Μεθοδεύσεις, διεργασίες, ύποπτες συμφωνίες, περίεργες συναλλαγές, πελώρια ερωτηματικά, και ό,τι αρνητικό μπορεί να βάλει η φαντασία του καθένα, κρύβονται πλέον πίσω από κάθε πτυχή μιας υπόθεσης που αποτέλεσε στον καιρό της όραμα για ολόκληρη τη χώρα. Οραμα, αποτελούσε το έργο του Φυσικού Αερίου για την Ελλάδα, αφού το δημόσιο θα κατάφερνε να λύσει ταυτόχρονα, και μάλιστα έναντι μικρού σχετικά αντιτίμου, ζητήματα που συνδέονται με την επάρκεια σε ενεργειακούς πόρους, κόστους παραγωγής, προστασίας του περιβάλλοντος. Η ανατροπή, ωστόσο, στην ΕΣΣΔ, που ήταν η χώρα παραγωγής και ο πλήρης αναπροσανατολισμός της πολιτικής των ελληνικών κυβερνήσεων που στη θέση του οφέλους του ελληνικού δημοσίου και της χώρας συνολικά, έβαλαν την εξυπηρέτηση στενών μεγαλοεπιχειρηματικών συμφερόντων, άλλαξαν εντελώς το σκηνικό.

Η συνολική επένδυση του Φυσικού Αερίου συναποτελείται από την εκτέλεση σημαντικών επενδύσεων που αφορούν βασικές υποδομές. Ανάμεσα σ' αυτές είναι η κατασκευή κεντρικού αγωγού (για τη μεταφορά του αερίου από τη Ρωσία), η δημιουργία αγωγών υψηλής πίεσης (για την προμήθεια των σταθμών της ΔΕΗ και των μεγάλων βιομηχανιών), αγωγών χαμηλής και μεσαίας πίεσης (τροφοδοσία κατοικιών και μικρών μονάδων), οι εγκαταστάσεις της Ρεβυθούσας (αποθήκευση υγροποιημένης μορφής αερίου) και οι σταθμοί μέτρησης. Σωρεία καταγγελιών και σκάνδαλα, που έχουν σχέση με διάφορα έργα, είναι ήδη λίγο - πολύ γνωστά και έχουν δει το φως της δημοσιότητας.

Η κατασκευή δικτύων διανομής φυσικού αερίου χαμηλής και μέσης πίεσης προβλέπει - βάσει της επένδυσης - την εγκατάσταση αγωγών συνολικού μήκους 6.500 χιλιομέτρων, για να μεταφέρουν από τον κεντρικό αγωγό στην οικιακή και αστική κατανάλωση (μικρές επιχειρήσεις και μικρού μεγέθους βιομηχανίες) το Φυσικό Αέριο. Αποτελεί δε το πλέον βασικό κομμάτι του όλου έργου, το οποίο αποτελεί τη μεγαλύτερη επένδυση στρατηγικού χαρακτήρα στο χώρο της ενέργειας τα τελευταία χρόνια, αφού στην υλοποίησή αυτών των δικτύων στηρίζεται όλη η βιωσιμότητα της επένδυσης του Φυσικού Αερίου, καθώς, με βάση το σχεδιασμό του έργου, η νέα εναλλακτική μορφή ενέργειας προβλέπεται να χρησιμοποιηθεί κατά 35% στην οικιακή κατανάλωση, 25% στη βιομηχανική (σύνολο δηλαδή που μεταφέρεται μέσω των δικτύων χαμηλής και μέσης πίεσης 60%) και 40% στην ηλεκτροπαραγωγή.

Το έργο των δικτύων μέσης και χαμηλής πίεσης θεωρείται σαν ένα το κρατούμενο, με βάση τη μελέτη για τη βιωσιμότητα του έργου, τη διακρατική συμφωνία όπως αυτή τροποποιήθηκε από τις κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και σύμφωνα με το νόμο του 2364/95 για τη μεταφορά, διανομή και εκμετάλλευση του φυσικού αερίου. Μάλιστα σύμφωνα με το νόμο η ΔΕΠΑ "έχει το ανεκχώρητο δικαίωμα προγραμματισμού, κατασκευής, και κυριότητας των δικτύων". Η ανακατανομή των κοινοτικών πόρων για την εγκεκριμένη χρηματοδότησή του έργου, σε συνδυασμό και με την τροποποίηση του θεσμικού πλαισίου για τη διανομή και εκμετάλλευσή του νέου καυσίμου, που, όπως είχε αποκαλύψει ο "Ρ", υπέδειξαν οι υποψήφιοι επενδυτές για την καλύτερη εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους, τινάζουν στον αέρα τη συγκεκριμένη επένδυση εκατοντάδων δισεκατομμυρίων, με εγκληματικές συνέπειες στο ενεργειακό ισοζύγιο της χώρας και τον όποιο εθνικό ενεργειακό σχεδιασμό.

Η νέα κομπίνα, σε βάρος του έργου του Φυσικού Αερίου, γίνεται με την αυθαίρετη μεταφορά κονδυλίων που προβλέπονταν για την κατασκευή δικτύων χαμηλής πίεσης, στα δίκτυα υψηλής πίεσης, η κατασκευή των οποίων, με τον τρόπο που γίνεται, εξυπηρετεί σχεδόν αποκλειστικά τα συμφέροντα Κοπελούζου. Ετσι, με βάση επίσημο έγγραφο της ΔΕΠΑ προς τον πρόεδρο της Επιτροπής παρακολούθησης του Επιχειρησιακού Προγράμματος του ΦΑ και τον γενικό Γραμματέα του υπουργείου Ανάπτυξης Αντ. Παπαθανασόπουλο, υφαρπάζονται ουσιαστικά πάνω από 50,7 δισ. δρχ. από τα δίκτυα χαμηλής πίεσης υπέρ... Κοπελούζου, ενώ παράλληλα από την κοινοτική χρηματοδότηση άλλων υποέργων τού εκχωρούνται ακόμα 13,9 δισ. δρχ. Ετσι, για τους κλάδους υψηλής πίεσης τα συνολικά κονδύλια αυξάνονται - μέσω εσωτερικών αλλαγών σε βάρος των άλλων προγραμμάτων - από 4,1 δισ. δρχ. σε 68,7 δισ. δρχ.!

Στο προταθέν σημείωμα για την ανακατανομή των κονδυλίων σημειώνεται επίσης ότι αποφασίστηκε η μετάθεση της κατασκευής των προγραμματιζόμενων δικτύων μέσης πίεσης για μετά το 1999, γεγονός που σημαίνει ότι τουλάχιστον μέχρι 1/1/98, που με βάση το Πρωτόκολλο Σημίτη ο Κοπελούζος και Ρώσοι συνεταίροι του θα έχουν το δικαίωμα να δραστηριοποιηθούν στην εσωτερική αγορά και στη διανομή και εκμετάλλευση του ΦΑ η ΔΕΠΑ δε θα έχει τη δυνατότητα να συνδεθεί ούτε με έναν πελάτη μέσω των δικτύων χαμηλής πίεσης, αφήνοντας την αγορά της αστικής κατανάλωσης ανοιχτή και ελέω του πλέον αθέμιτου ανταγωνιστή της, αφού ως προμηθευτής θα μπορεί να πουλάει κατά πολύ φθηνότερα. Το δικαίωμα αυτό των Ρώσων και του Κοπελούζου κατοχυρώνεται στο άρθρο 3 του νόμου 2299/95 που κυρώνει προσάρτημα Μητσοτάκη και το Πρωτόκολλο Σημίτη, αναφέροντας χαρακτηριστικά τα εξής: "Η ΔΕΠΑ θα δώσει τη δυνατότητα στην GAZEXPORT ή σε εταιρία που αυτή είναι μέτοχος (φωτογραφίζει την Προμηθέας Γκαζ του Κοπελούζου) να χρησιμοποιεί τα δίκτυά της για τη μεταφορά στην Επικράτεια της Ελλάδας ΦΑ τρία έτη μετά την έναρξη λειτουργίας του, ήτοι μετά την 1η Ιανουαρίου 1998 για χρήση υπό αμοιβαίως επωφελείς όρους. Διευκρινίζεται ότι το δικαίωμα αυτό τίθεται σε ισχύ εφόσον η ΔΕΠΑ έχει διαθέσει όλη τη συμβατική ποσότητα εκάστου έτους. Ο περιορισμός αυτός ισχύει για ποσότητες ΦΑ, που οι προαναφερόμενες εταιρίες προορίζουν για την Ελληνική Επικράτεια. Δεν ισχύει για αέριο που προορίζεται για επανεξαγωγή εκτός Ελληνικής Επικράτειας ή για παραγωγή Ηλεκτρικής Ενέργειας, που προορίζεται για εξαγωγή" - αφού το αποκλειστικό δικαίωμα για εξαγωγή ΦΑ σε τρίτες χώρες κατοχυρώνεται ήδη στον Κοπελούζο και τους Ρώσους, χρησιμοποιώντας μάλιστα τα δίκτυα που έχει κατασκευάσει η ΔΕΠΑ με λεφτά που θα αποπληρωθούν από τους φορολογούμενους πολίτες από άλλο άρθρο του ίδιου νόμου. Η παραπάνω φωτογραφική διάταξη των προαναφερόμενων μεγαλοσυμφερόντων, ερμηνεύει σε πολύ μεγάλο βαθμό την ανακατανομή των κοινοτικών κονδυλίων, η οποία από μόνη της δείχνει ότι στις προθέσεις της κυβέρνησης είναι να αφήσει την κατασκευή των δικτύων χαμηλής και μέσης πίεσης στους ιδιώτες απόφαση που θα εξυπηρετήσει πολλαπλούς στόχους.

Η πρόθεση αυτή ενισχύεται και από το γεγονός ότι η Κομισιόν αμέσως μετά την επίσκεψη της επιτρόπου περιφερειακής πολιτικής Β. Ματίς στην Ελλάδα έστειλε επιστολή στην κυβέρνηση, καλώντας την η ΔΕΠΑ να μην προχωρήσει στην κατασκευή των προγραμματισμένων δικτύων μέσης και χαμηλής πίεσης 6.500 χιλιομέτρων, αλλά να περιοριστεί στα 1.000 χιλιόμετρα! Η επιστολή βέβαια είναι δυνατόν να αξιοποιηθεί από την ελληνική πλευρά σαν πρόσχημα για την πολιτική που η κυβέρνηση ακολουθεί και η οποία εν πολλοίς εξυπηρετεί τα συμφέροντα Κοπελούζου, αφού όλο το επιχειρηματικό σχέδιο, αλλά και το ανάλογο θεσμικό πλαίσιο είναι ήδη πλήρως εναρμονισμένο σ' αυτή την κατεύθυνση.

Ο Κοπελούζος και η Ρώσοι θα μπορούν όπως είδαμε παραπάνω να δραστηριοποιηθούν και στην εσωτερική αγορά μετά την 1/1/98 υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι η ΔΕΠΑ θα έχει απορροφήσει ολόκληρη τη συμβατική κατ' έτος ποσότητα ΦΑ που έχει συμφωνηθεί στα 4 δισ. κυβικά μέτρα. Ηδη οι προγραμματισμένοι σταθμοί της ΔΕΗ που θα χρησιμοποιούν ως πρώτη ύλη το ΦΑ καλύπτουν το 74,75% της συμβατικής ποσότητας, χωρίς σε αυτούς να συμπεριλαμβάνεται το Κερατσίνι, αλλά και ο σταθμός που η κυβέρνηση προσανατολίζεται να φτιάξει στην Κοζάνη προς εξυπηρέτηση των σχεδίων του Κοπελούζου, που θέλει να δραστηριοποιηθεί επιχειρηματικά στην Αλβανία. Προκειμένου, λοιπόν, τα παραπάνω συμφέροντα να μπορούν να κάνουν χρήση του δικαιώματός τους για δραστηριοποίηση στην εσωτερική αγορά, φροντίζουν να τελειώσουν όσο γίνεται γρηγορότερα οι κλάδοι υψηλής πίεσης αποκομίζοντας επιπλέον πολλά δισ. δρχ. αφού οι ίδιοι είναι και κατασκευαστές, μεταφέροντας εκεί τα απαιτούμενα κονδύλια, ωθούν την κυβέρνηση να φτιάξει έναν επιπλέον σταθμό στην Κοζάνη, έστι ώστε οι καθορισμένες συμβατικές ποσότητες ΦΑ να απορροφηθούν στην ηλεκτροπαραγωγή και σε κάποιες βιομηχανίες με τις οποίες ήδη έχει συμβληθεί η ΔΕΠΑ, με στόχο να αρθεί ο νομικός περιορισμός και να ανοίξει ο δρόμος για τη δραστηριοποίησή τους. Σε αυτή την κατεύθυνση παγώνουν την κατασκευή των δικτύων χαμηλής και μέσης πίεσης και επαφίουν την υλοποίησή τους στους υποψήφιους επενδυτές, στους οποίους μάλιστα με την αλλαγή του θεσμικού πλαισίου για τη μεταφορά, διανομή και εκμετάλλευση του ΦΑ εκχωρούν και την κυριότητα. Αυτό που η κυβέρνηση επιχειρεί να προβάλει, πέρα από το άλλοθι των "εντολών της Κοινότητας", είναι ότι η ΔΕΠΑ θα αποφύγει το κόστος κατασκευής που μπορεί να είναι ζημιογόνο. Πρόκειται για αστειότητα, αφού πρώτον οι υποψήφιοι επενδυτές δεν υποχρεούνται να υλοποιήσουν την κατασκευή του συνόλου των προβλεπόμενων δικτύων, αλλά θα μπορούν εύλογα να αναπτύσσουν δίκτυα μόνο στις περιοχές που θα τους εξασφαλίζουν σίγουρα κέρδη. Η εγκληματική αυτή κυβερνητική κίνηση φωτογραφίζει πλήρως τα συμφέροντα των Ρώσων και του Κοπελούζου, αφού γίνεται ξεκάθαρο ότι από τη μία θα δεσμεύσουν τη χώρα να χρησιμοποιεί για ηλεκτροπαραγωγή πάνω από 18,3% της παραγόμενης ενέργειας, εξαρτώντας σε πολύ μεγάλο βαθμό το ηλεκτροενεργειακό μας σύστημα από έναν προμηθευτή. Δεύτερον, θα έχουν όλο το δικαίωμα, εφόσον οι συμφωνημένες ποσότητες θα πάνε σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα στην ηλεκτροπαραγωγή, να θέσουν νέες τιμές για το ΦΑ που θα διοχετευθεί στην αστική κατανάλωση, ενώ οι ίδιοι, αφού δραστηριοποιηθούν και ως διανομείς και πωλητές θα ανταγωνίζονται με αθέμιτα μέσα τη ΔΕΠΑ. Η κυβέρνηση έρχεται να ανατρέψει όλο το στρατηγικό στόχο εισαγωγής του ΦΑ που απορρέει από τη χρήση του στο βιομηχανικό και αστικό καταναλωτή.

Ενδεικτικό των όλων μεθοδεύσεων είναι και οι επιφυλάξεις που είχε εκφράσει σε ημερίδα του ΤΕΕ για το ΦΑ στην Αστική Κατανάλωση ο Ι. Τσαρούχης Ταμίας του ΠΣΔΜ - Η. "Το γεγονός ότι τα δίκτυα διανομής ΦΑ δεν αποτελούν ολοκληρωμένες υποδομές της χώρας, δίνει περιθώρια σε ισχυρούς οικονομικούς κύκλους, να ασκούν πιέσεις παραμονής διαφόρων επενδύσεων κάτω από δικές τους βλέψεις και μάλιστα με τις απαραίτητες θεσμικές προβλέψεις"...

Χρύσα ΛΙΑΓΓΟΥ

Την ανάγκη ενίσχυσης των συνεπών δυνάμεων του συνδικαλιστικού κινήματος, της "Αγωνιστικής Συσπείρωσης" που στηρίζεται από τη ΔΗΚΕΒΕ, τονίζει η παράταξη στη διακήρυξή της για το συνέδριο της ΓΣΕΒΕΕ, που ολοκληρώνεται σήμερα με την εκλογή νέου ΔΣ. Η "Αγωνιστική Συσπείρωση" υπογραμμίζει ότι τα τρία χρόνια που πέρασαν από το προηγούμενο συνέδριο της ΓΣΕΒΕΕ όλα τα προβλήματα των ΕΒΕ επιδεινώθηκαν και καταγγέλλει ότι η κυβέρνηση δε θέλει και δεν προσπαθεί να λύσει τα προβλήματά τους, γιατί είναι υποταγμένη πλήρως στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. "Γι' αυτό", συνεχίζει, "προσπαθεί να μας κοροϊδεύει υποσχόμενη συνεχώς ότι με τα περίφημα προγράμματα και κονδύλια της ΕΕ θα μας δώσει και εμάς κάποιες ευκαιρίες που πρέπει να τις αρπάξουμε προκειμένου να εκσυγχρονιστούμε και να γίνουμε ανταγωνιστικοί... απέναντι στους βιομηχανικούς και εμπορικούς κολοσσούς ή... τουλάχιστον ισότιμοι συνεργάτες τους!!!". Καταγγέλλει την κυβέρνηση για την κοροϊδία του λεγόμενου κοινωνικού διαλόγου, όταν τα λαϊκά στρώματα ξεσηκώνονται διεκδικώντας την ίδια τους την επιβίωση και τους λέει "δεν έχουμε να σας δώσουμε, αλλά ελάτε να κάνουμε ένα διάλογο", καθώς και για τη συκοφάντηση που επιχειρεί, όπως έκανε με τους ΕΒΕ την άνοιξη του '95, όταν δεν μπορεί να τους κοροϊδέψει ή να τους εμποδίσει να ξεσηκωθούν. Γι' αυτό, τονίζει, όσο η κυβέρνηση εντείνει την αντιλαϊκή της πολιτική και τον ωμό αυταρχισμό, είναι ανάγκη το συνδικαλιστικό κίνημα των ΕΒΕ να εκφράζει την αλληλεγγύη του όλο και πιο δυνατά σε κάθε δίκαιο αγώνα του λαού.

"Το συνέδριο της Συνομοσπονδίας", αναφέρει η "Αγωνιστική Συσπείρωση", "πραγματοποιείται σε μια περίοδο όπου απ' τη μια μεριά συνεχώς επιδεινώνονται τα προβλήματα που βασανίζουν όλα τα λαϊκά στρώματα, από την άλλη όμως αναπτύσσεται όλο και πιο ελπιδοφόρα η αντίσταση του λαϊκού κινήματος". Στην εξαθλίωση στην οποία οδηγεί τους λαούς η Συνθήκη του Μάαστριχτ και τα διεθνή μονοπωλιακά κέντρα, που εξυπηρετούν με τυφλή υποτέλεια και οι ελληνικές κυβερνήσεις, στη μετατροπή των Βαλκανίων και πάλι σε πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης, με την επέμβαση των ιμπεριαλιστών για το μοίρασμα των αγορών και τη ληστεία των λαών, μόνο μια δύναμη μπορεί να βάλει φρένο, όπως έχει δείξει η ιστορία: ο αγώνας των λαών, η ασίγαστη, μαζική και ενωμένη πάλη, τονίζει η παράταξη.

Σε ό,τι αφορά τους επαγγελματίες, βιοτέχνες και μικρέμπορους, η "Αγωνιστική Συσπείρωση" αναφέρει ότι αυτοί δεν ανήκουν στο "σύγχρονο επιχειρηματικό κόσμο", όπως κομψά λένε ορισμένοι ακόμα και μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, που δήθεν θα βρει διέξοδο και με την οικονομική διείσδυση στη Βαλκανική ενδοχώρα. "Είμαστε", τονίζει, "κι εμείς μαζί με εκατομμύρια άλλους εργατοϋπαλλήλους, αγρότες, συνταξιούχους, άνδρες και γυναίκες, νέους και ηλικιωμένους, οι σύγχρονοι υποτελείς των μονοπωλίων, οι σύγχρονοι εκμεταλλευόμενοι και καταπιεζόμενοι από μια χούφτα πλούσιους και ισχυρούς. Ολοι μαζί θα αντισταθούμε, αντιστεκόμαστε και κάποια στιγμή θα ανατρέψουμε την πολιτική και την εξουσία τους".

Η "Αγωνιστική Συσπείρωση", καταγγέλλει τα κόμματα και τους συνδικαλιστές εκείνους και τις παρατάξεις μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, που τείνουν χείρα βοηθείας στην κυβέρνηση να υλοποιεί την αντιλαϊκή της πολιτική, που δε χάνουν ευκαιρία να αναπαράγουν και στο χώρο των ΕΒΕ τις αυταπάτες της "ελεύθερης" αγοράς και ενός "πιο καλού" Μάαστριχτ, τις αυταπάτες του κοινωνικού διαλόγου. Εκείνους, οι οποίοι δε χάνουν ευκαιρία να λένε λόγια συμπόνιας για τα προβλήματα των ΕΒΕ, αλλά στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις και στη δυναμική διεκδίκηση λύσεων στα προβλήματα, είτε προσπαθούν να εμποδίσουν ή να καθυστερήσουν τις αποφάσεις, αλλά και όταν παίρνονται τις υπονομεύουν ακόμη και ανοιχτά για να έρθουν μετά να πουν ότι οι αγώνες δεν είχαν επιτυχία και άρα αποτέλεσμα. Η παράταξη τονίζει ότι οι λογικές αυτές, οι πρακτικές αυτές πρέπει να ηττηθούν μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, και να ενισχυθούν οι συνεπείς δυνάμεις της "Αγωνιστικής Συσπείρωσης" ΕΒΕ. Και, συμπληρώνει, ότι αυτό δεν είναι ζήτημα παραταξιακού πατριωτισμού, είναι όρος και αναγκαία προϋπόθεση για την επιβίωση των ΕΒΕ.

"Τα προβλήματα των ΕΒΕ", κάνει καθαρό η "Αγωνιστική Συσπείρωση", "μπορούν να βρουν λύση μόνο στα πλαίσια μιας αντιμονοπωλιακής, αντιιμπεριαλιστικής πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, σε συνολική ρήξη με τη σημερινή πολιτική της ΕΕ και της ελληνικής κυβέρνησης. Αυτή η πολιτική, όμως", τονίζει, "δε θα έρθει από τον ουρανό. Θα τη φέρει ο καθημερινός αγώνας που δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την αλλαγή αυτή, αλλά και προσωρινά ακόμη μπορεί να αποτρέπει τα χειρότερα. Και είναι γελασμένοι όσοι πιστεύουν ότι έχουμε φτάσει στον πάτο του κατήφορου. Πολύ πιο μαύρες μέρες μας περιμένουν εάν δεν αντισταθούμε. Ο καθημερινός αγώνας πρέπει να αναπτύσσεται, χρησιμοποιώντας όλες ανεξαίρετα τις μορφές πάλης - με την προϋπόθεση ότι θα εκφράζουν τις πραγματικές διαθέσεις της πλειοψηφίας - πάνω σε συγκεκριμένα αιτήματα με σαφές αντιμονοπωλιακό περιεχόμενο και επιδιώκοντας την αλληλεγγύη και κοινή δράση με τα άλλα λαϊκά στρώματα".

Οι προτάσεις της "Αγωνιστικής Συσπείρωσης" επιγραμματικά είναι οι εξής:

• Να διατεθούν συγκεκριμένοι πόροι για τις πραγματικές ΜΜΕ, κίνητρα και βοήθεια κυρίως μέσα από τον ΕΟΜΜΕΧ, που πρέπει να διοικείται από τους ίδιους τους ΕΒΕ, για τη μαζική συνεταιριστικοποίησή τους στην προμήθεια πρώτων υλών, την παραγωγή και τη διάθεση των προϊόντων.
• Αλλαγή της εισοδηματικής πολιτικής, στήριξη του εισοδήματος των αγροτών.
• Συγκεκριμένα μέτρα για την αντιμετώπιση της ασύδοτης δράσης των πολυκαταστημάτων και των σούπερ μάρκετ, μεταξύ άλλων και θεσμοθέτηση του ωραρίου λειτουργίας που προτείνει το συνδικαλιστικό κίνημα των ΕΒΕ.
• Προστασία της ντόπιας παραγωγής, με έλεγχο των εισαγωγών και εφαρμογή κλαδικών πολιτικών ανάπτυξής της στη βάση κυρίως της συνεταιριστικοποίησης.
• Αμεση κατάργηση των "αντικειμενικών" κριτηρίων, του 35% και του 5%. Η φορολόγηση να γίνεται στα πραγματικά εισοδήματα, όπως αυτά προκύπτουν από τα βιβλία, χτύπημα της φοροδιαφυγής, κατάργηση των φοροαπαλλαγών του μεγάλου κεφαλαίου.
• Αλλαγή του νόμου για την επαγγελματική στέγη.
• Θεσμοθέτηση ειδικού καθεστώτος χρηματοδότησης των ΕΒΕ
• Η επαγγελματική εκπαίδευση - κατάρτιση να ενταχθεί στο δημόσιο σχολείο, το οποίο πρέπει να αναβαθμιστεί και να εξασφαλιστεί ο δωρεάν χαρακτήρας του.
• Ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων των αυτοαπασχολούμενων, μόνο με την προϋπόθεση ότι θα υπάρχει προς τα πάνω εξίσωση των παροχών.

Το συνδικαλιστικό κίνημα των ΕΒΕ, υπογραμμίζεται στη διακήρυξη, γνώρισε στιγμές σημαντικής ανάτασης τα 3 χρόνια που πέρασαν, με κορυφαία στιγμή την άνοιξη του '95. Αποδείχτηκε η τεράστια δύναμη που έχουν στα χέρια τους οι ΕΒΕ, χωρίς όμως να εξαλείψουν τις μεγάλες αδυναμίες που έχει το κίνημα και που απαιτούν επίμονη και μακρόχρονη προσπάθεια για το ξεπέρασμά τους. Μερικές από αυτές είναι η υποτονικότητα στη λειτουργία των σωματείων και ομοσπονδιών, η χαμηλή μαζικότητα και πολλές φορές η πλήρης έλλειψη συνδικαλιστικής οργάνωσης για κλάδους ή περιοχές, οι αδυναμίες στην ενημέρωση της βάσης και στη ζωντανή επαφή με περιοδείες ή συσκέψεις στο χώρο δουλιάς. "Ο ρόλος του συνδικαλιστή", τονίζεται, "δεν είναι να μοιρολατρεί, να διαπιστώνει τις δυσκολίες και να βρίσκει δικαιολογίες σταυρώνοντας τα χέρια, αλλά να εντοπίζει τις αδυναμίες για να τις αντιπαλεύει, μπαίνοντας πρωτοπόρος, προσπαθώντας να βάλει σε κίνηση και άλλους". Σχετικά με αυτά τα προβλήματα, η παράταξη φέρνει για παράδειγμα την κινητοποίηση της 17ης Φλεβάρη, που, όμως, όπως τονίζει, ήταν μια θετική προσπάθεια που θα μπορούσε να έχει πολύ καλύτερα αποτελέσματα εάν δεν υπήρχε αδράνεια ή υπονόμευση από τις άλλες συνδικαλιστικές παρατάξεις και η αρνητική στάση της ΕΣΕΕ και Ομοσπονδιών της, που προς το παρόν κηδεμονεύουν το κίνημα των εμπορικών συλλόγων εκφράζοντας τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Η ελπίδα, τονίζει, βρίσκεται στην ένταση των προσπαθειών των Ομοσπονδιών και των σωματείων - και των εμπόρων - που δραστηριοποιήθηκαν για την επιτυχία της κινητοποίησης, στο δυνάμωμα και τη μαζικοποίηση αυτού του κόσμου που αγωνίζεται. Γι' αυτό είναι απαραίτητη η μαζικοποίηση των σωματείων, η ίδρυση νέων εκεί όπου υπάρχει ανάγκη. Η "Αγωνιστική Συσπείρωση" καλεί τους επαγγελματίες, βιοτέχνες και εμπόρους να περπατήσουν το δρόμο του αγώνα, το μόνο δρόμο για την επιβίωσή τους, ενισχύοντας με την ψήφο τους το ψηφοδέλτιο της "Αγωνιστικής Συσπείρωσης" των ΕΒΕ.

Δύο μήνες έχουν περάσει από την έναρξη της απεργίας των καθηγητών, η οποία έχει ήδη αφήσει πίσω της πολλές και σοβαρές παρακαταθήκες, τόσο για το κίνημα των καθηγητών και της παιδείας, όσο και για το λαϊκό κίνημα ευρύτερα. Οι δύο αυτοί μήνες δίνουν σημαντικότατα στοιχεία για την εξαγωγή συμπερασμάτων χρήσιμων στην οργάνωση ενός αγώνα, ώστε να μπορεί να διεκδικεί με καλύτερες προϋποθέσεις και να κερδίζει. Η ενότητα στη βάση των καθηγητών, η ανάδειξη των απεργιακών επιτροπών ως ζωτικών κυττάρων οργάνωσης αυτού του αγώνα, η μαζική συμμετοχή στις διαδικασίες του κλάδου, είναι ορισμένα από τα στοιχεία που αναδείχτηκαν τους δύο μήνες που πέρασαν.

Η απεργία αυτή είναι επίσης ένα καλό παράδειγμα για να δει κανείς και να διαπιστώσει το πώς στην πορεία ενός αγώνα μπορεί να ξεπερνιέται το αρχικό - στενό ενδεχόμενα - διεκδικητικό πλαίσιο και να πολιτικοποιούνται και ριζοσπαστικοποιούνται τα αιτήματά του.

Οι ίδιες οι διαδικασίες του αγώνα μέρα τη μέρα πολιτικοποιούσαν και ριζοσπαστικοποιούσαν τα αιτήματα, αφού η αρχική διεκδίκηση για βελτίωση της οικονομικής θέσης του εκπαιδευτικού, έγινε στη συνέχεια ανοιχτή καταγγελία της κυβερνητικής πολιτικής, σε τέτοιο βαθμό που πλέον το να αποκαλέσει κάποιος συνδικαλιστής καθηγητής έναν άλλον "εκσυγχρονιστή" ακούγεταικατευθείαν σαν βρισιά. Τα συνθήματα που ακούστηκαν, άλλωστε, στην πορεία των καθηγητών, την Τετάρτη, αμέσως μετά την εκδίκαση της "στημένης" αγωγής στο Μονομελές Πρωτοδικείο ΑΘήνας, στρέφονταν σχεδόν αποκλειστικά κατά του "εκσυγχρονισμού".

Εδειξε επίσης το πώς μπορεί η βάση του κινήματος, μέσα από την πολιτικοποίησή της στη διαδρομή του αγώνα, να παρασύρει - με τη δυναμική που αναπτύσσει - και τη συνδικαλιστική της ηγεσία, τραβώντας τη λίγο - πολύ σε έναν αγώνα, που η ίδια η ηγεσία δεν πιστεύει, αλλά είναι αναγκασμένη να μπει μπροστά αν δε θέλει να παρακαμφθεί.

Ο αγώνας των καθηγητών απέδειξε, επίσης, τη μεγάλη αλήθεια του συνθήματος, "χαμένοι είναι οι αγώνες που δε γίνονται",αφού, εκτός των άλλων, ανάγκασε την κυβέρνηση να αναπροσαρμόσει, μερικώς έστω, αλλά προς τα πάνω, το νέο μισθολόγιο των καθηγητών, να δεσμευτεί για τουλάχιστον 3.000 διορισμούς καθηγητών για τη νέα σχολική χρονιά και να δηλώνει ότι συζητάει, έστω, τα υπόλοιπα αιτήματα του κλάδου. Εδειξε ότι καμιά κυβέρνηση και κανένας πρωθυπουργός δεν μπορεί να "πουλάει" πολιτικό "τσαμπουκά" όταν έχει απέναντί του εργαζόμενους ενωμένους, αποφασισμένους να αγωνιστούν και να νικήσουν.

Και αυτή η απεργία, τέλος, πέταξε - στο μερίδιο που της αναλογεί - στην άκρη τους μύθους περί "τέλους του συνδικαλισμού, των αρχών της συλλογικότητας και της ταξικής πάλης", στέλνοντας σαφές μήνυμα προς τους κήρυκες του "κοινωνικού διαλόγου" και της "ταξικής συνεργασίας", ότι θα πρέπει να καταβάλλουν ακόμα μεγαλύτερες προσπάθειες για να βρίσκουν στο εξής αποδέκτες τα μηνύματά τους.

Ενα, επίσης, από τα σημαντικά κέρδη αυτής της απεργίας είναι το ότι ο κλάδος των καθηγητών φαίνεται να κατανοεί όλο και περισσότερο πως ο αγώνας του, συνολικά ενάντια στην αντιμεταρρύθμιση που προωθεί η κυβέρνηση, όχι μόνο πρέπει να συνεχιστεί - και η συνέχεια είναι ανεξάρτητη της μορφής που θα επιλεχθεί - αλλά και ότι αυτό πρέπει να γίνει μέσω ενός ενιαίου μετώπου, με τη συμμετοχή εκτός των εκπαιδευτικών φορέων και ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων, τα οποία πλήττονται από τη σημερινή αντιεκπαιδευτική πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση.

Η μέχρι τώρα συσπείρωση του λαού γύρω από τους καθηγητές, εκτός του ότι ακύρωσε στην πράξη τον "κοινωνικό αυτοματισμό", που πήγε να ενεργοποιήσει η κυβέρνηση, άφησε και μία σημαντικότατη παρακαταθήκη για το μέλλον, δηλώνοντας ότι ο αγώνας για την παιδεία είναι παλλαϊκός.

Είναι προφανές ότι αυτό το στοιχείο δεν μπορεί και δεν πρέπει να πάει χαμένο, αλλά αντίθετα πρέπει να επιδιωχτεί αυτή η συσπείρωση καθηγητών, σπουδάζουσας νεολαίας και εργαζόμενων που επιτεύχθηκε το προηγούμενο διάστημα, να λάβει στο άμεσο μέλλον ακόμα πιο μόνιμο χαρακτήρα, γιατί όχι και οργανωτικό σχήμα.

Η σύσταση ενός Παλλαϊκού Μετώπου για την Παιδεία είναι επιβεβλημένη από τα ίδια τα πράγματα, αφού η κυβέρνηση συνεχώς θα προωθεί ολοένα και πιο συντηρητικές - αντιδραστικές ρυθμίσεις στην εκπαίδευση. Είναι βέβαιο ότι το αμέσως επόμενο διάστημα το υπουργείο Παιδείας θα αρχίσει να προωθεί και νομοθετικά την αντιμεταρρύθμιση που εξήγγειλε το προηγούμενο διάστημα. Ωστόσο γνωρίζει, ότι ο ερχόμενος Σεπτέμβρης δε θα είναι όπως ο περασμένος και ξέρει πως απέναντί του θα βρει τόσο τους καθηγητές όσο και συνολικά την εκπαιδευτική κοινότητα, πιο ώριμη, να αντιμετωπίσει τις νέες επιθέσεις της κυβέρνησης.

Επειδή η κυβέρνηση το γνωρίζει αυτό, η αντιλαϊκή φύση της πολιτικής της της επιβάλει να εντείνει τις αυταρχικές μεθόδους της, για να περάσει τα αντιεκπαιδευτικά της σχέδια. Απέναντί της θα πρέπει, λοιπόν, να έχει όχι μόνο τους καθηγητές, αλλά το σύνολο των εργαζομένων και της νεολαίας, που επίσης θα σκληραίνουν τη σύγκρουση μαζί της, θα ριζοσπαστικοποιούν τους στόχους και τα αιτήματά τους, έχοντας κατανοήσει περισσότερο από παλιότερα, ότι ο αγώνας για μια πραγματική αναβάθμιση της δημόσιας δωρεάν παιδείας, σε προοδευτική κατεύθυνση, προς όφελος του λαού και του τόπου, θα είναι μακροχρόνιος και παλλαϊκός.

Ανεξάρτητα από το ποια θα είναι η έκβαση αυτής της φάσης του αγώνα για την υπεράσπιση και αναβάθμιση του δημόσιου χαρακτήρα της Παιδείας, τα αιτήματα που προβλήθηκαν στα δύο παλλαϊκά συλλαλητήρια και τα οποία από κοινού προσυπέγραψε σε κοινό ψήφισμα το σύνολο των συνδικαλιστικών οργανώσεων του εργατικού και εκπαιδευτικού κινήματος, παραμένουν ανοιχτά:

- Αύξηση των δαπανών για την Παιδεία στο 15% του κρατικού προϋπολογισμού, στήριξη και αναβάθμιση της ενιαίας, δημόσιας και δωρεάν Παιδείας.

- Κάλυψη όλων των κενών διδακτικού προσωπικού σε όλες τις βαθμίδες με διορισμούς τηρώντας την επετηρίδα.

- Προώθηση του συνολικού εκδημοκρατισμού του εκπαιδευτικού συστήματος.

- Κατοχύρωση και διεύρυνση των εργασιακών, συνταξιοδοτικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων στο χώρο της εκπαίδευσης.

- Κατάργηση του θεσμικού πλαισίου που ψηφίστηκε τα προηγούμενα χρόνια και τροποποίηση του Ν. 1566/85. Διαμόρφωση νέου θεσμικού πλαισίου σύμφωνα με τις θέσεις των φορέων της εκπαιδευτικής κοινότητας. Δημοκρατία στο σχολείο, ανάδειξη του συλλόγου διδασκόντων σε κυρίαρχο όργανο διοίκησης, εκπαιδευτικό και παιδαγωγικό. Κατάργηση του ΠΔ που επαναφέρει τον επιθεωρητισμό. Οχι στη σύνδεση μισθού με παραγωγικότητα.

- Ετήσια επιμόρφωση των εκπαιδευτικών που να στηρίζεται στις αρχές της καθολικότητας, περιοδικότητας, αποκέντρωσης και πολυμορφίας.

- Στήριξη και αναβάθμιση του δημόσιου νηπιαγωγείου με υποχρεωτική 2ετή προσχολική αγωγή.

- Κατοχύρωση και διεύρυνση της υποχρεωτικής 12χρονης εκπαίδευσης.

- Στήριξη της Τεχνικο - επαγγελματικής εκπαίδευσης στην προοπτική ενός Ενιαίου Τύπου Λυκείου. Κατάργηση των ιδιωτικών ΙΕΚ και των διδάκτρων στα δημόσια ΙΕΚ και ενσωμάτωση της αρχικής κατάρτισης στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα.

- Ριζική αλλαγή του εξεταστικού συστήματος, με στόχο την κατοχύρωση του δικαιώματος στη μόρφωση χωρίς φραγμούς και διακρίσεις.

- Οχι στα νέα κυβερνητικά μέτρα.

- Να μην αναθεωρηθεί το άρθρο 16 του Συντάγματος.

- Να μπει φραγμός στην ασυδοσία των ιδιοκτητών των ιδιωτικών σχολείων και φροντιστηρίων.

- Κατάργηση των τμημάτων του Διεθνούς Απολυτήριου, των οποίων η λειτουργία οδηγεί στον αφελληνισμό της Λυκειακής Εκπαίδευσης.

- Αμεση κάλυψη των αναγκών των σχολείων σε επιστημονικό, διοικητικό και βοηθητικό προσωπικό.

- Πρωινή βάρδια σε όλα τα σχολεία.

- Μείωση του αριθμού μαθητών κατά τμήμα από 30 σε 20 για τα δημοτικά και από 35 σε 25 για τα γυμνάσια και Λύκεια.

Η απεργία των καθηγητών πήγε πίσω τη μεταρρύθμιση της κυβέρνησης στην παιδεία. Αυτή η δήλωση προέρχεται από τον υπουργό Παιδείας Γερ. Αρσένη και από μόνη της δείχνει μία από τις βασικές κατακτήσεις της απεργίας των καθηγητών. Μπόρεσε και χάλασε τη "μόστρα" της κυβέρνησης, που με τόση επιμέλεια προσπάθησε να φτιάξει ο υπουργός Παιδείας, στην ιστορική πια Σύνοδο των Πρυτάνεων στους Δελφούς, παρουσιάζοντας τη δήθεν "αναβάθμιση του Λυκείου" και την "Ελεύθερη πρόσβαση στα ΑΕΙ". Μπόρεσε να βάλει ένα κάποιο φρένο στον κατήφορο που επιδιώκει να ρίξει η κυβέρνηση το δημόσιο δωρεάν εκπαιδευτικό σύστημα και να δείξει στην κοινωνία, αν όχι την πραγματική διάσταση αυτών των σχεδίων, τουλάχιστον ότι τίποτα καλύτερο δε θα επιφέρουν στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα.

Βέβαια, αυτή η απεργία, για λόγους καθαρά συσχετισμού δύναμης στο ΔΣ της Ομοσπονδίας των καθηγητών, δεν εξέτασε βαθύτερα τις ρυθμίσεις αυτές και τις συνέπειες, που θα έχουν, τόσο στο δημόσιο δωρεάν εκπαιδευτικό σύστημα, όσο και στην ίδια τη θέση του εκπαιδευτικού μέσα σε αυτό. Αντίθετα, το ΚΚΕ, από την πρώτη κιόλας στιγμή που εξαγγέλθηκαν οι ρυθμίσεις, κατήγγειλε ότι στόχος της κυβέρνησης είναι να προσαρμόσει την εκπαίδευση ακόμα περισσότερο στα συμφέροντα των πολυεθνικών, υψώνοντας πιο ψηλά τους ταξικούς φραγμούς στη μόρφωση, μέσω των πολλαπλών εξετάσεων σε εθνικό επίπεδο σε όλες τις τάξεις του λυκείου και της καθιέρωσης διδάκτρων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η αναβάθμιση, που ευαγγελίζεται ο υπουργός Παιδείας, σημαίνει πιο βαθιά υποβάθμιση, και η ελεύθερη πρόσβαση στα ΑΕΙ θα σημάνει στην πράξη κλειστά ΑΕΙ για τους νέους που προέρχονται από τα λαϊκά στρώματα.

Η καθιέρωση του Εθνικού Απολυτήριου, με τις πανελλαδικές εξετάσεις από την Α Λυκείου, είναι προφανές ότι θα οδηγήσει στην "αναβάθμιση" του Λυκείου, αλλά τέτοια αναβάθμιση, όπως την εννοεί η ολιγαρχία: Οι λίγοι και "εκλεκτοί"- δηλαδή οι έχοντες το χρήμα - θα μπορούν να αντεπεξέλθουν στις τεράστιες οικονομικές απαιτήσεις του φροντιστηρίου - που αναγκαστικά πλέον θα αναχθεί σε μονόδρομο για να αποκτήσει κανείς απολυτήριο - και θα συνεχίζουν τις σπουδές τους προς τις ανώτερες βαθμίδες. Εκεί θα γίνεται και το τελικό"κοσκίνισμα" μεταξύ "εκλεκτών" και "πλέμπας", μέσω της εισαγωγής διδάκτρων που προβλέπονται από τις ρυθμίσεις του υπουργείου. Η καθιέρωση των Ελεύθερων Κύκλων Σπουδών των ΑΕΙ και το "Ανοιχτό Πανεπιστήμιο" είναι το κερασάκι στην τούρτα της υποβάθμισης της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης, αφού εκεί θα προστρέξουν όσοι δε θα καταφέρουν να αποκτήσουν πανεπιστημιακό πτυχίο, για να πάρουν αμφισβητούμενα πτυχία με ακόμα περισσότερο αμφισβητούμενο αντίκρισμα.

Την αντιμεταρρύθμιση αυτή, που οι καθηγητές, ως ένα βαθμό, κατάλαβαν ότι θα επιφέρει χειροτέρευση της ήδη άσχημης θέσης τους, είναι αναγκαίο το κίνημα αυτό να την προτάξει ως ένα από τα σημαντικά στοιχεία της σύγκρουσής του με την κυβέρνηση. Γιατί τώρα πια κανείς δεν μπορεί να έχει την αυταπάτη ότι μπορεί να υπάρξει αναβαθμισμένος εκπαιδευτικός σε ένα υποβαθμισμένο εκπαιδευτικό σύστημα. Η αναβάθμιση του ενός εγγυάται την αναβάθμιση του άλλου. Και γίνεται φανερό πως αυτή η σύγκρουση δεν μπορεί να έχει θετική έκβαση για το λαό, με τους καθηγητές να παλεύουν μόνοι τους.

Εγκληματικές διαστάσεις προσλαμβάνει πλέον το σκάνδαλο του έργου του φυσικού αερίου. Ενα σκάνδαλο, η πορεία του οποίου προδιαγράφτηκε από το 1993 με τη σκανδαλώδη σύμβαση για την εισαγωγή του φυσικού αερίου που υπέγραψε ο τότε πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης και επικυρώθηκε από τον Κ. Σημίτη το 1995 με τροπολογίες που έκανε με την ιδιότητα του υπουργού Βιομηχανίας.

Ο "Ρ" φέρνει σήμερα στο φως νέες πλευρές του σκανδάλου, οι οποίες ξεσκεπάζουν τις πραγματικές για το από δω και πέρα προθέσεις της κυβέρνησης. Προθέσεις, που δεν είναι άλλες από την καλύτερη εξυπηρέτηση συγκεκριμένων ιδιωτικών συμφερόντων, που εμπλέκονται στο έργο του φυσικού αερίου. Σύμφωνα με τα στοιχεία που ο "Ρ" έχει στη διάθεσή του, η κυβέρνηση έχει ήδη αποφασίσει την ανακατανομή των πόρων από το χρηματοδοτήσεις του λεγόμενου Κοινοτικού Πλαίσιου Στήριξης για το έργο, προκειμένου από τη μία να ικανοποιήσει τις αξιώσεις των ιδιωτικών συμφερόντων για αυξημένα κέρδη και από την άλλη να δείξει νέα δείγματα γραφής στα Ευρωαφεντικά.

Παράλληλα, νέα στοιχεία έρχονται στο φως για την υπόθεση αλλαγής του νομοθετικού πλαισίου για τη διανομή και εκμετάλλευση του φυσικού αερίου, που επίσης πριν ενάμισι μήνα είχε αποκαλύψει ο "Ρ". Οι αρμόδιες υπηρεσίες της ΔΕΠΑ και του υπουργείου Ανάπτυξης, κατόπιν απαιτήσεως και υποδείξεως των υποψηφίων επενδυτών για τη διανομή και εκμετάλλευση του φυσικού αερίου, επεξεργάζονται ήδη τον τρόπο με τον οποίο θα "σερβίρουν" ως απαραίτητη και αναγκαία για το προχώρημα του έργου, την τροπολογία που αλλάζει όλη τη φιλοσοφία του υφιστάμενου σχετικού νομοθετικού πλαισίου στην κατεύθυνση του πλήρους ελέγχου και εκμετάλλευσης του φυσικού αερίου από τις πολυεθνικές.

Κείμενα: Φώτης ΚΟΝΤΟΠΟΥΛΟΣ