Η κυβέρνηση Σημίτη έχει ξεκαθαρίσει τι θα πρέπει να κάνει σε βασικά θέματα. Ξέρει δηλαδή ότι θα πρέπει να βάλει την Ελλάδα στην ΟΝΕ, πάση θυσία. Την ΟΝΕ και τα μάτια σας... που λένε. Ξέρει ότι για να γίνει αυτό θα πρέπει να ακολουθήσει τη συγκεκριμένη πολιτική που εφαρμόζει. Πολιτική, η οποία τη φέρνει σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, αλλά έχει την ομόθυμη στήριξη του κατεστημένου. Με τις επιμέρους ομάδες όμως της οικονομικής ολιγαρχίας τι γίνεται; Πώς μπορείς να ισορροπείς κατά τέτοιο τρόπο, ώστε όταν οι συνδαιτυμόνες σηκώνονται από το τραπέζι, να μην παρατηρείται το φαινόμενο άλλοι να φεύγουν με βαρύ στομάχι και άλλοι να γρινιάζουν ότι έμειναν νηστικοί; Ιδού το πρόβλημα! Και ειδικά σήμερα, που διανύουμε μια μεταβατική εποχή... Γνωστά "τζάκια" σβήνουν και περιθωριοποιούνται, άλλα εμφανίζονται δυναμικά στο προσκήνιο, συμμαχίες και συγκρούσεις στους κόλπους της ολιγαρχίας βρίσκονται σε ημερήσια διάταξη, ενώ τα προγράμματα εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, έχουν εξάψει τη φαντασία και τις επιθυμίες τυχοδιωκτών και κερδοσκόπων. Στα πλαίσια αυτά, ο ρόλος της κυβέρνησης - ισορροπιστή γίνεται ακόμη πιο δύσκολος.

Οι παράγοντες αυτοί χαρακτηρίζουν "θετικό το φαινόμενο της δημιουργίας περισσοτέρων κέντρων οικονομικής εξουσίας, επειδή μία τέτοια προοπτική απεγκλωβίζει την κυβέρνηση από τον ασφυκτικό διπολισμό του παρελθόντος και της επιτρέπει να κινείται με περισσότερη άνεση". Ονόματα δεν ανέφεραν, αλλά ο υπαινιγμός ήταν σαφής. Ο "ασφυκτικός" διπολισμός του παρελθόντος, ο οποίος περιόριζε τα όρια δραστηριοτήτων του πολιτικού συστήματος, αποτελείται φυσικά από τα "αντίπαλα" στρατόπεδα των Λαμπράκη - Κόκκαλη από τη μία μεριά και του ομίλου Βαρδινογιάννη από την άλλη. Η διαμάχη αυτών των δύο κέντρων επί πολλά χρόνια, με στόχο τον έλεγχο της πολιτικής εξουσίας και το μοίρασμα της αγοράς, είχε διχάσει τον αστικό πολιτικό κόσμο, ο οποίος είχε λάβει θέσεις και λειτουργούσε πότε υπέρ του ενός και πότε υπέρ του άλλου ομίλου. Στην κυβέρνηση, λοιπόν, πιστεύουν ότι η δημιουργία και νέων οικονομικών κέντρων εξουσίας, όπως εμφανίζεται σήμερα ο όμιλος Λάτση, ή ο όμιλος επιχειρηματιών υπό την "ομπρέλα" της Τράπεζας Πειραιώς, θα μειώσει σε ένα βαθμό την πίεση προς την κυβέρνηση.

Αλλο να είσαι αναγκασμένος - λένε χαρακτηριστικά - να διαπραγματευτείς με δύο "παίκτες" και εντελώς διαφορετικό να διαγκωνίζονται τρία - τέσσερα ή και πέντε αντιπαρατιθέμενα οικονομικά κέντρα μεταξύ τους...

Ενδιαφέρον, έχει η άποψη των κυβερνητικών παραγόντων ότι η Ελλάδα σήμερα γίνεται πόλος έλξης ξένου κεφαλαίου. Και συμβαίνει αυτό επειδή, όπως υποστηρίζουν, "έχουν διαμορφωθεί στη χώρα μας συνθήκες υψηλής κερδοφορίας των επιχειρήσεων". Στις κατ' ιδίαν λοιπόν συζητήσεις τους, οι κυβερνητικοί παράγοντες, δε διστάζουν να αναγνωρίσουν ότι τα προγράμματα λιτότητας δημιούργησαν τις προϋποθέσεις αύξησης του ποσοστού κέρδους του κεφαλαίου, στοιχείο το οποίο εξηγεί και το ενδιαφέρον ξένων επιχειρήσεων και τραπεζών για "επενδύσεις" στην Ελλάδα.

Από την άλλη, βέβαια, πλευρά δεν κρύβουν τους φόβους τους για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει στις σχέσεις πολιτικού συστήματος - μεγαλοεπιχειρηματιών, μια εν δυνάμει μεγέθυνση των τελευταίων μέσα από μία διαδικασία εξαγορών και συγχωνεύσεων, στα πρότυπα αντιστοιχών εξελίξεων στα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Ενώ δηλώνουν ότι τις εξελίξεις αυτές (συγχωνεύσεις, ιδιωτικοποιήσεις) ούτε μπορούν, αλλά ούτε θέλουν να τις εμποδίσουν (άλλωστε είναι οι ίδιοι που έχουν "βγάλει στο σφυρί" τις κρατικές τράπεζες, τον ΟΤΕ, την "Ολυμπιακή", τον ΟΣΕ, τις Αστικές Συγκοινωνίες, το Φυσικό Αέριο κλπ.), όμως φοβούνται ότι αυτές οι απότομες συνθήκες νέου πλουτισμού και περαιτέρω μεγέθυνσης των κεφαλαίων, θα ενισχύσουν τις τάσεις αυτονόμησης των οικονομικών κέντρων, απέναντι στο πολιτικό σύστημα. Το τελευταίο, βέβαια, δε διεκδικεί ρόλο, πέραν αυτού του διαχειριστή των γενικών υποθέσεων της αστικής τάξης.

Οι κυβερνητικοί παράγοντες απλώς εκφράζουν τους ενδοιασμούς τους, ότι στο νέο περιβάλλον, που οι ίδιοι διαμορφώνουν με την πολιτική τους, θα είναι πιο ανίσχυροι απέναντι στα οικονομικά κέντρα, στα πλαίσια πάντα του διαχειριστικού τους ρόλου.

Θανάσης ΚΑΝΙΑΡΗΣ

Η κυβέρνηση Σημίτη έχει ξεκαθαρίσει τι θα πρέπει να κάνει σε βασικά θέματα. Ξέρει δηλαδή ότι θα πρέπει να βάλει την Ελλάδα στην ΟΝΕ, πάση θυσία. Την ΟΝΕ και τα μάτια σας που λένε... Ξέρει ότι για να γίνει αυτό θα πρέπει να ακολουθήσει τη συγκεκριμένη πολιτική που εφαρμόζει. Πολιτική, η οποία τη φέρνει σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, αλλά έχει την ομόθυμη στήριξη του κατεστημένου