Φαίνεται ότι είναι αξίωμα της ιστορίας. Κάθε φορά που συμβαίνουν μεγάλα γεγονότα, κάθε φορά που τα πολιτικά υποκείμενα αναγκάζονται εκ των πραγμάτων να αφήσουν τα «ναι μεν, αλλά» και να πάρουν πραγματικά θέση στα τεκμαινόμενα, τότε τα προβλήματα - τα πραγματικά και όχι τα κατασκευασμένα - εμφανίζονται στις πραγματικές τους διαστάσεις. Είναι ακριβώς οι στιγμές εκείνες που οι υπαρκτές από τις γενικότερες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες ταξικές διαχωριστικές γραμμές - τις οποίες, οι κυρίαρχες δυνάμεις σε συνθήκες νηνεμίας, τόση προσπάθεια κάνουν να αποκρύψουν μέσα σε νεφελώδικες καταστάσεις - εμφανίζονται με τους πιο έντονους χρωματισμούς τους.

Και, ω του θαύματος, έρχονται τα τραγικά γεγονότα στις 11 Σεπτέμβρη και ανατρέπεται πλήρως το σκηνικό που με τόση επιμέλεια και κόπο είχαν στήσει οι χειραγωγοί των ανθρώπινων συνειδήσεων. Η σοβαρότητα του γεγονότος, αλλά και οι άγριες απειλές των αφεντικών προς το απανταχού υπηρετικό τους προσωπικό έρχονται να κονιορτοποιήσουν τον πλαστικό και φανταστικό κόσμο που επιδίωκαν να δημιουργήσουν οι κυρίαρχες δυνάμεις. Στη θέση του φανταστικού έρχονται τα πραγματικά γεγονότα. Οι μάσκες πέφτουν και οι πολιτικές δυνάμεις αναγκάζονται να πάρουν θέση. Οι «δυνάμεις του φωτός και του σκότους», το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, αποδεικνύονται όμαιμα αδελφάκια, που, τρομαγμένα από τους βρυχηθμούς του τέρατος, κάνουν συνεχείς δηλώσεις δουλοφροσύνης και υποταγής. Το «ανήκομεν εις την Δύσιν» το κλείνουν και οι δύο σε όλες τις πτώσεις απνευστί, για να το ακούσουν καθαρά τα μεγάλα αφεντικά. Σε έξαλλη κατάσταση οι βουλευτές και των δύο κομμάτων κραυγάζουν και ζητούν μέτρα κατά των τρομοκρατών, ζητούν να σταλούν στρατεύματα στο πλευρό των... συμμάχων, να παρασχεθούν κάθε είδους διευκολύνσεις. Και προς Θεού, σε ζητήματα δουλοφροσύνης προς τις ΗΠΑ να είμαστε πάντα ένα βήμα μπροστά από την Τουρκία, για να πειστούν τα αφεντικά πόσο πιστά σκυλιά τους είμαστε. Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα αυτοαποκαλύπτεται. Στις κρίσιμες στιγμές που περνάμε αναγκάζεται να πει αυτά που πραγματικά πιστεύει. Ολα τα ανακλαστικά της εξάρτησης, της υποτέλειας και της αμερικανοδουλίας ξεχειλίζουν και διαπερνούν και τους δυο πόλους του, και το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Αποκαλύψεις, όμως, οι οποίες αποδεικνύουν την επιρροή του ιμπεριαλισμού στους κόλπους του κόμματος αυτού, έχουμε και στο ΣΥΝ. Δεν είναι μόνο οι έξαλλοι και υστερικοί φίλοι των ιμπεριαλιστών -τους οποίους, μαζί με τους «Σασακηδες» της ΑΕΚΑ θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε και γραφικούς - όπως η Δαμανάκη, ο Κουναλάκης, ο Μαργαρίτης, οι οποίοι ζητούν πλήρη σύμπλευση με τις ΗΠΑ κατά της... τρομοκρατίας. Είναι και η επίσημη ηγεσία του κόμματος αυτού που αρνείται συμμετοχή στο συλλαλητήριο της Πέμπτης 27 Σεπτέμβρη, που διοργάνωσαν ευρύτατες δυνάμεις, κοινωνικές οργανώσεις, και που είχαν τη στήριξη όλων των κομμάτων και κινήσεων που προσδιορίζονται ως Αριστερά, με μοναδική εξαίρεση το ΣΥΝ... Οι πάντες δηλαδή, πλην ΣΥΝ. Μπορεί τώρα να καταλάβει κανείς την ειλικρίνεια - ή και την υποκρισία - του κόμματος αυτού, όταν ζητούσε πριν λίγο καιρό συνεργασία... Μπορεί να καταλάβει κάποιος σήμερα με τι ισχυρούς δεσμούς είναι δεμένη η ηγεσία του ΣΥΝ με το κυρίαρχο σύστημα στο εσωτερικό, αλλά και στο εξωτερικό, ώστε να δεχτεί να αποστασιοποιηθεί ακόμα και από δυνάμεις που έχει μια μακροχρόνια συνεργασία.

Η νέα κατάσταση όμως φέρνει και άλλες ανακατατάξεις. Ετσι, ενώ για μια μακρά περίοδο, από την επίσκεψη του Κλίντονα συγκεκριμένα, ειδικά το ΚΚΕ ήταν «εξαφανισμένο» από την ειδησεογραφία πολλών εφημερίδων και τηλεοπτικών σταθμών - λες και το ΚΚΕ είχε αναστείλει τη λειτουργία του - τις τελευταίες ημέρες η δραστηριότητά του άρχισε να απασχολεί και πάλι γνωστούς και μη εξαιρετέους δημοσιογράφους. Οι τελευταίοι σχολίασαν κατά κόρο τις δηλώσεις της ΓΓ του ΚΚΕ, αλλά και άλλων στελεχών για το τρομοκρατικό χτύπημα, ο δε γνωστότατος και από τους βομβαρδισμούς της Σερβίας Ιωάννης άρχισε να γράφει και πάλι για τους «σαλεμένους». Σε όλες σχεδόν τις εφημερίδες έχουν αρχίσει να εμφανίζονται σχόλια για το ΚΚΕ - κυρίως κατά βέβαια - και ελλείψει επιχειρημάτων, αναπαράχθηκαν σχεδόν απ' όλους τα κρύα - υποτίθεται ειρωνικά - σχόλια των Φιλελευθέρων του Μάνου για το ΚΚΕ, τη Σοβιετική Ενωση και το Αφγανιστάν. Τι έγινε ξαφνικά; Πώς «ανακάλυψαν» και πάλι το ΚΚΕ, που με τόση επιμέλεια είχαν «θάψει»; Απλώς η μεγάλη πίεση των γεγονότων οριοθετεί πλέον στις πραγματικές της διαστάσεις την πολιτική συμπεριφορά και τον πολιτικό λόγο όλων των πολιτικών υποκειμένων. Οι δυνάμεις της αστικής τάξης και το πολιτικό τους σύστημα, οι οποίες αισθάνονται ξαφνικά να απειλούνται, έστω και από κάποιο αδιευκρίνιστο εχθρό, τείνουν να ενωθούν και παράλληλα να απομονώσουν και ει δυνατόν να εξαφανίσουν κάθε αντίθετη λογική. Οπότε μέσα από τον ορυμαγδό και τα σύννεφα σκόνης προβάλλουν οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις στις πραγματικές τους διαστάσεις. Από τη μια αυτό που αποκαλούμε άρχουσα τάξη, με όλο το υπηρετικό της προσωπικό, τους γελωτοποιούς της, τους απολογητές γραφιάδες της, τους καθηγητάδες και δημοσιογράφους της και φυσικά τα κόμματά της, το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και την ηγεσία του ΣΥΝ και από την άλλη, όσους πραγματικά υπονομεύουν τα θεμέλια του άθλιου συστήματός τους, όσους αγωνίζονται για την ανατροπή της «νέας τάξης», όσους αντιστέκονται και αγωνίζονται περήφανα, αρνούμενοι να γίνουν υποχείρια της μαύρης αντίδρασης.

Εστω και στην τραγικότητα των γεγονότων, τις ημέρες αυτές έχει σχιστεί το πέπλο του φανταστικού, του ψεύτικου και του μεταφυσικού, που το κυρίαρχο σύστημα έχει πάντα την ανάγκη να προσφεύγει για να επιβιώσει. Από την πιεστικότητα των πραγμάτων, αναγκάζεται σήμερα να μας πει κατά πρόσωπο: «Αυτό που σας έδειχνα μέχρι χτες ήταν ψεύτικο και απατηλό. Ο πραγματικός και αποκρουστικός μου εαυτός είναι αυτός που δείχνω σήμερα». Και όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν...