«Κάθε στιγμή και κάθε λέξη από την πορεία μου στο πλευρό του Μίκη Θεοδωράκη είναι χαραγμένη ανεξίτηλα μέσα μου», σημειώνει μιλώντας μας για τον Μίκη η τελευταία ερμηνεύτριά του, η Μπέττυ Χαρλαύτη, και συνεχίζει:

«Τον συνάντησα πολύ πριν τον συναντήσω... Στα παιδικά μου χρόνια όταν άκουγα το έργο του και θυμάμαι να μου δονεί κάθε κύτταρο. Δεν θα ξεχάσω βέβαια και τη μέρα που πρωτοβρέθηκα στο σπίτι του, κατόπιν πρόσκλησής του. Μεγάλη τιμή για εμένα. Ηταν ο Ελληνας συνθέτης στον οποίο υποκλίνεται όλος ο κόσμος. Και ακόμα δεν μπορούσα καν να φανταστώ τη συνέχεια και ότι εκείνη τη στιγμή ξεκινούσε ένα μοναδικό ταξίδι το οποίο δεν τελειώνει με τη φυσική του απουσία, αλλά συνεχίζεται... Εκείνη τη μέρα κατάλαβε και το άγχος μου και τότε, θυμάμαι, μου έδειξε πίσω του τον Παρθενώνα, που ήταν σαν να αιωρείται και μου χαμογέλασε, λέγοντάς μου πόσο όμορφος είναι, για να μετριάσει την αμηχανία μου. Πάνω από όλα ήταν Ανθρωπος. Ενας υπεράνθρωπος οικουμενικός, με διαστάσεις που δύσκολα κατανοούμε στην ολότητά τους... Οταν πλησίαζες τον Μίκη Θεοδωράκη, ένιωθες να μπαίνεις σε άλλη διάσταση... Οταν κατά τις πρόβες του δίσκου μας στο σπίτι του άνοιγε τα χέρια για να με διευθύνει, αν και καθήμενος λόγω των θεμάτων υγείας του, το δωμάτιο μετατρεπόταν σε μεγαλόπρεπη σκηνή.

Θυμάμαι επίσης χαρακτηριστικά πόση ελευθερία άφηνε και στην ερμηνεία του έργου του. Ακόμα και στα δύο ανέκδοτα τραγούδια που μου έδωσε να τραγουδήσω σε πρώτη εκτέλεση, τα δύο τελευταία του, άλλο ένα δώρο πολύτιμο που μου άφησε παρακαταθήκη στον συμφωνικό δίσκο που ηχογραφήσαμε στην ΕΡΤ, ένιωσα να μου δίνει το περιθώριο να τα ερμηνεύσω όπως τα αισθάνθηκα. 'Η καλύτερα, όπως μου τα ενέπνευσε.

Ο Μίκης Θεοδωράκης σε ενέπνεε με κάθε του βλέμμα και κάθε του λέξη. Κατά τις συγκλονιστικές, για εμένα, συναντήσεις μας δεν θα ξεχάσω τις ιστορίες του, που ουσιαστικά είναι η ζωή του ως κομμάτι της σύγχρονης Ιστορίας της Ελλάδας. Γιατί ποτέ δεν είδε τον εαυτό του ξέχωρα από τη χώρα που τόσο αγάπησε και τόσο αγωνίστηκε για αυτή»...

Οσο για τη συμμετοχή της στη συναυλία της 27ης Αυγούστου, σημειώνει:

«Η Ζάτουνα ήταν από τα πρώτα μέρη όπου τραγούδησα τον Μίκη Θεοδωράκη μαζί με τη Λαϊκή Ορχήστρα "Μίκης Θεοδωράκης". Μάλιστα τότε είχα τραγουδήσει από την "Αρκαδία VI" το "Στον Αγνωστο ποιητή", αυτό το τραγούδι ποταμός που διατρέχει μέσα σε οκτώμισι λεπτά με τρόπο συγκλονιστικό όλη την Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Η επιστροφή μου εκεί δύο χρόνια μετά τη φυγή του, την επανένωσή του με το σύμπαν, είναι όπως κατανοείτε για εμένα μια στιγμή φορτισμένη όσο και συμβολική.

Η όλη διοργάνωση αποτελεί μια συγκυρία που βρίθει συμβολισμών, καθώς θα βρεθούμε στον τόπο όπου ο Μίκης Θεοδωράκης συνέθεσε υπό άκρως ειδικές συνθήκες τις "Αρκαδίες". Στον τόπο που συνδέθηκε άμεσα με τη στάση ζωής του και την επιλογή του να μη σταματήσει ποτέ, έως το τέλος, να αγωνίζεται. Η όλη βραδιά αποκτά ακόμα πιο ειδική διάσταση, αφού πραγματοποιείται υπό τη διοργάνωση του ΚΚΕ, με το οποίο ο ίδιος είχε ουσιαστικά πάντα παράλληλη πορεία, έως και την τελευταία στιγμή του φυσικού του τέλους και της επιλογής του να λάβει τον ύστατο, αλησμόνητο αυτό αποχαιρετισμό από τον ΓΓ Δημήτρη Κουτσούμπα μέσα στη Μητρόπολη των Αθηνών. Μια πορεία κοινή με μοναδικό γνώμονα το καλό της πατρίδας που τόσο λάτρεψε. Προασπιζόμενος πάντα τις μεγάλες ιδέες για Ελευθερία, Ειρήνη, Ισότητα, Δικαιοσύνη, Ανθρωπιά, Αλληλεγγύη. Γιατί ο Μίκης Θεοδωράκης ήρθε στον κόσμο μας με "αποστολή". Το τεράστιο έργο του, μουσικό, συγγραφικό και κοινωνικό, καθόρισε την ιστορία της χώρας μας τον τελευταίο αιώνα και αφήνει ιερή παρακαταθήκη που όσοι βρεθούμε στη Ζάτουνα στις 27 Αυγούστου πασχίζουμε να συνεχίσουμε, όπως και όλοι όσοι γίνονται κοινωνοί του έργου του ανά τον κόσμο.

Γιατί ο Μίκης Θεοδωράκης μέσα από τη ζωή του μας απέδειξε ότι ο κόσμος αυτός αλλάζει, όταν το θελήσουμε και ότι "ο ήλιος γυρίζει κι ας θέλει δουλειά πολλή"»...

«Οι αναμνήσεις μου από τον Μίκη Θεοδωράκη ξεκινούν από την παιδική μου ηλικία, όταν άκουγα φανατικά ραδιόφωνο και κυρίως από τότε που αποκτήσαμε πικάπ και μαζί δίσκους», μας λέει ο Κώστας Θωμαΐδης και συνεχίζει:

«Ο "Επιτάφιος", το "Αξιον Εστί", αλλά και μικρά δισκάκια με τις φωνές του Γρηγόρη Μπιθικώτση, της Μαίρης Λίντα, του Στέλιου Καζαντζίδη σε ντουέτο με την Μαρινέλλα, αλλά και του Γιάννη Βογιατζή. Ηταν στιγμές που προσπαθούσα με το αυτί να βγάλω συγχορδίες στην κιθάρα και να τραγουδώ. Ημουν 11 χρονών και μαγεμένος από τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, μαγεμένος και από τους ερμηνευτές του.

Εκείνα τα χρόνια συμμετείχα στο Παιδικό Θέατρο Θεσσαλονίκης της Μαίρης Σοΐδου. Ο θίασος αποτελείτο μόνο από παιδιά. Αρχισα να εμφανίζομαι και με την κιθάρα και μάλιστα το "Μέσα στα μαύρα σου κυρά μου τα μαλλιά" και το "Κοιμήσου Αγγελούδι μου" τα τραγουδούσα στις παραστάσεις ντουέτο με την Τάνια Τσανακλίδου. Ημασταν οι δυο πρωταγωνιστές του θιάσου.

Μια Δευτέρα, πρέπει να ήταν το 1966, ο Μίκης Θεοδωράκης έδωσε συναυλία στο θέατρο "Παλλάς", που βρισκόταν απέναντι από τον Λευκό Πύργο. Ερμηνευτές ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης και η νεαρή τότε Μαρία Φαραντούρη. Οι τεχνικοί του θεάτρου με έβαλαν στην αίθουσα στα πρώτα καθίσματα και παρακολουθούσα από κοντά τον Μίκη να διευθύνει, να ανοίγει τα χέρια σαν αετός και να μεταφέρει το πάθος του στους ερμηνευτές και στην ορχήστρα.

Είχα μαγευτεί. Τότε με το παιδικό μου μυαλό έπλασα ένα όνειρο, πως θα ήθελα να είμαι μεγάλος και να σταθώ δίπλα τους στη σκηνή να τραγουδώ και να με διευθύνει. Πού να φανταζόμουν πως το αφελές παιδικό μου όνειρο θα πραγματοποιούνταν πολλά χρόνια αργότερα»...

Μιλώντας για τη γνωριμία του και τη συνεργασία του με τον Μίκη, ο Κ. Θωμαΐδης θυμάται: «Τον γνώρισα αρχές του 1986, με αφορμή μια συναυλία στο Berliner Ensemble, το θέατρο που είχε ιδρύσει ο Bertolt Brecht στο Ανατ. Βερολίνο, όπου θα τραγουδούσα τα έργα του Θάνου Μικρούτσικου "Σονάτα του Σεληνόφωτος", "Σπουδή στον Βλαδίμηρο Μαγιακόφσκι" και "Ο Επιζών" σε ποίηση του Τάκη Σινόπουλου και μελοποίηση του Μίκη Θεοδωράκη. Μέσω της Μαρίας Δημητριάδη τον συνάντησα για να ζητήσω άδεια να το ερμηνεύσω. Χαμογέλασε και μου είπε πως πρώτη φορά του ζητούν άδεια και πως το έργο αυτό εκτός της ηχογράφησης με τη φωνή της Μαρίας Φαραντούρη, που είχε κυκλοφορήσει μάλιστα σε δίσκο στο εξωτερικό, δεν έχει παρουσιαστεί χρόνια τώρα. Αμέσως μετά μου έδωσε συμβουλές για τον τρόπο που θα έπρεπε να το προσεγγίσω ερμηνευτικά.

Η συνεργασία μας ξεκίνησε το 1995 σε μια μεγάλη περιοδεία στην Αυστραλία. Μου εμπιστεύθηκε ένα από τα σημαντικότερα έργα του, την "Κατάσταση Πολιορκίας", που μόλις είχε ενορχηστρωθεί για Συμφωνική Ορχήστρα. Απαιτητικό έργο με δύσκολη πολυρυθμία που θέλει ακρίβεια. Στην πρεμιέρα είχα μεγάλη αγωνία. Ο Μίκης Θεοδωράκης μού είπε να τον κοιτώ στα μάτια την ώρα που διηύθυνε.

Ομολογώ πως η αγωνία μου μεγάλωσε, έτρεμα. Ομως μαγικά, σε κλάσματα του δευτερολέπτου, διευθύνοντας με καθοδηγούσε σε κάθε συλλαβή, σε κάθε φράση. Απογειώθηκα χωρίς να το καταλάβω. Ημουν συγκινημένος, γιατί όλα είχαν πάει καλά και γιατί το παιδικό μου όνειρο μόλις είχε πραγματοποιηθεί! Του το διηγήθηκα και με ένα μεγάλο χαμόγελο ικανοποίησης μου έγραψε μια αφιέρωση στο πρόγραμμα της συναυλίας που την κρατώ φυλακτό από τότε».

Με αφορμή τη συναυλία που διοργανώνει η ΚΕ του ΚΚΕ στις 27 Αυγούστου, σημειώνει: «Τις "Αρκαδίες" τις άκουγα στα τελευταία χρόνια της δικτατορίας από παράνομους δίσκους που έρχονταν από το εξωτερικό.

Από τον Αύγουστο του 1968 μέχρι τον Οκτώβριο του 1969 ο Μίκης Θεοδωράκης εξορίστηκε στη Ζάτουνα της Αρκαδίας. Σε αυτό το χρονικό διάστημα συνέθεσε 11 κύκλους τραγουδιών σε ποίηση δική του, του Μάνου Ελευθερίου, του Ανδρέα Κάλβου, του Αγγελου Σικελιανού, του Τάκη Σινόπουλου, του Μανόλη Αναγνωστάκη, του Νότη Περγιάλη και του Κώστα Καλατζή.

Επιθυμία του ήταν να παρουσιάζονται οι "Αρκαδίες" στη Ζάτουνα. Οι "Αρκαδίες" θα ακουστούν στον χώρο που τις εμπνεύστηκε, στον χώρο που γεννήθηκαν!».