Ωστε έχει γίνει αντικείμενο πιέσεων ο κ. Παπαντωνίου για να επισπεύσει τις ιδιωτικοποιήσεις. Ωστε τα πράγματα είναι τόσο σοβαρά, ώστε ο υπουργός - ο οποίος πριν από λίγες μόλις μέρες επαιρόταν ότι υπήρξε από τους βασικούς πρωταγωνιστές της αναγωγής της ιδεολογίας των ιδιωτικοποιήσεων από αιρετική σε ορθόδοξη αντίληψη - να αναγκάζεται να μιλά σήμερα για «αρπαχτές». Αρπαχτές από πού και από ποιους, κύριε Παπαντωνίου και κύριε Σημίτη; Αλλά τι ρωτάμε τώρα...

Οι «δραματικές» μισο-αποκαλύψεις του υπουργού Εθνικής Οικονομίας στη συνέντευξη Τύπου τη Δευτέρα 12 του Ιούνη, απλώς επιβεβαιώνουν αυτά που είχε καταγγείλει από την πρώτη στιγμή το ΚΚΕ, όταν άνοιξε ο μαύρος κύκλος των ιδιωτικοποιήσεων για την ελληνική οικονομία. Τα όσα είπε δημόσια ο Γ. Παπαντωνίου, μεταξύ άλλων, επιβεβαιώνουν:

Πρώτον, ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και οι συγκεκριμένοι υπουργοί της που προωθούν, βάσει προδιαγεγραμμένου σχεδίου, το ξεπούλημα του τεράστιου δημόσιου πλούτου, έχουν ανοίξει την όρεξη στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, ώστε να θέλουν καταβροχθίσουν εδώ και τώρα τα πάντα.

Δεύτερον, ότι η διαδικασία ιδιωτικοποίησης της ελληνικής οικονομίας, με τις διάφορες παραλλαγές της, είναι σε τελική ανάλυση ένα τεραστίων διαστάσεων οικονομικό και πολιτικό σκάνδαλο. Στην ουσία, πρόκειται για μία άνευ προηγουμένου λεηλασία και πλιάτσικο του δημόσιου πλούτου από τη χρηματιστική ολιγαρχία, ένα «μεγάλο φαγοπότι» με «συνδαιτυμόνες» τους μεγαλοεπιχειρηματίες και τους πολιτικούς τους διαχειριστές. Και μιλάμε βέβαια για ξεπούλημα ενός συσσωρευμένου πλούτου μισού τουλάχιστον αιώνα. Για να έχουμε βέβαια και μέτρο σύγκρισης.

Βεβαίως, αυτή η διαδικασία εντείνει τη σύγκρουση των ισχυρών παραγόντων της οικονομικής ολιγαρχίας, για τη μοιρασιά όχι μόνο της λείας που προσφέρεται στο πιάτο από την κυβέρνηση, αλλά φαίνεται να μεταφέρεται στο σύνολο των τομέων της οικονομίας που μπορούν να αποφέρουν τεράστια κέρδη όπως: στον έλεγχο των νέων τεχνολογιών (από παλιά υπήρχε η σύγκρουση Κόκκαλη-Λαμπράκη) και τελευταία στον έλεγχο της ψηφιακής τηλεόρασης, (αυτό φαίνεται να είναι το πεδίο για το οποίο οξύνεται στο έπακρο η σύγκρουση Κόκκαλη - Τεγόπουλου για το θέμα της μη πώλησης των μετοχών της «Multichoice Hellas ΑΕ» (θυγατρική της «Τηλέτυπος ΑΕ») προς τον Τεγόπουλο. Στον «Τηλέτυπο» συμμετέχουν ο Τεγόπουλος, ο Λαμπράκης, ο Μπόμπολας και ο Βαρδινογιάννης. Ενώ αρχικά είχαν συμφωνήσει να πουληθεί το μερίδιο των μετοχών των τριών μεγαλοεπιχειρηματιών στον Τεγόπουλο, οι Λαμπράκης - Μπόμπολας λέγεται ότι υπαναχώρησαν, και λέγεται μάλιστα ότι έγινε μετά από «σφήνα» του Κόκκαλη. Ακολούθησε το ένθετο της «Ελευθεροτυπίας» κατά του Κόκκαλη, δημοσιεύτηκε μάλιστα σε καθημερινό και κυριακάτικο φύλλο της «Ελευθεροτυπίας», με το οποίο δημοσιοποιείται η απάντηση Τεγόπουλου στην αγωγή που είχε κάνει από το καλοκαίρι του 1998 ο Σ. Κόκκαλης σε βάρος της εφημερίδας για δημοσιεύματα που είχαν σχέση με τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες. Στο σχετικό κείμενο, αφού διατυπώνεται η άποψη πως η σχετική αγωγή δεν είναι νόμιμη, γίνεται μια εκτενής παρουσίαση της πορείας του μεγαλοεπιχειρηματία και των επιχειρήσεών του από τη δεκαετία του '60, όταν ζούσε στη ΓΛΔ, των ιδιαίτερων σχέσεων που έχει αναπτύξει και της «διείσδυσής» του στον ΟΤΕ, μέχρι τις πρόσφατες δουλιές του δημοσίου που έχει «χτυπήσει», την άλωση των τυχερών παιγνιδιών του ΟΠΑΠ κ.ο.κ.

Ανεξάρτητα πάντως με το πώς εξελίσσονται τα γεγονότα, το βέβαιο είναι ότι στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και της προώθησης των γενικότερων επιχειρηματικών επιδιώξεων φαίνεται να υπάρχει πολύ παρασκήνιο και έχουν στηθεί πολλά «χοντρά» παιγνίδια στους κυρίαρχους πολιτικούς και οικονομικούς κύκλους. Ολη αυτή τη διαδικασία η κυβέρνηση την έχει «ντύσει» με τα πιο φανταχτερά ονόματα. Προώθηση διαρθρωτικών αλλαγών, απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας, ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, μερικές από τις ηχηρές φράσεις... Αλλά αυτά συμβαίνουν σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο και όχι μόνο στην Ελλάδα. Γιατί έτσι λειτουργεί ο διεθνής καπιταλισμός, ειδικά στη σημερινή περίοδο της γήρανσης και της κρίσης του.

Οτι κάτι δεν πήγαινε καλά στο βασίλειο της Δανιμαρκίας, ότι είχαν χαλάσει οι ισορροπίες, άρχισε να διαφαίνεται από τις «επιθέσεις» που δεχόταν προσωπικά ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας και - δευτερευόντως - η κυβέρνηση, από μερίδα του Τύπου, με αιχμή του δόρατος το «Βήμα».

Και ξαφνικά ο εκλεκτός υπουργός έγινε αντικείμενο προς αποφυγή. Του χρεώνουν καθυστερήσεις στο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, ότι δεν είναι αρκετά τολμηρός, ότι οι παλινωδίες του είναι η αιτία που το χρηματιστήριο έχει «κολλήσει». Και όχι μόνο μια εφημερίδα, αλλά, λες και κινούνται αόρατα νήματα, σχεδόν το σύνολο του ημερήσιου πολιτικού και οικονομικού Τύπου βάλλει πυρ ομαδόν. Από το «Βήμα» του Λαμπράκη, την «Εξουσία» του Ανδρουλιδάκη, τη «Ναυτεμπορική» του Αθανασιάδη, την «Εξπρές»... και πάει λέγοντας.

Τα ίδια τα γεγονότα πάντως δεν είναι τόσο περίπλοκα, ώστε να χρήζουν κατασκοπευτικής ανάλυσης. Είναι αρκετά πιο απλά. Είναι γνωστό ότι τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και στη χώρα μας είναι το μακρύ δόρυ των μεγαλοεπιχειρηματιών, που τα ελέγχουν και τα χρησιμοποιούν κατά το δοκούν για την προώθηση οικονομικών, αλλά και πολιτικών στόχων. Αυτό συμβαίνει και τώρα.

Οι γνωστοί επιχειρηματικοί όμιλοι του Λαμπράκη, του Κόκκαλη, του Τεγόπουλου, του Κοπελούζου, του Λάτση κλπ., βρίσκονται πίσω από το θόρυβο που έχει ξεσπάσει το τελευταίο διάστημα στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας.

Είναι τόσο εμφανές αυτό, ώστε το αναγνωρίζουν χωρίς μάλιστα δισταγμό και παράγοντες περί τον πρωθυπουργό, όταν ρωτήθηκαν από το «Ρ». Και το αντικείμενο της διαμάχης είναι φυσικά η λεηλασία του δημόσιου πλούτου. Και εδώ είναι τα δύσκολα για την κυβέρνηση. Πρέπει μέσα σε ένα χρόνο από σήμερα να ξεπουλήσει τις πιο δυναμικές επιχειρήσεις της ελληνικής οικονομίας. Μιλάμε φυσικά για τις 18 «παρεμβάσεις» που θα πρέπει να ολοκληρωθούν 12 άντε 14 μήνες από σήμερα. Λόγος γίνεται για το ξεπούλημα της Εμπορικής, της ΕΛΒΟ, της ΕΑΒ, της «Διώρυγας της Κορίνθου», της «Ολυμπιακής Αεροπορίας», της ΚΟΣΜΟΤΕ, των ΕΛΤΑ, του ΟΛΘ, του ΟΛΠ, της Αγροτικής, του ΟΤΕ, της ΔΕΘ, της ΔΕΗ, της ΕΤΒΑ, της Εταιρίας Υδρευσης Θεσ/νίκης, σχεδόν όλου του πλούτου της χώρας. Τεράστια η λεία, τεράστια και τα συμφέροντα που την εκπροσωπούν. Το πρόβλημα για την κυβέρνηση είναι ότι όλος ο τεράστιος αυτός πλούτος θα πρέπει να ξεπουληθεί σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, να καταλήξει στα χέρια μιας μικρής κάστας επιχειρηματιών και με αντιτιθέμενα πολλές φορές συμφέροντα. Οποια πέτρα και αν σηκώσεις - αναφέρουν - που έχει σχέση με τις ιδιωτικοποιήσεις, θα βρεις από κάτω τον Λάτση, τον Λαμπράκη, τον Κόκκαλη και τους «συμμάχους». Τον Λιακουνάκο, τον Μυτιληναίο, μέχρι και τον Κορασίδη... Οι οποίοι βρίσκονται παντού: Από τον ΟΤΕ, την ΕΛΒΟ (η οποία περνάει σε Κόκκαλη - Μυτιληναίο) και την ΕΑΒ, μέχρι την «Ολυμπιακή», τις προμήθειες των Ενόπλων Δυνάμεων, τα προγράμματα του Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης. Από παντού εισπράττουν...

Ο ρόλος, βέβαια, του διεθνούς οικονομικού παράγοντα στις εξελίξεις αυτές είναι πάντα διακριτός μέχρι παρεξηγήσεως. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι σε μεγάλους διαγωνισμούς του δημοσίου, οι πρεσβείες των «μεγάλων δυνάμεων» πάντα παρεμβαίνουν με τα μέσα που διαθέτουν υπέρ των «δικών» τους εταιριών, οι οποίες αναζητούν συμμαχίες και με τις ελληνικές επιχειρήσεις. Πάντα εξαρτημένη η μεγαλοαστική τάξη της χώρας, έχει βιώσει για τα καλά το ρόλο της συμπληρωματικής δύναμης και πάντα αναζητά την προστατευτική ομπρέλα των ισχυρών δυτικών φίλων.

Και όλη αυτή την απίστευτη λεηλασία, οι κυβερνητικοί παράγοντες, με πρώτο τον Γ. Παπαντωνίου, που θέλησε να εμφανιστεί ως το «θύμα» της ιστορίας... επιχειρούσαν μέχρι σήμερα να την επενδύσουν με διάφορα ιδεολογήματα. Στις σημερινές συνθήκες - λένε - το κράτος πρέπει να απεμπλακεί από το ρόλο του επιχειρηματία, ότι για να γίνει ανταγωνιστική η ελληνική οικονομία θα πρέπει να γίνουν οι διαρθρωτικές παρεμβάσεις που θα την απελευθερώσουν από τα κρατικά δεσμά, ότι με την είσοδο ιδιωτικών κεφαλαίων θα αυξηθεί η παραγωγικότητα κλπ. Και έρχονται στη συνέχεια οι ίδιοι οι υπουργοί - απολογητές των ιδιωτικοποιήσεων, να αποδείξουν με δηλώσεις τους ότι όλα αυτά δεν είναι παρά παραμύθια της Χαλιμάς. Οτι όλα αυτά τα ιδεολογήματα χρησιμοποιούνται, για να αποκρυβεί από τον ελληνικό λαό η μεγάλη ληστεία, η παράδοση του δημόσιου πλούτου στα χέρια των εκλεκτών της χρηματιστικής ολιγαρχίας...

Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε ότι τη σύγκρουση στους κόλπους της χρηματιστικής ολιγαρχίας της χώρας μας την πυροδοτούν οι εξελίξεις με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Η ίδια η Ευρωπαϊκή Ενωση με τις πολιτικές που επέβαλε στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία επιτάχυνε την κεφαλαιοκρατική συσσώρευση, εκτός των άλλων, με τις δεσμεύσεις που επέβαλε για ιδιωτικοποίηση όλων των ΔΕΚΟ, των τραπεζών, αλλά και υπηρεσιών του δημοσίου. Οι εξελίξεις αυτές είχαν αποτέλεσμα να γιγαντώνεται το ιδιωτικό κεφάλαιο, ενώ η ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ συνοδεύτηκε και με δεύτερο κύκλο δέσμευσης για ιδιωτικοποιήσεις, οι οποίες θα πρέπει να περαιωθούν πολύ σύντομα, μόλις σε ένα χρόνο. Τα στενά χρονικά περιθώρια από τη μια μεριά αλλά και η αντίληψη του «ό,τι προλάβουμε να αρπάξουμε» είχε αποτέλεσμα η υποβόσκουσα σύγκρουση να πάρει ανοιχτή μορφή. Οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, προετοιμαζόμενοι για τη μετά-ΟΝΕ εποχή, επιδιώκουν να αρπάξουν ό,τι μπορούν από την «προίκα» της εκποίησης του δημοσίου που τους προσφέρει η κυβέρνηση Σημίτη.

Ενας άλλος παράγοντας όξυνσης των αντιθέσεων των μεγαλοεπιχειρηματιών είναι η κατάκτηση θέσεων στις βαλκανικές αγορές. Ολες πλέον οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι τράπεζες στις οικονομικές παρουσιάσεις, που κατά καιρούς κάνουν, αναφέρουν ως στρατηγική επιδίωξη την εξάπλωσή τους και στις χώρες της βαλκανικής και της παρευξείνιας ζώνης. Ετσι, η επιδίωξη του Τεγόπουλου να αποκτήσει τη «Multichise» δεν αποβλέπει μόνο στην ελληνική, αλλά και στη βαλκανική αγορά, όπου όμως δραστηριοποιείται και ο Κόκκαλης.

Μετά την ανατροπή στις σοσιαλιστικές χώρες, οι δυνάμεις του κεφαλαίου αντί να γαληνέψουν έχουν πλέον εξαγριωθεί. Ολοι πλέον κηρύσσουν την ανάγκη να γίνουμε περισσότερο ανταγωνιστικοί, περισσότερο παραγωγικοί, να διατηρήσουμε και να κατακτήσουμε νέα μερίδια στη διεθνή αγορά. Στον καπιταλιστικό κόσμο έχει ξεσπάσει ένας αμείλικτος εμπορικός πόλεμος, τις εκφάνσεις του οποίου βλέπουμε είτε στις νομισματικές κρίσεις, είτε στα εμπορικά ελλείμματα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Ολοι βρίσκονται σε κατάσταση πολέμου. Και οι δικοί μας καπιταλιστές, ακραιφνείς οπαδοί της «παγκοσμιοποίησης», το ίδιο κάνουν. Πολεμούν. Μια από τις παραστάσεις της πολεμικής αυτής σύρραξης παρακολουθούμε τις μέρες αυτές. Και στο μέλλον θα πρέπει να αναμένουμε ακόμα μεγαλύτερες πολεμικές συρράξεις. Είναι στο αίμα των καπιταλιστών να πολεμούν. Ακόμα και με τον εαυτό τους. Αλλιώς δεν μπορούν να ζήσουν.