Οι Θέσεις της ΚΕ για το 18ο Συνέδριο πρέπει να εκτιμηθούν ιδιαίτερα για την ακρίβεια και τη σαφήνεια που τις χαρακτηρίζει στην περιγραφή της επικρατούσας κατάστασης, στην ανάλυση των αιτιών της και, φυσικά, στην ανάδειξη των συνεπειών που προκύπτουν για την εργατική τάξη και το λαό συνολικότερα.
Σαν χρήσιμες, απόλυτα αναγκαίες και ρεαλιστικές, πρέπει να αξιολογηθούν οι πολιτικές προτάσεις και οι στόχοι που διατυπώνονται στην προέκταση του Προγράμματος του Κόμματος, προκειμένου να εξασφαλιστεί άμεσα η βελτίωση των συνθηκών ζωής του λαού και φυσικά, η προοπτική της κοινωνικο-πολιτικής απελευθέρωσής του. Η πορεία προς το Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό.
Αναδεικνύεται ξεκάθαρα η ανάγκη του ισχυρού ΚΚΕ και η σημασία υλοποίησης των καθηκόντων που τίθενται, για τη συνεχιζόμενη ανάπτυξή του, αφού μόνο αυτό μπορεί να εγγυηθεί τις εξελίξεις σε όφελος των εργαζομένων.
Πέρα, όμως, από αυτή τη διαπίστωση, στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου, πρέπει να σημειώσει κανείς πως:
Αυτά τα ζητήματα πρέπει να τα συζητήσουμε με τους νέους ανθρώπους της εποχής μας, συνδυασμένα με την Ιστορία του λαού και του Κόμματός μας, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τις συντονισμένες επιθέσεις των ταξικών μας αντιπάλων. Για να μειώσουμε δραστικά την επιρροή τους σε εργαζόμενους με περιορισμένες εμπειρίες και παραμορφωμένους, από τον καπιταλισμό, στόχους.
Με επιμονή και σταθερότητα, πρέπει να προβάλλουμε αυτό που δείχνει η Ιστορία μας και αποδεικνύουν οι Θέσεις και οι συζητήσεις μας για το 18ο Συνέδριο. Το ΚΚΕ είναι το πιο δημοκρατικό κόμμα, με σταθερές αρχές και αξίες, με επιστημονική μεθοδολογία. Σύγχρονο. Πάντα μέσα στις εξελίξεις. Απαντοχή και ελπίδα για τους εργάτες. Για ολόκληρο το λαό και τα παιδιά του.
Ολα αυτά δεν είναι αυτονόητα, ούτε γενικά αποδεκτά. Αντίθετα, βρίσκονται στην προπαγάνδα των αντιπάλων μας, που έχουν απαραίτητο συστατικό στοιχείο της πολιτικής τους τον αντικομμουνισμό και διαθέτουν πολλά μέσα και δρόμους επικοινωνίας με το λαό.
Είναι απόλυτα αναγκαίο, λοιπόν, να βγούμε επιθετικά γύρω από το τι είναι σύγχρονο και δημοκρατικό, αποκαλύπτοντας πως υποκριτικά αυτοχαρακτηρίζονται έτσι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να συγκαλύψουν τις αναχρονιστικές και αντιδραστικού - αντιλαϊκού χαρακτήρα επιλογές τους. Πως οι θέσεις και η πρακτική τους αποσκοπούν στο να διατηρήσουν το καθεστώς της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης και, φυσικά, δεν μπορεί να είναι δημοκρατικές.
Πρέπει να αποκαλύψουμε τον βαθύτατα αντιδραστικό χαρακτήρα των οπορτουνιστών, που είναι διαχρονικός και δεν μπορεί να συγκαλυφτεί με παχιά λόγια, φραστικά σχήματα και νεολογισμούς.
Σε κάθε περίπτωση, είναι ανάγκη να κατανοηθεί πως το καινούριο έχει αξία, αν είναι ταυτόχρονα και θετικό για το λαό. Από αυτή την άποψη θα πρέπει και να κρίνεται.
Μια τέτοια πρακτική, για να είναι αποτελεσματική, πρέπει να συνδυαστεί με ένα πλατύ άνοιγμα στην κοινωνία. Με την αύξηση και το βάθεμα των σχέσεών μας με τους εργαζόμενους. Με πρωτοβουλίες που θα διευκολύνουν και θα ουσιαστικοποιούν τις επαφές μας μαζί τους.
Σε αυτή την κατεύθυνση, οφείλουμε να επιμείνουμε και να βελτιώσουμε τη δουλειά μας στο μαζικό κίνημα. Σε κλαδικά και εργοστασιακά σωματεία, σε επιτροπές αγώνα, σε κάθε μορφής συσπείρωση εργαζομένων.
Εκεί οφείλουμε να πολιτικοποιήσουμε ακόμη περισσότερο τις παρεμβάσεις μας. Οφείλουμε να δυναμώσουμε τη σύγκρουση με ό,τι πληγώνει τους εργαζόμενους, δημιουργώντας προϋποθέσεις μια τέτοια λογική να γενικεύεται, επιδρώντας και στις συνειδήσεις, διευκολύνοντας την ανάπτυξη της ταξικής πάλης.
Σε αυτό το σημείο κρίνω σκόπιμο - εντελώς κωδικοποιημένα - να σημειώσω ορισμένες σκόρπιες σκέψεις για συλλογικότερη επεξεργασία:
Στο Κείμενο της ΚΕ για το ζήτημα του Διεθνούς Κομμουνιστικού και Αντιιμπεριαλιστικού κινήματος διατίθεται χώρος 8 σελίδων και δεν αναφέρεται ούτε λέξη για την Κίνα, μια χώρα με 1,3 δισ. πληθυσμό και με το ΚΚ στην εξουσία. Το τι γίνεται στη χώρα αυτή έχει τεράστια σημασία για τη μελέτη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αλλά και των αντεπαναστατικών ανατροπών.
Στα τέσσερα τελευταία χρόνια είχαμε νέα σημαντικά πληροφοριακά στοιχεία:
Επίσκεψη κλιμακίου του ΚΚΕ και συζήτηση με ηγετικά στελέχη του ΚΚ Κίνας το Μάη του 2006. Εκτεταμένα ρεπορτάζ δημοσιεύτηκαν στον «Ριζοσπάστη».
Διεξαγωγή του 17ου Συνεδρίου του ΚΚ Κίνας.
Είναι τραγική ειρωνεία ένα ΚΚ που εξ αρχής καταδίκασε το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ και υπερασπίστηκε τον Στάλιν, να ακολουθεί σήμερα το δρόμο της γκορμπατσοφικής - γιελτσινικής μαφίας.
Η οικοδόμηση του πιο άγριου καπιταλισμού στην πολυπληθή αυτή χώρα, υπό την καθοδήγηση του ΚΚ και κάτω από τα πορτρέτα του Μάο, αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, την πιο κραυγαλέα δυσφήμιση των κομμουνιστικών ιδεών και οπλίζει με επιχειρήματα τους ταξικούς μας αντιπάλους. Πάντα ο αντικομμουνισμός γινόταν πιο επικίνδυνος όταν κρυβόταν πίσω από κόκκινες σημαίες.
Ενα ΚΚ με καπιταλιστές στις γραμμές του, που υποθάλπει την πιο ασύδοτη εκμετάλλευση των εργαζομένων, που θεοποιεί την οικονομία της αγοράς, που εντάσσει τη χώρα σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμια Τράπεζα).
Η δράση των καπιταλιστών στην Κίνα καμιά σχέση βέβαια δεν έχει με τη λενινιστική ΝΕΠ, ούτε με την κουβανέζικη «ειδική περίοδο».
Από τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν διαπιστώνουμε ότι:
Ολα αυτά βέβαια δεν είναι «σοσιαλισμός με κινέζικο χρώμα», όπως ισχυρίζονται οι Κινέζοι ηγέτες.
Με δεδομένα όλα τα παραπάνω, είναι ολοφάνερο ότι με το ΚΚ Κίνας όχι μόνο δεν μπορούμε να οικοδομήσουμε τον κομμουνιστικό πόλο, αλλά ούτε μπορούμε να δράσουμε μαζί σε αντιιμπεριαλιστικούς - αντιμονοπωλιακούς στόχους.
Κλείνοντας για το διεθνές κίνημα, θα ήθελα να παρατηρήσω ότι απουσιάζουν εκτιμήσεις για την πορεία χωρών με αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό (Βενεζουέλα, Βολιβία, Ισημερινός κλπ.) και έτσι δε σχηματίζεται εικόνα σε αυτούς που δε διαβάζουν συστηματικά τον «Ριζοσπάστη» και που δυστυχώς είναι πολλοί.
Η δράση του ΚΚΕ σε εθνικό επίπεδο επικεντρώνεται (και σωστά) γύρω από το χτίσιμο του ΑΑΔΜ.
Στην παρούσα φάση επιδιώκει την ενότητα της εργατικής τάξης και άλλων καταπιεζομένων κοινωνικών στρωμάτων σε αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.
Αποκλείει σύμπραξη με υπάρχοντα κόμματα του ελληνικού χώρου που επαγγέλλονται αλλαγές, αφού δεν υπάρχουν οι θεμελιώδεις προϋποθέσεις που είναι το κοινό πρόγραμμα, αλλά και η αξιοπιστία.
Αντίθετα ο ΣΥΝ, δείχνοντας αχαλίνωτο λαϊκισμό μέσω των ΜΜΕ που τον στηρίζουν, προσπαθεί να φανεί στα μάτια της κοινής γνώμης ότι επιδιώκει την «ενότητα της αριστεράς», ενώ το ΚΚΕ εμφανίζεται να την απορρίπτει περιχαρακωμένο δογματικά.
Οι ηγέτες του ΣΥΝ γνωρίζουν βέβαια ότι περίπτωση προγραμματικής σύγκλισης με το ΚΚΕ δεν υπάρχει, αφού οι διαφορές θέσεων και εκτιμήσεων είναι χαώδεις:
Στην πραγματικότητα επιδιώκουν ενότητα με το ΠΑΣΟΚ, ενώ την «ενότητα της αριστεράς» τη χρησιμοποιούν για να παγιδεύσουν κάποιους καλόπιστους, αλλά ανημέρωτους πολίτες που αγανακτούν με τη δικομματική αθλιότητα.
Μια γεύση από την αξιοπιστία των ηγετών του ΣΥΝ και ποιους έχουν επιλέξει για συνεταίρους παίρνουμε από τα παρακάτω:
Κατηγορούν από τα ΜΜΕ το δικομματισμό, αλλά οι συνδικαλιστές τους συνεργάζονται με το ΠΑΣΟΚ σε Νομαρχίες, Δήμους, Ομοσπονδίες. Αλλοιώνουν μητρώα σωματείων, νομιμοποιούν νόθους αντιπροσώπους και προσπαθούν να αποκλείσουν τους κομμουνιστές από προεδρεία Διοικητικών Συμβουλίων.
Στο φιλειρηνικό κίνημα πάνε με το ΠΑΣΟΚ που ως γνωστό:
Χαρακτηρίζουν το ΚΚΕ ξενοκίνητο (βλ. δηλώσεις Τσίπρα το Φλεβάρη του 2008 για την πολιτική του ΚΚΕ την περίοδο 1943-1949).
Αποδίδουν στο Κόμμα μας πληθώρα υβριστικών χαρακτηρισμών: «Αυτιστικό», «αποστεωμένο», «πληγή στο σώμα της αριστεράς».
Στην «Αυγή» 2.5.2006 ο Χ. Λάσκος, στέλεχος του ΣΥΝ, γράφει: «Το ΚΚΕ δε χρειάζεται χρηματοδοτήσεις, αφού το κοινωνικό του πρότυπο, πήγε μεν στον ιστορικό αγύριστο, αλλά προηγουμένως του κληροδότησε αρκετές επιχειρήσεις διεθνούς ενδιαφέροντος και μεγάλου τζίρου να έχει να πορεύεται. Να πω την αμαρτία μου χαίρομαι πλατιά για το ότι εξαιτίας του παθολογικού αυτισμού του δεν είμαστε πουθενά με το ΚΚΕ μαζί...».
Κατά τα άλλα θέλουν ενότητα με το ΚΚΕ!!!
Επιτέλους, η υποκρισία και η διγλωσσία έχουν και τα όριά τους.