Eurokinissi

Τι ήταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με βάση τους πρωταγωνιστές της; Μια «διακυβέρνηση "ειδικών συνθηκών", μια πορεία μέσα από ναρκοπέδια που είχαν στήσει επί τούτου εγχώριες και ξένες δυνάμεις» και που γι' αυτό «μόνο υπό το πρίσμα των εν λόγω "ειδικών συνθηκών" έχει νόημα η συζήτηση για το έργο της».

Τι λένε;

Οτι τα όσα έζησε ο λαός, με το 3ο βάρβαρο μνημόνιο, με τα δεκάδες αντεργατικά μέτρα, τα ματωμένα πλεονάσματα, τη φοροληστεία, δεν ήταν μια τρανταχτή επιβεβαίωση ότι δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά ότι όλα αυτά αποτέλεσαν απλά μια... «εξαίρεση», λόγω των «έκτακτων» συνθηκών, λόγω των «νεοφιλελεύθερων εμμονών» κάποιων, λόγω της «απειρίας» και πάει λέγοντας.

Με αυτές και άλλες «εξαιρέσεις» οι μύθοι περί «φιλολαϊκών» κυβερνήσεων στο έδαφος του καπιταλισμού «ξεσκονίζονται» και μπαίνουν ξανά στη βιτρίνα με στόχο να εγκλωβίσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια που μεγαλώνει. «Θεσμοί» του αστικού κράτους που θα υπηρετούν τα λαϊκά συμφέροντα, η αναζήτηση κοινωνικής «δικαιοσύνης» σε ένα άδικο από τη φύση του εκμεταλλευτικό σύστημα και καπιταλιστική ανάπτυξη που θα υπηρετεί τάχα «όλους» και τους καπιταλιστές και τον λαό.

Επιχειρούν δηλαδή να συσκοτίσουν τα πιο πολύτιμα για τον λαό συμπεράσματα και από την περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ: Πως αυτό το σύστημα έχει «σιδερένιους» νόμους και πως η κανονικότητά του είναι τα όσα ζουν οι λαοί σε όλο τον κόσμο. Πως γι' αυτό κάθε κυβέρνηση αποδεικνύεται χειρότερη από την προηγούμενη γιατί χειρότερο γίνεται το σύστημα που υπηρετούν, το οποίο δεν παίρνει από «γιατρειά» και μπαλώματα αλλά μόνο από ανατροπή. Πως η έξοδος από τις συνεχείς κρίσεις του συστήματος θα γίνεται είτε με ένταση της εκμετάλλευσης, με πολέμους, με την απόσταση ανάμεσα στις ανάγκες και στην ικανοποίησή τους να μεγαλώνει παραπέρα, είτε οριστικά και αμετάκλητα, με τον λαό να σπάει τον φαύλο κύκλο των κρίσεων και των πολέμων με την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Πως η διαμαρτυρία και η λαϊκή κινητοποίηση πάνε στράφι όταν γίνονται εργαλείο κυβερνητικών εναλλαγών και αναμορφώσεων του πολιτικού συστήματος.

Τα περί «έκτακτων συνθηκών», εξάλλου, καταρρέουν και μπροστά στην πραγματικότητα: Αλήθεια, ποια «έκτακτη συνθήκη», ποια «παγίδα» και ποια «άδεια ταμεία» οδήγησαν στις συμφωνίες για τη μετατροπή όλης της χώρας σε αμερικανοΝΑΤΟική βάση; Στις ΝΑΤΟικές συμφωνίες, όπως η Συμφωνία των Πρεσπών; Στις «στρατηγικές σχέσεις» με το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ; Στην ψήφιση δυο δυο των ευρωπαϊκών Οδηγιών για την ένταση της καταστολής σε βάρος του λαού; Ποιες «ειδικές συνθήκες» ήταν εκείνες που... έδεσαν τα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευσης, από το 2019 και μετά, και τα έκαναν να σηκώνονται πότε για να υπερψηφίζει τις πολεμικές ΝΑΤΟικές δαπάνες και το 50% των νομοσχεδίων της ΝΔ και πότε για να χειροκροτεί στη Βουλή τους ναζί Αζοφίτες;

Είναι λοιπόν η συμφωνία όλων τους στη στρατηγική του κεφαλαίου που δίνει τα εχέγγυα. Με βάση αυτά και με τις επόμενες κρίσεις να βρίσκονται ήδη προ των πυλών, η σοσιαλδημοκρατία ζητάει ξανά το χρίσμα από την αστική τάξη, θυμίζοντάς της ξανά ότι είναι «ειδικών συνθηκών», «ομάδα κρούσης» για τα δύσκολα του κεφαλαίου, δικλείδα ασφαλείας όταν η χύτρα της λαϊκής δυσαρέσκειας βράζει.

Τι άλλο λένε στην αποτίμηση αυτή - «παρακαταθήκη για το μέλλον» της βρώμικης σοσιαλδημοκρατίας;

Πως «αν δεν υπήρχε ο ΣΥΡΙΖΑ, ή αν κρατούσε και αυτός παθητική στάση όπως άλλα αριστερά κόμματα, οι εξελίξεις θα μπορούσαν να εκτραπούν σε άλλες, επικίνδυνες αντιδημοκρατικές κατευθύνσεις» και πως «σήμερα τα όσα συμβαίνουν στις ΗΠΑ δείχνουν ότι η υποχώρηση της Αριστεράς προς όφελος της Ακροδεξιάς αποτελεί στόχο των ελίτ των υπερπλούσιων που θέλουν να αναμορφώσουν τον παγκόσμιο πολιτικό χάρτη σύμφωνα με τα συμφέροντά τους» (Δραγασάκης). Πως «βρισκόμαστε μπροστά σε μια συνθήκη πρωτοφανή: Την ανάδυση ενός παγκόσμιου αντιδραστικού ρεύματος, της Μαύρης Διεθνούς, που ακυρώνει βασικές παραδοχές της Δημοκρατίας και απαντά στην εποχή των πολυκρίσεων με έναν συνδυασμό πολιτικού αυταρχισμού και καπιταλιστικής ασυδοσίας» (Χαρίτσης) και γι' αυτό απέναντι σε αυτά χρειάζεται «μια ευρεία συσπείρωση κυβερνήσεων, κινημάτων και πολιτών. Μια πανευρωπαϊκή συμμαχία δημοκρατίας και δικαιοσύνης, που θα υποστηρίζει τις αξίες μας», όπως είπε μέσα στη βδομάδα ο Αλ. Τσίπρας.

Πραγματικά εξοργιστικό να τα λένε αυτά οι συγκυβερνώντες του ακροδεξιού Καμμένου και οι συνομιλητές του «διαβολικά καλού» Τραμπ. Εκείνοι δηλαδή που με τα «έργα και τις ημέρες» τους, με τις αντιλαϊκές πολιτικές τους και μάλιστα στο όνομα της «αριστεράς» και της «προόδου», αντικειμενικά τροφοδότησαν, λειτούργησαν ως «λίπασμα» για αντιδραστικές δυνάμεις και ιδέες, ενώ «άνοιξαν τον δρόμο» για την κυβέρνηση της ΝΔ. Εκείνοι που έλεγαν για τις ψήφους της Χρυσής Αυγής ότι «δεν υπάρχουν μαύρες ή άσπρες ψήφοι», εκείνοι που καθυστέρησαν 5 χρόνια τη δίκη της. Ενώ έφτασαν να συνυπογράφουν ως και διακηρύξεις της ΕΕ περί «σιδηρού παραπετάσματος», πηγαίνοντας σε άλλο επίπεδο τη βρώμικη και ανιστόρητη πολιτική της ΕΕ, που εξισώνει κομμουνισμό και φασισμό, «ξεπλένοντας» τους φασίστες.

Εκείνοι που φρόντισαν να ρίξουν ακόμη πιο χαμηλά τον πήχη των λαϊκών απαιτήσεων, να παρουσιάσουν ως μονόδρομο τη σημερινή βαρβαρότητα. Οσο γι' αυτό δεν έχει παρά να δει κανείς και το πώς αποτιμούν ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και λοιποί τις μέρες αυτές τη «συμβολή» του ΣΥΡΙΖΑ στο να εμπεδωθεί σε λαϊκά στρώματα πως τάχα δεν υπάρχει εναλλακτική.

Ο,τι ακριβώς έκαναν δηλαδή και μια σειρά από τέτοιες δυνάμεις σε όλη την ΕΕ, εκεί που οι του ΣΥΡΙΖΑ - και όχι μόνο - ψάχνουν να βρουν υποδείγματα και στηρίγματα για τα «προοδευτικά» μέτωπα διάσωσης του σάπιου συστήματος, της αστικής «δημοκρατίας» και των «αξιών» της. Της δικτατορίας δηλαδή του κεφαλαίου, την οποία καλούν τον λαό να σπεύσει να υπερασπιστεί, αξιοποιώντας για τον σκοπό αυτό και ως «σκιάχτρο» την ακροδεξιά και τον φασισμό που βγαίνουν μέσα από τα σπλάχνα του εκμεταλλευτικού συστήματος και στα οποία μόνο ο λαός και η πάλη του μπορούν να βάλουν εμπόδια.

Υπάρχουν βέβαια και οι πιο «πονηροί» υπερασπιστές της αστικής διαχείρισης και των υποτιθέμενων «φιλολαϊκών» κυβερνήσεων που δήθεν θα ανοίγουν δρόμους... ανατροπής για τον λαό.

Εκείνοι όπως η εφημερίδα του ΝΑΡ, το «Πριν», που όχι μόνο ανακάλυψαν κάποια περίοδο χάριτος στην τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ από το ΚΚΕ (!) αλλά αυτοπαρουσιάστηκαν ως εκείνοι που δήθεν οργάνωναν από την πρώτη μέρα και «αντικυβερνητικές» διαδηλώσεις. Προφανώς τους «απατά η μνήμη τους» για τα συλλαλητήρια στα οποία καλούσαν για να στηρίξουν την κυβέρνηση στην «περήφανη διαπραγμάτευση» της «συμφωνίας - γέφυρα» που οδήγησε στο 3ο μνημόνιο. Ολοι αυτοί μάλιστα παρίσταναν τότε τις «απατημένες συζύγους», μιλώντας όπως και σήμερα για «συμβιβασμό» και «αλυσόδεμα» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αφήνοντας ορθάνοιχτο τον δρόμο για τις ίδιες αυταπάτες, με δήθεν «ριζοσπαστικό» μανδύα.

Γιατί η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβέρνησης, αλλά και στη συνέχεια, με τον ιδεολογικό, πολιτικό, οργανωτικό του εκφυλισμό, δεν ήταν προϊόν «λαθών» και «συμβιβασμών», αλλά προδιαγεγραμμένη πορεία, για κάθε δύναμη που αναλαμβάνει να υπηρετήσει το καπιταλιστικό σύστημα, να «βγάλει το φίδι από την τρύπα» για το κεφάλαιο και την εξουσία του, ανεξάρτητα από «φιλολαϊκές» και «αριστερές» διακηρύξεις.

Γιατί οι «ράγες» κάθε κυβέρνησης είναι καρφωμένες πάνω στη στρατηγική του κεφαλαίου: Αυτή υπηρετούν και το πόσο πιο αποτελεσματικά μπορούν να την υπηρετήσουν κρίνει και το αν παίρνουν το χρίσμα ή όχι του κεφαλαίου και των διεθνών του συμμάχων.

Γι' αυτό και ποτέ και πουθενά η συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις, με όποιες «προθέσεις» και διακηρύξεις, δεν «τράβηξε» προς τη ριζοσπαστικοποίηση λαϊκές δυνάμεις, αλλά αντίθετα «έκοψε τα πόδια», έσπρωξε στον συμβιβασμό ακόμα και ριζοσπαστικές διαθέσεις.

Ο λαός μας, οι εργαζόμενοι δεν έχουν άλλο χρόνο για χάσιμο, ξαναζώντας «σε επανάληψη» το έργο της φιλολαϊκής διαχείρισης του καπιταλισμού και της κυβερνητικής σκυταλοδρομίας που τον οδηγεί κάθε φορά από το κακό στο χειρότερο.

Αντίθετα, έχουν κάθε συμφέρον ο δικός τους απολογισμός να τους οδηγήσει με πιο σίγουρα βήματα στον μόνο ελπιδοφόρο δρόμο: Στον αγώνα για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και των κάθε λογής διαχειριστών της βαρβαρότητας, παλιών και επίδοξων.