Πενήντα περίπου έργα της Αννας Παλιεράκη,φιλοξενήθηκαν αυτές τις μέρες στην αίθουσα τέχνης "Κρεωνίδης". Πρόκειται για δημιουργίες των τριών τελευταίων χρόνων, που ξεχωρίζουν για τη ζωγραφική τους ποιότητα. Εργα στα οποία κυριαρχούν τα πορτρέτα, αλλά και "τοπία" που λειτουργούν σαν ο περιβάλλοντας χώρος των προσώπων. Δεν είναι η πρώτη φορά που η δουλιά της Αννας Παλιεράκη έχει σημείο αναφοράς την ανθρώπινη φιγούρα. Στη μέχρι σήμερα σημαντική εικαστική της πορεία, ο άνθρωπος ήταν πάντα παρών. Η αγωνία του, ο πόνος, η μοναξιά και η αθωότητα, διέσχιζαν το μαύρο και το άσπρο του ζωγραφικού της τελάρου.

Στην τωρινή της έκθεση, τα μικρά σε διαστάσεις πρόσωπα, μετωπικά δοσμένα, κοιτούν κατάματα το θεατή. Πρόσωπα οικεία και αγαπημένα, αναδύονται από τη μνήμη αποπνέοντας διαφάνεια, φωτεινότητα και γαλήνη. Είναι οι "κάτοικοι" των τοπίων της. Οι άνθρωποι που "κινούνται" μέσα σ' αυτά, αφήνοντας τα ίχνη, το άγγιγμα και το "χάιδεμα" του βλέμματός τους, τη σιωπή, την αγάπη και τη θλίψη τους. Τοπία ιδωμένα με τα μάτια της ψυχής, που σημαδεύουν το χρωστήρα της, προσδίδοντάς του κάτι από τη "σιωπή" της γης και από το σφύριγμα του αγέρα. Είναι οι "κάτοικοι" του μακρινού σπιτιού, που ακουμπά πάνω στη γραμμή του "κινηματογραφικού" ορίζοντα. Είναι εκείνοι, που πλανιώνται στον αέρα και δηλώνουν την παρουσία τους μέσα από τον καπνό που βγαίνει από την καμινάδα.

"Στη δουλιά μου πάντα κυριαρχούσε το ανθρώπινο στοιχείο", μας λέει η Αννα Παλιεράκη. "Η αναφορά μου και σ' αυτά τα έργα στον άνθρωπο, δεν είναι κάτι καινούριο. Η διαφορά σ' αυτή την ενότητα βρίσκεται στο ζωγραφικό μέρος: Πριν με απασχολούσε το πρόσωπο σαν πρόσωπο και πάντα δούλευα με μοντέλο. Τώρα, όλα έχουν περάσει στη μνήμη. Η εμμονή που είχα τα προηγούμενα χρόνια στο θέμα του πορτρέτου, αυτή τη φορά λειτούργησε σαν μνήμη. Τα πρόσωπα τώρα έγιναν χωρίς μοντέλο. Στα έργα αυτά υπάρχει η εμπειρία ζωγραφικής χρόνων. Στα πορτρέτα υπάρχει η μνήμη και η ιστορία της ζωγραφικής. Οπως και η παραπομπή στα πορτρέτα Φαγιούμ, που τα αγαπώ πολύ".

"Τα "τοπία" που παρουσιάζω, ανασύρθηκαν και αυτά από τη μνήμη μου. Δεν έχω στηθεί στο χώρο για να τα ζωγραφίσω. Είναι τοπία μνήμης δοσμένα με συναίσθημα και με τη δική μου προσωπική ματιά. Είναι απόδοση βιωμάτων, που κρατώ με ευλάβεια μέσα μου σαν μνήμη. Είναι πρόσωπα και τοπία οικεία και αγαπημένα".

"Ξεκινώντας τη ζωγραφική, δεν υπάρχει τίποτα προκατασκευασμένο στη σκέψη μου. Τίποτα δε γίνεται σκόπιμα. Θέλω να τα αντιμετωπίζω καθαρά ζωγραφικά. Πάντα έχω ένα τελάρο λευκό μπροστά μου. Στο τρίπτυχο που παρουσιάζω στην έκθεση, μία φωτογραφία ήταν το έναυσμα για να ξεκινήσω. Μετά αναπτύχθηκε το θέμα ανάλογα με το τι έχει βγάλει η πρώτη αποτύπωση στο χαρτί. Το συγκεκριμένο τρίπτυχο ξεκίνησε από το μεσαίο του τμήμα. Αργότερα αναπτύχθηκε με το δεξί και το αριστερό τμήμα του, έχοντας σαν κοινό σημείο την παρουσία της παιδικής φιγούρας".

Μια διαφορετική "πνοή" στο ταξίδι στο χρόνο, προσδίδουν τα μαυρόασπρα έργα με γκουάς, που παρουσιάζει στην έκθεσή της η Αννα Παλιεράκη. Χωρίς τη βοήθεια του χρώματος, τα έργα αυτά τα φωτίζει η ψυχή της. Στηριγμένη στην απλότητα του άσπρου και του μαύρου, η ζωγράφος περιπλανιέται μαζί με τον "Ποδηλάτη" της σε μοναχικά μονοπάτια, ταξιδεύει με τα παιδικά μάτια σε ξεχασμένους τόπους.

"Το γκουάς το χρησιμοποιώ πολύ στη δουλιά μου. Στην έκθεσή μου το 1990, παρουσίασα έργα αποκλειστικά με γκουάς. Το μαύρο και το άσπρο με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Χωρίς χρώμα, πλάθεις "χρώματα", φτιάχνεις έναν κόσμο. Και αυτό με γοήτευε και με γοητεύει".

Εκτός από το γκουάς, η Αννα Παλιεράκη χρησιμοποίησε και την αυγοτέμπερα "ένα υλικό που, σ' αυτά τα έργα το δούλεψα με πολύ κέφι. Προσφέρει εξαιρετικές εκφραστικές δυνατότητες, σου δίνει μιαν άλλη εκφραστική διάσταση. Μια τρυφερή και ευαίσθητη αίσθηση. Αυγοτέμπερα είχα ξαναδουλέψει κατά τη διάρκεια της φοίτησής μου στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Η αυγοτέμπερα με βοήθησε πολύ στο να βγάλω αυτές τις ποιότητες στη ζωγραφική. Είναι ένα υλικό που πρέπει να το δουλεύεις γρήγορα. Εχει πλαστικότητα, διαφάνεια και αμεσότητα. Ο ζωγράφος πρέπει να είναι αποφασισμένος για την πινελιά του. Σε κάποια πρόσωπα, η δουλιά που έχει γίνει, θυμίζει περισσότερο λάδι, παρά αυγοτέμπερα".

"Τα καινούρια υλικά δεν τα αρνούμαι", καταλήγει η Αννα Παλιεράκη. "Δεν πιστεύω μόνο στο πινέλο, στο χαρτί, στο χρώμα... Αρκεί το έργο να έχει εικαστική αντίληψη, συγκίνηση, ειλικρίνεια. Να μην είναι δήθεν. Η ζωγραφική είναι θέμα ψυχής, αίσθησης, σκέψης, γνώσης...".

Η. ΜΟΡΤΟΓΛΟΥ

Το ΥΠΠΟ καλείται να παρέμβει στους σχεδιασμούς έξωσης της Λυρικής

Σκηνής από το Φεστιβάλ Αθηνών

Σελίδα 19

Ο "Ρ" τιμά τη μεγάλη αυτή ιστορική επέτειο με αναφορές στη δράση της γύρω από τα ζητήματα της παιδείας και την οργάνωση του μαθητικού κινήματος στα χρόνια της Κατοχής. Πρόκειται για ένα σημαντικό κεφάλαιο της ιστορίας της, που έχει αξία να το ανασκαλέψουμε ύστερα από τις πρόσφατες μαχητικές, αγωνιστικές κινητοποιήσεις των σημερινών μαθητών

Σελίδα 6 - 7

Κάστρα βυζαντινά, κάστρα των Ιωαννιτών ιπποτών, κάστρα βενετικά, κάστρα γενουάτικα, κάστρα ελληνικά απ' άκρη σ' άκρη στη χώρα. Κάστρα ερειπωμένα, άλλα "αξιοποιημένα" κι άλλα αλλοιωμένα. Μόνα τους, ούτως ή άλλως, αφηγούνται το μύθο τους ή την ιστορία τους. Το μόνο που ζητάνε είναι λίγη φροντίδα για να συνεχίσουν να μιλάνε...

Σελίδα 8

Μια ηρωίδα του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ. Ομορφη, λεβέντισσα, πανύψηλη. Από τα είκοσι χρόνια της στο αντάρτικο, καβάλα στο άλογο, να παίρνει μέρος στις μάχες και να διακρίνεται. Στα 26 της χρόνια οδηγείται στο εκτελεστικό απόσπασμα, το 1949. Στις 17 του Φλεβάρη συμπληρώθηκαν πενήντα χρόνια από το θάνατό της

Σελίδα 12

"Τοπίο"

"Ποδηλάτης"

Προσωπογραφία