Την κυβέρνηση και το οικονομικό της επιτελείο δεν πρέπει να τους αδικούμε. Κάθε τους κίνηση, απόφαση και μέτρο, κινούνται με απαρέγκλιτη αποφασιστικότητα στην κατεύθυνση που έχουν υποδείξει και απαιτήσει οι εκπρόσωποι των κοινωνικών ομάδων, που βρίσκονται στην, πολιτική και οικονομική, εξουσία του τόπου. Αξιοποιούν με τον πλέον παραγωγικό τρόπο κάθε εργαλείο, που έχουν στη διάθεσή τους, προκειμένου να φέρουν σε πέρας την υπόθεση της πλήρους αναδιάρθρωσης, τόσο της οικονομίας, όσο και της κοινωνικοπολιτικής θέσης- ρόλου των τάξεων και των κοινωνικών στρωμάτων της χώρας. Η «επένδυση» που επί τόσα χρόνια έχει κάνει η οικονομική ολιγαρχία στις μετοχές του κυβερνώντος κόμματος, αποδεικνύεται προσοδοφόρα και αποδοτική. Η πλέον «φρέσκια» απόδειξη είναι ο κρατικός προϋπολογισμός για την επόμενη χρονιά, που κατατέθηκε την Τετάρτη, που μας πέρασε, στη Βουλή. Οι συντάκτες του τελευταίου προϋπολογισμού που καταρτίστηκε σε δραχμές, δεν έχουν να επιδείξουν μόνο... χαρισματικές ικανότητες, αλλά και περισσό θράσος. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, απαιτείται και λίγο από αυτό, όταν ένα εργαλείο, που εξόφθαλμα οδηγεί στην παραπέρα ανακατανομή των εισοδημάτων σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων και υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου, παρουσιάζεται ως πολιτική που έχει -και έντονα μάλιστα- «κοινωνικό χαρακτήρα» και «προωθεί ουσιαστικούς κοινωνικούς στόχους».

Η άποψη που λέει ότι και ο προϋπολογισμός για την επόμενη χρονιά δεν περιέχει εκπλήξεις και πως το περιεχόμενό του ήταν αναμενόμενο, είναι σωστή. Από τη στιγμή που η οικονομική πολιτική στηρίζεται στα λεγόμενα «προγράμματα σύγκλισης» με την ΕΕ, εδώ και μια δεκαετία δηλαδή, τα χαρτιά του προϋπολογισμού είναι «σημαδεμένα». Οι πάντες ξέρουν -ή σε κάθε περίπτωση οφείλουν να γνωρίζουν- πως θέματα όπως η δημοσιονομική πολιτική, η πολιτική στον τομέα των εισοδημάτων, οι ιδιωτικοποιήσεις, η εκχώρηση μεγάλων έργων και επενδύσεων σε εκπροσώπους του κεφαλαίου, είναι επιλογές προδιαγεγραμμένες. Είναι πολιτικές, που θα υλοποιούνται συστηματικά, μέχρι τη στιγμή που οι θιγόμενοι από τις συνέπειές τους, δεν τις αμφισβητήσουν δυναμικά και δεν τις ανατρέψουν στην πράξη. Βέβαια, τα περί δεδομένης πολιτικής ή της πολιτικής που δεν περιέχει εκπλήξεις, πολλές φορές λειτουργούν ως άλλοθι για να αποκρυβούν οι πολλαπλασιαστικές επιπτώσεις μιας πολιτικής, όπως του κρατικού προϋπολογισμού, στη συγκεκριμένη περίπτωση. Και οι επιπτώσεις αυτές δεν είναι τίποτα άλλο από τη διαιώνιση και διεύρυνση ενός συστήματος που θέλει να αρπάζει προοδευτικά μεγαλύτερα εισοδήματα από τους πολλούς, με στόχο τη μετατροπή τους σε κέρδος για μια μικρή ομάδα του πληθυσμού της χώρας. Με δυο λόγια: Η κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά από ποιους πρέπει να τα παίρνει και σε ποιους πρέπει να τα δίνει. Από αυτή την άποψη, καλό είναι να μη διαφεύγουν της προσοχής τα παρακάτω στοιχεία, που στηρίζονται αποκλειστικά στα επίσημα μεγέθη που περιέχονται στον Κρατικό Προϋπολογισμό που κατατέθηκε στη Βουλή:

• Το σύνολο των εισοδημάτων που αναμένεται να υπάρξουν το 2001, εκτιμάται ότι θα φτάσουν τα 44,2 τρισεκατομμύρια δραχμές. Πρόκειται για το περίφημο ΑΕΠ της χώρας.
• Ο Τακτικός Προϋπολογισμός και το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων της επόμενης χρονιάς, ξεπερνά συνολικά τα 19 τρισεκατομμύρια, και θα φτάσει τα 19,2 τρισ. δρχ. Αρα, μέσω του συστήματος είσπραξης φόρων και άλλων δημοσίων εσόδων, η κυβέρνηση συμμετέχει με τον πλέον ενεργό τρόπο στην ανακατανομή του 43% των ετήσιων εισοδημάτων. Αυτή αποφασίζει από ποιες πηγές θα εισπράξει και πού θα δαπανηθούν τα αστρονομικά αυτά ποσά.

Αν επιχειρήσουμε να δούμε τις... πηγές των εσόδων, ιδού το αποτέλεσμα:

• Τα φορολογικά έσοδα θα φτάσουν τα 11,8 τρισεκατομμύρια δραχμές. Το ποιοι πληρώνουν το σημαντικά μεγαλύτερο μέρος αυτών των φόρων (άμεσων ή έμμεσων) δεν πρέπει ποτέ να ξεχνιέται. Αποσπάται κύρια από το εισόδημα που έχουν οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και μαζί τους οι αυτοαπασχολούμενοι βιοτέχνες, επαγγελματίες και έμποροι.
• Μεγάλο μέρος από τα υπόλοιπα, τα θεωρούμενα μη φορολογικά έσοδα του Προϋπολογισμού (περίπου 2 τρισεκατομμύρια), ουσιαστικά και πάλι πληρώνεται από τα λαϊκά στρώματα, μια και πρόκειται για κρατικές εισπράξεις που προέρχονται είτε από το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας ( 772,5 δισ.), είτε από την κερδοφορία των ΔΕΚΟ (1,1 τρισ. ). Πρόκειται, δηλαδή, για ποσά τα οποία στην πραγματικότητα μας ανήκουν, αφού είναι το αποτέλεσμα της επένδυσης, της περιουσίας που δημιουργήθηκε με τα λεφτά του λαού επί δεκαετίες, και τώρα παραδίνεται στο μεγάλο κεφάλαιο.
• Βέβαια, στις πηγές συγκαταλέγονται και ποσά που προέρχονται από τα διάφορα ταμεία της ΕΕ, τα οποία όμως είναι προαποφασισμένο ότι θα πάνε στα ταμεία των μεγαλοεπιχειρηματικών ομίλων που αναλαμβάνουν διάφορα έργα, μέσω του επονομαζόμενου Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων.

Ιδιαίτερα αποκαλυπτικός για την ουσία, το περιεχόμενο και τις αλυσιδωτές επιπτώσεις της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής είναι και ο τρόπος που δαπανάται το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των ποσών που συγκεντρώνονται στον κρατικό προϋπολογισμό. Πρόκειται για στοιχεία που αν τα καλοσκεφτεί κανείς διαπιστώνει το εφιαλτικό πλαίσιο στο οποίο η άρχουσα τάξη έχει καταδικάσει τον ελληνικό λαό, αλλά και την πορεία ολόκληρης της χώρας. Από τις δαπάνες λοιπόν:

• Τουλάχιστον 7,1 τρισεκατομμύρια δραχμές θα πληρωθούν σε διάφορες τράπεζες και χρηματοοικονομικούς οίκους, για την πληρωμή χρεών και τόκων στα πλαίσια της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους. Πρόκειται για το 43,3% των συνολικών δαπανών του Τακτικού Προϋπολογισμού.
• Ακόμα 2,5 τρισεκατομμύρια δραχμές, θα καταβληθούν για τα φανερά ΝΑΤΟικά εξοπλιστικά προγράμματα, για άλλου είδους διαπιστωμένες στρατιωτικές δαπάνες και για την ανάπτυξη των κρατικών μηχανισμών καταστολής.
• Μόνο για τις παραπάνω δαπάνες, που όπως και ο τελευταίος πολίτης αντιλαμβάνεται καμιά απολύτως σχέση δεν έχουν με την προώθηση της όποιας...«κοινωνικής πολιτικής», καταβροχθίζεται το 58,5% των συνολικών δαπανών του δημοσίου. Αν, μάλιστα, στα ποσά αυτά προσθέσουμε τους μισθούς και τις συντάξεις περίπου 770.000 δημοσίων υπαλλήλων και συνταξιούχων που πληρώνονται από το δημόσιο τα παραπάνω 9,6 τρισεκατομμύρια φτάνουν τα 12,6 τρισ. ή περίπου το 77% των συνολικών δαπανών του Τακτικού Προϋπολογισμού. Αν από το υπόλοιπο 23% αφαιρέσουμε τις αναγκαίες δαπάνες για τη συντήρηση του κρατικού μηχανισμού, ο καθένας καταλαβαίνει πόσο κούφιες είναι οι κυβερνητικές θριαμβολογίες για τη δήθεν «κοινωνική πολιτική» και προσανατολισμό της ασκούμενης πολιτικής.
• Και βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε και το φανερό «μποναμά», το ζεστό χρήμα που προβλέπεται να δοθεί το 2001 στους εκπροσώπους της οικονομικής ολιγαρχίας, από τον Προϋπολογισμό. Το ποσό θα είναι τουλάχιστον 2,8 τρισεκατομμύρια δραχμές. Πρόκειται για τα κονδύλια του ΠΔΕ, που μπορεί πριν μερικά χρόνια να αποτελούσαν επενδυτικά κονδύλια για δημόσια έργα που τότε ανήκαν στο κοινωνικό σύνολο, σήμερα όμως η εικόνα είναι εντελώς διαφορετική. Είναι τα ποσά των αμοιβών που εισπράττουν διάφοροι επιχειρηματικοί όμιλοι, που όχι μόνο αναλαμβάνουν την κατασκευή έργων, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις τους εκχωρείται και η διαχείρισή τους, κάτι που ισοδυναμεί με την εξασφάλιση ιδιαίτερα υψηλής κερδοφορίας για πολλά χρόνια ή και δεκαετίες.

Αυτή είναι πάνω - κάτω η ουσία του κρατικού προϋπολογισμού της επόμενης χρονιάς, που, ναι μεν δεν κρύβει εκπλήξεις, σε καμιά όμως περίπτωση δεν μπορεί να αποκρύψει και την ουσία του. Το γεγονός, δηλαδή, ότι η εκτέλεσή του θα οδηγήσει στη διεύρυνση του χάσματος που χωρίζει τις διάφορες κοινωνικές τάξεις και ομάδες της ελληνικής κοινωνίας. Τέτοιου είδους «ανατροπές» είχαν υπόψη τους οι κυβερνώντες και όσοι άλλοι συμπορεύτηκαν με τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, στην πορεία προς την ΟΝΕ. Να εξασφαλιστούν οι όροι, ώστε και η δημοσιονομική πολιτική με τον προϋπολογισμό να δυναμώνει όλο και περισσότερο την οικονομική αφαίμαξη των πολλών, για να προσφέρονται κέρδη στους ολίγους. Μια δεκάδα τραπεζίτες, μερικές δεκάδες μεγαλοεπιχειρηματίες, πολυεθνικές και στρατιωτικοβιομηχανικά συγκροτήματα να τσεπώνουν εκατοντάδες δισεκατομμύρια και τρισεκατομμύρια, την ίδια ώρα που η πλειοψηφία του ελληνικού λαού στενάζει κάτω από τις επιπτώσεις και τις συνέπειες που προκαλεί η απόλυτη φτώχεια για το 25% του λαού, η ανεργία των 550.000 ατόμων, η καθημερινή αβεβαιότητα και ανασφάλεια για το σύνολο των λαϊκών νοικοκυριών, η πολιτική στυγνής λιτότητας και συστηματικής υποβάθμισης των συνθηκών ζωής, όλων μας.