Εκείνο που επιχειρεί η κυβέρνηση είναι να εντείνει την προώθηση των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων στην Παιδεία, πατώντας πάνω στις αγωνίες των νέων και των οικογενειών τους για μόρφωση και δουλειά. Γιατί, ανεξάρτητα από το ποια πρόταση τελικά θα υιοθετηθεί από την κυβέρνηση, κανένα σύστημα εισαγωγής στην Ανώτατη Εκπαίδευση και καμία αλλαγή στο Εξεταστικό δεν επηρεάζουν προς το καλύτερο το επίπεδο του σχολείου, το επίπεδο των πανεπιστημιακών σπουδών και την επαγγελματική αποκατάσταση των αποφοίτων. Ουσιαστικά, κανένα σύστημα εισαγωγής δεν μπορεί να είναι δίκαιο, από τη στιγμή που δεν υπάρχει πραγματική δημόσια και δωρεάν Παιδεία, από τη στιγμή που χιλιάδες παιδιά ολοκληρώνουν μόνο το Γυμνάσιο και πετιούνται έξω από το Λύκειο, από τη στιγμή που τελικά κριτήριο συνέχισης των σπουδών στο Πανεπιστήμιο είναι τι φροντιστηριακή εκπαίδευση σηκώνει το πορτοφόλι της λαϊκής οικογένειας.

Η υποβάθμιση του σχολείου και η εμπορευματοποίηση της γνώσης δεν ξεκινούν και δε σταματούν στο σύστημα εισαγωγής στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Βρίσκονται στον πυρήνα των σχεδιασμών του κεφαλαίου, όπως εκφράζονται μέσα από τις κατευθύνσεις της ΕΕ και των κυβερνήσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Αλλωστε, το μέλλον του σχολείου είναι προδιαγεγραμμένο από την ΕΕ και τις κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ: Ιδιωτικοποίηση, εμπορευματοποίηση, ταξική διαφοροποίηση της εκπαίδευσης, έμφαση στις δεξιότητες αντί για βασική μόρφωση. Επιπλέον, είναι χιλιάδες τα παιδιά που «πετιούνται» από την εκπαίδευση και δεν ολοκληρώνουν το Λύκειο, καθώς το πορτοφόλι της οικογένειάς τους δεν «αντέχει» τη συνέχιση της «δημόσιας και δωρεάν παιδείας».

Αυτός ο χαρακτήρας του σχολείου δεν είναι αποτέλεσμα του συστήματος εισαγωγής στην Ανώτατη Εκπαίδευση και δε θα αλλάξει με την αλλαγή του Εξεταστικού. Απαιτούνται ριζικές αλλαγές στο σχολείο, πραγματικά δωρεάν και αποκλειστικά δημόσια παιδεία, ενιαίο δωδεκάχρονο σχολείο για όλα τα παιδιά που να διαπαιδαγωγεί και να δίνει βασική μόρφωση. Μόνο έτσι μπορεί να έχει ουσία η συζήτηση για «δίκαιο» σύστημα εισαγωγής στην Ανώτατη Εκπαίδευση και σχολείο που να ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες του λαού και της νεολαίας.

Αντίστοιχα, πολύς λόγος γίνεται για δήθεν αναβάθμιση των Πανεπιστημίων, των σπουδών και των πτυχίων, ως αποτέλεσμα της αλλαγής του Εξεταστικού, επειδή τάχα θα έχουν περισσότερες γνώσεις οι μαθητές που θα εισάγονται. Η πραγματικότητα βέβαια είναι ότι όποια μορφή και αν αποκτήσει το ταξικό φίλτρο (γιατί θα υπάρχει ταξικό φίλτρο, ακόμα και οι προτάσεις για υποτιθέμενη «ελεύθερη» πρόσβαση περιλαμβάνουν ταξικό φίλτρο), το Πανεπιστήμιο ήδη λειτουργεί σε ένα αντιδραστικό νομοθετικό πλαίσιο και με επιχειρηματικά κριτήρια.

Το επίπεδο των σπουδών δεν εξαρτάται βέβαια από τον τρόπο με τον οποίο επιλέγονται οι φοιτητές, αλλά από τις κατευθύνσεις του κεφαλαίου και της ΕΕ, τις οποίες συνυπογράφει και υλοποιεί η κυβέρνηση με γοργούς ρυθμούς: Σπουδές ευέλικτες, ιδιωτικοποιημένα πανεπιστήμια, περιορισμός της φοιτητικής μέριμνας, επιχειρήσεις στα Πανεπιστήμια, καταρτίσεις και επανακαταρτίσεις αντί ολόπλευρης μόρφωσης για την πλειοψηφία των νέων.

Ο τρόπος εισαγωγής δεν μπορεί να αναβαθμίσει τις σπουδές και τα πτυχία. Εκείνο που είναι απαραίτητο είναι η κατάργηση όλων των αντιδραστικών νόμων των κυβερνήσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και η ριζική αναμόρφωση μιας Ενιαίας Ανώτατης Εκπαίδευσης, δημόσιας και δωρεάν, που να παρέχει ολόπλευρη μόρφωση σε επιστημονικό αντικείμενο και το πτυχίο να αποτελεί τη μοναδική προϋπόθεση για δουλειά.

Ιδιαίτερα οι προτάσεις που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο προκρίνουν τη μεταφορά του φίλτρου εισαγωγής στα ίδια τα Πανεπιστήμια επικαλούνται ότι δήθεν με αυτόν τον τρόπο τα Πανεπιστήμια μπορούν να καθορίσουν τον αριθμό φοιτητών που μπορούν να «σηκώσουν» και άρα να γίνεται καλύτερη διδασκαλία και να έχουν οι απόφοιτοι καλύτερες επαγγελματικές προοπτικές. Ομως, τα κριτήρια με τα οποία τα Πανεπιστήμια μπορούν να κρίνουν τον αριθμό των εισακτέων είναι είτε για την αύξηση της ανταγωνιστικότητάς τους είτε επιβάλλονται από την πενιχρή χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό. Επιπλέον, τα Πανεπιστήμια δεν μπορούν να καθορίσουν πόσοι επιστήμονες χρειάζονται στην παραγωγή, πόσο μάλλον πόσοι θα χρειάζονται σε τέσσερα ή πέντε χρόνια.

Σύμφωνα με τη Γιούροστατ, το Νοέμβρη του 2008, η ανεργία στις χώρες της Ευρωζώνης εκτινάχτηκε στο 7,8% και η επίσημη ανεργία στους νέους μέχρι 25 χρόνων έφτασε στο 16,4%. Το σύστημα πρόσβασης στις χώρες της ΕΕ δεν είναι ίδιο με της Ελλάδας, η ανεργία όμως συνεχίζει την ανοδική της πορεία. Επιπλέον, σύμφωνα με πανελλαδική έρευνα στους αποφοίτους των ετών 1998-2000, που εκπόνησε η Οριζόντια Δράση υποστήριξης γραφείων διασύνδεσης πανεπιστημίων με τίτλο «Η απορρόφηση των πτυχιούχων πανεπιστημίου στην αγορά εργασίας», το 44% των αποφοίτων τμημάτων Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού πέντε με επτά χρόνια μετά την αποφοίτησή τους ετεροαπασχολούνται. Αντίστοιχα, η ετεροαπασχόληση φτάνει σε πολύ υψηλά ποσοστά σε μισθωτούς ή εργαζόμενους με συμβάσεις έργου που είναι απόφοιτοι των παρακάτω σχολών: Ετεροαπασχολείται το 30% των αποφοίτων Μαθηματικών - Φυσικής - Χημείας, το 26% των αποφοίτων Βιολογίας, το 30,5% των αποφοίτων Οικονομικών Σχολών, το 35% των αποφοίτων Επιστημών Επικοινωνίας, το 63% των αποφοίτων Πολιτικής Επιστήμης και το 64% των αποφοίτων Κοινωνιολογίας - Κοινωνικής Πολιτικής - Ανθρωπολογίας...

Ανεργία και ετεροαπασχόληση θα υπάρχουν όσο υπάρχει καπιταλισμός, γιατί αναπτύσσεται ό,τι εξυπηρετεί τα μονοπώλια, γιατί δεν υπάρχει κεντρικός σχεδιασμός που να μπορεί να προβλέπει με βάση τις κοινωνικές ανάγκες τι ειδικότητες χρειάζονται σήμερα και πολύ περισσότερο τι ειδικότητες θα χρειάζονται αύριο ή σε τέσσερα ή δέκα χρόνια. Ομως μόνο μια τέτοια πρόβλεψη θα μπορούσε να συμβάλει στη μείωση της ανεργίας. Ολα τα άλλα, θα εξαρτώνται από τη «μόδα», από την εφήμερη ανάγκη του κεφαλαίου για τη μια ή την άλλη ειδικότητα. Οπως για παράδειγμα σήμερα έχουν «πέραση» οι παιδαγωγικές σχολές επειδή πέρσι είχαν μεγάλη απορρόφηση ή πριν από 15 χρόνια είχαν οι σχολές πληροφορικής...

Οσο η οικονομία λειτουργεί για την αύξηση της κερδοφορίας των μονοπωλίων, η εκπαίδευση θα είναι δεμένη χειροπόδαρα σε αυτόν το στόχο. Που σημαίνει ότι τόσο το σχολείο, όσο και το Πανεπιστήμιο δε θα ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες του λαού και της νεολαίας για ολόπλευρη μόρφωση, αλλά στις ανάγκες του κεφαλαίου για «κατασκευή» από νωρίς του φτηνού και ευέλικτου εργατικού δυναμικού που έχει ανάγκη το κεφάλαιο. Αυτό ούτε εξαρτάται ούτε αλλάζει από τον τρόπο εισαγωγής στην Ανώτατη Εκπαίδευση.

Ο μόνος δρόμος για να βρίσκουν όλοι οι απόφοιτοι δουλειά με δικαιώματα, είναι να υπάρξει ένας κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας, που να μπορεί να προβλέπει και να σχεδιάζει τις ανάγκες της παραγωγής σε ειδικότητες και επιστημονικό προσωπικό. Για να συμβεί αυτό, απαραίτητος είναι ο κοινωνικός έλεγχος στα μέσα παραγωγής, ώστε να μην εξαρτάται από το συμφέρον του κάθε μονοπωλίου το αν θα έχουν δουλειά οι απόφοιτοι και μάλιστα με όλο και χαμηλότερους μισθούς και λιγότερα δικαιώματα.

Για να μπουν, λοιπόν, στο προσκήνιο οι πραγματικές ανάγκες του λαού και της νεολαίας, για το σχολείο που να μορφώνει, για πτυχία με αξία, για δουλειά με δικαιώματα, πρέπει να μη σκοντάψει στην «τρικλοποδιά» του διαλόγου για το Εξεταστικό. Να φέρει στο προσκήνιο την ανάγκη για ριζικές αλλαγές στην εκπαίδευση, που προϋποθέτουν ριζικές αλλαγές στο πεδίο της οικονομίας και της κοινωνίας.