «ανακριτικές» αυτές, δήθεν δημοσιογραφικές, παρεμβάσεις στα δελτία ειδήσεων, «μυρίζουν» έντονα. Οι υποτακτικοί και «νεροκουβαλητάδες» των αφεντικών και της κυβέρνησης θα βγουν γελασμένοι. Θα σμπαραλιάσουν οι φοιτητές, σπουδαστές την επίθεσή τους και θα θεμελιώσουν στη βασανισμένη μας χώρα την ενιαία δημόσια δωρεάν Παιδεία. Εύκολος δεν είναι σίγουρα ο δρόμος. Μήπως, όμως, ήταν εύκολος πριν από 64 χρόνια, που σαν αύριο ο λαός μας με το ΕΑΜ ματαίωνε την πολιτική επιστράτευση; Κέρδιζε το απίστευτο. Οχι, βέβαια, με θαύματα. Κέρδιζε με το μεγάλο αγώνα.