Στη συνέχεια ξανασκάρωσαν μια κοινή διακήρυξη, περιφραγμένη με σοσιαλισμούς και ιμπεριαλισμούς, για να κρύψουν την ουσία, που παραμένει (πώς να γινόταν διαφορετικά;) η γνωστή ίδια: Διαχείριση του συστήματος.

Ο λόγος για τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή για τον ΣΥΝ και τους συμμάχους του, που είναι άξιον απορίας το γιατί δε βρίσκονται όλοι στο ίδιο κόμμα, αφού πρόκειται για του ίδιου (οπορτουνιστικού) χρώματος άτομα και ομάδες.

Το κυρίαρχο σλόγκαν, φυσικά, είναι στη διακήρυξη η «συσπείρωση της αριστεράς». Διαπράττονται εδώ οι εξής λαθροχειρίες:

1. Με τη θολούρα της αντεπιστημονικής έκφρασης «αριστερά», μιμούνται τη μυλωνού που έβαζε τον άντρα της με τους πραματευτάδες. Και το κάνουν αυτό με δύο τρόπους. Πρώτον, ονομάζοντας τον εαυτό τους αριστερά, στην οποία, αν δεχτούμε συμβατικά και προς στιγμή τον όρο, δεν ανήκουν. Δεύτερον, ονοματίζοντας και το ΚΚΕ αριστερή δύναμη, ενώ το ΚΚΕ δεν είναι παρά αυτό που λέει το όνομά του: Κομμουνιστικό Κόμμα. Ετερον, εκάτερον. Τα κόμματα εκφράζουν ταξικά συμφέροντα. Δεν κατατάσσονται επίπεδα και γεωγραφικά με βάση την ταμπέλα που έχουν ή την ταμπέλα που τους κολλάνε άλλοι. Ο διαχωρισμός σε δεξιά - κέντρο - αριστερά δεν αποδίδει την ουσία. `Η εκφράζεις την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, ή το κεφάλαιο.

2. Επικρίνοντας ο ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ το ΚΚΕ ότι βάζει τις «σκοπιμότητες της αυτόνομης εκλογικής καταγραφής του πάνω από τις ανάγκες ενός ευρύτατου κινήματος». Παρότι γνωρίζουν ότι το ΚΚΕ δε συνεργάζεται μαζί τους, όχι για το λόγο που λένε, αλλά επειδή εμποδίζει η πολιτική κατεύθυνση που ακολουθεί το κάθε κόμμα. Αυτό το γνωρίζουν. Αλλά επιμένουν ψευδόμενοι...

Αρκετά πρωτότυπο: Δε λένε πού στοχεύουν, επειδή ο συσχετισμός των δυνάμεων δεν το θέτει στην ημερήσια διάταξη! Η κοροϊδία και η αποφυγή αποκάλυψης των στόχων τους είναι ολοφάνερες.

Το πού πηγαίνει και για ποιο πράγμα παλεύει το κάθε κόμμα, το θέτει στο πρόγραμμά του από τη στιγμή της ίδρυσής του, ακόμα και τότε που τα μέλη του μπορεί να ανέρχονται σε μερικές εκατοντάδες. Και το θέτει σε καθημερινή βάση, είτε γίνονται εκλογές, είτε όχι. Είτε ο συσχετισμός των δυνάμεων είναι αρνητικός για το ίδιο, είτε δυναμώνει.

Το να λες, όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι ο συσχετισμός δυνάμεων δε μας επιτρέπει να πούμε το στόχο για την κυβέρνηση που θέλουμε, αποτελεί μια χοντροκομμένη απόπειρα συγκάλυψης της επιθυμίας και της στόχευσης να πάνε με το ΠΑΣΟΚ αργά ή γρήγορα. Γιατί; Γιατί και τα δύο κόμματα είναι σοσιαλδημοκρατικά. Αυτή είναι η ουσία. Κι ας δηλώνουν αντίθετοι προς την κεντροαριστερά. Κι ας θεωρούν, στα λόγια, ότι είναι αρνητικά τα συμπεράσματα από τις κυβερνήσεις της κεντροαριστεράς στην Ευρώπη. Ο βαθύτερος πόθος δεν κρύβεται...

Μα όταν καλείς το λαό να αποδυναμώσει τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, με πιθανό αποτέλεσμα να μην μπορεί να σχηματιστεί αυτοδύναμη κυβέρνηση, δεν οφείλεις να του προτείνεις και την εναλλακτική σου θέση; Αν δεν οφείλεις, τότε πώς και γιατί τον καλείς απλώς να αποδυναμώσει το δικομματισμό; Δικαιολογημένα θα σου ζητήσει ο εργαζόμενος να πεις: «Τι προτείνεις;».

Οφείλεις, λοιπόν, να του απαντήσεις. Κι αν ο συσχετισμός δεν επιτρέπει τώρα την υλοποίηση της θέσης σου, καλείς τους εργαζόμενους, αφού πεις τη θέση σου, να τον διαμορφώσουν προς την κατεύθυνση της εξουσίας ή της κυβέρνησης που προτείνεις. Δεν του λες, όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι «τώρα και στο ορατό μέλλον» δεν έχω πρόταση! Για πότε έχεις; Για το αόρατο... μέλλον;

Ο δικομματισμός δεν είναι μόνο δύο κόμματα που εναλλάσσονται στην αστική διακυβέρνηση. Ο δικομματισμός αποτελεί την πολιτική έκφραση της κυριαρχίας του κεφαλαίου. Είναι βασικό τμήμα της εξουσίας της πλουτοκρατίας. Την εξουσία του το κεφάλαιο (βλέπε Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία, κ.ά.) δεν την ασκεί μόνο με αυτοδύναμες κυβερνήσεις (δικομματισμός). Την ασκεί και με κυβερνήσεις συνεργασίας (διπολισμός). Και για την ώρα (δυστυχώς) ο δικομματισμός καλά κρατεί. Αλλά, αν αποδυναμωθεί στις εκλογές, η πολιτική ισχύς του κεφαλαίου δε θα μειωθεί στην περίπτωση που οι απώλειες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ πήγαιναν στον ΣΥΝ ή στο ΛΑ.Ο.Σ. Θα παρέμενε ο εγκλωβισμός λαϊκών μαζών στο δαχτυλίδι που ζώνει την εξουσία του κεφαλαίου. Γιατί και ο ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ και ο ΛΑ.Ο.Σ. είναι αναχώματα υπέρ του συστήματος, ανεξάρτητα από την αφετηρία του καθενός.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, όπως βγαίνει και από τη διακήρυξη, είναι μια σοσιαλδημοκρατική διαχειριστική πολιτική. Η πολιτική του λεγόμενου ευρωμονόδρομου. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ΕΕ, κατά τη διακήρυξη, δεν είναι ιμπεριαλιστική δύναμη, αλλά: «...Οι κυρίαρχες δυνάμεις στην ΕΕ επιχειρούν να οικοδομήσουν ταχύτατα έναν ιμπεριαλιστικό πόλο...»!!

Η πολιτική του ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ είναι η πολιτική που τάσσεται κατά της πάλης στο εθνικό πεδίο, που την ονομάζει «εθνική αναδίπλωση και απομονωτισμό». Δηλαδή, ομολογεί ότι η δράση του δεν έχει στόχο έστω και κάποια αλλαγή στην Ελλάδα, αλλά αποτελεί απλώς μια πίεση χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα. Είναι η πολιτική που έχει στόχο το αποπροσανατολιστικό και επικίνδυνα ουτοπικό σύνθημα «ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη». Δηλαδή, τα κέρδη θα συμφωνήσουν εθελοντικά να έχει προτεραιότητα ο άνθρωπος! Θα υπάρχει δηλαδή ειρηνική συμβίωση ανθρώπων και κερδών!

Ερώτημα: Ποιος θα τα κάνει αυτά; Η απάντηση δεν μπορεί να είναι γενικά η λαϊκή πάλη.

Καμιά λαϊκή πάλη δεν πρόκειται να υλοποιήσει αυτούς τους στόχους, αν δεν έχει κατεύθυνση συνολικά κατά της πολιτικής του κεφαλαίου, αν δε διαμορφώνονται συσχετισμοί υπέρ ενός λαϊκού αντιιμπεριαλιστικού μετώπου, που θα ανατρέψει την εξουσία του κεφαλαίου και θα εγκαθιδρύσει τη λαϊκή εξουσία. Ομως, ο ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ ούτε τέτοιο στόχο έχει, ούτε έχει να απαντήσει στο πώς!

Κι ένα τελευταίο: Στη διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται λόγος για «τη δίκαιη λύση του προβλήματος της Κύπρου»!

Τι εννοούν; Τη θέση που είχαν υπέρ του «σχεδίου Ανάν»; Αλλη; Πάντως, για το «σχέδιο Ανάν» δεν έχουν κάνει αυτοκριτική. Προφανώς το δέχονται με άλλη ονομασία; Η διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ δε λέει τίποτα ούτε για το θέμα αυτό...