Εν αρχή δυο παρατηρήσεις έχει να κάνει κανείς:

Πρώτον, οι προαναφερθέντες «σωτήρες» έχουν ένα πολύ κοινό στοιχείο μεταξύ τους. Συγκεκριμένα, είτε ανήκουν, είτε θεωρούν ότι σε μια πορεία θα ενταχθούν στους «ριγμένους» της υπόθεσης (σ.σ: βλέπε «μοιρασιάς»), στο πλαίσιο κάποιων επερχόμενων οικονομικο - πολιτικών ανακατατάξεων. Αυτό είναι το σημείο εκκίνησης των... ανιδιοτελών αγώνων τους για την «περιφρούρηση» της δημοκρατίας. Αν βέβαια, η δημοκρατία (σ.σ: για να μην ξεχνιόμαστε ομιλούμε πάντα περί της δημοκρατίας «τους»), αν λέμε, είχε εξασφαλίσει δεσπόζουσα θέση στα δικά τους συμφέροντα και όχι στα συμφέροντα των ανταγωνιστών τους, τότε όλα θα λειτουργούσαν ρολόι, και βεβαίως δε θα υπήρχε κανένας λόγος να αγωνιούν για το μέλλον της δημοκρατίας. Κυρίως, δε θα υπήρχε κανένας λόγος για να φωνάζουν...

Δεύτερον, επίσης άξιο παρατήρησης, είναι ότι όλοι αυτοί προσπαθούν να μας πουν πως μέχρι τώρα ήταν άλλο πράγμα η οικονομική κυριαρχία και άλλο πράγμα η πολιτική κυριαρχία... Μέχρι τώρα δηλαδή διαφέντευε ο Λάτσης (στην οικονομία), αλλά κυβερνούσε ο λαός (διά της πολιτικής του δικομματισμού)!

Επειδή το παραμύθι αυτό έχει βγει σε αχρησία εδώ και τουλάχιστον 200 χρόνια (όσο χρονολογείται ο καπιταλισμός δηλαδή) και επειδή δεν είναι της ώρας ούτε για μαθήματα μαρξισμού, ούτε καν για αναφορές απλής πολιτικής οικονομίας, ας συμφωνήσουμε σε ένα πράγμα: Κάθε φορά που θα μιλούν περί «διαπάλης» ανάμεσα σε πολιτική και σε οικονομική εξουσία, θα ξέρουμε (και θα ξέρουν) ότι εννοούν πως έχει περιοριστεί τόσο ασφυκτικά η σχετική αυτοτέλεια της πολιτικής εκπροσώπησης του κεφαλαίου από τους ίδιους τους κεφαλαιοκράτες.Δηλαδή τα κόμματα της ολιγαρχίας είναι σε τέτοιο εξόφθαλμο βαθμό ελεγχόμενα από την κυρίαρχη μερίδα της πλουτοκρατίας, ώστε η θιγόμενη μερίδα της άρχουσας τάξης θα επιδιώκει - για να διασφαλίσει το δικό της «πορτοφόλι» - να το «παίξει» προστάτιδα των θεσμών, της διαφάνειας και, εν κατακλείδι, να πλασαριστεί σαν ο αυθεντικός εκφραστής μιας «λελογισμένης» πλην καπιταλιστικής ασυδοσίας...

***

Από εδώ και πέρα η κατάσταση αρχίζει να γίνεται... «μύλος». Εχουμε και λέμε: Η Νέα Δημοκρατία που θεωρεί ότι έχει λόγους για να ταυτίζει την ισχυροποίηση του Κόκκαλη με την εκλογική επικράτηση του ΠΑΣΟΚ, ανησυχεί ότι η περαιτέρω ισχυροποίηση του τελευταίου, της εγγυάται εσαεί τη θέση της αντιπολίτευσης. Επομένως ζητά «διαφάνεια» σε κάθε επιχειρηματικό τομέα που... τυγχάνει να δραστηριοποιείται ο Κόκκαλης. Προφανώς οι τομείς που δραστηριοποιούνται άλλοι, όπως ο Βαρδινογιάννης για παράδειγμα, είναι διαφανείς και γι' αυτό η ΝΔ δεν ασχολείται με αυτούς...

Οι άλλοι πλουτοκράτες της καλής «μας» δημοκρατίας, φαίνεται επίσης να πιστεύουν ότι η είσοδος του Κόκκαλη στα τηλεοπτικά ΜΜΕ θα επιφέρει δυσμενείς γι' αυτούς όρους σε ό,τι αφορά την άσκηση των εκ μέρους τους πιέσεων για την ικανοποίηση των δικών τους ορέξεων σε θέματα «μοιρασιάς» (πακέτα ΕΕ, Ολυμπιάδα κλπ., κλπ.). Ετσι γίνονται κι αυτοί σημαιοφόροι - μέσα από τα ΜΜΕ που ελέγχουν - της διαφάνειας και του αγώνος κατά της διαπλοκής...

Οσο για το ΠΑΣΟΚ, με το μαχαίρι και το πεπόνι ανά χείρας, συνεχίζει να μοιράζει τις «δουλιές» κατά το γνωστό τρόπο και - ταυτόχρονα - κατηγορεί όσους το κατηγορούν για διαπλοκή, λέγοντας ότι εκείνοι είναι οι διαπλεκόμενοι αφού επιτίθενται «αδίκως» στο ΠΑΣΟΚ, για να εξυπηρετήσουν τους χαμένους (στο πλαίσιο της αγοράς) επιχειρηματίες. Οσο, δε, για την αγορά, το ΠΑΣΟΚ (όπως λέει το ίδιο) την έχει ρυθμίσει «αγγελικά και ηθικά» (μια ματιά άλλωστε στον ΟΤΕ ή στα... καρτοτηλέφωνα ανά τη χώρα, πείθει τον καθένα περί τούτου...). Επιπλέον όποιος διαφωνεί, να πάει στον εισαγγελέα, λέει το ΠΑΣΟΚ! Μπάχαλο...

***

Παράγωγο αυτής της κατάστασης είναι και οι εξελίξεις που ακούγονται σε ό,τι αφορά τις ποδοσφαιρικού τύπου «μεταγραφές» και τα εξοργιστικά «συμβόλαια» στο χώρο των τηλεοπτικών «αστέρων» και όχι μόνο. Διότι αν τα ΜΜΕ είναι «μαγαζιά» που φέρνουν άφθονο χρήμα για τα αφεντικά τους, δεν έχουν κανένα πρόβλημα τα αφεντικά να χρυσοπληρώσουν μερικούς «καλούς ντίλερς» των συμφερόντων τους, και (υποθετικά μιλάμε πάντα) να τους πάρουν από τους 5 ανταγωνιστές τους - ιδιοκτήτες ενός υποτιθέμενου καναλιού (ας το ονομάσουμε «ΜΕGΑ-ΚΑΝΑL») και να το ξεπουπουλιάσουν (το MEGA-KANAL) και να τους φέρουν σε ένα δικό τους κανάλι (ας το ονομάσουμε τυχαία TV KANAL-Magic)... Που σημαίνει ότι αν στην μπάλα το θέμα δεν είναι τα 4 δισ.δρχ. που δόθηκαν για τον Τζιοβάνι, αλλά τα τουλάχιστον 16 δισ.δρχ. που εξασφαλίζει η είσοδος του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ, τότε γιατί να μην φτιάξουμε και μερικούς «Τζιοβάνι» του... «γυαλιού και του παλουκιού», που έγραφε και η Λ.Κανέλλη πριν λίγο καιρό; Βέβαια, ακόμα και αν οι «Τζιοβάνηδες» δεν τα καταφέρνουν από μόνοι τους, μερικοί λένε ότι το «στήσιμο» γίνεται και με άλλους τρόπους, κάτι που εμείς δεν το γνωρίζουμε και κυρίως (ως γνήσιοι Ολυμπιακοί) δεν το πιστεύουμε...

Ο «α» πήρε, λέει, 1 δισ.δρχ (!) για να πάει να ασκεί το «δημοσιογραφικό λειτούργημα» στο κανάλι του τάδε.. Ο «β» του δείνα εκδοτικού συγκροτήματος αμείβεται ετησίως, όπως φημολογείται, με 350 εκ.δρχ. και ο «γ» του άλλου συγκροτήματος με 250 εκ.δρχ. ετησίως... Ο «δ», λένε οι ίδιες φήμες, μόλις πήγε από το ένα κανάλι στο άλλο βρέθηκε και με ένα σπιτάκι των 250 εκ.δρχ... Ο άλλος πήρε λέει 50 εκ.δρχ. για να μείνει στο παλιό του αφεντικό. Ετούτος έκλεισε, λέει, ραδιο-συμβόλαιο για 70 εκ.δρχ. και πάει λέγοντας! Να ισχύουν αυτά τα πράγματα; Τι να σας πούμε... Πού να ξέρουμε εμείς;

Στο μεταξύ, για να ξαναγυρίσουμε στα αφεντικά, οι τελευταίοι συνεχίζουν να μάχονται κατά της... διαπλοκής. Εκεί που ομονοούν, πάντως, είναι σε ένα πράγμα: Στο «μονόδρομο»...

Αν δεν το πιστεύετε κάντε ένα πείραμα: Τώρα, από Σεπτέμβρη, στα κανάλια τους, εκτός από τις «ειδήσεις» για τις δραστηριότητες της Μις Τουρκία στην Ελλάδα, που θα συνεχιστούν ολόιδιες (οι «ειδήσεις»), θα αρχίσουν οι πολιτικές εκπομπές τις οποίες θα παρουσιάζουν είτε οι εκ μεταγραφής είτε οι επαναγραφέντες στα καταστήματά τους «αστέρες» τους. Μετρήστε, λοιπόν, πόσες φορές θα κληθεί από μερικούς τηλεαργυρώνητους (ξέρουν αυτοί- και ο κόσμος- ποιοι είναι) ο κ.Πρωτόπαππας, για να αναλύσουν από κοινού πόσο καλό είναι για τον... τόπο, για το... έθνος και τον... ελληνισμό γενικότερα, να πάψει ο εργάτης να δουλεύει 8ωρο και κυρίως πόσο «εθνικά συμφέρον» είναι να αμείβεται (ο εργάτης όχι οι αργυρώνητοι των δεκάδων εκατομμυρίων) με το μισθό της... μερικής απασχόλησης.

Βλέπετε ο «μονόδρομος» και η διαπλοκή πάνε χέρι - χέρι.

ΟΙ ΣΤΕΡΝΟΙ μήνες της χιτλεροφασιστικής Κατοχής κι ιδιαίτερα ο Αύγουστος στάθηκαν από τους πιο ματωμένους, που πέρασε τότε η πατρίδας μας. Οι λαϊκές γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά αλλά και πολλά ακόμη χωριά έγιναν ολοκαυτώματα. Κολύμπησαν στη φωτιά και στο αίμα.

ΑΥΤΗ τη μεγάλη ώρα της σκληρής δοκιμασίας θυμήθηκαν και τίμησαν όπως αξίζει την περασμένη Κυριακή το Παράρτημα της ΠΕΑΕΑ Πετραλώνων, Θησείου Πάνω Σφαγείων κι ο Τοπικός Εξωραϊστικός Προσφυγικός Σύλλογος «Ελπίδα». Το κάλεσμα των αντιστασιακών θυμίζει τη μεγάλη προσφορά που δώσανε στον αγώνα της λευτεριάς οι λαϊκές γειτονιές και μαζί και τα Πάνω Παλαιά Σφαγεία.

ΠΕΝΗΝΤΑ έξι χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος την περασμένη Δευτέρα στις 28 Αυγούστου από το Μπλόκο της Καλλιθέας και το κάψιμο των Σφαγείων, την προσφυγική γειτονιά της Αθήνας, εκεί κάτω από τα αρχαία μνημεία, στους πρόποδες του Φιλοπάππου εκεί που βρήκαν καταφύγιο πρόσφυγες από τον Πόντο. Μια γειτονιά, που με την ίδρυση του ΕΑΜ θα μπει και θα παλέψει ολόψυχα στις γραμμές του. Γι' αυτό και κυνηγήθηκε άγρια και πλήρωσε με πολλά παλικάρια τη συμμετοχή της στον αγώνα του λαού μας. Μαζί με την Καλογρέζα, την Καισαριανή, την Κοκκινιά, το Βύρωνα, το Δουργούτι, το Φάρο και το Παγκράτι, τα Σφαγεία κι ολόκληρη την Καλλιθέα.

ΑΚΟΥΜΕ ξανά το χρονικό της φοβερής εκείνης Δευτέρας 28 Αυγούστου 1944. Ο Σταύρος Ψωμιάδης (πρόεδρος του Παραρτήματος της ΠΕΑΕΑ) έχει ζήσει, έχει δει, έχει ακούσει όλα όσα έγιναν μέσα και γύρω από το συνοικισμό καθώς οι Γερμανοί μαζί με τους ταγματασφαλίτες που επικεφαλής ήταν ο Πλυτζανόπουλος έζωναν ολόγυρα από τα Πετράλωνα, ολόκληρη την Καλλιθέα μέχρι και τη Λ. Συγγρού.

ΟΠΟΙΟΣ βρέθηκε σε τέτοια μπλόκα ζει λέξη με λέξη ξανά, στιγμή με στιγμή τη μεγάλη, αβάσταγη εκείνη δοκιμασία. Και τα νέα παιδιά, οι γενιές εκείνες που δεν άκουσαν τίποτε για όλα αυτά έκπληκτα παρακολουθούν τη διήγηση, γιατί στα σχολειά τους, στα βιβλία τους ούτε λέξη για της γειτονιάς τους την ιστορία.

ΚΑΤΑΜΑΤΩΜΕΝΗ εκείνη η Δευτέρα. Τριάντα ΕΑΜίτες, ΕΠΟΝίτες, όλα νέα παιδιά βρήκαν το θάνατο. Τα 22 εκτελέστηκαν στο γήπεδο της ΑΕΚ Καλλιθέας και τα άλλα 8 τα γάζωσαν τα πολυβόλα στους δρόμους. Κι έπειτα η ορδή των Γερμανών και των τσολιάδων έπεσε στο πλιάτσικο.

ΑΔΕΙΑΣΑΝ τα φτωχόσπιτα από το νοικοκυριό. Κι έπειτα έβαλαν φωτιά. Κι όλος ο συνοικισμός λαμπάδιασε μέσα στο γενικό θρήνο που αντηχούσε από μανάδες, αδελφές από τις οικογένειες για τα χαμένα παλικάρια των Παλαιών Σφαγείων.

ΕΚΑΤΟΝ εξήντα σπίτια έγιναν στάχτες. Ενώ αυτοκίνητα, που είχαν φορτώσει το πλιάτσικο του Μπλόκου ακολουθούσαν τα καμιόνια που μ' αυτά μετέφεραν τους αγωνιστές για το Χαϊδάρι.

ΚΑΙ στα Π. Σφαγεία αλλά και σ' όλες τις λαϊκές γειτονιές οι επιδρομείς (χιτλερικοί, τσολιάδες, ασφαλίτες) δεν μπόρεσαν να λυγίσουν το αδάμαστο φρόνημα του λαού. Κι έτσι αξέχαστο θα μένει πάντα, αυτό που έγινε το ίδιο βράδυ της φοβερής επιδρομής.

ΑΧΝΙΖΑΝ ακόμη τα ερείπια της καμένης γειτονιάς και από τη ράχη της Δεξαμενής του λόφου Κοίλης ακουγόταν το θρυλικό χωνί, το μαχητικό μήνυμα του ΕΑΜ που εμφύχωνε το λαό και καλούσε όλους τους πατριώτες στον αγώνα, καθώς της λευτεριάς η ώρα έλουζε κιόλας τον ορίζοντα.

ΑΥΤΕΣ είναι οι θρυλικές γειτονιές της Αθήνας. Θα λάμπουν πάντα μ' όσα έπραξαν στο στερέωμα του κόσμου. Η ποιήτρια της ΕΠΟΝ και του ΕΛΑΣ η Σοφία Μαυροειδή - Παπαδάκη θα μας δώσει στο πασίγνωστο ποίημά της που το τιτλοφορεί «Η γειτονιά» ένα αφιέρωμα, ένα δωρικό επίγραμμα στην προσφορά τους:

...........................

Πρώτη στο μόχτο, στον αγώνα

και στη θυσία η γειτονιά.

Η Καλογρέζα, η Δραπετσώνα,

η ματωμένη Κοκκινιά.

............................

ΤΑ ΚΑΣΤΡΑ του μεγάλου αγώνα μας. Οι φτωχογειτονιές που μέσα στα φτωχόσπιτά τους άναψαν και θέριεψαν του ΕΑΜ τα μεγάλα κρυστάλλινα μηνύματα για τη λευτεριά, εθνική ανεξαρτησία, ειρήνη και πρόοδο.