Η υγεία αποτελεί κοινωνικό αγαθό, αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου, πράγμα που αντικειμενικά θα έπρεπε να υποχρεώνει το κράτος να την εξασφαλίζει ισότιμα και δωρεάν σε όλους. Να δημιουργεί όλες εκείνες τις προϋποθέσεις και υποδομές που χρειάζονται, πρώτον για να μειώνει τους παράγοντες που τη φθείρουν (πρόληψη), δεύτερον να την αποκαθιστά όταν φθείρεται (θεραπεία) και τρίτον να τη βελτιώνει (προαγωγή), καθώς η υγεία διαμορφώνεται και οικοδομείται μέσα στο κοινωνικό περιβάλλον.

Ο ρόλος του αθλητισμού και γενικότερα της γυμναστικής και της φυσικής άσκησης, στην πρόληψη και στην προαγωγή της υγείας, στη βελτίωση των δραστηριοτήτων του ανθρώπου, είναι γνωστός και επιστημονικά τεκμηριωμένος. Συνέβαλλαν και συμβάλλουν στην προαγωγή της σωματικής και ψυχικής υγείας του ανθρώπου, στην ανάδειξη και ενίσχυση ικανοτήτων του σώματος και της ψυχής σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο.

Η σωματική ρώμη, με κριτήριο την αρμονία μορφής και λειτουργιών, η διανοητική ανάπτυξη (νους υγιής σε σώμα υγιές), η ευεξία, η καλλιέργεια ηθικών αξιών, όπως η άμιλλα, η αυτοπεποίθηση, η αλληλεγγύη κλπ. συμβάλλουν στην ολοκλήρωση της προσωπικότητας, στην ατομική, αλλά και στην κοινωνική εξέλιξη. Στην προώθηση της προόδου, της ειρήνης και της συνεργασίας των λαών.

Σήμερα, που ο σύγχρονος τρόπος ζωής μείωσε σημαντικά την αναγκαστική σωματική άσκηση, ενώ αύξησε το άγχος και την ανασφάλεια, η αναγκαιότητα του αθλητισμού και γενικότερα της φυσικής άσκησης έγινε πιο επιτακτική, όχι μόνο για τη νεολαία μας, αλλά και για τους εργαζόμενους και για τους συνταξιούχους. Ιδιαίτερα στα άτομα με ειδικές ανάγκες, η γυμναστική και ο αθλητισμός συμβάλλουν αποφασιστικά στην ενίσχυση των ικανοτήτων τους και στην κοινωνική συμμετοχή τους. Ο αθλητισμός, λοιπόν, δεν είναι πολυτέλεια, αποτελεί κοινωνική ανάγκη, κοινωνικό αγαθό και δικαίωμα κάθε ανθρώπου, με αιχμή τη νεολαία.

Αντίθετα, όμως, στη χώρα μας, ακόμα και το μάθημα της Φυσικής Αγωγής στο σχολείο, το οποίο έχει πολύ ευρύτερο περιεχόμενο και νόημα από τη γυμναστική, έχει περιοριστεί, υποβαθμιστεί και διαστρεβλωθεί, μαζί με την Πνευματική Αγωγή του νέου ανθρώπου.

Ο πρωταθλητισμός αποχτάει ουσιαστικό περιεχόμενο, όταν δε γίνεται, πάση θυσία, αυτοσκοπός, αλλά όταν υποτάσσεται και υπηρετεί όλες τις αξίες που προαναφέραμε, όταν υπηρετεί την υγεία. Τα μετάλλια και τα ρεκόρ είναι θεμιτός και υγιής στόχος του κάθε αθλητή, όταν προέρχονται από τη φυσιολογική προσπάθεια και άμιλλα, όχι όταν παράγονται από τους χορηγούς, τις πολυεθνικές, την επιβλαβή καταπόνηση και τα κάθε είδους αναβολικά ή άλλα «βοηθήματα».

Η εξαντλητική άσκηση, η αφύσικη ζωή και διατροφή, ο ανταγωνισμός, η εξάρτηση από το χορηγό, ακόμα και όταν δε συνδέονται με ντόπινγκ και «βοηθήματα», δε συνάδουν με τη σωματική και ψυχική υγεία του αθλητή. Οι κάθε είδους διακρίσεις, τα μετάλλια και τα ρεκόρ πρέπει να είναι ασυμβίβαστα με σωματικές φθορές και παραμορφώσεις, αφύσικα σώματα και αντικοινωνικές προσωπικότητες, πολύ περισσότερο που αυτές αντικειμενικά θα αποτελέσουν πρότυπα για το νέο αθλητή και τη νεολαία.

Στόχος μιας χώρας, άρα και διάκριση, δεν πρέπει να είναι μόνο ο αριθμός των μεταλλίων που αποκτά σε διεθνείς αναμετρήσεις, πράγμα που ζήσαμε και σε αυτούς τους Ολυμπιακούς, αλλά και άλλες πρωτιές, όπως π.χ. η συμμετοχή της νεολαίας, αλλά και των εργαζομένων και των συνταξιούχων και των ατόμων με ειδικές ανάγκες σε αθλητικές δραστηριότητες, οι υποδομές δημόσιου χαραχτήρα που διαθέτει για δωρεάν αξιοποίηση από καθέναν που θέλει να αθλείται, το επιστημονικό και το λοιπό προσωπικό που τις υποστηρίζει. Δείκτες ενός υγιούς μαζικού αθλητισμού, μιας ρωμαλέας, ανεξάρτητης, αγωνιστικής και υγιούς νεολαίας και λαού σε όλα τα «στάδια» της ζωής.

Το όλο σκηνικό του ελέγχου ντόπινγκ δείχνει έναν καλά στημένο μηχανισμό, που από τη μια παρέχει το «φύλλο συκής» στη ΔΟΕ, στους «αθάνατους», στους διοργανωτές και από την άλλη αφήνει ανενόχλητα τα κυκλώματα να το αξιοποιούν κατά το δοκούν.

Ο έλεγχος ντόπινγκ, πριν από κάθε μεγάλη διοργάνωση, δεν μπορεί να λύσει ούτε καν το πρόβλημα της καθαρότητας των αθλητών που συμμετέχουν. Και τούτο γιατί, πέρα από τις αντικειμενικές δυσκολίες και όρια που έχει ο έλεγχος αυτός, αφού πάντα θα υπάρχουν π.χ. ουσίες που δε θα μπορούν να ανιχνευτούν, η έλλειψη αντικειμενικότητας, η διαβλητότητα, η ευκαιριακή χρησιμοποίησή του, η υποκρισία, τον καθιστούν αφερέγγυο.

• Η θεοποίηση του πρωταθλητή και η υποβάθμιση της προσπάθειας, με τη συμβολή και των ΜΜΕ.
• Τα τεράστια οικονομικά οφέλη που απολαμβάνουν οι πρωταθλητές από τους χορηγούς και όχι μόνο, σε συνδυασμό με τα αδιέξοδα και την ανασφάλεια της νεολαίας.
• Η έλλειψη υποδομής και προγραμμάτων για δωρεάν μαζικό αθλητισμό και πρωταθλητισμό.
• Η ανεξέλεγκτη διακίνηση και χρήση των συναφών φαρμακευτικών ουσιών.
• Η συνολικότερη φθορά και κρίση αξιών, εκτός των άλλων, επιδρούν στην προσωπικότητα του νέου αθλητή και τον καθιστούν ευάλωτο.

Τα γήπεδα, τα αθλητικά κέντρα, οι αθλητικοί σύλλογοι και ομοσπονδίες, τα ιδιωτικά γυμναστήρια, τα κέντρα αισθητικής κλπ., κέντρα εμπορευματοποίησης του αθλητισμού, αποτελούν αντικειμενικά, και σε μεγάλο βαθμό, τα θερμοκήπια χρήσης φαρμακευτικών ουσιών, «βοηθημάτων ή συμπληρωμάτων διατροφής!!», με συνέπειες στη σωματική και ψυχική υγεία της νεολαίας μας και όχι μόνο.

Για όσους δεν εθελοτυφλούν, έχουμε μπροστά μας ένα σοβαρό πρόβλημα Δημόσιας Υγείας που αφορά, κατά κύριο λόγο, στο πιο ευαίσθητο τμήμα, στη νεολαία. Η προσπάθεια να περιοριστεί στους πρωταθλητές και να ξεμπερδέψουμε με κάποιες ποινές στους ντοπαρισμένους, αφήνοντας στο απυρόβλητο τις αιτίες, τον κορμό και τη ρίζα του προβλήματος, αποτελεί υποκρισία και κοινωνικό έγκλημα.

Η εμπορευματοποίηση, όμως, και του αγαθού της υγείας, η υποχρηματοδότηση, η εγκληματική έλλειψη όλων των αναγκαίων υποδομών δημόσιου χαρακτήρα, η έλλειψη προσωπικού, πολιτικές επιλογές της άρχουσας τάξης, έχουν αφήσει ακάλυπτες τις βασικές ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων. Η εμπορευματοποίηση και η λογική της αγοράς διαστρέβλωσαν αντικειμενικά και τον κοινωνικό χαρακτήρα της υγείας και το ρόλο του γιατρού και των άλλων επαγγελμάτων Υγείας.

Το ίδιο το γεγονός της ευρείας χρήσης κάθε μορφής ντόπινγκ και «βοηθημάτων», στα γήπεδα, στους συλλόγους, στις ομοσπονδίες, στα ιδιωτικά γυμναστήρια κλπ. υποδηλώνει και έναν αριθμό γιατρών και άλλων επιστημόνων που τη στηρίζουν. Οι επιστήμονες αυτοί, αντί να επιδιώκουν τη βέλτιστη αρμονία υγείας, απόδοσης και ευχαρίστησης, παρεμβαίνουν στο μεταβολισμό και σε άλλες λειτουργίες του οργανισμού, εξαντλώντας τα όρια της αντοχής του, σε αφύσικους στόχους, με όλες τις συνέπειες στη σωματική και ψυχική υγεία.

Στη λογική αυτή, λειτουργούν αντιδεοντολογικά, αντιεπιστημονικά, αντικοινωνικά και σε ακραίες περιπτώσεις και εγκληματικά. Οι υγιείς δράσεις και αντιδράσεις αρκετών επιστημόνων υγείας, αθλητιάτρων, εργαστηριακών κλπ. αποτελούν ελπίδα για το σήμερα και το μέλλον.

Ευθύνη έχουν και οι Ιατρικοί Σύλλογοι και άλλες συναφείς επιστημονικές και επαγγελματικές ενώσεις, που κατά πλειοψηφία έχουν αφήσει εκτός πεδίου βολής σοβαρά κοινωνικά προβλήματα, τα οποία σχετίζονται με τη δημόσια υγεία. Στην περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων έλαμψαν με την απουσία και τη σιωπή τους, αλλά και η φωνή κάποιων που τόλμησαν να μιλήσουν ήταν απαράδεκτα συντεχνιακή και αντικοινωνική. Η όποια κοινωνική ευαισθησία τους συνθλίβεται στη λογική της αγοράς, την οποία υποστηρίζουν.

Ο έλεγχος ντόπινγκ και, πολύ περισσότερο, η κάθαρση του αθλητισμού από το φαρμάκι της ντόπας και των κάθε είδους «βοηθημάτων!!», για να έχει ουσιαστικό περιεχόμενο πρέπει να έχει καθολική εφαρμογή, διάρκεια και αντικειμενικότητα. Οχι να γίνεται αποσπασματικά πριν από τους Ολυμπιακούς ή άλλες μεγάλες διοργανώσεις. Ο έλεγχος αυτός μπορεί να γίνει μόνο μέσα από τις δομές του δημόσιου συστήματος υγείας σε όλη την κλίμακα και εύρος της πυραμίδας και όχι από αμφιλεγόμενες επιτροπές μη κυβερνητικού χαραχτήρα. Η όποια εξειδικευμένη επιτροπή μπορεί να χρειαστεί επικουρικά, σε εθνικό επίπεδο, πρέπει να είναι συνδεμένη με ένα Δημόσιο Σύστημα Υγείας στην υπηρεσία του λαού και σε διεθνές επίπεδο με αντίστοιχους διεθνείς οργανισμούς.

Η εξυγίανση, όμως, του αθλητισμού, που συνδέεται με την κατάργηση της εμπορευματοποίησής του και η ανάπτυξη της Φυσικής Αγωγής της νεολαίας και του λαού μας είναι ένα πολύ πιο σύνθετο κοινωνικό πρόβλημα, που δεν μπορεί να αφεθεί στους «αθανάτους», στους χορηγούς, στις πολυεθνικές και στους πολιτικούς υποστηρικτές της εμπορευματοποίησής του. Οι αθλητές που επιζητούν το ευ αγωνίζεσθαι, οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι γιατροί, οι άλλοι επιστήμονες και επαγγελματίες που σχετίζονται με τον αθλητισμό και δεν έχουν διαβρωθεί, μέσα και μαζί με το μαζικό λαϊκό κίνημα είναι οι μόνοι που μπορούν να πάρουν στα χέρια τους και την υπόθεση του υγιούς μαζικού αθλητισμού. Ως μέτωπο πάλης ενταγμένο στη γενικότερη κοινωνικοπολιτική πάλη για μια κοινωνία που κουμάντο στις υποθέσεις της θα κάνει ο ίδιος ο λαός.