Με αποκλεισμένο το κέντρο της πόλης από πάνοπλους φρουρούς, έτοιμους για την απόλυτη καταστολή όποιας λαϊκής διαμαρτυρίας, οι ηγέτες των 25 (με τις 10 της νωπής διεύρυνσης) χωρών της ΕΕ υπέγραψαν το οριστικό κείμενο της «Συνθήκης για τη θέσπιση Συντάγματος της Ευρώπης». Πρόκειται για το γνωστό - άγνωστο στους λαούς, με την έτσι κι αλλιώς απατηλή ονομασία του, «ευρωσύνταγμα».

Αυτό ή και το όποιο άλλο με διατυπώσεις «παραλλαγής» αυτής της κυριαρχίας «ευρωσύνταγμα», εφόσον η επιβολή του προχωρήσει, όπως αυτή επιδιώκει, είναι προορισμένο και κατάλληλο να αποτελέσει το βάθρο της «νομιμοποίησης» πολλών και κρίσιμων δεινών σε βάρος των ελευθεριών και δικαιωμάτων των λαών της Ευρώπης.

Θα νομιμοποιήσει, σε «συνταγματικό» επίπεδο, την πιο πρωτόγονη βιοτική και πολιτισμική, μαζική οργανωμένη κυριαρχία αντιλαϊκών συμφερόντων των τελευταίων αιώνων κοινωνικής εξέλιξης.

Στην απόπειρα σύντομης ανασκόπησης των «πεπραγμένων» της ΕΕ στον τομέα των διαδικασιών για την ενίσχυση της εξουσίας τους, αναγκαστικά μόνο λίγα χαρακτηριστικά από το περιεχόμενο του «ευρωσυντάγματος» μπορούν να αναφερθούν.

Ολο μαζί το «ευρωσύνταγμα» είναι ένα περίπλοκο και ύπουλα παραπλανητικό κατασκεύασμα που περιέχει ...448 άρθρα! Περιέχει, ταξινομεί και επιδεινώνει το περιεχόμενο των τριών θεμελιακών συμφωνιών ίδρυσης και ραγδαίας (μετά την ανατροπή της κρατικής δομής και δύναμης των σοσιαλιστικών χωρών) προώθησης της εξουσίας της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων: Του Μάαστριχτ (1992), του Αμστερνταμ (1997) και της Νίκαιας (2000).

Πιο συγκεκριμένα:

1) Το «ευρωσύνταγμα» και οι «κανόνες δικαίου» που εκδίδουν τα θεσμικά όργανα της ΕΕ (Συμβούλιο της Ευρώπης, Επιτροπή και Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο) θέλουν να υπερισχύουν του εσωτερικού δικαίου των κρατών-μελών, προφανώς και του εθνικού Συντάγματος. Οι σχετικές αντιρρήσεις είναι έξω από την κρατούσα πραγματικότητα, ιδίως όταν θα τεθεί σε ισχύ το «ευρωσύνταγμα». Για παράδειγμα, με αφορμή τη διαμάχη στο συζητούμενο αυτές τις μέρες στη Βουλή νομοσχέδιο (και σε λίγο νόμο) για το «βασικό μέτοχο», τα ευρωενωσιακά επιτελεία κραυγάζουν ότι όπου υπάρχουν διατάξεις εθνικών Συνταγμάτων αντίθετες ακόμη και με μεταγενέστερους ενωσίτικους «φετφάδες», πρέπει να τροποποιηθούν για να υπερισχύσουν οι τελευταίοι. Αυτό δείχνει προς ποια κατεύθυνση απεμπόλησης κυριαρχικών δικαιωμάτων οδηγείται από τα «μεγάλα» κόμματα ο ελληνικός λαός, οι τύχες του και οι ελευθερίες και τα δικαιώματά του.

2) Σε άλλη ομάδα διατάξεων του «ευρωσυντάγματος» καταγράφονται οι «θεμελιώδεις αρχές» λειτουργίας της ΕΕ. Ορίζεται ότι οι εξουσίες της είναι «δοτές», δηλαδή όσες της «δίνουν», της «απονέμουν» από τις δικές τους, τις «εθνικές», οι ηγεσίες των κρατών-μελών.

Αλλες από αυτές παραδίνονται στην αποκλειστική αρμοδιότητα της ΕΕ, δηλαδή ούτε συμμετέχουν πια στην άσκησή τους οι εθνικές κυβερνήσεις.

Γράφουν εκεί ότι οι υπόλοιπες, που δεν παραχωρήθηκαν, «ανήκουν» στα κράτη.

Ομως, θέτουν και την αρχή της «επικουρικότητας». Σύμφωνα μ' αυτή, θεσπίζεται ευρω-συνταγματικό δικαίωμα της ΕΕ να παρεμβαίνει και σ' εκείνες τις δικαιοδοσίες που δεν της απονεμήθηκαν αποκλειστικά, δηλαδή σ' αυτές που απέμειναν στα εθνικά κράτη και να τις ασκεί αυτή ...«καλύτερα» όταν αυτή (η ΕΕ) κρίνει ότι «οι στόχοι της προβλεπόμενης δράσης δεν μπορούν να επιτευχθούν επαρκώς από τα κράτη-μέλη τόσο σε κεντρικό όσο και σε περιφερειακό επίπεδο, μπορούν όμως... να επιτευχθούν καλύτερα στο επίπεδο της ένωσης»!

Αλλά μ' αυτές τις κυριαρχικές ρυθμίσεις τι απομένει στα κυριαρχικά δικαιώματα; Είναι μια κατάσταση που με τη σύμφωνη γνώμη των κυβερνήσεων των κρατών-μελών εμποδίζεται σε επίπεδο κάθε χώρας η όποια δυνατότητα υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων από το κίνημα και ενισχύεται η κυρίαρχη εξουσία.

Και εδώ υπάρχει το σχετικό πρωτόκολλο με το οποίο ρυθμίζεται η «εσωτερική» διαδικασία και, κάπως, τα όρια που πρέπει να τηρεί η ΕΕ όταν ασκεί αυτή την «επικουρία» της. Αλλά το θεμελιακό πολιτικό θέμα της σφαγής των λαϊκών συμφερόντων δεν ωφελείται από τις «ενδοσωματειακές» διαδικασίες και αυτοδεσμεύσεις τους.

3) Στον πίνακα με τις αποκλειστικές αρμοδιότητες που παραδίνονται στην ΕΕ περιλαμβάνονται και η θέσπιση κανόνων ανταγωνισμού για την εσωτερική αγορά, η νομισματική πολιτική, η κοινή εμπορική πολιτική και εκείνη για τη σύναψη διεθνούς συμφωνίας.

Σε άλλους τομείς η ΕΕ «έχει αρμοδιότητα να αναλαμβάνει δράσεις» (Ι.14), να «θεσπίζει μέτρα, ιδίως για τους γενικούς προσανατολισμούς», «για να διασφαλίζει το συντονισμό των πολιτικών... στον τομέα της απασχόλησης, ιδίως στον καθορισμό των κατευθυντήριων γραμμών των πολιτικών αυτών» και «των κοινωνικών πολιτικών των κρατών-μελών» (Ι.15).

Ακόμη «έχει αρμοδιότητα να αναλαμβάνει δράσεις υποστήριξης, συντονισμού ή συμπλήρωσης» στην Παιδεία, στη βιομηχανία, στην πολιτική προστασία, κ.ά. (Ι.17).

Σ' όλες αυτές (και άλλες) ζωτικές για τα αντίστοιχα θεμελιακά λαϊκά δικαιώματα περιπτώσεις, κι αν ακόμη δε χαρακτηρίζεται ως «αποκλειστική» η δικαιοδοσία της ΕΕ, όμως, σε συνδυασμό και με τις έως τώρα ανάλογες εμπειρίες, ο καθένας καταλαβαίνει ότι στο πλαίσιο του πολιτικού και βασικά ταξικού υπέρ των κυρίαρχων συμφερόντων άγριου παρεμβατισμού της ΕΕ, δεν απομένει ούτε ίχνος για δυνατότητες παρέμβασης των εργαζομένων, των αγροτών, των μικρομεσαίων παραγωγών και εμπόρων.

Αναπόσπαστο στοιχείο αυτής της κοινής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής άμυνας (ΚΕΠΠΑ) αποτελεί η κοινή πολιτική ασφάλειας και άμυνας (ΚΠΑΑ).

Μ' αυτές τις διατάξεις η ΕΕ μπορεί να κάνει αποστολές στρατιωτικών μονάδων εκτός Ενωσης για να διασφαλίζει τη διατήρηση δήθεν της ειρήνης, την πρόληψη συγκρούσεων και την ενίσχυση της διεθνούς ασφάλειας.

Η Ευρώπη μεταβάλλεται σε απέραντο επιθετικό μιλιταριστικό μηχανισμό. Νομιμοποιεί τον εαυτό της για τη διάπραξη προληπτικών ένοπλων επιδρομών, επομένως εγκλημάτων πολέμου και γενοκτονιών, για να υποστηρίξει με αρπαγές ξένου πλούτου τα επεκτατικά πλουτοκρατικά συμφέροντα που διαχειρίζεται στο επίπεδο της εξουσίας.

Αν αυτό συνδυαστεί με την όλη συγκεντρωτική δομή της ΕΕ που οικοδομείται παρακάτω (με το «ευρωσύνταγμα»), δηλαδή με την προβλεπόμενη παραπέρα διεύρυνση προς χώρες εκτός και Ευρώπης, με τον τρόπο συγκρότησης και ψηφοφοριών στα όργανά της για τη λήψη τέτοιων αποφάσεων, με το Ευρωκοινοβούλιο, ως προσωπείο δημοκρατικοφάνειας, με την εκφυλιστική συγκρότηση και λειτουργία του «Ευρωπαϊκού κόμματος», κομμένου και ραμμένου στις επιδιώξεις της ΕΕ, είναι φανερό ότι οι δυνάμεις της αποχαλινωμένης πλουτοκρατίας προετοιμάζουν μια αφόρητη εξουσία για το μέλλον των λαών της Ευρώπης. Νομιμοποιούν την κρατική βία της υποδούλωσης «και με το νόμο», στοιχείο απαραίτητο για το χτύπημα των λαϊκών αγώνων που ξέρουν πολύ καλά πως με τη χωρίς όρια ιδιοποίηση του κοινωνικού πλούτου αυτοί οι ίδιοι προκαλούν.

Το ίδιο καταχτύπι ετοιμάζει και η κυβέρνηση της ΝΔ. Πολύ «φαΐ» με ευκαιριακές μεθοδολογίες.

Μεγάλο το χρέος μας. Πορεία θαρρετή μέσα στο σκοτάδι. Που το θολώνει πιο πολύ η χονδροειδής πολιτική κουτοπονηριά του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ να ζητάει δημοψήφισμα και του ΣΥΝ που ζητά καλύτερο «ευρωσύνταγμα».

Να ενημερωθούμε καλά και σωστά. Να προχωρήσουμε ψύχραιμα. Να βοηθήσουμε τον κόσμο να μην ξαπλώσει στο χιόνι. Οι κυρίαρχοι φοβούνται το λαό, την αποφασιστική του αντίσταση. Αυτή πρέπει να ορθώνεται ως τείχος στην ευρωενωσίτικη επέλαση, όσο ο αγώνας του να κατευθύνεται στην απειθαρχία και στην ευρωενωσίτικη «νέα τάξη» και στις δυνάμεις που την αποδέχονται και την επιβάλλουν.