Την «Ατζέντα για μια κοινωνική Ευρώπη» πλασάρει το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς σαν πρόταση για «διέξοδο» απ' την καπιταλιστική κρίση, όπως αποφάσισε το τρίτο συνέδριο που ολοκληρώθηκε στο Παρίσι. Πρόκειται για «ατζέντα» που εγγράφεται από επιχειρήματα αποπροσανατολισμού των λαών και έχει στόχο τον εγκλωβισμό τους στον ευρωμονόδρομο.

Αλλωστε, όπως διακήρυξε ο πρόεδρος του ΣΥΝ και αντιπρόεδρος πλέον του ΚΕΑ Αλ. Τσίπρας, σε μια δήλωση τυφλής προσήλωσης στην ιμπεριαλιστική ευρωενωσιακή λυκοσυμμαχία, ή ο ευρωμονόδρομος, ή η συντέλεια!

Ο ευρωοπορτουνισμός επιχειρεί να στρέψει τους λαούς και τα κινήματά τους στην ενσωμάτωση, ισχυριζόμενος ότι είναι «άμεσα εφαρμόσιμη» μια πολιτική «με βασικό άξονα τη ρήξη με τη νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική της ΕΕ και την προώθηση μιας διαδικασίας επανίδρυσης της Ευρώπης»! Μια άλλη διαχείριση, δηλαδή, της κυρίαρχης πολιτικής, η οποία εδράζεται στην καπιταλιστική κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα, σε βάρος των λαών.

Το ΚΕΑ δεν κρύβει ότι επιθυμεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στο πλαίσιο αυτού του συστήματος και παρεμβαίνει με σειρά προτάσεων που τις εκτιμά σαν ευεργετικές για τις καπιταλιστικές οικονομίες των χωρών - μελών της ΕΕ. Στη διαμόρφωσή τους, ιδιαίτερα σημαντική ήταν η συμβολή του ΣΥΝ, καθώς, όπως πληροφορεί η σχετική ανακοίνωση που εκδόθηκε, με δική του παρέμβαση, υιοθετήθηκαν ως βασικές αιχμές των διεκδικήσεων του ΚΕΑ τα εξής:

«Η ευρωπαϊκή ρύθμιση της κρίσης χρέους, που περνά μέσα από τη διαγραφή μέρους του δημοσίου χρέους, προκειμένου να αποτραπεί η κατάρρευση και να προωθηθεί η ανασυγκρότηση των οικονομιών των πιο αδύναμων κρατών - μελών της ΕΕ. Η δημιουργία ενός μόνιμου μηχανισμού προστασίας και αλληλεγγύης, που θα παρεμβαίνει για να αποσοβήσει τις μελλοντικές κρίσεις και όχι εκ των υστέρων. Η επιτακτική ανάγκη για τη ριζική αλλαγή του ρόλου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Η ΕΚΤ οφείλει να είναι σε θέση να τυπώνει νόμισμα, να κυκλοφορεί ευρωομόλογα και να δανείζει απευθείας τα κράτη - μέλη με χαμηλό επιτόκιο».

Ο ΣΥΝ και το ΚΕΑ ταυτίζονται στις προτάσεις τους με άλλα αστικά κόμματα της ΕΕ και μερίδες του κεφαλαίου, που ζητούν ανακατανομή των ρόλων εντός της λυκοσυμμαχίας και ελεγχόμενη καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, ώστε να απορροφήσει το καπιταλιστικό σύστημα τους κραδασμούς από τη λαϊκή αγανάκτηση.

Αυτή η επιδίωξη αντανακλάται στις θέσεις για «κούρεμα» του χρέους και αναμόρφωση της καπιταλιστικής ΕΚΤ, αλλά και η προσπάθεια να συγκαλυφθεί ο πραγματικός χαρακτήρας της ΕΕ σαν πεδίο έκφρασης της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης και των ισχυρών ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που οξύνονται παράλληλα με το βάθεμα της κρίσης.

Αποσαφηνίζοντας τις προτάσεις αυτές, ο Αλ. Τσίπρας σε συνέντευξή του στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», υπερασπίστηκε τη φενάκη ενός ελεγχόμενου καπιταλισμού, επιρρίπτοντας την ευθύνη για την κρίση στην «ανεξέλεγκτη λειτουργία των αγορών». Χαρακτήρισε «συντέλεια» τυχόν κατάρρευση του ευρώ και έθεσε σαν υπ' αριθμόν ένα στόχο «την αποτροπή της».

Ο Αλ. Τσίπρας, στην προσπάθειά του να υπερασπιστεί την ανάγκη ύπαρξη της ΕΕ, απογείωσε την κινδυνολογία, λέγοντας «το κρίσιμο σήμερα για το ευρώ αλλά και για την ΕΕ είναι αν θα αλλάξει ριζικά ή αν θα καταρρεύσει. Αν λοιπόν οδηγηθούμε στη δεύτερη εκδοχή, αυτή της κατάρρευσης, που θα σημάνει ταυτόχρονα και κοινωνική καταστροφή και χρεοκοπία, λίγη σημασία έχει με ποιο νόμισμα θα τη διαχειριστείς. Το κρίσιμο λοιπόν είναι να αποτρέψουμε τη δεύτερη εκδοχή και να αγωνιστούμε για την πρώτη. Και αυτό απαιτεί κοινωνικούς αγώνες».

Κάνοντας, μάλιστα, μια μεγαλοπρεπή υπόκλιση στον ευρωμονόδρομο συμπλήρωσε: «Οσοι πιστεύουν ότι σε μια παγκόσμια συστημική κρίση μπορεί να δοθεί εθνική λύση, μάλλον δεν έχουν καταλάβει ότι το μοντέλο του Χότζα δεν μπορεί να αποτελεί πρότυπο»!

«Πλάτη» στο πέρασμα των διαρθρωτικών αλλαγών βάζει η «Δημοκρατική Αριστερά» και ο πρόεδρός της Φ. Κουβέλης, υιοθετώντας την κυρίαρχη προπαγάνδα περί «αναγκαιότητάς» τους και προβάλλοντας συγχρόνως τον έωλο ισχυρισμό ότι αυτές μπορεί να προωθηθούν δίχως να δεχτούν περαιτέρω πλήγματα το εισόδημα και τα εργασιακά - ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων.

Σε συνεντεύξεις του (ιστότοπος TVXS, ρ/σ «Βήμα») ο Φ. Κουβέλης εξέφρασε την αγωνία του για την «κατάρρευση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας της χώρας» και για το μέλλον της «αγοράς». Ο ίδιος, σχολιάζοντας το χτύπημα στις συλλογικές συμβάσεις, άσκησε κριτική στη μείωση των μισθών, όχι επειδή η εργατική δύναμη γίνεται φθηνότερη για το κεφάλαιο και ο λαός οδηγείται στην εξαθλίωση, αλλά επειδή «θα έχει άμεση δυσμενή αντανάκλαση στη λειτουργία της αγοράς, με ό,τι αυτό συνεπάγεται ακόμη και για την υστέρηση εσόδων»!

Δήλωσε ακόμα ότι το κόμμα του «υποστηρίζει και διεκδικεί τη ριζική αναδιάρθρωση και τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης και του ευρύτερου δημόσιου τομέα», που σημαίνει νέες απολύσεις και παραπέρα συρρίκνωση εργασιακών και άλλων δικαιωμάτων, προσθέτοντας ανέξοδα για ξεκάρφωμα ότι δεν αποδέχεται «το χτύπημα των εργασιακών δικαιωμάτων και τη συρρίκνωση των αποδοχών των εργαζομένων».

Επανέλαβε ότι διεκδικούν την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου και κάλεσε σε εγρήγορση ώστε «να διασφαλιστεί χαμηλό επιτόκιο, και προπάντων να αποτραπεί η υπογραφή ενός νέου Μνημονίου», συντηρώντας την αυταπάτη που έντεχνα καλλιεργεί η κυβέρνηση ότι η επιμήκυνση γίνεται προς το συμφέρον δήθεν του λαού.

Δείχνοντας την αναλλοίωτη ιδεολογική συγγένεια όλων των κομμάτων που συναθροίζονται στη σοσιαλδημοκρατία, ο Φ. Κουβέλης εισηγήθηκε την πρόταση που καταθέτει και ο ΣΥΝ για «διαμόρφωση συμμαχιών στον ευρωπαϊκό χώρο (...) ώστε (...) να προωθηθεί η πρόταση της ευρωπαϊκής αριστεράς για την έκδοση του ευρωομολόγου».

Εσπευσε ακόμα να χαιρετίσει τις φιλοευρωενωσιακές προτάσεις του προέδρου του ΣΥΝ Αλ. Τσίπρα κατά την παρέμβασή του στο συνέδριο του λεγόμενου Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς στο Παρίσι, ενώ δράττοντας την ευκαιρία έπλεξε το εγκώμιο της ΕΕ παρουσιάζοντάς την σαν μονόδρομο για τους λαούς.

Είπε χαρακτηριστικά: «Ισως να τον ενέπνευσε ο ευρωπαϊκός χώρος, διότι στο εσωτερικό του ΣΥΝ διατυπώνονται απόψεις για έξοδο από την Ευρώπη και την ευρωζώνη (...) Για σκεφτείτε την αντιμετώπιση των διεθνών προβλημάτων της οικονομίας σε συνθήκες απομόνωσης; Αυτό θα προκαλούσε δεινά. Δεν υπάρχει ρεαλιστική λύση πέρα από την κλίμακα της Ευρωπαϊκής Ενωσης».

Τέλος, άφησε ένα παράθυρο ανοιχτό για συνεργασία με τον ΣΥΝ, λέγοντας ότι «για την απόκρουση της πολιτικής του μνημονίου είναι αναγκαία η κοινή πολιτική δράση, η οποία χρειάζεται και κοινό πολιτικό τόπο. Αυτός ο κοινός πολιτικός τόπος είναι το ζήτημα. Πώς θα εξευρεθεί;».

Το σύνολο των αντιλαϊκών ανατροπών και αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων που προωθούν κυβέρνηση και τρόικα στηρίζει αναφανδόν η Ντ. Μπακογιάννη, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα την ανάγκη «εθνικής συνεννόησης».

«Στόχος μας είναι να στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις τις μεταρρυθμίσεις, τις αλλαγές που χρειάζονται στην οικονομία τις επόμενες 100 μέρες», δήλωσε χαρακτηριστικά η πρώην υπουργός μετά τη συνεδρίαση της Διοικούσας Επιτροπής του κόμματός της, της Δημοκρατικής Συμμαχίας (ΔΗΣΥ).

Πρώτη προτεραιότητα, σύμφωνα με την Ντ. Μπακογιάννη, πρέπει να είναι η δραστική μείωση του δημόσιου τομέα, δίχως βέβαια αυτό να σημαίνει ότι θα καθυστερήσει η σφαγή των δικαιωμάτων των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα που θεωρούνται δεδομένα. «Ο στόχος είναι η μείωση του κράτους, εκεί πρέπει να εντοπίσουμε το πρόβλημα και εκεί πρέπει να δώσουμε όλες τις δυνάμεις, σε ένα πνεύμα εθνικής συνεννόησης», τόνισε.

Επίσης, με αφορμή τις εξελίξεις στο θέμα της «τρομοκρατίας», υποστήριξε ότι «το πολιτικό σύστημα οφείλει να δείξει μηδενική ανοχή στη βία», θεωρώντας «αυτονόητο πεδίο συναίνεσης των πολιτικών δυνάμεων» την οριστική εξάρθρωση της τρομοκρατίας με την παραπομπή όλων των εμπλεκομένων στη δικαιοσύνη, καθώς και η τήρηση του νόμου...

«Δεν χρειάζονται κατά την επίσκεψη των δανειστών μας ούτε επιδαψιλεύσεις αλλά ούτε και αναθέματα. Επιβάλλεται να κατανοήσουν ότι εκτός από την εξυπηρέτηση των δανειακών μας υποχρεώσεων, πρέπει να μας βοηθήσουν να δημιουργήσουμε συνθήκες ανάπτυξης», αναφέρει σε χτεσινή ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου του ΛΑ.Ο.Σ., στηρίζοντας επί της ουσίας τα διαρθρωτικά μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση με τους συμμάχους της σε βάρος του λαού, στο όνομα του να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας.