Δεν πρόφτασε να πέσει η αυλαία του 30ού συνεδρίου της ΓΣΕΕ και το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης - βιομηχάνων, στηριζόμενο στις γνωστές «φίλιες» δυνάμεις του, μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, εξαπολύει μια μεγάλη και συντονισμένη επίθεση, στο σύνολο των εργατικών, κοινωνικών και λαϊκών δικαιωμάτων του λαού μας.

Μπαίνει μπροστά μια καλά προσχεδιασμένη επίθεση:

- Λεία της, νέα κέρδη και υπερκέρδη, για τα θησαυροφυλάκια της οικονομικής ολιγαρχίας.

- Επαθλό της, ένα άγριο πλιάτσικο στο Σώμα της εργατικής τάξης.

- Στόχος της, η ενίσχυση της αυθαιρεσίας και καταπίεσης στους τόπους δουλιάς. Η εδραίωση της αποτρόπαιης εξουσίας σ' ολόκληρη την κοινωνία.

- Οπλο της, η χειραγώγηση των συνειδήσεων, η αστυνομοκρατία και τρομοκρατία στους δρόμους και στις πλατείες, ακόμα και μέσα στο σπίτι της λαϊκής και εργατικής οικογένειας.

Το μαχαίρι των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων χτυπάει στο κόκαλο. Η επίθεση φτάνει μέχρι το μεδούλι της εργατικής τάξης. Δεν περιορίζεται μόνο στη σύνταξη, ή σε κάποιες επιμέρους πλευρές εργασιακών δικαιωμάτων. Δεν αρκείται στα λίγα. Δεν της φτάνουν όσα ξεζούμισε από τους εργαζόμενους την τελευταία δεκαετία. Τα θέλει όλα! Με ευαγγέλιο τη «Λευκή Βίβλο», και φωτοστέφανο τον εκσυγχρονισμό, επιδιώκει μια νέα κοινωνική ρεβάνς. Συρρικνώνει και το μεροκάματο και τους μισθούς. Καταργεί το οχτάωρο και τη σταθερή εργασία. Διαλύει την Πρόνοια και την Υγεία. Απελευθερώνει τις απολύσεις, αλλά και τη μερική απασχόληση. Εκτροχιάζει την εργοδοτική αυθαιρεσία, αλλά χτυπά και τα συνδικάτα. Υπονομεύει τον κοινωνικό χαρακτήρα της Κοινωνικής Ασφάλισης αλλά ενισχύει παραπέρα και την εμπορευματοποίησή της. Πριμοδοτεί την ιδιωτική ασφάλιση, αλλά και ιδιωτικοποιεί, την Υγεία και την Πρόνοια.

Καταστέλλει κάθε δικαίωμα κοινωνικής διαμαρτυρίας, αλλά και επιχειρεί να πνίξει ακόμα και την παραμικρή σκέψη για αντίσταση. Βάζει στο γύψο βασικές δημοκρατικές ελευθερίες, αλλά και το δικαίωμα ο εργαζόμενος να συλλογάται λεύτερα. Με μια λέξη, αυτή η λαίλαπα τα σαρώνει όλα. Αυτή η καταιγίδα δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Η «Λευκή Βίβλος» παίρνει ...σάρκα και οστά. Ο 19ος αιώνας βρικολακιάζει. Σαλπίζει έναν «χρυσό αιώνα» εκμετάλλευσης χωρίς τέλος.

Στο πρόσφατο συνέδριο της ΓΣΕΕ η επίθεση αυτή και οι στόχοι της, παρ' όλη την προσπάθεια να καμουφλαριστούν, καταγράφτηκαν με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο. Το «διάβαζες» και κάτω και πάνω από τις γραμμές. Γίνεται εξίσου καθαρό, μέσα από τις αποφάσεις αλλά και τις δεσμεύσεις που ανέλαβε απέναντι στην άρχουσα τάξη η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Και μέσα στο συνέδριο επιβεβαιώθηκε ότι η συγκεκριμένη πλειοψηφία και όσοι συνδικαλιστές μέσα στα συνδικάτα τη στηρίζουν, έχουν πάρει διαζύγιο όχι μόνο από τους αγώνες, αλλά και από την ίδια την εργατική τάξη.

Βρίσκεται πλέον συνειδητά, στην απέναντι όχθη από αυτό που εκφράζουν, απαιτούν και παλεύουν οι εργαζόμενοι. Τη χωρίζουν από τους εργαζόμενους, όχι μόνο η υιοθέτηση από την πλευρά της των στόχων της ΟΝΕ, αντιλήψεων και θεωριών για τον «κοινωνικό εταιρισμό» τον «κοινωνικό διάλογο», την «παραγωγικότητα» και την «ανάπτυξη». Τη χωρίζει πριν απ' όλα η πρακτική της. Η εγκατάλειψη του αγωνιστικού δρόμου και πολύ περισσότερο η υπονόμευση που συστηματικά επιχειρεί στους αγώνες των εργαζομένων για τα μικρά και μεγάλα προβλήματά τους.

Αποτυπώθηκε, λοιπόν, και στο συνέδριο, ότι μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα συγκρούονται δύο γραμμές. Αντιμάχονται δύο αντιλήψεις για την πορεία και το ρόλο του συνδικαλιστικού κινήματος. Και αυτό δεν είναι κάποιο εγκεφαλικό κατασκεύασμα. Είναι η αντανάκλαση μέσα και στο συνδικαλιστικό κίνημα των ισχυρών και ανειρήνευτων αντιθέσεων της ελληνικής κοινωνίας. Των δύο αγεφύρωτων ομάδων συμφερόντων. Της πάλης δύο κόσμων. Του κόσμου που ζει από τον κόπο του και είναι η συντριπτική πλειοψηφία και των άλλων, των λίγων, που τρέφονται από το αίμα και τον ιδρώτα των πολλών.

Γι' αυτό, μπροστά σε αυτή την πρωτόγνωρη επίθεση, κανένας σήμερα δεν μπορεί να τρέφει αυταπάτες. Κανένας δεν επιτρέπεται να ξεγελιέται -αλλά και να ξεγελά τους εργαζόμενους- από τις μανούβρες της κυβέρνησης. Οι θεωρίες για το «παλιό καλό ΠΑΣΟΚ» που δήθεν αντιδρά, για την παρέμβαση Στεφανόπουλου που δήθεν δημιουργεί «αναστολές» στην κυβέρνηση και ακόμα περισσότερο ότι δήθεν η «μεταρρύθμιση» δε θα θίξει όλους, θα είναι περιορισμένη κλπ. δεν είναι τίποτα περισσότερο από τα γνωστά επικοινωνιακά κόλπα του Μαξίμου. Από εκεί εκπορεύεται όλη η φιλολογία και ένα σκοπό εξυπηρετεί: Να διασπάσει τους εργαζόμενους, να ματαιώσει την κοινή αντίσταση να βάλει εμπόδια στον ενωμένο αγώνα, ν' αποπροσανατολίσει, να σπείρει την αυταπάτη ότι κάποιοι μπορούν και να τη σκαπουλάρουν.

Από εκεί καλλιεργούνται και τα διάφορα σενάρια. Πως δήθεν οι ανατροπές θα θίξουν μόνο τους εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ ή στις τράπεζες, ότι τα όρια ηλικίας θ' αφορούν μόνο ορισμένους, ότι θα επέλθει εξισορρόπηση στο ύψος των συντάξεων, ανάμεσα σ' αυτούς που άρχισαν να εργάζονται πριν το 1993 και μετά απ' αυτό, «βελτιώνοντας» έτσι τους νόμους της Ν.Δ.

Αλλά, μήπως και αυτοί που την περασμένη δεκαετία πήραν συντάξεις που αναλογούσαν στο 80% του μισθού τους, σήμερα δεν ξέρουν ότι στην πραγματικότητα αυτή η σύνταξη αντιστοιχεί τελικά μόνο στο 44%; Μπορεί σήμερα ο εργαζόμενος σύζυγος να μείνει αδιάφορος γιατί μπορεί να μην ανέβουν τα όρια ηλικίας, όταν την ίδια στιγμή η σύζυγός του με ανήλικα παιδιά δε θα μπορεί με τις ίδιες προϋποθέσεις να βγει στην πρόωρη συνταξιοδότηση; Μπορεί κάποιος να θεωρεί ότι δεν τον απασχολεί τι θα γίνει με τα βαρέα και ανθυγιεινά, επειδή ο ίδιος δεν εργάζεται σε τέτοιο επάγγελμα, όταν ο φίλος, ο συγγενής ακόμα και το παιδί του, αύριο μπορεί να μπει σε μια τέτοια δουλιά; Και επιπλέον: Αν σε κάποιους δε θα θιχτεί η σύνταξη, δεν ξέρει, ότι σήμερα αναγκάζεται να πληρώνει όλο και περισσότερα για την Υγεία, να τσοντάρει στο παιδί του που συνεχίζει και στα 30 του με δυο πτυχία να είναι άνεργο; Θα κλείσουμε τα μάτια μπροστά σε όλα αυτά; Και, τέλος, μπορούμε να αγνοήσουμε τις προχτεσινές δηλώσεις του υπουργού Εργασίας που κάνουν λόγο για ένα «σύστημα με βάθος 30-50 χρόνων»; Δεν πρέπει να μας ανησυχούν οι ισχυρισμοί του πως οι εργαζόμενοι δεν πληρώνουν για τις μελλοντικές τους συντάξεις, αλλά για τους σημερινούς συνταξιούχους; Δεν αποτελεί αυτό έμμεση ομολογία ότι το νυστέρι θα πάει βαθιά;

Σε κάθε περίπτωση οι ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις δεν πρόκειται να πατήσουν την πεπονόφλουδα. Γι' αυτό και δεν περιμένουν, δεν εικοτολογούν, δε βαυκαλίζονται με σενάρια και υποθέσεις. Δεν πρόκειται ν' αναμένουν να εκδοθεί πρώτα η ληξιαρχική πράξη θανάτου της Κοινωνικής Ασφάλισης. Το ΠΑΜΕ, οι Επιτροπές Αγώνα, τα ταξικά συνδικάτα, με ξεκάθαρους στόχους, με αποφασιστικότητα, καλούν παλλαϊκό προσκλητήριο. Από την πρώτη κιόλας βδομάδα του Απρίλη περνούν σε εαρινή αντεπίθεση. Με πολύμορφες εκδηλώσεις, συγκεντρώσεις, περιοδείες, ακόμα και απεργιακές κινητοποιήσεις.