Αλήθεια, δεν πρέπει να αναρωτηθεί κανείς πώς ένας νέος υπουργός Δικαιοσύνης δε βρήκε άλλο θέμα να ασχοληθεί στις πρώτες του δηλώσεις από τις ταυτότητες;

Μια βέβηλη απάντηση θα ήταν ότι αυτό σχετίζεται άμεσα με την περιβόητη ένταξη στην ΟΝΕ. Εκτός από εκείνους που έχουν πράγματι πιστέψει τα ανόητα φληναφήματα της «ισχυρής Ελλάδας», όλοι οι άλλοι, δηλαδή η πολύ μεγάλη πλειοψηφία, ξέρουν (ανεξάρτητα από το τι λένε) ότι αυτό σημαίνει αφαίρεση νέων κυριαρχικών δικαιωμάτων από τη χώρα. Ο εθνικός και εκκλησιαστικοθρησκευτικός ζυγός γίνεται ακόμη βαρύτερος και, φυσικά, δεν είναι τυχαίο ότι συμπληρώνεται με νέα θεσμικά - συμβολικά μέτρα.

Ενα άλλο ενδιαφέρον συμπτωματικό στοιχείο της στιγμής ήταν η περίφημη ΝΑΤΟική άσκηση DYNAMIC MIX. Η Ελλάδα έγινε, σε πρωτοφανή έκταση, έδαφος ΝΑΤΟικών ασκήσεων σε συνθήκες που είναι όχι απλώς πασιφανές, αλλά και γνωστό ότι ετοιμάζονται σοβαρές εξελίξεις προς διάφορες κατευθύνσεις και όχι μόνο με τη Γιουγκοσλαβία. Η ανακίνηση του γνωστού θέματος είναι μια κίνηση όχι μόνο περαιτέρω υποταγής, αλλά και περισπασμού, αφού μεταφέρει το κέντρο των συζητήσεων αλλού.

Οτι τα γεγονότα αυτά (και πολλά άλλα) ήταν συμπτωματικά δεν έχουμε καμιά αντίρρηση ή αμφιβολία. Με την έννοια, όμως, όχι της σύμπτωσης αλλά του συμπτώματος.

Ηδη ακούμε τις αντιρρήσεις του αναγνώστη.

- Για στάσου, βρε αδερφέ. Μέχρι τώρα, μας ανέπτυξες διάφορες θεωρίες και διάφορες σκέψεις, απέδωσες σε διαφόρους διάφορες προθέσεις, αλλά, στο κάτω - κάτω, γιατί να σε πιστέψουμε; Καμιά συγκεκριμένη απόδειξη θα μας φέρεις;

Το θέμα μας φαίνεται τόσο σοβαρό, ώστε ειλικρινά θα ευχόμαστε να μην υπήρχε καμία. Δυστυχώς, οι αποδείξεις αφθονούν. Στις επόμενες γραμμές μας, θα αποδείξουμε ότι οι πρωταγωνιστές και επίλεκτοι σημαιοφόροι της υπόθεσης είναι οι κήρυκες της υποταγής στον ιμπεριαλισμό και, μάλιστα, ούτε καν της ως τώρα «μετριοπαθούς» υποταγής, αλλά της υποταγής με λοφίο.

Πριν από οποιαδήποτε ανάπτυξη, θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι η συνολική προβληματική του θέματος είναι εντελώς χαρακτηριστική.

Οι πρωταγωνιστές που προαναφέραμε ούτε καν μπαίνουν στον κόπο να κρύψουν πως θεωρούν ότι δεν υπάρχει κανένα ερώτημα. Και δεν υπάρχει γιατί το θέμα δεν είναι τι προβλήματα αντιμετωπίζει η Ελλάδα, αλλά τι έκαναν οι άλλοι, δηλαδή οι «δυτικοί». Εκείνοι αντιμετώπισαν τα δικά τους προβλήματα με τον τρόπο που τα αντιμετώπισαν. Εμείς δεν αντιμετωπίζουμε τα δικά τους προβλήματα, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Πρέπει να κάνουμε ό,τι έκαναν αυτοί για τον απλούστατο λόγο ότι δεν μπορεί, βρε αδερφέ, εμείς να κάνουμε άλλα. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι περιβόητες ταυτότητες επιχειρηματολογήθηκαν με το ότι «έξω γελούν με τις ταυτότητές μας» (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σελ. 1, 13.5.2000). Η γενικότερη υποτακτική λογική είναι ολοφάνερη.

Τύχη αγαθή, ο κ. Ν. Μπίστης δεν είναι ο μόνος που μας ενημερώνει για το ότι «η διαδικασία που άρχισε το 1996 πρέπει να επιτύχει». Ο γνωστός δημοσιογράφος, κατόπιν Ευρωβουλευτής και νυν (Μάης 2000) υπουργός Παιδείας κ. Π. Ευθυμίου γράφει σε παλαιότερο άρθρο του: «Ο χωρισμός Εκκλησίας - κράτους εθεωρείτο από δεκαετίας η λυδία λίθος του ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού της χώρας σε επίπεδο θεσμών» (ΤΟ ΒΗΜΑ, 9.4.1995).

Χρειάζεται, άραγε, να προσθέσουμε ότι, «στις πρώτες γραμμές του αγώνα», βρίσκονται χαρακτηριστικά πρόσωπα που κυριολεκτικά έχουν σταμπαριστεί από την πρωτοκλασάτη συμμετοχή τους στην εκστρατεία υποταγής (π.χ., ο κ. Στ. Μάνος, του οποίου η συμμετοχή κυριολεκτικά «βγάζει μάτι», και ο, διακριτικότερος στο συγκεκριμένο θέμα, κ. Α. Ανδριανόπουλος);

Αντίθετα, εκείνο που μας φαίνεται άξιο αναφοράς είναι το γεγονός ότι εμφανίζονται και καινούριες συνταγματικές θεωρίες που μας πλασάρονται για σπουδαίες. Εχει, π.χ., προβληθεί η άποψη ότι ακόμη και του ενός μέσα στα 10.000.000 το δικαίωμα δεν μπορεί να θιγεί κατά τίποτε.

Πολύ ωραία ιδέα! Ωστόσο, εκείνοι που την υποστηρίζουν δε μας εξηγούν γιατί η Ελλάδα δε σπεύδει να αποχωρήσει από την ΕΕ ή το ΝΑΤΟ με αποτέλεσμα να θίγεται τόσο βάναυσα το ΚΚΕ, το οποίο έχει λόγους (τους οποίους δεν είναι υποχρεωμένο ούτε να αποκαλύψει ούτε να αιτιολογήσει) να μη θέλει να βρίσκεται μέσα στους οργανισμούς αυτούς. Αυτό, μάλιστα, γίνεται με την επίκληση του επιχειρήματος ότι το ΚΚΕ... είναι μειοψηφία.

Αν δεν είναι, θα έπρεπε να είναι γνωστή η φράση του Ρόμπερτ Μούζιλ: «Χωρίς τη φιλοσοφία, μόνο οι κακούργοι θα τολμούσαν να μας βλάψουν».

Με αυτή τη σκέψη, θα προχωρήσουμε στην αναψηλάφηση των αποκαλύψεων του επιφανούς πρωθιερέα του «εκσυγχρονισμού» και ανωτάτου GURU της γνωστής εκστρατείας, ο οποίος είναι - ποιος άλλος; - ο γνωστός δημοσιογράφος και επιφυλλιδογράφος της εφημερίδας «ΤΟ ΒΗΜΑ» Ι. Κ. Πρετεντέρης.

Ο κ. Πρετεντέρης είναι - α, όλα κι όλα - αλύγιστος υπερασπιστής της ελευθερίας της συνείδησης. Τόσο που, στην επιφυλλίδα του της 7ης Μάη 2000 και με αφορμή τα θέματα που εξετάζουμε, αναπολεί σε στιλ Ιερεμιακής ελεγείας την «ανεκτική Ελλάδα που χάνεται».

Η συγκινητική του, όμως, φροντίδα αποκαλύπτεται σε όλη της την έκταση στην επιφυλλίδα του της 11ης/11/1999. Οι ημέρες της επιφυλλίδας είναι όχι απλώς πονηρές, αλλά και φορτισμένες. Είναι ημέρες που στο επίκεντρο των συζητήσεων βρίσκεται όχι ακολουθία νεφελωδών και, καμιά φορά, παραπλανητικών διαλογισμών για τη βασιλεία των ουρανών, αλλά η επικείμενη επίσκεψη στην Αθήνα του Προέδρου των ΗΠΑ Ουίλιαμ Τζέφερσον Κλίντον. Εκεί η φροντίδα του κ. Πρετεντέρη για την ελευθερία της συνείδησης είναι όντως εντυπωσιακή.

Γράφει, λοιπόν: «Κυβέρνηση που εκβιάζεται από δέκα καραγκιόζηδες και πέντε σαλεμένους δεν είναι κυβέρνηση. Πιστεύει ο Σημίτης ότι είναι εθνικώς ωφέλιμο να έλθει ο Κλίντον στην Ελλάδα; Βγαίνει και επιβάλλει την άποψή του. Και όταν η Αλέκα αρχίζει να απειλεί με επεισόδια και ταραχές, την προειδοποιεί ηρέμως ότι ο Κλίντον θα έλθει ο κόσμος να χαλάσει διότι αυτό επιβάλλει το συμφέρον του τόπου. Και ότι, αν γίνει το παραμικρό επεισόδιο όσο είναι εδώ ο Κλίντον, το ΚΚΕ θα μετανιώσει την ώρα και τη στιγμή που ο Μαρξ βάφτισε το μανιφέστο του κομμουνιστικό και όχι ορειβατικό, να ζουν στις βουνοκορφές».

Στην ίδια αυτή επιφυλλίδα, ο συγγραφέας επιτίθεται όχι μόνο ενάντια στο ΚΚΕ (πράγμα, στο κάτω - κάτω, και επαγγελματικά κατανοητό) αλλά και σε επώνυμα στελέχη άλλων κομμάτων, τα οποία κατηγορεί ότι ή δεν κλασαυχενίζονται ή δεν κλασαυχενίζονται αρκετά.

Στην ίδια αυτή επιφυλλίδα, βλέπουμε να κατέχει το χώρο της προμετωπίδας κάτι που είχαμε χρόνια να δούμε και που μας δίνει την εντύπωση ότι ο συγγραφέας του έχει αναλάβει και ρόλο εισηγητή: «Σχεδόν ντρέπονται που έφεραν τον Κλίντον. Ντρέπονται που είμαστε στην Ευρώπη και ανήκουμε στη Δύση»! (υπογρ. δική μας).

BINGO! Με άλλα λόγια, βλέπουμε ήδη ανάγλυφα ότι, για τον κ. Πρετεντέρη, η περίφημη αυτή φασαρία δεν είναι παρά η ευκαιρία της εμπέδωσης της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και επιβολής. Επειδή, μάλιστα, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος εκείνος μεν να μας το λέει εμείς δε να μην το καταλαβαίνουμε, ο κ. Πρετεντέρης επιμένει.

Στην επιφυλλίδα του της 7ης/11/1999, έχει ήδη γράψει: «Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση με το Μουσείο της Ευρώπης. Ο τελευταίος μαθητής της τελευταίας τάξης του τελευταίου ευρωπαϊκού σχολείου μαθαίνει ότι η ιδέα της Ευρώπης που ξέρουμε σήμερα, αυτή που αποδεχόμαστε ή που απορρίπτουμε, γεννήθηκε μέσα στην καρλομαγνιανή ανασυγκρότηση του δυτικού τμήματος της πάλαι ποτέ Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Δυστυχώς ή ευτυχώς, έτσι είναι....».

Βλέπουμε, δηλαδή, ότι ο κ. Πρετεντέρης υποστηρίζει αναφανδόν το διαβόητο «Μουσείο Καρλομάγνου», το οποίο έχει σαν αποτέλεσμα, αλλά και σαν αποστολή την αφαίρεση του δικαιώματος ακόμη και της ιστορικής ύπαρξης από τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης, ιδιαίτερα τους ορθοδόξους. Φυσικά, δεν μπορούμε να πούμε ότι τα επιχειρήματά του είναι έωλα, γιατί αυτό θα ήταν υπερβολικά επιεικές. Κατ' αρχήν, δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι σχέση είχε ο Κάρολος ο Μέγας, ο οποίος στέφθηκε Αυτοκράτωρ των Ρωμαίων στις 25.12.800 από τον Πάπα Λέοντα τον Γ΄, με τη σημερινή Ευρώπη. Ο κ. Πρετεντέρης δε φαίνεται καν να υπολογίζει ότι το είδωλό του στέφθηκε Αυτοκράτωρ των Ρωμαίων και όχι των Ευρωπαίων, πράγμα που δείχνει και τις διπλωματικές σκοπιμότητες, αλλά και τα ιδεολογικά όρια της εποχής. Το ότι η Αυτοκρατορία του Καρόλου του Μεγάλου σε πολύ λίγο διαλύθηκε επίσης δεν τον συγκινεί. Το κυριότερο, όμως, είναι η εθελοδουλία του: Θέσφατο είναι όχι αυτό που είναι αλήθεια, αλλά εκείνο που μαθαίνει ή υποτίθεται ότι μαθαίνει «ο τελευταίος Ευρωπαίος μαθητής» (λες και τα βιβλία του τελευταίου δεν έχουν γραφεί από κάποιον άλλο).

Και, για να το εμπεδώσουμε, διαβάζουμε και στην επιφυλλίδα του της 1ης/1/2000 (πρωτοχρονιάτικα μας την έφερε, ο αθεόφοβος):

«Προϋποθέτει (σ.σ.: η περιβόητη «ευρωπαϊκή πορεία» της χώρας) επίσης την τελεσίδικη συμφωνία όλων των παραγόντων του δημοσίου βίου ότι η Ελλάδα ανήκει στο δυτικό ευρωπαϊκό σύστημα, ότι συμμερίζεται τις ιδέες και τις αξίες του, ότι με αυτό επέλεξε να πορευτεί στο μέλλον».

Με άλλα λόγια, ο κ. Πρετεντέρης δεν αρκείται στην υποταγή. Θέλει να είναι βέβαιος ότι αυτή η υποταγή είναι μόνιμη και οριστική και ότι κάθε δύναμη ή πηγή αντίστασης στον εθνικό και τον εκκλησιαστικοθρησκευτικό ζυγό έχει οριστικά και τελειωτικά εξολοθρευτεί.

Αλλωστε, αυτό φαίνεται από την ιδιόμορφη ιστορική αναδρομή που κάνει στην εν λόγω επιφυλλίδα του: Κατ' αυτόν, ο πόλεμος του 1897 και άλλα προβλήματα της εποχής δεν οφείλονται στις αλληλοσυγκρουόμενες διεργασίες μέσα στο νεοεμφανιζόμενο τότε ιμπεριαλισμό στο φόντο του πολύπλοκου εθνικού προβλήματος των Βαλκανίων, αλλά σε μερικούς «άφρονες και τυχοδιώκτες εθνικιστές και στο θρησκευτικό σκοταδισμό». Και είναι ο ίδιος Ι. Κ. Πρετεντέρης, ο οποίος, στην ίδια επιφυλλίδα και πολύ σωστά, αναφέρει τις υπόγειες κινήσεις των ξένων διπλωματικών αποστολών στην Αθήνα της εποχής και τους αλληλοσυγκρουόμενους στρατηγικούς προσανατολισμούς στις κυρίαρχες κορυφές...

Α, και μια και το 'φερε η κουβέντα, είναι, άραγε, τυχαίο το ότι στη σχετική εκστρατεία «για την ελευθερία της συνείδησης» πρωταγωνιστούν, κατά κανόνα, εκείνοι που έχουν κάνει γαργάρα (στην καλύτερη περίπτωση και όταν δε μιλούν για «επαναστατική γυμναστική») τις μαζικές διώξεις των αγροτών και των μαθητών;

Η κατσίκα του Αισώπου θεωρούσε περιττή την καταγγελία του βοσκού, που είχε σπάσει το κέρατό της, καθώς το τελευταίο ήταν τόσο φανερό, ώστε δεν υπήρχε ανάγκη μαρτύρων. Εδώ, χωρίς κέρατο έχει μείνει ολόκληρο κοπάδι και εμείς ακόμη μάρτυρα ψάχνουμε;

Πλαγιότιτλος: «Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ αναφέρει ότι η αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα διαπιστώνει εμπόδια και περιορισμούς σε άλλες θρησκευτικές ομάδες».

Αφού παρατηρήσουμε ότι στην Αθήνα υπάρχει πρεσβεία των ΗΠΑ και όχι «αμερικανική», συνεχίζουμε το διάβασμα της είδησης, όπου ανακαλύπτουμε το εξής:

«Η νέα έκθεση, που συντάχθηκε από το γραφείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών, του οποίου προϊσταται ο κ. Χ. Κο, βοηθός υπουργός Εξωτερικών, βασίζεται σε νόμο του ΄98 που πέρασε από το Κογκρέσο (INTERNATIONAL RELIGION ACT) κατόπιν σοβαρών πιέσεων αμερικανικών θρησκευτικών ομάδων, κυρίως Ευαγγελιστών, που επιδίδονται σε προσηλυτισμό και συναντούν σοβαρά εμπόδια στην προσπάθειά τους σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ των οποίων είναι και η Ελλάδα. Με την αναβάθμιση έτσι της θρησκευτικής αυτής διάστασης στην αμερικανική εξωτερική πολιτική προσδοκάται, προφανώς, ότι το έργο των θρησκευτικών ομάδων που έχουν ως αφετηρία τις Ηνωμένες Πολιτείες θα καταστεί ευκολότερο και θα ξεπεραστούν αποτελεσματικότερα, μέσω πιέσεων, τα προβαλλόμενα στο εξωτερικό εμπόδια».

Οπως βλέπουμε, δηλαδή, τα πράγματα είναι πιο σοβαρά από ό,τι αρχικά νομίσαμε. Ο Μεγάλος Αδελφός δεν ικανοποιείται πια μόνο με τις «εκθέσεις για την τρομοκρατία». Τώρα, απαιτεί όχι πια μόνο το πρόγραμμα μηδενικής ανοχής, αλλά και τον πλήρη έλεγχο της πνευματικής ζωής. Ανοχή, δηλαδή, πραγματικά μηδενική. Ανθρωποι σοβαροί και πρακτικοί, οι νομοθετικοί πατέρες του Κογκρέσου έχουν πλήρη συναίσθηση του αποφασιστικού ρόλου που παίζει σ' αυτό ο εκκλησιαστικοθρησκευτικός κόσμος και, γι' αυτό, αφήνουν τις εκρήξεις «ελιτισμού» για άλλους - ιδιαίτερα για τους αντιπάλους τους. Ο εθνικός και ο εκκλησιαστικοθρησκευτικός ζυγός γίνεται πραγματικά ασήκωτος και αβάσταχτος, εντελώς ασφυκτικός και ταπεινωτικός. Θυμίζει την περιγραφή που κάνει ο Μαρξ για το κράτος στη Γαλλία στην «18η Μπρυμαίρ»:

«Ενα φρικιαστικό παρασιτικό σώμα που τυλίγεται σαν δίχτυ γύρω από το σώμα της κοινωνίας και φράζει όλους τους πόρους της».

Το ίδιο το γεγονός του νόμου που αναφέρει η είδηση το αποδεικνύει. Το Κογκρέσο ψηφίζει νόμους για μας. Φανταστείτε να είχε η δική μας Βουλή ψηφίσει νόμο που θα απαιτούσε από τις ΗΠΑ, ας πούμε, να ισοσκελίσουν τον Ομοσπονδιακό Προϋπολογισμό. Ποιος μας έσωνε τότε. Αν όχι από άλλους, τουλάχιστον από τον αναπόφευκτο κ. Πρετεντέρη που θα είχε ξεσηκωθεί:

«Δε θέλουμε τους Αμερικανούς; Με γεια μας με χαρά μας, αλλά τότε ούτε αυτοί θα μας θέλουν! Μας συμφέρει, όμως, να μη μας θέλουν οι Αμερικανοί;» (ΤΟ ΒΗΜΑ, 3.5.2000, σε συνθήκες νέας ανακίνησης «αντιτρομοκρατικών» θεμάτων και ελληνοτουρκικών συνομιλιών της Νέας Υόρκης).

Δεν είναι τυχαίο ότι ο συγγραφέας του ρεπορτάζ της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ αρχίζει το κείμενό του ως εξής: «Ενα νέο όχημα άσκησης πιέσεων σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής προστίθεται στο "οπλοστάσιο" της Ουάσιγκτον».

Πολύ σωστά. Πού το ξέρουμε;

Υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι η ενασχόληση με την «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία ήταν άσχετη με τη γνωστή μετά φωτογραφιών πολύκροτη έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ; Οχι, ασφαλώς. Τότε, γιατί να πιστέψουμε εμείς ότι οι δηλώσεις του υπουργού Δικαιοσύνης είναι άσχετες από την άλλη έκθεση, επίσης του Στέιτ Ντιπάρτμεντ; Πολύ περισσότερο που ο υπουργός Δικαιοσύνης, κ. Μιχ. Σταθόπουλος, λέει σαφώς ότι η πρωτοβουλία της ανακίνησης του θέματος ανήκει στο υπουργείο Εξωτερικών (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 26.5.2000, σελ. 17).

Σκλάβοι, ξυπνήστε προτού είναι πολύ αργά!

Η ένταση στο έπακρο του εκκλησιαστικοθρησκευτικού ζυγού αποτελεί χαρακτηριστικό σύμφυτο με τον ιμπεριαλισμό. Ο δεύτερος δεν μπορεί να υπάρχει και να ζει χωρίς την πρώτη. Οσο θα υπάρχουν ο ιμπεριαλισμός και η κυριαρχία του, ο εκκλησιαστικοθρησκευτικός ζυγός θα υπάρχει επίσης. Και όχι μόνο θα υπάρχει αλλά και, αναπόφευκτα, θα δυναμώνει. Δε φανταζόμαστε ότι θα μας πει κανείς ότι η αναταραχή στην ως τώρα «ήσυχη» Εκκλησία της Ελλάδος είναι τυχαία σήμερα, όταν ο ιμπεριαλισμός γίνεται ακόμη λιγότερο ανεκτικός, όταν ο εθνικός ζυγός παίρνει ακόμη μεγαλύτερες - συχνά, εφιαλτικές - διαστάσεις. Πρόκειται για ένα φαινόμενο πολύπλοκο και πολυσύνθετο, που προσφέρεται για την ανοιχτή δημαγωγία ή και την ανοιχτή προβοκάτσια, όπως καθαρά βλέπουμε τώρα γύρω μας (και όσοι δε βλέπουν θα δουν, αν διαβάσουν τον «Ιό της Κυριακής» στο «Ε» της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ ΤΗΣ 9ης/4/2000, δηλαδή ανήμερα των εκλογών), και που προβάλλει μεγάλες απαιτήσεις από τις προοδευτικές - και ακόμη περισσότερο, τις πρωτοπόρες - δυνάμεις. Η πιο σοβαρή και η πιο κρίσιμη απαίτηση είναι η απαίτηση μιας ανάλυσης βαθιάς και όσο το δυνατόν πιο ολόπλευρης, που δε στέκεται στους εύκολους αφορισμούς και στα επιφανειακά επιφαινόμενα (όπως, π.χ., τα απλά συνταγματικά δικαιώματα ή οι ταυτότητες), όπου, κατά κανόνα, περιορίζονται αναλύσεις ενστικτωδών αλλά, καμιά φορά, και υποβολιμαίων αντιδράσεων.

Οι καιροί ου μενετοί. Η Ρόδος μάς περιμένει....