Με την τοποθέτησή μας κάνουμε, εξαρχής, καθαρό ότι η ΕΣΑΚ-ΔΕΕ είναι η παράταξη που σταθερά τάσσεται υπέρ των αγώνων (γιατί τίποτα δε χαρίζεται, αλλά όλα κατακτώνται με αγώνα), ενώ οι άλλες παρατάξεις βλέπουν ευκαιριακά, αποσπασματικά, επετειακά (π.χ. προεκλογικά, στη διάρκεια των εξετάσεων) τους αγώνες. Με διάφορα προσχήματα... «δεν έχουν διάθεση οι εκπαιδευτικοί» ή «δεν υπάρχει κλίμα» κλπ, επέβαλαν συνδικαλιστική άπνοια στα προηγούμενα χρόνια.

Τονίζουμε ότι η διαφορά της ΕΣΑΚ-ΔΕΕ με τις άλλες παρατάξεις δεν είναι μόνο η μορφή της απεργίας, αλλά το κύριο ζήτημα που χωρίζει την ΕΣΑΚ-ΔΕΕ από τις άλλες παρατάξεις, μαζί βέβαια με το πρόγραμμα δράσης, είναι ο προσανατολισμός τους, το πολιτικό στίγμα που εκπέμπουν, ο τρόπος που ιεραρχούν τα αιτήματα, ο άκρατος συντεχνιασμός - οικονομισμός τους και η εχθρότητά τους για συμμαχίες με άλλους εργαζόμενους, ιδιαίτερα την εργατική τάξη.

Εμείς λέμε ΝΑΙ στους αγώνες, με ταυτόχρονη αντιπαράθεση με τη στενή συντεχνιακή - επιδοματική πολιτική των άλλων παρατάξεων.

Τη στιγμή που η πολιτική της ιδιωτικοποίησης, εμπορευματοποίησης της γνώσης και της εκπαίδευσης προχωρά, με αποτέλεσμα ο εργαζόμενος να πληρώνει μεν περισσότερα, αλλά ο μαθητής να μαθαίνει λιγότερα...

Τη στιγμή που οι ταξικοί φραγμοί εντείνονται, το διπλό σχολικό δίκτυο της ταξικής επιλογής ΕΛ - ΤΕΕ εδραιώνεται, με το Ενιαίο Λύκειο (ΕΛ) να έχει μετατραπεί σε ένα κακέκτυπο φροντιστηρίου και τα ΤΕΕ σε έναν προθάλαμο της κατάρτισης...

Τη στιγμή που ο εκπαιδευτικός μετατρέπεται σε έναν «Τεχνικό» και διεκπεραιωτή έτοιμων συνταγών και τεστ, με αποτέλεσμα να ακυρώνεται ο παιδαγωγικός και κοινωνικός του ρόλος...

Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση προωθεί τις αποφάσεις της Λισαβόνας, για «εκπαίδευση που θα λειτουργεί με βάση τις ανάγκες και τους κανόνες της οικονομίας της αγοράς» (βλέπε, κομπιούτερ, ξένη γλώσσα, δεξιότητες, κατάρτιση), η εκπαίδευση μετατρέπεται σε κατάρτιση και προετοιμάζει τον περιπλανώμενο απασχολήσιμο...

Τη στιγμή που η προπαγάνδα της κυβέρνησης περί «ανάγκης να αξιολογείται το σχολείο και ο εκπαιδευτικός» κερδίζει, ανενόχλητη, έδαφος και η εφαρμογή της αξιολόγησης, που προχωρά, αναδεικνύεται σε καθοριστικό μοχλό για την επιτάχυνση της ιδιωτικοοικονομικής - ανταγωνιστικής λειτουργίας και κατηγοριοποίησης των σχολείων, με την ταυτόχρονη ιδεολογική χειραγώγηση του εκπαιδευτικού...

Τη στιγμή που το καθηκοντολόγιο με τις υπερεξουσίες του διευθυντή εφαρμόζεται. Τη στιγμή που η κατάργηση της επετηρίδας δημιούργησε ένα πρωτοφανές σύστημα αδιαφάνειας, με συνέπειες στις εργασιακές σχέσεις. Τη στιγμή που τα διάφορα προγράμματα με τη στήριξη της ΕΕ (εθελοντισμός, ευέλικτη ζώνη, επιχειρηματικότητα κλπ) εισβάλλουν σαν ένα παραπρόγραμμα που λειτουργεί σαν «Δούρειος Ιππος» της ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης. Τη στιγμή που σε πανευρωπαϊκό επίπεδο προχωρούν οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις με την ανατροπή ασφαλιστικών δικαιωμάτων, εργασιακών σχέσεων, καθιέρωση μερικής απασχόλησης στο Δημόσιο...

Οταν λοιπόν το δικαίωμα στη μόρφωση και ο ρόλος του εκπαιδευτικού δέχονται τέτοια επίθεση, η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ, όπως στο παρελθόν με τον προσανατολισμό της και τη δράση της, έτσι και σήμερα ακολουθεί μια πορεία αδιέξοδη.

Η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ δε λέει κουβέντα για τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη, συγκαλύπτει την ουσία και τους στόχους της πολιτικής κυβέρνησης - ΕΕ και στην ουσία, βάζει πλάτη να περάσει αυτή η πολιτική π.χ. δε θίγει καθόλου το διπλό σχολικό δίκτυο, δεν αντικρούει καθόλου την αξιολόγηση, αποδέχεται στην πράξη το σύστημα διορισμού κλπ. Ετσι η εισήγηση βρίσκεται σε αναντιστοιχία με την παραπάνω επίθεση που δέχεται το δημόσιο σχολείο και ο εκπαιδευτικός.

Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, καλλιεργεί την αντίληψη «Τώρα είναι η ευκαιρία να αρπάξουμε κάτι». Περιορίζει τη διεκδίκηση μόνο στο οικονομικό και μάλιστα με επιδοματική μορφή. Σχετικά με τις αυξήσεις που ανακοίνωσε η κυβέρνηση (117 - 167 ευρώ) αντιστοιχούν με αυξήσεις από 7% έως 9,5% που μόλις και καλύπτουν τις απώλειες 2003 και 2004. Η σύγκριση των αυξήσεων πρέπει να γίνει με βάση τις σύγχρονες ανάγκες μας και τις απώλειες της τελευταίας 10ετίας που φθάνουν στο 35% περίπου και όχι με το επίδομα των 167 ευρώ.

Απομονώνει το οικονομικό αίτημα από τα άλλα σοβαρά ζητήματα της εκπαίδευσης, με αποτέλεσμα να απομονώνει τους εκπαιδευτικούς από την κοινωνία και τους φυσικούς τους συμμάχους, τους γονείς, μαθητές και τους εργαζόμενους, ή προβάλλει αιτήματα, σε προηγούμενες εισηγήσεις - αποφάσεις όπως «12χρονη υποχρεωτική εκπαίδευση και ένταξη των ΤΕΕ στη Λυκειακή βαθμίδα», που δε θίγουν σε τίποτα το διπλό επιλεκτικό σχολικό δίκτυο γι' αυτό και τα υιοθέτησε στο πρόγραμμά της η ΝΔ.

Από την εισήγηση, που μοναδικό σχεδόν αίτημα έχει το επίδομα, απουσιάζει κάθε αναφορά στην πολιτική της λιτότητας στα πλαίσια της ΟΝΕ και τα τεράστια υπερκέρδη που αποκομίζει απ' αυτή την πολιτική το κεφάλαιο. Η εισήγηση παρουσιάζει σαν αντίπαλο των εκπαιδευτικών, όχι την πολιτική της λιτότητας, αλλά τις αποδοχές των άλλων δημοσίων υπαλλήλων και ταυτόχρονα καλλιεργεί αυταπάτες για τον «παράδεισο» της ΕΕ, όπου δήθεν οι εργαζόμενοι ζουν πλουσιοπάροχα. Παρουσιάζει την οικονομική αφαίμαξη των εκπαιδευτικών ως αδικία, ως εμπαιγμό της κυβέρνησης προς τους εκπαιδευτικούς και όχι ως αποτέλεσμα της πολιτικής λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων.

Ετσι, με τίτλο «ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΑΙΧΜΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΠΟΥ ΔΙΑΝΥΟΥΜΕ» το πρώτο, που ζητάνε από την κυβέρνηση είναι να αυξήσει τις δαπάνες για την Παιδεία από 3,5% του ΑΕΠ στο 5% (ήδη η κυβέρνηση το εξήγγειλε με όριο το 2008) και το δεύτερο να προχωρήσει «στην οικονομική αναβάθμιση του εκπαιδευτικού». Στην ουσία λένε «δώστε μας κάτι και εφαρμόστε την πολιτική σας».

Στα αιτήματα αιχμής κυρίαρχο, μοναδικό στην πράξη, είναι το οικονομικό, με προσθήκη 4-5 αιτημάτων ως μαϊντανός (π.χ. 25 μαθητές ανά τμήμα, 30 χρόνια σύνταξη).

Αυτό που αποκαλύπτει ότι όλα γίνονται μόνο για το οικονομικό, είναι η διατύπωση στο πρόγραμμα δράσης: «Ο κλάδος μας είναι αποφασισμένος να αγωνιστεί με όλες του τις δυνάμεις για να επιβάλει το αυτονόητο: ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΣΘΟ ΜΑΣ». Αυτή είναι η ουσία της εισήγησης.

Η εισήγηση είναι έτσι δομημένη για να προκαλεί συγχύσεις. Ο,τι αναφέρεται, είναι απλή αναφορά, χωρίς να διεκδικείται τίποτα από αυτά τώρα, όπως π.χ. η κατάργηση εξετάσεων Β' και Γ' Λυκείου κλπ.

Στα αιτήματα αιχμής σήμερα απουσιάζει ακόμη και η αξιολόγηση, η οποία παρουσιάζεται στα αιτήματα ως ζήτημα ακώλυτης μισθολογικής εξέλιξης. Δηλαδή ας εφαρμοστεί η αξιολόγηση, αρκεί να μην συνδέεται με μισθό. Στην πραγματικότητα η αξιολόγηση απουσιάζει και ως αίτημα και ως θέμα τελείως. Αναφέρεται στην ιστορία του πράγματος αποφεύγοντας να πούνε το παραμικρό σήμερα τι προτείνουν. Η δε αξιολόγηση μπαίνει σε εισαγωγικά εννοώντας προφανώς ότι το ΥΠΕΠΘ δεν προωθεί την πραγματική αξιολόγηση.

α. Δίνουν έμμεση στήριξη στο διπλό σχολικό δίκτυο και καλλιεργούν αυταπάτες για αναβάθμιση των ΤΕΕ στα πλαίσια του διπλού σχολικού δικτύου.

β. Με τη φράση «ό,τι έχει απομείνει από αυτή» παρουσιάζει τη «μεταρρύθμιση Αρσένη» ως παρελθόν, γιατί βλέπουν μόνο την αυξομείωση των εξεταζομένων μαθημάτων και όχι τον επιλεκτικό χαρακτήρα του διπλού σχολικού δικτύου και βέβαια το μορφωτικό περιεχόμενο του σχολείου.

γ. Παρουσιάζεται ως θετική η ρύθμιση για το ασφαλιστικό και με τη διατύπωση «διατηρεί ένα σύστημα οικονομικά μη βιώσιμο» υιοθετεί πλήρως τα επιχειρήματα της ΝΔ και νομιμοποιεί τα επόμενα αντιασφαλιστικά μέτρα, στη βάση του παραπάνω προσχήματος.

δ. Απουσιάζει κάθε λογική αλλά και μέτρο για τη δημιουργία Μετώπου με το εργατικό κίνημα. Περιορίζουν την όλη συμμαχία τους με τους πανεπιστημιακούς και τη ΔΟΕ. Δηλαδή δημιουργία ενός συντεχνιακού μετώπου.

ε. Ισχυρίζονται ότι «Τώρα είναι η κατάλληλη περίοδος για τις διεκδικήσεις μας»... Αλήθεια, γιατί τώρα; Πέντε φορές αναφέρεται η προτροπή «ΤΩΡΑ!» και όλες αναφέρονται στο οικονομικό αίτημα. Δε μας λένε, γιατί τώρα; Μήπως λόγω εκλογών;..

στ. Αναφέρεται: «Η περίοδος χάριτος και ανοχής έληξε». Ομολογούν απροκάλυπτα αυτό για το οποίο τους κατηγορούσαμε τόσα χρόνια, δηλαδή ότι συναινούσαν στην κυβερνητική πολιτική.

Τα μέλη, οι οπαδοί της ΕΣΑΚ-ΔΕΕ και οι ταξικές δυνάμεις στον εκπαιδευτικό χώρο επιδιώκουν να αλλάξει ο προσανατολισμός της Ομοσπονδίας. Θα προσπαθήσουν να πάρουν όλα τα μέτρα που είναι απαραίτητα για να πετύχει ο αγώνας, με συνέπεια και κυρίως συνέχεια, χωρίς αυταπάτες ότι οι παρατάξεις στην ΟΛΜΕ που έχουν την πλειοψηφία, οι οποίες εμφανίζονται να βιάζονται για την έναρξη των αγώνων, μπορεί με φτηνές δικαιολογίες σύντομα να τα «στρίψουν». Για μας οι αγώνες θα πρέπει να ξεφύγουν από τα δικομματικά γρανάζια, που τα στηρίζουν και «αριστερές» παρατάξεις, και όχι μόνο να γίνονται για μια καλύτερη Παιδεία, αλλά να συμβάλλουν στο μεγάλο ποτάμι των ταξικών αγώνων για μια κοινωνική αλλαγή προς όφελος του λαού και του τόπου μας.

Κάθε Γενική Συνέλευση

• Πρέπει να εκλέγει Επιτροπή Αγώνα για την καλύτερη και αποτελεσματικότερη οργάνωση του αγώνα.
• Να παρθούν μέτρα για συμπόρευση με το εργατικό κίνημα και άλλους μαζικούς φορείς, στηριζόμενοι στην έμπρακτη αλληλεγγύη των ταξικών συνδικάτων, του ΠΑΜΕ και όχι στις ξεπουλημένες ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ ή και όσων άλλων βάζουν πλάτη να περάσει η πολιτική της κυβέρνησης με την ουσιαστική συμφωνία και της ΝΔ.