Είναι πραγματικά να απορείς, πώς μια εκπαιδευτική ομοσπονδία που δεν έχει κάνει σχεδόν τίποτα επί σειρά ετών, για να δημιουργηθούν όροι αντίστασης και πάλης των ίδιων των μελών της απέναντι στις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία και την εργασία και χωρίς έστω να έχει ενημερώσει τους εκπαιδευτικούς για όσα άμεσα τους περιμένουν, φιλοδοξεί να «καθοδηγήσει» όλους τους άλλους στον αγώνα για την απόκρουση των επερχόμενων μέτρων. Είναι, μάλιστα, χαρακτηριστικό ότι η πλειοψηφία του ΔΣ της ΟΛΜΕ, την ίδια στιγμή που επιχειρεί να εμφανιστεί σαν πρωτεργάτρια του συντονισμού και του ενιαίου αγώνα των εργαζομένων και της φοιτητικής νεολαίας, για άλλη μια φορά, με πολυσέλιδο κείμενό της, προς τους εκπαιδευτικούς προσπαθεί να τεκμηριώσει την ιδιαιτερότητα και τις διαφορές του κλάδου από τους άλλους κλάδους γύρω από το συνταξιοδοτικό. Το ατόπημα είναι πολύ πιο βαρύ, ειδικά τούτη τη χρονική στιγμή, όπου το κύριο ζήτημα είναι να αναδειχτούν οι στόχοι που συνενώνουν όλους τους εργαζόμενους απέναντι στην ενιαία επίθεση και όχι αυτοί που τους χωρίζουν. Ετσι, επιστρατεύοντας κωμικοτραγικά επιχειρήματα για εκπαιδευτικούς «χούφταλα», που δεν μπορεί να ανεχθεί η Βουλή των Εφήβων και είναι ανεπίδεκτοι ψηφιακού αλφαβητισμού, αποσιωπά το συνολικότερο αίτημα για μείωση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης στα 60 για τους άντρες και στα 55 για τις γυναίκες και προβάλλει το αίτημα για πλήρη σύνταξη στα 30 χρόνια σαν ιδιαίτερη ανάγκη των εκπαιδευτικών, που θα το διαπραγματευτούν χώρια από τους άλλους, μαζί με άλλα παράλογα και δημαγωγικά όπως η αναγνώριση ως συντάξιμου του χρόνου σπουδών των εκπαιδευτικών στα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Η τακτική αυτή αποδείχνει ότι οι ηγεσίες αυτές, που κατά τα άλλα ορκίζονται στο συντονισμό της πάλης, δεν πιστεύουν πως ο συλλογικός αγώνας μπορεί να φέρει κατακτήσεις και γι' αυτό πασχίζουν να περισώσουν ό,τι μπορούν για το «μαγαζάκι» τους. Τέτοιου είδους υποκριτικές τακτικές, όχι μόνο δεν μπορούν να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των εκπαιδευτικών, αλλά αντίθετα αποστερούν τον κλάδο από το μόνο όπλο που διαθέτει για να υπερασπιστεί και να διευρύνει τις όποιες ιδιαίτερες κατακτήσεις του, την αληθινή συμπόρευση με τα άλλα τμήματα των εργαζομένων, που κι εκείνων οι κατακτήσεις βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο.

1. Οδηγεί στη συγκρότηση ενός «αντιδεξιού» μετώπου και όχι ενός μετώπου που θα αντιμάχεται την αντιλαϊκή πολιτική με οποιαδήποτε κυβερνητική παραλλαγή και τους όποιους εκφραστές της. Γι' αυτό αποσιωπά σήμερα με περίτεχνο τρόπο τις ευθύνες των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Είναι χαρακτηριστικό ότι η μακροσκελής σε έκταση απόφαση της ΟΛΜΕ για το Ασφαλιστικό αναφέρεται σε ορισμένες πλευρές των νόμων Σιούφα και Ρέππα, χωρίς μάλιστα να τους κατονομάζει και τελικά δεν καλεί σε κατάργηση και ανατροπή τους, αλλά σε «πάγωμα των δυσμενών αλλαγών, που πρόκειται να εφαρμοστούν» το δίσεκτο 2008, αποκρύπτοντας ότι η κυβέρνηση της ΝΔ θέτει σε εφαρμογή το νόμο του ΠΑΣΟΚ. Κάπου αλλού, αναφέρεται η «ακύρωση των υφιστάμενων ρυθμίσεων», χωρίς αυτές να προσδιορίζονται. Παράλληλα, τα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση χαρακτηρίζονται σαν τα πιο σκληρά και επώδυνα όλων των εποχών με σκοπό να υποβαθμιστεί η σοβαρή ευθύνη και συνέργεια του ΠΑΣΟΚ σε όλα αυτά. Αλλωστε, στο κάλεσμα συντονισμού με έμφαση υπογραμμίζει πως για την αντιδραστική εκπαιδευτική «μεταρρύθμιση» ευθύνεται «μόνον το κυβερνών κόμμα».

2. Σιγοντάρει όποιον συνδικαλιστικό και πολιτικό φορέα μπαινοβγαίνει στους κοινωνικούς διαλόγους και εγκληματεί σε βάρος των εργαζομένων, καλλιεργώντας ψευδαισθήσεις, στάση αναμονής και διευκόλυνσης των αντιλαϊκών σχεδιασμών. Συγκεκριμένα, η πλειοψηφία του ΔΣ της ΟΛΜΕ απευθύνει δραματικές εκκλήσεις στην ΑΔΕΔΥ και τη ΓΣΕΕ να αποχωρήσουν από το διάλογο «για να οργανώσουμε όλοι μαζί τους αγώνες». Λες και δεν ξέρουν το βίο και την πολιτεία αυτών των ηγεσιών, που με την παρουσία τους σε όλους τους κοινωνικούς διαλόγους και τις διάφορες επιτροπές ταξικής συνεργασίας (π.χ. ΟΚΕ) συνέβαλαν καθοριστικά στην προώθηση κάθε αντιεκπαιδευτικής και αντεργατικής επιλογής και στην εκτόνωση των όποιων κινητοποιήσεων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο ρόλος τους στην αποκλιμάκωση των πρωτοφανών σε μαζικότητα κινητοποιήσεων κατά του νομοσχεδίου Γιαννίτση, προκειμένου να διευκολυνθεί η ψήφιση του ομοούσιου νόμου Ρέππα, που σήμερα μας τσακίζει.

3. Συσκοτίζει τη φύση του προβλήματος και τους στόχους της επίθεσης. Για την ηγετική ομάδα του ΔΣ της ΟΛΜΕ «το μείζον πρόβλημα του ασφαλιστικού είναι η χρηματοδότηση» και «η ουσία του το άπορο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, που παράγει φτωχούς συνταξιούχους». Παρά τις όποιες θολές αναφορές τους στην «ευελφάλεια» (flexicurity) προσπαθούν να εμφανίσουν το Ασφαλιστικό, κυρίαρχα, σαν πρόβλημα περιορισμού και καταλήστευσης των πόρων, συγκαλύπτοντας έτσι τη βαθύτερη ταξική του φύση, τη γενίκευση δηλαδή της ελαστικής απασχόλησης που επιτάσσει την κατάργηση κάθε εργασιακού και κοινωνικού δικαιώματος, για να ενισχυθεί η κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου. Μα πάνω απ' όλα, δεν αποκαλύπτει την τελική στόχευση της μακρόχρονης πορείας των αντιασφαλιστικών νομοθετημάτων και της κατεύθυνσης για ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων, που είναι η δημιουργία ενός τριαξονικού συστήματος, με πρώτο άξονα μιαν άθλια εθνική σύνταξη, δεύτερο συντάξεις σε καθαρά ανταποδοτική βάση μέσα από επαγγελματικά Ταμεία και τρίτο την ιδιωτική ασφάλιση. Ετσι, οι εκπαιδευτικοί, όπως και όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα μέσα από τις εργασιακές ανατροπές που συντελούνται (ωρομίσθια, αναπλήρωση, αποκέντρωση - αξιολόγηση) θα καθηλωθούν στο μεγαλύτερο μέρος τους στον πρώτο άξονα, δηλαδή σε χαμηλότατες συντάξεις και άθλιες υγειονομικές παροχές.

Ο λόγος αυτών των τεχνητών «αγωνιστικών» συγκολλήσεων είναι προφανής. Στόχος της συγκεκριμένης ομάδας δεν είναι η οργάνωση της πάλης των εκπαιδευτικών από τα κάτω, αλλά με πρωτοβουλίες συντονισμού σε επίπεδο κορυφής να απενοχοποιηθεί για τη χρόνια αδράνεια στην οποία οδηγεί τον κόσμο της εκπαίδευσης. Να καπηλευτεί θέλει και πάλι τους φοιτητικούς αγώνες για να επιδεικνύει όγκο στις όποιες κινητοποιήσεις και να αποσπάσει μικροπαραταξιακά και κομματικά κέρδη και ψήφους, εμφανιζόμενη ως πρωτοπορία του κινήματος, όπως έγινε και με τις κινητοποιήσεις για το άρθρο 16. Παράλληλα, βέβαια, με την κίνηση αυτή επιχειρεί να αποτρέψει τη συσπείρωση των εκπαιδευτικών στο συνεπές ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, για να τους οδηγήσει έτσι από άλλο δρόμο στη γραμμή του συμβιβασμού, της ταξικής συνεργασίας και της συναίνεσης, στον εγκλωβισμό στις διάφορες εκδοχές της κυρίαρχης πολιτικής.

Συνάδελφε, συναδέλφισσα,

Πάλι προσπαθούν να σε ξεγελάσουν. Αγνόησέ τους. Γύρισέ τους την πλάτη.

Ολοι στους δρόμους του ταξικού αγώνα με τις σημαίες του ΠΑΜΕ, για να ενωθεί σε έναν ανυποχώρητο πανεργατικό αγώνα το σύνολο της εργατικής τάξης και να δοθεί αποτελεσματικά η μάχη ενάντια στην πολιτική που απειλεί να μας τα πάρει όλα.

ΟΛΟΙ στις 7 Νοέμβρη να δώσουμε το μαχητικό «παρών» στα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ για το Ασφαλιστικό, για να υπερασπίσουμε δικαιώματα και κατακτήσεις μας!