Για τους επιγόνους των μαυραγοριτών, ουδεμία αμφιβολία είχαμε. Αυτό όμως που προκαλεί εντύπωση είναι η χολή με την οποία ορισμένοι «αριστεροί» υποδέχτηκαν το κείμενο της ΚΕ για το Σοσιαλισμό.

Μέσα από 40 σελίδες Θέσεων δεν μπόρεσαν να βρουν λέξη για την προσφορά και αναγκαιότητα του σοσιαλιστικού συστήματος, για τα αίτια νίκης της αντεπανάστασης, ή για το ρόλο των οικονομικών μεταρρυθμίσεων στην ΕΣΣΔ από το 1956 και εντεύθεν (προς την κατεύθυνση ενίσχυσης του νόμου της αξίας, του κέρδους και της αγοράς). Το μόνο που κατάφεραν να δουν ήταν οι 2-3 αναφορές στο όνομα του Στάλιν - και αυτές ήταν αρκετές για να αφρίσουν με τρόπο που θα ζήλευε ο Γκαίμπελς της εποχής του Vlkischer Beobachter.

«Οι αριστεροί» είναι υποχρεωμένοι να καταδικάσουν τις θέσεις του Κόμματος υπακούοντας πολιτικά στο σύγχρονο θεό που πιστεύουν.

Ομως, πότε θα απαντήσουν στο βαθύ υπαρξιακό τους ερώτημα, αν οι μαφιόζοι, οι μαυραγορίτες και τα πρακτόρια, που καρπώθηκαν τον πλούτο της ΕΣΣΔ, ήταν τελικά αγωνιστές της δημοκρατίας;...

Κι ύστερα ας μας εξηγήσουν γιατί, ενώ τα απόρρητα σοβιετικά αρχεία (έστω παραποιημένα από τους «φίλους της αλήθειας» της περιόδου Γιέλτσιν) διαψεύδουν την προπαγάνδα Conquest, Courtois και CIA για τα «εκατομμύρια θύματα του Στάλιν», αυτοί υιοθετούν ψέματα χειρότερα κι από τη ναζιστική προπαγάνδα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου.

Αναμασώντας τη φασιστική καραμέλα περί «εκατομμυρίων θυμάτων», ας μας εξηγήσουν και πώς ο πληθυσμός της ΕΣΣΔ αυξήθηκε κατά 23 εκατομμύρια μεταξύ των απογραφών 1926 και 1939.

Βέβαια, ο φιλανθρωπικός τους πόνος αφορά μόνο τη Σοβιετική Ενωση - και προς θεού ποτέ τις διάδοχες καπιταλιστικές χώρες: Πώς στο καλό βρήκαν αποδείξεις ότι ο Τουχατσέφσκι ήταν αθώος, αλλά δεν κατάφεραν να ακούσουν τίποτα για τα 10,6 εκατομμύρια απόλυτης πληθυσμιακής συρρίκνωσης που κόστισε η καπιταλιστική παλινόρθωση σε Ρωσία και Ουκρανία (στοιχεία απογραφών 1989 και 2001/2002, χωρίς να συμπεριλαμβάνεται η μετανάστευση)!

Ας αφήσουν λοιπόν κατά μέρος τον Στάλιν και τα «αμέτρητα» θύματά του (που δεν εμφανίζονται στα δημογραφικά δεδομένα) και ας μας μιλήσουν για τα χειροπιαστά εκατομμύρια νεκρούς, που έφυγαν επί των ήσυχων ημερών μας, όταν παλινορθώθηκε ο «δημοκρατικός» καπιταλισμός στη Σοβιετική Ενωση.

Κανείς πλέον δεν αμφισβητεί πως το σύγχρονο όραμα των «αριστερών» είναι καπιταλισμός με ολίγον από ελεημοσύνη. Αλλά τι σόι «αριστερότητα» μπορεί να διαθέτει κανείς όταν εσκεμμένα αποσιωπά τα τρανταχτά επιτεύγματα του σοσιαλιστικού συστήματος επί Στάλιν; Γιατί, εκείνα που οι «αριστεροί» αρνούνται, δυσκολεύονται να τα αρνηθούν και οι πλέον πωρωμένοι Αμερικάνοι αστοί οικονομολόγοι.

Μέχρι το Πρώτο Πεντάχρονο (1928), το ποσοστό αναλφαβητισμού στην ΕΣΣΔ έφτανε το 50%. Το κατά κεφαλήν εθνικό προϊόν ήταν μικρότερο του 1/5 των ΗΠΑ και η κατά κεφαλήν βιομηχανική παραγωγή μικρότερη του 1/10. Δεκάδες εκατομμυρίων κατοικούσαν σε παράγκες, ή τέντες νομάδων. Στα μέσα της δεκαετίας του '20, το 50% των γεωργικών αρότρων ήταν ξύλινα κι οι στρεμματικές αποδόσεις προσομοίαζαν αυτές της μεσαιωνικής Αγγλίας! Η χώρα ήταν υποχρεωμένη να εισάγει κάθε εξοπλισμό ορισμένης πολυπλοκότητας, δεν παρήγε ατσάλι υψηλών προδιαγραφών, ούτε αλουμίνιο. Σύστημα Παιδείας και Υγείας για όλους δεν υπήρχε, υπήρχαν όμως 1 εκατομμύριο άνεργοι. Και η θνησιμότητα του πληθυσμού (ιδιαίτερα η βρεφική) ξεπερνούσε τα σημερινά τριτοκοσμικά επίπεδα.

Πάνω σε αυτή τη βάση πρέπει να μετρηθεί ο ουμανισμός ή όχι της πολιτικής του ΚΚΣΕ επί Στάλιν.

Γιατί τη χρόνια καθυστέρηση δεν μπόρεσε να ξεπεράσει ούτε η προεπαναστατική αστική εξουσία ούτε η μισοκαπιταλιστική ΝΕΠ. Την ξεπέρασαν μόνο τα Πεντάχρονα των Λενινιστών Μπολσεβίκων (που οι «αριστεροί» υποτιμητικά αποκαλούν Σταλινικούς). Μέχρι τον πόλεμο (δηλαδή μέσα σε 13 χρόνια!) το Εθνικό Προϊόν 6πλασιάστηκε και η χώρα απέκτησε σύγχρονη βιομηχανία (οι περισσότεροι κλάδοι αναπτύχθηκαν εκ του μηδενός). Τριπλασιάστηκε ο αριθμός των μαθητών, αλλά και ο αριθμός των γιατρών σε όλη την ΕΣΣΔ! Οι πόλεις γέμισαν στάδια, θέατρα και βιβλιοθήκες. Η ανεργία μηδενίστηκε και η εργασία έγινε συνταγματικό δικαίωμα! Πρώτα στην ΕΣΣΔ καθιερώθηκε «ίση αμοιβή για ίση εργασία» μεταξύ ανδρών και γυναικών και ενώ μέχρι το 1938 στις ΗΠΑ δεν είχε κυριαρχήσει η 8ωρη εργάσιμη μέρα, στην ΕΣΣΔ ο μέσος όρος ωρών εργασίας πλησίαζε τις 7.

Δε μιλάμε ούτε για επίγειο παράδεισο, ούτε για κάποια ιδεαλιστική έννοια «αληθινού σοσιαλισμού». Μιλάμε όμως για ολόκληρα έθνη που πέρασαν από τις παρυφές του μεσαίωνα στη σύγχρονη εποχή, μέσα σε μία μόνο δεκαετία (με ό,τι αδυναμίες, προβλήματα και ακραίες υπερβολές αυτό συνεπάγεται).

Και όλα αυτά δεν έγιναν - ούτε μπορούσαν να γίνουν - από ένα «βοναπαρτιστικό», «τυραννικό» καθεστώς. Εγιναν με τον παθιασμένο αγώνα εκατομμυρίων Σοβιετικών ενάντια στη φτώχεια και την καθυστέρηση, αλλά και ενάντια σε ένα αδίστακτο ταξικό αντίπαλο (μέσα και έξω από τη χώρα).

Οι «αριστεροί» δογματικά αρνούνται την ύπαρξη σαμποτάζ στη σοβιετική βιομηχανία (έστω κι αν βρίθουν περιγραφών τα απομνημονεύματα ξένων εργαζομένων που δούλεψαν στην ΕΣΣΔ τη δεκαετία του '30). Κάνουν επίσης ότι δε γνωρίζουν πως οι μαζικές σφαγές ζώων που διεξήγαγαν οι «αναξιοπαθούντες κουλάκοι» προκάλεσαν απώλειες ζωικού κεφαλαίου μεγαλύτερες από αυτές του πολέμου.

Δε γνωρίζουν τίποτα για τα κέντρα που απεργάζονταν την ανατροπή της σοβιετικής κυβέρνησης (μέσα από το Κόμμα - όπως συνέβη και 50 χρόνια αργότερα) και, φυσικά, πριν μιλήσουν γι' αυτές, δεν έκαναν τον κόπο να διαβάσουν τα πρακτικά από τις δημόσιες δίκες της Μόσχας (ούτε φυσικά έψαξαν για τις εκτός ΕΣΣΔ πληροφορίες που επιβεβαιώνουν τα κατηγορητήρια).

Τώρα τελευταία οι «αριστεροί» κάνουν πως ξέχασαν και το σημαντικότερο. Καμία καπιταλιστική ή μισοκαπιταλιστική οικονομία (Μπουχαρινική ή Τροτσκιστική) δεν μπορούσε να καλύψει τόσο σύντομα το βιομηχανικό χάσμα που χώριζε προπολεμικά την ΕΣΣΔ από τη Γερμανία. Αν η σοβιετική εξουσία επί Στάλιν είχε διστάσει μπροστά στα κάθε λογής εμπόδια, σήμερα δε θα υπήρχαν σλαβικά κράτη στην Ευρώπη και εμείς θα είχαμε ανδριάντες Γερμανών ναζί στις πλατείες μας.

Για την αντιφασιστική νίκη δε χρειάστηκε μόνο το αίμα εκείνων που υπερασπίστηκαν το σοσιαλιστικό σύστημα, αλλά και η «σταλινική βιομηχανία» (που στο ζενίθ της, έστελνε στο μέτωπο 10.000 πυροβόλα, 3.400 αεροσκάφη και 1.800 τεθωρακισμένα ανά μήνα).

Και πόσο αστείοι ακούγονται οι «αριστεροί», όταν Αμερικάνοι αντικομμουνιστές ιστορικοί παραδέχονται ότι ο βασικός λόγος που η ΕΣΣΔ άντεξε το χτύπημα του 1941, ήταν η κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας. Αυτά επέτρεψαν στη χώρα να αφιερώσει μέχρι και 70% του ΑΕΠ σε πολεμικές δαπάνες, να μεταφέρει ταχύτατα βιομηχανίες και μέσα παραγωγής προς ανατολάς και να κατανείμει ομοιόμορφα τα λιγοστά εφόδια επιβίωσης τη δύσκολη περίοδο 1941-1942.

Ο Στάλιν υπήρξε για την ΕΣΣΔ «οδηγός» στην πιο δύσκολη, αλλά και πιο ηρωική της εποχή. Ολες οι μαρτυρίες επιβεβαιώνουν την πρωτοφανή έκταση λαϊκού θρήνου στο άκουσμα του θανάτου του, χωρίς καμία έξωθεν κομματική παρέμβαση. Ακόμα και σήμερα, παραμένει ανεξήγητα αγαπητός στη Ρωσία, μετά από 50 χρόνια εντατικής αποσταλινοποίησης και μονόπλευρης προπαγάνδας εναντίον του.

Η «σκληρή γενιά» που αντιπροσωπεύει - και την οποία λοιδορούν στο πρόσωπό του διάφοροι καλαμαράδες - νίκησε μέσα σε 20 χρόνια την καθυστέρηση και την αγραμματοσύνη, συνέτριψε τον ευρωπαϊκό φασισμό (συμπαρασύροντας μαζί του την αποικιοκρατία) και έχτισε δύο φορές (προπολεμικά και μεταπολεμικά) μια χώρα υπερδύναμη. Και όλα αυτά χωρίς μετόχους και ιδιοκτήτες...

Οι αντικομμουνιστές ψευτοαριστεροί εγκατέλειψαν προ πολλού το σοσιαλιστικό όραμα, τη δυνατότητα να οργανωθεί η κοινωνία χωρίς τα δεσμά της ανθρώπινης εκμετάλλευσης. Επέλεξαν ένα σίγουρο πορτοφόλι βουτώντας την ηθική τους σε ένα βαθύ πλέγμα δειλίας. Βλέπουν την εικόνα του Στάλιν μέσα από τα ταξικά γυαλιά τους, τρέμοντας τη μέρα που θα ξεσηκωθούν του κόσμου οι φτωχοδιάβολοι.

Παρά το σημερινό επίπεδο παραγωγικότητας και τεχνολογίας, ο καπιταλισμός επιβάλλει κάθε μορφής δυστυχία σε εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως. Τα αδιέξοδα μεγαλώνουν και οι πόλεμοι του μέλλοντος ετοιμάζονται.

Για τη συνενοχή σας, του Μάαστριχτ «αριστεροί», άλλοθι δεν αποτελεί ο Στάλιν!

Θεωρώ τις Θέσεις για το 18ο Συνέδριο κείμενο «υπερπλήρες» για το σκοπό που γράφτηκε, διαφωτιστικό ούτως ή άλλως και ικανό να αποτελέσει αφορμή για πλατύ διάλογο εφ' όλης της ύλης. Τα δυο ζητήματα που αφορά η τοποθέτησή μου σαφώς εμπεριέχονται σε αυτές και είναι τα εξής:

1. Για τη βοήθεια του Κόμματος γενικά στη νεολαία και ειδικά στο ΚΝίτικο δυναμικό:

Σαφώς όλα τα κομματικά μέλη και στελέχη πρέπει να φροντίζουν και να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για το πέρασμα του κάθε νέου απ' το ένα στάδιο ζωής στο άλλο, με διατήρηση και αύξηση της αγωνιστικής του στάσης ζωής. Είναι ευνόητο ότι αυτό αποκτά μεγαλύτερη σημασία στη φάση της πρώτης εργασιακής εμπειρίας. Ευνόητο δηλαδή για τους υπόλοιπους, όχι για τον ίδιο το νέο που το ζει! Ο ίδιος νιώθει συχνά ότι ζει ξεχωριστές δυσκολίες και ότι η περίπτωσή του είναι μοναδική, ότι συμβιβάζεται προσωρινά για να πετύχει το καλύτερο στο μέλλον και πιθανώς ότι θα έχει την πολυτέλεια να αγωνίζεται όταν (με τον κόπο του) έχει φτάσει σε μια αναβαθμισμένη και μόνιμη θέση. Κάποιες από αυτές τις ιδέες και καταστάσεις είναι αληθινές αλλά και κάποιες εκφράζονται λόγω της γενικής κατάστασης του κινήματος, το οποίο είναι ακόμα πίσω, άρα και της διαπαιδαγώγησης της νέας γενιάς.

Γι' αυτό η εν λόγω βοήθεια από τους μεγαλύτερους σε ηλικία χρειάζεται σίγουρα «μαστοριά», εξειδίκευση ανά άτομο και προβληματισμό για το σύνολο της σκέψης του νέου, είτε εμφανίζεται αγωνιστικός σε κάθε φάση της ζωής του είτε όχι (μπορεί δηλαδή κάποιος να φαίνεται αγωνιστικός όσο τα περνά εύκολα). Η εξειδίκευση πρέπει να βλέπει οπωσδήποτε και τον τρόπο ζωής κάποιου ανάλογα με την ηλικία του (π.χ. αλλιώς ζει, νιώθει και σκέφτεται ένας 25χρονος που αγκομαχά να τελειώσει μια σχολή, αλλιώς ένας 25χρονος που δουλεύει, αλλιώς ένας που έχει και οικογένεια). Εχει σημασία η μετάδοση της συνολικής πείρας από τα τόσα χρόνια ζωής και αγώνα, όχι μόνο η συζήτηση για το σήμερα.

Ο εμπειρισμός και ο πρακτικισμός που διέπουν πολλά κομματικά μέλη, όχι μόνο δε βοηθούν την ανάπτυξη της γενικότερης δράσης του Κόμματος, αλλά ούτε δίνουν σωστά στηρίγματα και παραδείγματα στη νεολαία. Νιώθω μάλιστα ότι κρύβουν απαισιοδοξία και φόβο για τα παραπέρα βήματα, πράγμα το οποίο δημιουργεί αναστολές στους μικρότερους. Ολη αυτή η παρέμβαση, βέβαια, πρέπει να είναι σταθερή και όχι να φαίνεται μόνο σε ξεσπάσματα (π.χ. απεργίες) και σταθμούς (π.χ. εκλογές).

2. Για το μέτωπο του πολιτισμού:

Η αλήθεια είναι ότι οι Θέσεις πολύ περιορισμένα αναφέρονται στο ζήτημα (σελίδα 58 «αναπόσπαστο... υποκουλτούρας»), ενώ θα μπορούσαν να δίνουν κι άλλα στοιχεία.

Ο πολιτισμός σίγουρα δεν αφορά μόνο τη νεολαία. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχει ούτως ή άλλως ως αναπόφευκτο προϊόν της κοινωνίας, το οποίο εκφράζει τις σκέψεις και τα συναισθήματα του παραγωγού του (ως μέλος της κοινωνίας, βέβαια), αντανακλά καταστάσεις της ζωής και περνά μηνύματα και ιδέες για αυτές. Ο κάθε άνθρωπος που παράγει πολιτιστικό έργο είναι (όπως και σε οτιδήποτε άλλο) «εξαρτημένος» από την τάξη στην οποία ανήκει, αλλά και από το πώς αντιμετωπίζει τη θέση του δηλαδή την ταξική του συνείδηση.

Επομένως, το θέμα είναι με τι πολιτισμό ζούμε. Βλέπουμε έντονα τι κυριαρχεί (η λεγόμενη βιομηχανία του θεάματος σε όλο της το μεγαλείο!), μα και πόσο διψά ο κόσμος για ποιοτικό θέαμα, καθώς και για προσωπική του ενασχόληση (στα πολιτιστικά τμήματα ενηλίκων των δήμων, μόνο, συναντά κανείς κυρίως ηλικίες 35 - 55, όχι μόνο νέους δηλαδή, καθαρά εργαζόμενους οικογενειάρχες, που ψάχνουν τον ελεύθερο δημιουργικό χρόνο - παρόλο το υψηλό πλέον κόστος παντού και τα τόσο στενά περιθώρια επιλογών στο πρόγραμμα, το ύφος, τον τρόπο διδασκαλίας που απολαμβάνουν).

Είναι θετικό ότι το Κόμμα και η ΚΝΕ έχουν κάνει σοβαρές προσπάθειες με πλούσιο έργο κεντρικών παραγωγών (πρόγραμμα Συρμού, εκδηλώσεις Περισσού, Φεστιβάλ, τελευταίες εκθέσεις κλπ.), με τη σταθερή λειτουργία των πολιτιστικών ομάδων της ΚΝΕ (στα μουσικά σύνολα υπάρχει ακόμα και Τμήμα Μουσικών Ερευνών!), με τη σπουδαία βελτίωση της στήλης του «Οδηγητή». Παρόλα αυτά, το θέμα δεν αγκαλιάζει όλα τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Οι διάφορες οργανώσεις σε όλη την Ελλάδα θα μπορούσαν να έχουν πιο πολλές και πλούσιες πολιτιστικές δραστηριότητες αυτοτελώς. Είναι όμως πολύ σημαντικό, και η παρέμβασή μας σε διάφορους φορείς που παράγουν πολιτιστικό έργο (δήμοι, σύλλογοι, σχολές, μεμονωμένοι καλλιτέχνες κ.ά.) να γίνει καθολική, πιο σταθερή και πιο δραστική.