(Περίληψη προηγούμενου)

Ενας ακτιβιστής οικολόγος βρίσκεται ξαφνικά στη θέση του υπουργού στο ΥΠΕΧΩΔΕ. Αν και με ριζοσπαστικές απόψεις και ένδοξο σοσιαλιστικό παρελθόν, η επίσημη ιδιότητά του τον αναγκάζει να δίνει, συχνά προς τα έξω, την εικόνα του συμβιβασμένου και του ρεφορμιστή. Ο ίδιος, πούρος ιδεολόγος, ξεκινά χτυπήματα κατά του καταστημένου, ντόπιου και ξένου, με μια ομάδα - φάντασμα. Πιστοί συνεργάτες του, πρώην στελέχη της αντιδικτατορικής οργάνωσης ΚΑΠ, αυτής που γκρέμισε το φασισμό και που σήμερα είναι επίλεκτα στελέχη του κρατικού μηχανισμού, πέραν κάθε υποψίας. Το πρώτο χτύπημα της ομάδας ήταν τα αυθαίρετα στα νησιά. Το επόμενο που ετοιμάζουν είναι πολύ πιο εντυπωσιακό.

Μέρες γιορτής

Το δημαρχείο του Πειραιά ήταν φωταγωγημένο και μεγάφωνα στη διαπασών παιάνιζαν σοσιαλιστικούς θούριους των Μπακαλάκου, Ανδριόπουλου και Μικρούτσικου. Κοπέλες ντυμένες στα καταπράσινα, με συνολάκια που είχε σχεδιάσει ο Ασλάνης, μοίραζαν προκηρύξεις με το πρόγραμμα της νέας τετραετίας της δημοτικής αρχής, μαζί με ένα βιβλίο του Κούντερα των εκδόσεων ΑΙΧΜΗ, σε μετάφραση της μαθήτριάς του και νυν συζύγου του πρωθυπουργού. Δεν ήταν και λίγο αυτό που είχε πετύχει ο τεχνοκράτης δήμαρχος, που πέρασε διά πυρός και σιδήρου πριν λίγο καιρό. Θεοί και δαίμονες κινήθηκαν για να τον φάνε. Βουλευτές, στελέχη, κλαδικάριοι, υποκλαδικάριοι, τοπικοί και πάσης φύσεως καριερίστες και άκαπνοι. Μόνο ο τηλεπαρουσιαστής κυρ - Βαγγέλης και ο υπουργός Περιβάλλοντος ήταν μαζί του. Από κοντά φυσικά ο "ΣΥΝ" και ο ανέστιος δρ. Φιλοσοφίας Μίμης. Ολα ήταν έτοιμα για τη μεγάλη φιέστα, που το φινάλε της θα δινόταν στο Μέγαρο Μουσικής. Αυτό το κόσμημα, που μετά 666 χρόνια θα είναι μαζί με το Παρθενώνα τα μοναδικά μνημεία αυτής της χώρας, όπως δήλωσε γνωστή διανοούμενος πριν από λίγες βδομάδες. Θα δινόταν συναυλία, το λιμπρέτο της οποίας είχε συγγράψει ο γνωστός μουσικοκριτικός - μεγαλοεκδότης και τη μουσική ο υπουργός Πολιτισμού. Θα τραγουδούσαν η υψίφωνος Μαλβίνα και ο βαρύτονος Αλμπάνο.

Λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά

Κάπου στα βόρεια προάστια, στο ρετιρέ του οικολόγου υπουργού, επικρατούσε μια περίεργη ησυχία. Η εντολή που είχε δώσει στην προσωπική του φρουρά ήταν σαφής. Δε θέλω τον παραμικρό θόρυβο σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου. Κι όταν έλεγε κάτι, το εννοούσε. Η πρόσκληση για τη συναυλία ήταν αφημένη πάνω σ' ένα βιεννέζικο τραπεζάκι, που του είχε στείλει για χριστουγεννιάτικο δώρο η ΚΟ Αυστρίας. Παλιοί δεσμοί με τους συντρόφους αυτούς, από σκοτεινές εποχές. Τότε που κρίνονταν πρόσωπα και πράγματα. Τώρα ήταν υποχρεωμένος να συνδιαλέγεται με κάθε ανεγκέφαλο (και ο χώρος του δυστυχώς φιλοξενούσε πολλούς) και να συντρώει με μια σειρά άκομψες κυρίες και αγενείς κομματικούς. Για το καλό του... σοσιαλισμού ψιθύρισε ειρωνικά. Στη συναυλία έπρεπε να πάει, μιας και γινόταν προς τιμήν του φίλου του Γιάννη. Αυτό που του την έσπαζε ήταν το φράκο που έπρεπε να φορέσει υποχρεωτικά. Απ' την άλλη ο πονηρός τους γραμματέας τον είχε βάλει πρώτο τραπέζι - πίστα. Η απουσία του δε θα περνούσε απαρατήρητη. Δεν είχε την παραμικρή όρεξη για σχόλια. Οι μέρες ήταν πονηρές και δεν έπρεπε να ασχολείται με κουτσομπολιά. Αφορμή ήθελε η "Μεθαυριανή". Αλλη ιστορία κι αυτή. Τι τον είχε πιάσει τον σ. Γιώργο μ' αυτά τα δημοσιεύματα τώρα τελευταία;

Πάνω απ' όλα, η μεθοδικότητα

Κοίταξε το ρολόι του, ένα ROLEX ειδικής κατασκευής για ειδικές συνθήκες. Του είχε φανεί πολύ χρήσιμο σε πολλές αποστολές. Δεν το αποχωριζόταν ποτέ. Απ' ό,τι ήταν σε θέση να ξέρει, τέτοιο ρολόι δεν είχαν πάνω από είκοσι άτομα στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Στο κάτω μέρος τους ήταν χαραγμένοι αριθμοί. Σ' αυτόν έλαχε το 007. Τι σύμπτωση κι αυτή. Είχε σχεδόν τέσσερις ώρες για να κατηφορίσει στο Μέγαρο και μέχρι τότε έπρεπε να τελειώσει με μια υπόθεση που τον βασάνιζε πάνω από έξι μήνες. Κάτι οι ευρωεκλογές και οι δημοτικές, κάτι τα γεύματα των "τεσσάρων", που παραλίγο κινδύνευσε να βρεθεί μπλεγμένος χωρίς να το καταλάβει, είχαν πάει πίσω τη μεγαλοφυή σύλληψή του για την ανακύκλωση. Είχε δώσει την ονομασία σχέδιο "Α" και το είχε χαρακτηρίσει απόρρητο. Τα συνωμοτικά μέτρα, την τρίτη τετραετία σοσιαλισμού, έπρεπε να τηρούνται με ευλάβεια. Οι εχθροί παραμόνευαν παντού, με στόχο την ανατροπή της επαναστατικής του κυβέρνησης. Το πάθημα των Γάλλων και των Ιταλών συντρόφων ήταν ακόμα νωπό. Επρεπε να προσέχει. Το σχέδιο "Α" είχε πειραματικά δοκιμαστεί σε ανύποπτο χρόνο στο Δήμο του Πειραιά. Και όλα έδειχναν ότι ήταν κάτι παραπάνω από πετυχημένο. Επρεπε να διαδοθεί και να εξαπλωθεί σ' όλους τους "πράσινους" δήμους. Μάλιστα, η αρχή θα γινόταν στους συνασπισμένους συμμάχους, για να μην υπάρξει η παραμικρή υπόνοια. Τις διαπραγματεύσεις θα έκανε ο Ζουράρης. Σε μια διευκρινιστική κουβέντα είχε δείξει να συμφωνεί. Βέβαια, το κόλλημά του με τον δημοτικό σύμβουλο Θόδωρο δημιουργούσε κάποια μικροπροβλήματα, αλλά ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα ξεπερνιόταν εύκολα. Ηταν σίγουρος για την επιτυχία του όλου εγχειρήματος και πολύ αισιόδοξος. Οπως κάθε επαναστάτης εξάλλου.

Περίσκεψη και περισυλλογή

Πριν ανασύρει απ' την κρύπτη την παλιά του γραφομηχανή, αυτή που χρησιμοποιούσε όταν ήθελε να επικοινωνήσει με το φωτισμένο δάσκαλο και αρχηγό του, έπρεπε να συγκεντρωθεί. Τα τηλέφωνα δεν ήταν ποτέ σίγουρα. Ούτε στην εποχή του Φάνη. Πάντα θυμόταν τις συμβουλές που του είχε δώσει ένας φίλος του φακίρης πριν μερικά χρόνια στην Ινδία. Χρειάζεται καθαρό μυαλό για να πάρει κανείς σωστές αποφάσεις. Και προϋπόθεση για κάτι τέτοιο είναι η χρήση γιόγκα. Πήρε και κάποια μαθήματα διαλογισμού από τον Ρασούλη, αλλά δεν πρόλαβε να τα τελειώσει, μια και ο ιδιόρρυθμος χαρακτήρας του τελευταίου τον οδήγησε σε ρήξη με την ΕΤ - 3. Ετσι πήγε στο ειδικό δωμάτιο ασκήσεων, άναψε μερικά αρωματικά κεριά και έβαλε στο CD μουσική του Πράισνερ από την ταινία της Ρικάκη. Εκατσε στο πάτωμα σταυροπόδι, πήρε βαθιές αναπνοές, χαλάρωσε και έπεσε σε βαθιά περισυλλογή. Ο χρόνος και ο τόπος είχαν αποκτήσει άλλη διάσταση. Μετά από μια συμβατική ώρα, όλα ήταν πεντακάθαρα. Σηκώθηκε, σφυρίζοντας το κομμάτι του νεοορθόδοξου πατήρ Διονύση "τι θα καταλάβουνε οι φτωχοί...", υπονοώντας τους ιθαγενείς αυτής της χώρας. Πήγε με αργά βήματα στο γραφείο του.

Η επιστολή στον Μεγάλο

Το μεγάλο δρύινο τραπέζι και το άγγιγμα των πλήκτρων της παλιάς του γραφομηχανής τού έδιναν τέτοια απόλαυση, που δε θα μπορούσε να του προσφέρει τίποτα άλλο στον κόσμο. Ξεκίνησε να γράφει στον Αρχηγό για το νέο του σχέδιο. Ηταν απλό στην εφαρμογή και σατανικό στη σύλληψη. Το μέγα πρόβλημα της Αθήνας ήταν τα σκουπίδια. Οι χωματερές του Σχιστού και των Λιοσίων έχουν φτάσει τα όριά τους από καιρό. Σκέψεις για νέες χωματερές, ούτε κουβέντα. Δυναμικές αντιδράσεις κατοίκων, που δε θα δεχτούν υποβάθμιση της περιοχής τους ενόψει των εκλογών του Απρίλη, δε συζητούνται. Τι απομένει; Μα, φυσικά η ανακύκλωση. Πώς όμως θα πειστεί ένας απείθαρχος λαός, με έλλειψη περιβαλλοντικής αγωγής, για κάτι τέτοιο; Θα χρειαζόταν τουλάχιστο μια δεκαετία. Γι' αυτό θα έπρεπε να κινηθούν μεθοδικά και συντεταγμένα οι πρασινορόζ δήμαρχοι. Θα έκαναν στάση πληρωμών στους εργάτες καθαριότητας και θα τους έσπρωχναν σε πολύμηνες απεργίες. Τα σκουπίδια θα έπνιγαν τις πόλεις και οι ιθαγενείς θα εξαναγκάζονταν για λόγους αυτοπροστασίας να χρησιμοποιήσουν μεθόδους ανακύκλωσης. Αυτό ήταν. Χειροκρότησε με ενθουσιασμό την ιδέα του (το κουσούρι αυτό, παρά τις δεκάδες ώρες ψυχανάλυσης με τον καθηγητή Αφανή, δεν έλεγε να υποχωρήσει). Εκλεισε την αναφορά σ' ένα φάκελο από ανακυκλωμένο χαρτί κι έριξε βουλοκέρι στις άκρες, βάζοντας τη μικρή μεταλλική σφραγίδα με το δύοντα ήλιο. Σε λίγες ώρες θα είχε την τυπική έγκριση του δασκάλου του. Ειδοποίησε το θυρωρό της πολυκατοικίας - έμπιστο και ταγμένο στο όραμα της αλλαγής συνεργάτη - να πάρει το γράμμα με προορισμό την Εκάλη. Κοίταξε το ρολόι. Είχε είκοσι λεφτά να ετοιμαστεί για τη μεγάλη συναυλία. Η καταλυτική του λιμουζίνα θα τον περίμενε στην είσοδο της πολυκατοικίας...

Υ. Σ. Κάθε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα είναι εντελώς συμπτωματική.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:

Νίκος ΜΟΛΥΒΙΑΤΗΣ