Ολα είναι στην επικαιρότητα. Τελειωμό δεν έχουν «οι μεταρρυθμίσεις», οι ρυθμίσεις και οι οδηγίες. Πίσω απ' αυτά η ΕΕ, τα αστικά κόμματα, η επιτροπή σοφών, ο ΣΕΒ, ο Μητσοτάκης, η εκλογολογία...

Τι να θυμηθούμε και τι να ξεχάσουμε... Οδηγία Μπολκεστάιν, ατομικές συμβάσεις, ευελφάλεια, ενεργός γήρανση, μίνι Ασφαλιστικό, άρθρο 16 του Συντάγματος (ιδιωτικά πανεπιστήμια), κλπ. Ολοι και όλα μαζί στο στόχο της αύξησης της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Ολοι και όλα μαζί στο στόχο του εγκλωβισμού και της χειραγώγησης της εργατικής τάξης.

Ακολουθούν οι «ειδικοί» και μη ειδικοί να «προβληματίζονται» στα παράθυρα των τηλεοπτικών καναλιών και στις στήλες των εφημερίδων.

Κι από την άλλη η μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, γυναίκες και άντρες, να ασφυκτιούν μέσα στην ανεργία και την ανασφάλεια, την ακρίβεια, την εμπορευματοποίηση και έλλειψη βασικών κοινωνικών υπηρεσιών, που πρέπει να στηρίζουν τη λαϊκή οικογένεια.

Η αναμονή και η απάθεια είναι ο χειρότερος σύμβουλος.

Η αντίδραση, η αποφασιστική και ενωτική δράση είναι ο μόνος και αποτελεσματικός δρόμος που θα ενισχύσει το λαϊκό κίνημα.

Η σωστή ενημέρωση είναι η προϋπόθεση για τα βήματα δράσης που πρέπει να γίνουν.

Ας δούμε μερικά απ' αυτά που συζητάνε και αποφασίζουν το τελευταίο διάστημα.

Ο πρόεδρος της ΟΚΕ, της λεγόμενης Επιτροπής Σοφών και πρώην πρόεδρος του ΣΕΒ, κ. Αναλυτής, προτείνει την καθιέρωση ενός ευέλικτου συστήματος συνταξιοδότησης από τα 60 - 67 χρόνια. Οσοι φεύγουν πριν τα 67 χρόνια από τη δουλιά, θα έχουν μικρότερη σύνταξη. Θυμηθείτε ότι έχει ψηφιστεί από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (ο γνωστός νόμος Ρέππα) ρύθμιση για συνταξιοδότηση μέχρι τα 67 χρόνια, συνεπώς απαντήστε σ' όλους αυτούς στο ΠΑΣΟΚ που τώρα μεταμφιεσμένοι επαναστάτες καταγγέλλουν τη ΝΔ ως μόνη αντεργατική δύναμη.

Το επιχείρημα ότι οι Ελληνες βγαίνουν νωρίς στη σύνταξη είναι μύθος. Τα στοιχεία της Ομοσπονδίας Ασφαλιστικών Ταμείων λένε ότι για το 2004 κατά μέσο όρο οι άντρες έφυγαν στα 63,5 χρόνια και οι γυναίκες στα 62,1 χρόνια.

Γιατί λοιπόν επιμένουν; Μα γιατί θέλουν να κλέψουν όσο γίνεται περισσότερη υπεραξία από τον κάθε εργαζόμενο που θα αναγκάζεται να δουλεύει μέχρι τα βαθιά γεράματα, χωρίς να μπορεί να απολαύσει τίποτε από τον κοινωνικό πλούτο που έχει παράξει σ' όλη του τη ζωή.

Τώρα, αν σκέφτεστε ότι αφού δεν τα λέει η κυβέρνηση όλα αυτά, αλλά είναι οι σκέψεις ενός ανθρώπου, έστω και «σοφού», δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν, κάνετε μεγάλο λάθος.

Η τακτική βγάζω στη δημοσιότητα κάτι για να μετρήσω αντιδράσεις και να το ξαναφέρω από άλλο δρόμο είναι πάγια τακτική όλων των κυβερνήσεων για κάθε αντεργατικό και αντιλαϊκό μέτρο που σκέφτονται να πάρουν.

Αλλωστε, η Κομισιόν είναι σαφέστατη και προκλητική όταν απαιτεί «να σταματήσουν οι υπερβολικοί προστατευτικοί όροι στην εργασία».

Αλλά τι σας λέει και ο καινούριος όρος που λανσάρεται από την ΕΕ, η «ευελφάλεια»; Ο ενιαίος όρος της ευελιξίας και ασφάλειας είναι, όπως καταλαβαίνετε, αντιφατικότατος, γιατί δεν μπορεί να δουλεύει κάποιος με ευέλικτες μορφές εργασίας, δηλαδή να μην ξέρει αν αύριο έχει μεροκάματο, αν θα δουλέψει 4 ή 8 ώρες και αν θα είναι στον ίδιο εργοδότη ή θα μεταπουληθεί σε άλλον και να νιώθει ή να είναι ασφαλής. Αντίθετα, ζει μέσα στην ανασφάλεια και το άγχος τι θα του ξημερώσει η επόμενη μέρα.

Πάντως, είναι γεγονός ότι οι δυνάμεις που στηρίζουν το ευρωπαϊκό κεφάλαιο έχουν ευρηματικότητα. Τώρα την αλήστου μνήμης «Λευκή Βίβλο», τη μετονομάζουν «Πράσινη Βίβλο» και τη δουλεία ευελφάλεια. Η «Λευκή Βίβλος» εφευρέθηκε στο τέλος του 20ού αιώνα, η «Πράσινη» στις αρχές του 21ου αιώνα. Και οι δύο είναι γεννήματα της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Και οι δύο προσπαθούν να γίνει «καλύτερος» ο καπιταλισμός. Και οι δύο βάζουν πλάτη για τη μέγιστη δυνατή κερδοφορία του κεφαλαίου μέσα από τον εργασιακό μεσαίωνα που καθιερώνουν με την κατάργηση όσων κατακτήσεων είχε η εργατική τάξη.

Συμπαραστάτες και βοηθοί στο στρατηγικό στόχο του καπιταλισμού, πρώην και νυν πρωθυπουργοί, υπουργοί και άλλοι αστοί διανοούμενοι. «Είναι μάλλον αδύνατο να επιλυθεί το Ασφαλιστικό δίχως να αυξηθούν οι εισφορές, να μειωθούν οι συντάξεις ή να αυξηθούν τα όρια ηλικίας», δηλώνει ο κ. Μητσοτάκης. Ξέρει καλά πότε πρέπει να μιλήσει για να στηρίξει τα συμφέροντα της τάξης του και ας έχει συνταξιοδοτηθεί από την πολιτική.

Συγχρόνως ψηφίζεται η οδηγία Μπολκεστάιν, που μέσα στα επόμενα 3 χρόνια πρέπει να ενσωματωθεί στο εργασιακό μας δίκαιο.

Τι είναι αυτή η οδηγία; Ενα ακόμη αντεργατικό εργαλείο για να αυξήσει το ευρωπαϊκό κεφάλαιο τα κέρδη του.

Εδώ παίχτηκε κι άλλο παιχνίδι. Το κεφάλαιο «έκανε υποχωρήσεις». Εγιναν δηλαδή τροποποιήσεις στο αρχικό σχέδιο της οδηγίας και ψηφίστηκε με «φιλεργατικές προθέσεις».

Δύο, λοιπόν, επιχειρήματα χρησιμοποιούν αυτοί που στήριξαν (λιγότερο ή περισσότερο διακριτικά) τον αντεργατικό πυρήνα της οδηγίας.

α) Οτι οι τροποποιήσεις άλλαξαν την «αρχή της χώρας καταγωγής» και ο εργάτης μιας χώρας θα εργάζεται στη χώρα που θα αποσπάται από την πολυεθνική εργοδοσία του με το ισχύον σ' αυτή εργασιακό δίκαιο.

«Η αρχή της χώρας καταγωγής» μετονομάστηκε σε «ελευθερία παροχής υπηρεσιών» (στα πλαίσια φυσικά της ελευθερίας κίνησης των υπηρεσιών, μιας από τις τέσσερις ελευθερίες της Συνθήκης του Μάαστριχτ). Αυτό που κρύβεται είναι ότι οι όροι εργασίας για έναν εργαζόμενο που αποσπάται σε άλλη χώρα ορίζονται από τη σχετική οδηγία 96/71 που επικαλείται και η Μπολκεστάιν. Σύμφωνα λοιπόν με την 96/71 κανένας περιορισμός δεν μπορεί να τεθεί από το κράτος υποδοχής των υπηρεσιών. Μ' άλλα λόγια, η αρχή της χώρας καταγωγής μπορεί να εφαρμοστεί από άλλο δρόμο.

β) Ισχυρίζονται ότι δε θίγονται με τη σχετική οδηγία υπηρεσίες όπως η Υγεία - Πρόνοια και Παιδεία, αφού οι παραπάνω δημόσιες υπηρεσίες δεν υπάγονται στις υπηρεσίες «γενικού οικονομικού ενδιαφέροντος» και άρα δεν υπόκεινται στον ανταγωνισμό.

Ομως, οι υπηρεσίες αυτές παρέχονται ήδη έναντι αμοιβής στα κράτη - μέλη της ΕΕ. Δηλαδή, έχουν ιδιωτικοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό και εμπορευματοποιηθεί. Ο κίνδυνος για δημόσιες υπηρεσίες χειρότερης ποιότητας από δω και πέρα, αφού θα αυξηθεί ο βαθμός εμπορευματοποίησής τους, είναι μεγάλος.

Αυτές, λοιπόν, οι δύο τροποποιήσεις καταλαβαίνετε ότι δεν άλλαξαν ούτε στο ελάχιστο την αντεργατικότητα της οδηγίας Μπολκεστάιν, αντίθετα στηρίζουν την υλοποίηση της στρατηγικής της Λισαβόνας, δηλαδή, «ανάπτυξη» μέσα από την ανταγωνιστικότητα με περισσότερες θέσεις ευέλικτης εργασίας.

Η ΕΕ και ο αρμόδιος επίτροπος Βλ. Σπίντλα στοχεύουν μέχρι το Μάρτη 2007 στη γενικευμένη ευελιξία στην εργασία. Αυτή που εφαρμόζεται στις ΗΠΑ και που ένας στους τέσσερις εργαζόμενους δουλεύει με μερική απασχόληση. Το λένε καθαρά, θέλουν να μειώσουν το «εργατικό κόστος» και να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών προϊόντων.

Ας βάλουμε λοιπόν εμπόδια στα σχέδιά τους, μέχρι να τους ανατρέψουμε. Μπορεί να είναι ισχυροί, όχι όμως παντοδύναμοι. Και είναι ισχυροί γιατί δε συνάντησαν την απαιτούμενη αντίσταση. Είναι ισχυροί γιατί πολλοί εργαζόμενοι δεν έχουν συνειδητοποιήσει την αναγκαιότητα της ταξικής πάλης, δεν έχουν συνειδητοποιήσει τη δική τους δύναμη.

Και ταξική πάλη σημαίνει πολιτική πάλη κατά των κομμάτων που υπηρετούν το μεγάλο κεφάλαιο. Ταξική πάλη σημαίνει αγώνας γύρω από τα σύγχρονα αιτήματα που απαντούν στις πραγματικές ανάγκες της λαϊκής οικογένειας και συνεπώς πλήττουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου.