Παίρνοντας το λόγο ο Μ. Γλέζος είπε ανάμεσα σ' άλλα και τα εξής: «Ας μου επιτραπεί, χωρίς να διαφωνώ με τα θέματα της εισήγησης σε μεγάλο βαθμό, απλώς θέλω να φωτίσω μερικές πλευρές, και επειδή ο αγώνας, κατ' αρχήν εδώ είμαστε απόλυτα σύμφωνοι, είναι ιδεολογικός. Αν δεν κερδίσουμε ιδεολογικά, θα χάσουμε και όλα τα άλλα.

Οταν λέμε τρομοκρατία τι εννοούμε; Αγγίζουμε την πραγματικότητα; Κατά τη γνώμη μου όχι. Εδώ πρόκειται για αφαίρεση ζωής ανθρώπινης, πρόκειται για φόνο εκ προμελέτης, όχι εξ αμελείας, εδώ πρόκειται για δολοφονίες.

Νομίζω ότι έχουμε μπει σε έναν κύκλο αίματος, η ανθρωπότητα ολόκληρη, που διακυβεύεται αυτή η ίδια η ύπαρξή της.

Δηλαδή δεν πρόκειται για έναν Γ` Παγκόσμιο Πόλεμο που λένε, πρόκειται για το αν θα υπάρξει ή όχι η ανθρωπότητα. Αυτό είναι το πρώτο. Αν θέλετε, μπορούμε να κάνουμε μια κατάταξη των κατηγοριών των δολοφόνων.

Οι μεγαλύτεροι δολοφόνοι είναι, όπως εγώ πιστεύω, η παγκοσμιοκρατική δολοφονία. Αυτοί που δημιουργούν οι παγκοσμιοκράτες. Αλλοι λένε ιμπεριαλισμός. Επειδή υπάρχει και μπήκε και κυριάρχησε ο όρος παγκοσμιοποίηση, που δεν εκφράζει την πραγματικότητα, εγώ μιλάω για παγκοσμιοκρατία.

Δηλαδή, υπάρχει ήδη ένα καθεστώς, διαμορφωμένο ήδη, διαρθρωμένο, με τη νομοθετική του εξουσία, την εξουσία των αποφάσεων δηλαδή, την εκτελεστική εξουσία και τη δικαστική.

Οι «G8» είναι το νομοθετικό Σώμα, είναι το Σώμα των αποφάσεων. Ο πλανητάρχης, με το στρατό του, την αστυνομία του, το ΝΑΤΟ, είναι η διοικητική εξουσία, η εκτελεστική εξουσία. Και το Δικαστήριο της Χάγης είναι η δικαστική εξουσία.

Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα διαμορφωμένο καθεστώς. Αυτό το καθεστώς, που συγκεντρώνει στον εαυτό του, κεφάλαιο, πολιτική εξουσία, εξουσία πληροφοριών, πολιτισμική εξουσία, θέλει να επικρατήσει, αυτός είναι ο στόχος του να επικρατήσει. Και επειδή οι λαοί διαμαρτύρονται, δολοφονεί τους λαούς, έχει αρχίσει από καιρό αυτή η ιστορία. Αυτοί είναι οι πρώτοι δολοφόνοι.

Από εκεί και πέρα υπάρχει η κρατική δολοφονία, τη ζούμε, τη γνωρίζουμε, δε χρειάζεται ανάλυση.

Το πρώτο λοιπόν και το κύριο, είναι η ιδεολογική μας μάχη. Και γι' αυτό και μπροστά σε ώρα ευθύνης είμαστε και για κοινή δράση, το δεύτερο πράγμα τώρα. Στην ιδεολογική μάχη, εδώ χρειάζεται να παραμεριστούν, οπωσδήποτε, όλες οι μικροδιαφορές και μεγάλες αν θέλετε διαφορές, μπροστά στον κοινό στόχο.

Να σώσουμε την ανθρωπότητα. Και να λύσουμε το τεράστιο πρόβλημα που ανακύπτει και που βρίσκεται πίσω από αυτά. Ποιος αποφασίζει για ποιον.

Μπορούν, επιτέλους, οι λαοί, ύστερα από το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, που κυριάρχησε το αίτημα της αυτοδιάθεσης, να κυριαρχήσει το αίτημα των καιρών μας. Κανείς δεν μπορεί να αποφασίζει για τις τύχες άλλων, όλοι μαζί θα συναποφασίζουμε για τις τύχες μας.

Αυτό είναι το κυριαρχικό, κατά τη δική μου ταπεινή άποψη, αίτημα των λαών, των πολιτών, των εθνών, των λαών όλου του κόσμου. Και γι' αυτό, όχι μόνο καμιά εμπλοκή της δικής μας χώρας, αλλά καμιά εμπλοκή καμιάς χώρας στον πόλεμο, ο οποίος έχει ξεκινήσει.

Αυτός ο κόκκινος κύκλος του αίματος, ο Γ` Παγκόσμιος Πόλεμος, ας τον πούμε έτσι, έχει ξεκινήσει».