Παραμονές της επετείου του ηρωικού ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου, στο πλαίσιο της διαρκούς μελέτης των διδαγμάτων της Ιστορίας για το σήμερα και το αύριο, οι Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στη ΝΟΠΕ του ΕΚΠΑ πραγματοποίησαν τη Δευτέρα εκδήλωση - συζήτηση για τη μετάβαση από τη δικτατορία στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Με αφετηρία την επέτειο, η Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, αναφέρθηκε στους παράγοντες και στις ανάγκες του αστικού πολιτικού συστήματος που οδήγησαν στη δικτατορία, και στην ευκαιρία αποθέωσης του μύθου του «κράτους δικαίου» και της αστικής δημοκρατίας, στην οποία επιδόθηκαν τα αστικά κόμματα με αφορμή τη συμπλήρωση 50 χρόνων από την εναλλαγή του Ιούλη του '74. Σημείωσε συγκεκριμένα: «Οπως ως Κόμμα έχουμε επανειλημμένα υπογραμμίσει, η διεθνής ιστορική πείρα έχει επιβεβαιώσει πλήρως ότι οι λειτουργίες του αστικού κράτους - ιδεολογικές, οικονομικές, νομικές, κατασταλτικές - διαπλέκονται και υπηρετούν ενιαία τα στρατηγικά συμφέροντα της αστικής τάξης. Δεν υπάρχει λειτουργία που να μην υπηρετεί αυτόν τον αντιλαϊκό στόχο.

Η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι ένα σύστημα που το προτιμά η αστική τάξη, ο καπιταλισμός ας το πούμε γενικά, ακριβώς γιατί χωράει τα πάντα, μπορεί να κάνει τη δουλειά της καλά, να απολαμβάνει και τη νομιμοποίηση της ψήφου, ενώ δεν απαγορεύει τα πιο σκληρά κατασταλτικά μέτρα. Η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία χωράει από φασιστοειδή κόμματα - ακροδεξιά έως και απαγορεύσεις απεργιών, συλλήψεις συνδικαλιστών κ.λπ.».

Και πρόσθεσε: «Κατά την 50ή επέτειο της μετάβασης στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, για μια ακόμα φορά από όλα τα κόμματα χρησιμοποιήθηκε ο αποπροσανατολιστικός τίτλος "50 χρόνια μεταπολίτευσης". Ολα τα κόμματα, κυβέρνηση, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και μικρότερα, με καρμπόν ομιλίες σε καίρια ζητήματα ισχυρίστηκαν ότι τον Ιούλη του '74 έκλεισε ένας μεγάλος κύκλος και άνοιξε ένας νέος κύκλος, μια νέα 50ετία έως το 2024, ενώ με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μίλησαν για νέες προκλήσεις, νέες μεταρρυθμίσεις και σεισμούς που μέλλονται να έρθουν. Στην πραγματικότητα, από το 1974 μέχρι σήμερα συνεχίζεται και επαυξάνει η ίδια ρότα των δεκαετιών '50 και '60 στα βασικά ζητήματα, αρχής γενομένης από την υπηρέτηση της καπιταλιστικής ανάπτυξης και κερδοφορίας, από την ενεργητική συμμετοχή στην ΕΟΚ/ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, τη "στρατηγική συμφωνία" με τις ΗΠΑ. Πάρτε υπόψη ότι η χούντα σε δύο κρίσιμους τομείς για το καπιταλιστικό σύστημα ακολούθησε την ίδια πολιτική στην οικονομία και στις εξωτερικές διεθνείς σχέσεις, με μικροδιαφορές ελιγμών, ίδια δηλαδή πολιτική με όλες τις προδικτατορικές κυβερνήσεις. Εξ ου και οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ δεν ένιωσαν καμία ανησυχία με την επικράτηση της δικτατορίας. Ο αρχικός αιφνιδιασμός και η υποκριτική αμηχανία που έδειξαν καταλάγιασαν όταν είδαν ότι η δικτατορία δεν θα έθιγε καθόλου τα συμφέροντά τους. Πάρτε ακόμα υπόψη ότι τόσο το εφοπλιστικό κεφάλαιο όσο και οι βιομήχανοι επίσης ένιωσαν ασφάλεια και στήριξαν τη χούντα, αφού αναδείχθηκε πολύ γαλαντόμα απέναντί τους, όπως και οι προδικτατορικές κυβερνήσεις. Εκτός από τα οικονομικά προνόμια που τους παρείχε, τους έδωσε και το άλλο γνωστό δώρο, την απαγόρευση της δράσης όλων των πολιτικών και μαζικών οργανώσεων, εγγύηση δηλαδή γι' αυτούς ότι τέλος η απεργία. Βέβαια όταν δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις ο λαός δεν δίστασε, όπως έδειξαν ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου αλλά και άλλοι αγώνες που έγιναν με οικονομικά αιτήματα το 1973.

Εμείς δεν εξισώνουμε την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία με την περίοδο της άρσης της λειτουργίας του κοινοβουλίου και της απαγόρευσης της δράσης των πολιτικών κομμάτων, των συνδικάτων, γενικά των μαζικών οργανώσεων. Βεβαίως και δεν τις ταυτίζουμε, το εργατικό - λαϊκό κίνημα μπορεί σχετικά πιο εύκολα να δρα σε συνθήκες αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Δεν την θεωρούμε απαύγασμα δημοκρατίας, δική μας δημοκρατία, δημοκρατία για τον λαό, παρότι αυτή νομιμοποιείται με τη λαϊκή ψήφο. Παλεύουμε κατά των αντεργατικών και αντιδημοκρατικών νόμων, για τα δικαιώματα στην απεργία και στις μαζικές εκδηλώσεις. Αυτός ο αγώνας όμως είναι απολύτως ενταγμένος στην αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή πάλη και στην κοινωνική της συμμαχία, που κατευθύνεται στην ανατροπή της αστικής εξουσίας, υπέρ της εργατικής».

Ανατρέχοντας στην πείρα από αυτά τα 50 χρόνια, η Αλέκα Παπαρήγα ανέδειξε πως «επιβεβαίωσε πανηγυρικά το γεγονός ότι καμία "προοδευτική" διαχείριση δεν μπορεί να συμβιβάσει τις επιδιώξεις της αστικής τάξης με τα συμφέροντα της εργατικής - λαϊκής πλειοψηφίας, ότι δεν υπάρχει κυβέρνηση, όπως κι αν αυτοχαρακτηρίζεται, που να μπορεί να βελτιώσει τη θέση του λαού στο έδαφος του καπιταλισμού, πολύ περισσότερο να ανοίξει δρόμο για ριζικές αλλαγές».

«Σήμερα όλα τα κόμματα, ακόμα και το κυβερνητικό, αναφέρουν ότι υπάρχει μια ανισορροπία στο αστικό πολιτικό σύστημα. Τι εννοούν; Οτι δεν υπάρχει εξασφαλισμένη δικομματική ή διπολική εναλλαγή. Το λένε βέβαια πονηρά, ότι τάχα δεν υπάρχει αντιπολίτευση. Από μια μεριά, ταιριάζει αυτή η αντίληψη στον χαρακτήρα τους. Ολοι τους απεχθάνονται την ταξική πάλη, δηλαδή τον πραγματικό αντίπαλό τους. Οταν είναι στην αντιπολίτευση, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ ή ο ΣΥΡΙΖΑ επικαλούνται τους λαϊκούς αγώνες, για τους οποίους δεν έχουν κουνήσει ούτε το χεράκι τους, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις τούς έχουν πολεμήσει και σαμποτάρει. Τους επικαλούνται μόνο και μόνο για να χρησιμοποιήσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια στις εκλογές, για να υφαρπάξουν ψήφους. Κυρίως η σημερινή κατάσταση απασχολεί την αστική τάξη και τους συμμάχους της, αν στις επόμενες εκλογές δεν διασφαλιστεί σταθερή κυβέρνηση, μονοκομματική ή συνεργασίας, ώστε να εγκλωβιστεί ο εργατικός - λαϊκός παράγοντας. Αισθάνονται αγωνία γιατί η καρέκλα της ΝΔ δεν είναι σταθερή, από την άλλη όμως τρέμουν, καθώς βλέπουν σήμερα ότι υπάρχει δυσκολία στην εναλλαγή με τη σοσιαλδημοκρατία. Ισως το ΠΑΣΟΚ δεν καταφέρει αυτοδυναμία, ενώ η εκφυλιστική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ τούς προβληματίζει. Προβληματίζονται για ίδρυση νέων κομμάτων στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας. Η αβεβαιότητα μεγαλώνει καθώς διαβλέπουν ανοδική πορεία της ταξικής πάλης, δηλαδή της πραγματικής και μοναδικής αντιπολίτευσης (...)

Ενα δεύτερο κοινό στοιχείο όλων των κομμάτων, από τη ΝΔ μέχρι το μικρότερο κοινοβουλευτικό, με εξαίρεση το ΚΚΕ, είναι ότι όταν κάνουν προτάσεις για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του λαού ορκίζονται πως οι προτάσεις είναι κοστολογημένες με βάση τις προδιαγραφές της ΕΕ (...)

Ενα τρίτο κοινό στοιχείο τους είναι η διαβεβαίωση που συνεχώς δίνουν ότι έχουν ρεαλιστικές προτάσεις, δηλαδή από χέρι αντιλαϊκές. Μέσα εκεί είναι και οι θέσεις τους για την Παιδεία. Στην πραγματικότητα, είναι όλοι τους ικανοποιημένοι με τη διογκούμενη ιδιωτική επιχειρηματική Παιδεία και την εμπορευματοποίηση της δημόσιας. Πριν τη δικτατορία και τη δεκαετία του '70, η ιδιωτική Παιδεία ήταν σχετικά περιορισμένη, στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, στην Επαγγελματική. Σήμερα έχει διογκωθεί απίστευτα, και αυτό ξεκίνησε τη δεκαετία του '80 και εντάθηκε μετά το 2000 μέχρι σήμερα. Ειρηνική συνύπαρξη δημόσιας και ιδιωτικής δεν υπάρχει.

Μπορεί να ασχολούνται με ζητήματα υποδομών, αλλά κουβέντα δεν λένε για τον χαρακτήρα της Ερευνας, για τη σύνδεσή της με την καπιταλιστική αγορά και όχι τις λαϊκές ανάγκες. Κουβέντα δεν λένε για το ότι οι επιστήμονες, ακόμα και με μεταπτυχιακά και διδακτορικά, τελικά δεν μπορούν να θέσουν την επιστήμη και τη γνώση στην υπηρεσία του λαού. Ενα πολύ μεγάλο μέρος, κόντρα στα όνειρα και στους στόχους που είχαν και έχουν, κάνουν απλά εκτελεστική και όχι και επιτελική δουλειά, και τίποτε παραπάνω (...)

Οι δήθεν διαχωριστικές γραμμές μεταξύ "προόδου" και "συντήρησης" στο αστικό πολιτικό σύστημα μετατοπίζονται όλο και πιο βαθιά στη ζούγκλα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, ακολουθώντας τη συνολική πορεία αντιδραστικοποίησης του σάπιου συστήματος», υπογράμμισε η Αλέκα Παπαρήγα και αναφέρθηκε στις θέσεις και στη στάση του Κόμματος σε αυτό το πλαίσιο:

«Το Κόμμα αποδείχθηκε μπροστάρης σε όλους τους αγώνες, είτε με κυβέρνηση ΝΔ είτε με ΠΑΣΟΚ, έδωσε μάλιστα έντονη ιδεολογική μάχη με το λεγόμενο "ΚΚΕ Εσωτερικού", ένα οπορτουνιστικό κόμμα που τα στελέχη του είχαν αποσπαστεί από το ΚΚΕ. Ιδεολογική διαμάχη έδωσε και με τον λεγόμενο "ευρωκομμουνισμό". Παρ' όλα αυτά πέρασε σε βαθιά κρίση, καθώς στην ΚΕ και στο ΠΓ είχε εμφανιστεί μια νέα οπορτουνιστική ομάδα, που έβαλε αέρα στα πανιά της όταν διασταυρώθηκε με την αντεπαναστατική εξέλιξη στην ΕΣΣΔ και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες. Για το Κόμμα μας ξεκίνησε μια νέα πορεία αποκατάστασης του επαναστατικού του χαρακτήρα, μια βασανιστική πορεία διερεύνησης και μελέτης που οδήγησε στη νέα στρατηγική του και στο Πρόγραμμα του 19ου Συνεδρίου του 2013, αλλά και μια βασική μελέτη για τις αιτίες της αντεπανάστασης, που την ψήφισε τελικά το 18ο Συνέδριο το 2009, ενώ έχει επεξεργαστεί την ιστορική του πορεία από το 1918 έως το 1974. Εχει ξεκινήσει η νέα μελέτη για το Δοκίμιο της περιόδου 1974 - 1991. Ολα αυτά μαζί και παράλληλα με την πρωτοπορία του στην ταξική πάλη και ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο».

Κλείνοντας την ομιλία της η Αλ. Παπαρήγα παρέθεσε τη θέση του ΚΚΕ για την πραγματική διέξοδο από τη σύγχρονη καπιταλιστική βαρβαρότητα: «Σε αντίθεση λοιπόν με τους μύθους που διακίνησαν πάλι τις μέρες αυτές τα αστικά κόμματα, η πραγματικότητα είναι ότι - όπως έλεγε και η Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 50 χρόνια της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας - "μοναδική απάντηση στη σύγχρονη καπιταλιστική βαρβαρότητα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και της προσφυγιάς, των καπιταλιστικών οικονομικών κρίσεων, της ανεργίας και της εξαθλίωσης είναι η διαμόρφωση της κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τάξης με τους βιοπαλαιστές αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους, τους νέους και τις γυναίκες από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, που θα βάζει στο στόχαστρο την πραγματική ρίζα των προβλημάτων, τον πραγματικό τους εχθρό: Το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Η πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας, τη σοσιαλιστική επανάσταση, την οικοδόμηση και την εδραίωση της σοσιαλιστικής εξουσίας, που θα αξιοποιεί τη θετική και αρνητική πείρα των χωρών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στη διάρκεια του 20ού αιώνα, αποτελεί τη μόνη διέξοδο στα αδιέξοδα του καπιταλισμού και ταυτόχρονα τον αποδοτικότερο φόρο τιμής σε όσους αγωνίστηκαν για την ανατροπή της απριλιανής δικτατορίας, σε όσους διαχρονικά θυσιάστηκαν για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο"».