Αναπόφευκτα τίθενται τα ερωτήματα:

Πώς πρέπει να ορίζεται η ενότητά της, με ποια υλικά χτίζεται, πώς εκφράζεται αυτή καθημερινά, αλλά και προοπτικά; Χάνουμε ή κερδίζουμε προωθώντας τη δική μας, την ταξική αντίληψη για την ενότητα;

Σε ταξική κοινωνία, με ταξικό κράτος, η ενότητα της τάξης των εργατών δεν μπορεί παρά να είναι ταξική. Αταξική, δηλαδή ουδέτερη, χωρίς ιδεολογικά τείχη και άρα πολύ ευάλωτη στις ιδεολογικές συγχύσεις, αλλά και τις πολιτικές παρεκκλίσεις, τη θέλουν το σύστημα, η εξουσία και οι παρατρεχάμενοί τους, γι' αυτό και μιλάνε για «πτώση των ιδεολογικών τειχών», για εθνική ενότητα (όπου μέσα στο εθνικό χάνεται το ταξικό), για κοινωνικό διάλογο, όπου εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι εμφανίζονται ίσοι, να έχουν τάχα τα ίδια συμφέροντα και να επιδιώκουν τάχα τους ίδιους στόχους.

Ταξική ενότητα σημαίνει διεκδίκηση πολιτικής για την τάξη σου. Αρα, λοιπόν, οποιαδήποτε συζήτηση για την ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος θα πρέπει να αρχίζει και να τελειώνει με συζήτηση για την πολιτική που πρέπει να ικανοποιεί όλες τις ανάγκες της εργατικής τάξης και το αν αυτή, όπως αναπτύσσεται σε κάθε τομέα, είναι για το συμφέρον της.

Σημαίνει συζήτηση για το αν πρέπει το εργατικό κίνημα να στηρίξει ή αν τελικά θα συγκρουστεί με την κυβερνητική πολιτική, την πολιτική της ΕΕ, την πολιτική του κεφαλαίου τελικά, ή αν θα πάει στον «κοινωνικό διάλογο», αν θα στηλιτεύσει αυτή τη συμμετοχή σαν παραχώρηση στον αντίπαλο κλπ.

Σήμερα οι ηγεσίες ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ έχουν αποδεχτεί τη λεγόμενη ανταγωνιστικότητα σαν αναγκαιότητα - μονόδρομο (που είναι η διακηρυγμένη έκφραση των συμφερόντων του κεφαλαίου) και προσπαθούν να πείσουν τους εργαζόμενους να κάνουν δικό τους όραμα τους στόχους του κεφαλαίου. Δεν προσανατολίζουν και δεν προετοιμάζουν το κίνημα για σκληρούς αγώνες, αλλά το οδηγούν στην παθητική αναμονή του «κοινωνικού διαλόγου».

Διαδίδουν την αντίληψη ότι μπορεί να υπάρχει κοινό συμφέρον μέσα από αυτή, την καπιταλιστική «ανάπτυξη». Αλλά για να υπάρχει καπιταλιστική ανάπτυξη, πρέπει οι εργαζόμενοι να ξεχάσουν το σταθερό ωράριο, να ξεχάσουν τα ασφαλιστικά δικαιώματα, να συμβιβαστούν με απολύσεις, με σπαστά ωράρια, με οικογενειακούς προγραμματισμούς - λάστιχο και συνολικά με μια ζωή, που είναι μισή ζωή.

«Ανάπτυξη» είχαμε όλα αυτά τα χρόνια με υψηλούς δείκτες, αλλά η θέση των εργαζομένων χειροτέρεψε, ακριβώς γιατί τα συμφέροντα της μιας τάξης, της τάξης του κεφαλαίου, για να υπηρετηθούν, χρειάζονται σαν καύσιμη ύλη τα δικαιώματα των εργατών.

Μπορεί να εκφραστεί η ενότητα των εργαζομένων απέναντι σε δυο διαφορετικές θέσεις για την «ανάπτυξη»; Με κοινή διαδήλωση - συγκέντρωση όπου οι μισοί θα είναι με την «ανάπτυξη» υπέρ του κεφαλαίου, ενώ οι άλλοι μισοί θα διαδηλώνουν υπέρ μιας ανάπτυξης που θα παίρνει υπ' όψη της τις λαϊκές ανάγκες και έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με την πολιτική της άλλης «ανάπτυξης»;

Θα είναι ενότητα αυτός ο πολιτικός διχασμός ή προσφορά στην ιδεολογική σύγχυση, όπου θα προβάλλεται ακριβώς αυτό το ερώτημα: Γιατί να μην μπορούν να είναι ενωμένοι καπιταλιστές και εργάτες, αφού μπορούν ενωμένα να εκφράζονται οι αντιλήψεις τους;

Από τη μια έχουμε την καταλήστευση των Ταμείων δεκαετίες τώρα, με την ουσιαστικά άτοκη παραμονή των αποθεματικών στις τράπεζες, με την άρνηση του ίδιου του κράτους να εισφέρει ως όφειλε, με τη μη πληρωμή των εισφορών από τους επιχειρηματίες, με τον τζόγο των αποθεματικών στο χρηματιστήριο (με νόμο) όπου χάθηκαν εκατοντάδες δισ., με τη μαύρη εργασία που δεν εισφέρει στα Ταμεία. Εχουμε υπεράσπιση των αντιασφαλιστικών νόμων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Ενώ όλα αυτά συνιστούν τις πολιτικές επιλογές των κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών και τον αμύθητο πλουτισμό του κεφαλαίου, η συνδικαλιστική ηγεσία λέει «να πληρώσουν όσοι έχουν πάνω από 1.200 ευρώ το μήνα», για να σωθεί το Ασφαλιστικό!!!

Πώς θα εκφραζόταν μια ενότητα όπως την εννοούν οι συνδικαλιστές του εργοδοτικού συνδικαλισμού; Οι μισοί να διεκδικούν να πληρώσουν οι καπιταλιστές και οι άλλοι μισοί να πληρώσουν οι εργαζόμενοι; Τι προσανατολισμό θα είχε αυτό το κίνημα; Είναι ολοφάνερο ποιοι θα βγουν χαμένοι και ποιοι κερδισμένοι από αυτή τη θέση.

Τα 1.200 ευρώ, ενώ είναι ο ελάχιστος μισθός που μπορεί σήμερα να καλύψει τις ανάγκες του εργάτη, τον εμφανίζουν σαν μισθό των υψηλόμισθων, των λεγόμενων παλιότερα «ρετιρέ» - θέση η οποία τότε διασπούσε το κίνημα, γιατί καλούσε τους χαμηλόμισθους να διεκδικήσουν από τους υψηλόμισθους, από τα «ρετιρέ» και όχι από τους «έχοντες και κατέχοντες!!! «Μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια» και αποπροσανατολισμός του κινήματος από τη σωστή κατεύθυνση διεκδίκησης και διάσπαση στο εσωτερικό των εργαζομένων σε «υψηλόμισθους» (1.200 ευρώ) και χαμηλόμισθους. Αθικτοι οι βιομήχανοι. Και ενώ έτσι απαντά με την πιο διασπαστική θέση στο πρόβλημα, η ηγεσία του συνδικαλιστικού μας κινήματος, την ίδια στιγμή εγκαλεί τις ταξικές δυνάμεις ότι αρνούνται την «ενότητα».

Πώς ενώνει η συνδικαλιστική ηγεσία τους εργαζόμενους που εργάζονται στον ίδιο τομέα και πιθανά και χώρο, αλλά έχουν διαφορετικές σχέσεις εργασίας δηλαδή μόνιμοι, αορίστου, ορισμένου χρόνου κλπ.; Δεν τους ενώνει αλλά τους διασπά, γιατί δε δέχεται να γράφονται στα συνδικάτα και αυτοί οι εργαζόμενοι με τις ελαστικές σχέσεις εργασίας και έτσι τους αναγκάζουν να κάνουν δικά τους σωματεία, διασπώντας τη δύναμη κρούσης των ενιαίων συνδικάτων. Τι θα λένε οι ομιλίες τους στις εκδηλώσεις; Μα θα λένε ότι τα συνδικάτα πρέπει να γίνουν μαζικά, αλλά στην πράξη τα έχουν ακυρώσει.

Το γνήσιο αντιπολεμικό κίνημα που κινήθηκε προς την αμερικάνικη πρεσβεία κατά την επίσκεψη Κλίντον είναι οι ίδιοι που το κατήγγειλαν ότι «μας απομονώνει εθνικά», γιατί το κίνημα κινούνταν στην κατάδειξη του υπαίτιου για τον πόλεμο, δηλαδή του ιμπεριαλισμού και απαιτούσε τη μη συμμετοχή της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, καλώντας σε αντιιμπεριαλιστικό αγώνα. Τότε, όμως, πήραν την ίδια θέση της κυβέρνησης που παραχωρούσε στον ιμπεριαλισμό «γην και ύδωρ». Ηθελαν να «βγάλουν λάδι» κυβέρνηση και ιμπεριαλισμό. Ποια ενότητα έπρεπε να υπηρετηθεί τότε; Να πάμε με τη διαδήλωση τη δική τους, μαζί με κυβερνητικά στελέχη που βοηθούσαν αυτόν τον πόλεμο;

Στον πόλεμο όσους αυτομολούν στον αντίπαλο τους καταδικάζουν σε εκτέλεση. Στον ταξικό πόλεμο όσους αυτομόλησαν στον πολιτικό αντίπαλο τι πρέπει να τους κάνουν οι εργαζόμενοι; Να τους σηκώσουν στους ώμους τους, να τους ανακηρύξουν γνήσιους εκφραστές των συμφερόντων τους ή να δείξουν στους εργαζόμενους ότι αυτοί δεν είναι μαζί τους απομονώνοντάς τους;

Η παρουσία του ταξικού συνδικαλισμού μαζί τους, θα λειτουργεί γι' αυτούς ως «κολυμπήθρα του Σιλωάμ». Θα τους αναβαπτίζει καθαρούς. Ετσι θα γίνονται πιο ισχυροί και πιο δύσκολα τους παλεύεις, αφού θα έχουν πλέον καθολική αποδοχή.

Το ΠΑΜΕ εκφράζει αυτή την αναγκαία, την ταξική ενότητα των εργαζομένων, που μπορεί να έχουν τη μια ή την άλλη άποψη για τα πράγματα, έχουν όμως καθαρή άποψη ότι τα δικά τους συμφέροντα βρίσκονται στον αντίποδα των συμφερόντων του κεφαλαίου. Εχουν την ξεκάθαρη άποψη ότι ο μόνος δρόμος είναι η ταξική ενότητα σε σύγκρουση με αυτήν την πολιτική, ότι το πρόβλημα είναι ο συσχετισμός δυνάμεων και γι' αυτό πρέπει να γίνει μέλημα του κάθε εργάτη να φέρει και άλλους σε αυτή την κατεύθυνση, για να βαρύνει η πλάστιγγα από την πλευρά μας. Ομως, για να βαρύνει ακόμη και οι συγκεντρώσεις πρέπει να είναι μαζικές. Γι' αυτό όλοι στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ.