Ο πόλεμος δεν είναι κάποια παρέκκλιση του καπιταλιστικού συστήματος, είναι στη φύση του, γεννιέται και αναπαράγεται απ' αυτό. Πηγάζει από τις ασυμφιλίωτες αντιθέσεις του και την αδυναμία της διευθέτησής τους. Είναι η συνέχιση της ίδιας εσωτερικής πολιτικής με άλλα μέσα, βίαια, της πολιτικής που εκμεταλλεύεται όλο και με μεγαλύτερη ένταση την εργατική τάξη και τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού σε κάθε χώρα και διεθνώς.

Ο πόλεμος είναι αποτέλεσμα της ασύδοτης δράσης του ιμπεριαλισμού, που με μεγαλύτερη ευκολία αποφασίζεται σήμερα μετά την επιτυχία της αντεπανάστασης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Ας αναλογιστεί ο καθένας πόσο οδυνηρή είναι η απουσία σήμερα της Σοβιετικής Ενωσης και πόσες συγκρούσεις είχαν αποφευχθεί τότε.

Ο πόλεμος των Αμερικανών ιμπεριαλιστών ενάντια στο Ιράκ σχεδιάστηκε για οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα των μονοπωλίων και εκφράστηκε με προσχήματα και ασύστατες προφάσεις. Θέλουν τα πετρέλαια της περιοχής, θέλουν μόνιμη στρατιωτική και πολιτική παρουσία και έλεγχο στην περιοχή και στην πετρελαϊκή παραγωγή. Θέλουν με άλλα λόγια, να έχουν τον πρώτο λόγο στον ανασχηματισμό όλης της περιοχής και συνεπώς στην παγκόσμια οικονομία.

Δεν πρέπει να ξεγελούν οι μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κρατών αντιθέσεις. Οι ιμπεριαλιστές αλλού τα βρίσκουν στη μοιρασιά και κάνουν συμμαχίες, αλλού όχι και κάνουν πολέμους. Δεν υπάρχουν φιλοπόλεμοι ιμπεριαλιστές και φιλειρηνιστές ιμπεριαλιστές, όπως κάποιοι πιστεύουν. Η αντίθεση ΗΠΑ -γαλλογερμανικού άξονα δείχνει συμφέροντα. Οι λαοί πρέπει και μπορούν να ορθώσουν το ανάστημά τους και να αποδείξουν ότι μόνον αυτοί είναι ανίκητοι και πανίσχυροι.

Είναι ο οικονομικός - κοινωνικός πόλεμος που εκφράζεται καθημερινά και είναι οξυμένος τα τελευταία χρόνια, ακριβώς γιατί η κρίση του καπιταλισμού είναι πολύμορφη και οι αναδιαρθρώσεις είναι τα μέτρα που παίρνουν για την αντιμετώπισή της.

Αυτές οι λεγόμενες μεταρρυθμίσεις που έγιναν και προωθούνται παραπέρα, αυτό ακριβώς το στόχο έχουν. Μέσα από την κατάργηση εργασιακών - κοινωνικών κατακτήσεων να κάνουν την εργατική δύναμη τέτοια, ώστε να πουλιέται φθηνότερα και να κερδίζει το κεφάλαιο περισσότερα. Και τα καταφέρνουν όταν το λαϊκό κίνημα κάθε χώρας και το διεθνές επαναστατικό κίνημα είναι σε ύφεση. Γι' αυτό και σήμερα μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης περνάνε εύκολα στη σχετική και απόλυτη εξαθλίωση. Η εργατική λαϊκή οικογένεια όλο και περισσότερο επιβαρύνεται με τις δαπάνες για την παιδεία, την υγεία, την πρόνοια, την ασφάλιση και τη συνταξιοδότηση. Ολο και περισσότερο έδαφος κερδίζει το ιδιωτικό κεφάλαιο στους τομείς αυτούς.

Από τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, ιδιαίτερα πλήττεται η γυναίκα, η προλετάρια των προλεταρίων, η πιο φτηνή, πιο ευέλικτη και πιο εκμεταλλεύσιμη εργατική δύναμη.

Η παραπέρα ελαστικοποίηση της εργασίας και η προσπάθεια καθιέρωσης της ευελιξίας ως κυρίαρχης μορφής απασχόλησης και στη χώρα μας, η αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 67 και 70 χρόνια, η λεγόμενη εξίσωση δικαιωμάτων των δύο φύλων και οι λεγόμενες ίσες ευκαιρίες είναι στόχοι για την καταλήστευση των κατακτήσεων και των δύο φύλων, ολόκληρης της εργατικής τάξης. Η κυβέρνηση διαχειρίζεται αυτό το εξάμηνο της προεδρίας στην ΕΕ αυτή την αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική, που έχει αποφασιστεί για λογαριασμό των ευρωπαϊκών μονοπωλίων και στοχεύει στη μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα και αντοχή του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, για να ξεπεράσει την κρίση του.

Οπως και στις περιπτώσεις των πολεμικών συγκρούσεων, έτσι και στον καθημερινό κοινωνικό πόλεμο, κερδισμένες βγαίνουν οι πολυεθνικές και το μεγάλο κεφάλαιο που μοιράζονται τα λάφυρα, εντείνοντας την καταπίεση των ηττημένων, αλλά και των ίδιων των λαών των χωρών που επιτίθενται.

Η μείωση των πραγματικών μισθών και των μεροκάματων, η ακρίβεια και η ανεργία είναι προβλήματα που ταλανίζουν τους εργαζόμενους και πριν τον επικείμενο πόλεμο. Τώρα θα οξυνθούν παραπέρα.

Η λογική άλλωστε του ισομοιράσματος της εκμετάλλευσης, που για χρόνια προωθείται, είτε με τις ευέλικτες μορφές εργασίας για την καταπολέμηση δήθεν της ανεργίας, είτε με την κατάργηση κατακτήσεων των γυναικών με τη λογική της εξίσωσης δικαιωμάτων, αφήνει ανέπαφο το καθεστώς της κυριαρχίας των μονοπωλίων και σ' αυτό συμφωνούν και συναινούν, εκτός από την κυβέρνηση, και άλλες πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις. Ακριβώς γιατί στηρίζοντας το καπιταλιστικό σύστημα, θεωρούν ότι μπορεί να το κάνουν «πιο ανθρώπινο και υποφερτό».

Με δανεικά ζει το 65% των ελληνικών νοικοκυριών.

Σήμερα τα ελληνικά νοικοκυριά χρωστούν 19 δισ. ευρώ για στεγαστικά δάνεια και 9 δισ. ευρώ για καταναλωτικά δάνεια. Ποιοι είναι αυτοί που αναγκάζονται να παίρνουν αυτά τα δάνεια; Είναι οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, που καθημερινά το βιοτικό τους επίπεδο χαμηλώνει και γίνονται φτωχότεροι.

Μήπως αυτό το στοιχείο δείχνει ανθρωπιά του καπιταλισμού;

Η μερική απασχόληση που επιβάλλεται από τις ανάγκες του κεφαλαίου δεν εξυπηρετεί την εργαζόμενη γυναίκα, όπως κάποιοι προπαγανδίζουν, ώστε να μπορεί να τα φέρνει βόλτα με όλες τις υποχρεώσεις της.

Αυτό που τη συμφέρει, την εξυπηρετεί και το δικαιούνται, είναι να μπορεί να δουλεύει χωρίς προβλήματα το πλήρες και σταθερό ωράριο. Είναι να μπορεί να δουλεύει όλο και λιγότερες ώρες με πλήρη δικαιώματα και αμοιβή και να μεγαλώνει ο ελεύθερος χρόνος της.

Αυτό επιβάλλεται από την αντικειμενική κοινωνική εξέλιξη, την εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, αφού παράγεται περισσότερος πλούτος από τη δουλιά της εργατικής τάξης, που όμως μαζεύεται σε όλο και λιγότερα χέρια και όχι σ' αυτούς που τον παράγουν. Αυτή είναι η βαρβαρότητα της ιμπεριαλιστικής ειρήνης, αυτή είναι απανθρωπιά.

Γι' αυτό το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι η ισοτιμία της γυναίκας δεν μπορεί να διεκδικηθεί αποτελεσματικά σ' ένα ανισότιμο κοινωνικοοικονομικό σύστημα, σε μια εκμεταλλευτική ταξική κοινωνία, που όλο και περισσότερο μεγαλώνει η ταξική ανισότητα.

Κι αυτός ο αγώνας προϋποθέτει τη μαζική είσοδο της γυναίκας στους αγώνες και τη βαθιά της συνειδητοποίηση για τη λύση του πολιτικού προβλήματος της χώρας μας.

Λύση που μόνο το μέτωπο των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που συσπειρώνονται ενάντια στις βασικές αιτίες που γεννούν σήμερα τη βαρβαρότητα, τον ιμπεριαλισμό και τη δράση των μονοπωλίων μπορεί να δώσει, επιβάλλοντας αλλαγές ως το επίπεδο της εξουσίας. Και που θα παίρνει σάρκα και οστά με τη δημιουργία και ισχυροποίηση των συσπειρώσεων στα επιμέρους μέτωπα πάλης με τα άλλα καταπιεζόμενα στρώματα της κοινωνίας.

Τέτοιος αγώνας πολιτικός απαιτείται και ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Και τέτοιος αγώνας σημαίνει πάλη στο εσωτερικό κάθε χώρας για την ανατροπή των πολιτικών και οικονομικών θέσεων της κυρίαρχης εκμεταλλευτικής τάξης.

Είναι αισιόδοξο ότι αυτή την περίοδο - που η επίθεση του ιμπεριαλισμού ενάντια στους λαούς είναι πολύπλευρη και σε πλήρη εξέλιξη - υπάρχουν αντιστάσεις μέσα στους εργαζόμενους και στα λαϊκά στρώματα. Υπάρχουν αντιδράσεις και σημαντικές κινητοποιήσεις και στη χώρα μας, αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης και παγκόσμια.

Το ζητούμενο είναι πως οι αντιδράσεις αυτές θα παίρνουν αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό, ταξικό και όχι διαχειριστικό της κρίσης του συστήματος.

Το ζητούμενο είναι πώς θα αλλάξουμε τον κόσμο όχι «με τους ανθρώπους πάνω από τα κέρδη», αλλά με τους ανθρώπους σε μια σοσιαλιστική κοινωνία. Γιατί όσο δεν καταργούνται τα κέρδη, η εκμετάλλευση (η υπεραξία, η πηγή του κέρδους) θα ζει και θα βασιλεύει.

Το ζητούμενο είναι πώς σ' αυτά τα πλαίσια θα αναπτυχθεί η οργανωμένη συμμετοχή και δράση των γυναικών, που θα βοηθήσει αποτελεσματικά στη δράση και στην αποτελεσματικότητα του αντιπολεμικού κινήματος, του εργατικού και γενικότερα του λαϊκού κινήματος.

Για παράδειγμα: Πρέπει και μπορούν να μπουν μπροστά στον αντιπολεμικό αγώνα οι γυναίκες - σύζυγοι, μητέρες, αδελφές και να απαιτήσουν να μην έχει η χώρα μας καμιά συμμετοχή σ' αυτόν τον πόλεμο. Να απαιτήσουν να επιστρέψουν τα στρατευμένα παιδιά μας στην πατρίδα τους. «Οι φαντάροι είναι του λαού παιδιά, έξω από τα σύνορα δεν έχουνε δουλιά», φωνάζουν χιλιάδες και χιλιάδες στόματα στις αντιπολεμικές διαδηλώσεις τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.

Οι Ελληνίδες μητέρες που μεγαλώνουν τα παιδιά τους, συχνά με χίλια βάσανα, δεν τα μεγαλώνουν για να γίνονται κρέας στα κανόνια των ιμπεριαλιστών.

Πρέπει και μπορούν οι εργάτριες και οι εργαζόμενοι να μαζικοποιήσουν τα ταξικά συνδικάτα για να οργανωθεί ο αγώνας της εργατικής τάξης, μακριά από τους κοινωνικούς διαλόγους και τους συμβιβασμούς, αναπτύσσοντας την ταξική πάλη, την κινητήρια δύναμη της κοινωνικής εξέλιξης.

Το οργανωμένο μαχητικό γυναικείο κίνημα έχει σημαντικό ρόλο να παίξει. Μπορεί σε συνεργασία με τα άλλα μαζικά κινήματα να βάλει πλάτη για ν' αναπτυχθεί ο αντιιμπεριαλιστικός - αντιμονοπωλιακός αγώνας. Ενας αγώνας που μπορεί να φέρει ριζικές αλλαγές σε όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού.

Η συμμετοχή των γυναικών εδώ είναι καθοριστική και πολύτιμη - ή όπως εκφράστηκε από το Λένιν στη συνομιλία του με την Κλάρα Τσέτκιν, «χωρίς τις γυναίκες δεν μπορεί να υπάρξει πραγματικό μαζικό κίνημα».

Ας δυναμώσουμε λοιπόν το λαϊκό κίνημα μέσα από την ενίσχυση του μαχητικού γυναικείου κινήματος, του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, του αντιπολεμικού κινήματος, διεκδικώντας το αίτημα «Εξω η Ελλάδα από τον πόλεμο», το μόνο που πραγματικά μπορεί να συμβάλει από τη δική μας σκοπιά στην υλοποίηση του συνθήματος «Οχι στον πόλεμο». Και μ' αυτό το αίτημα δυναμώνοντας το αντιπολεμικό κίνημα να δρούμε έτσι που να απεγκλωβίζονται λαϊκές δυνάμεις από την πολιτική των κομμάτων του κατεστημένου, να συσπειρώνονται σε αντιπολεμικές συσπειρώσεις, γιατί έτσι θα δημιουργούνται προϋποθέσεις για ένα ισχυρό Αντιιμπεριαλιστικό, Αντιμονοπωλιακό, Δημοκρατικό Μέτωπο, που θα ανοίξει το δρόμο για την εξουσία της εργατικής τάξης, όλων των εργαζόμενων γυναικών και αντρών.