Η χώρα, οι εργαζόμενοι, η νεολαία μας έχουν ανάγκη από μια άλλη πολιτική. Μια πολιτική που θα στηρίζει και θα στηρίζεται στα συμφέροντα της εργατικής τάξης, της μικρής και μεσαίας αγροτιάς, των μεσαίων στρωμάτων της πόλης, της νεολαίας. Μια πολιτική που θα κοντραριστεί "στα γεμάτα" για να βάλει φραγμό στην ασυδοσία και τα προνόμια του μεγάλου κεφαλαίου, των μονοπωλίων, των πολυεθνικών, που δε θα διστάσει να πει ΟΧΙ στις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που δε θα υποταχθεί στο ΝΑΤΟ και τους Αμερικάνους, που θα απορρίψει τη "νέα τάξη πραγμάτων".Τα παραπάνω σημείωσε ο Δημήτρης Ζάχαρης,μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και γραμματέας της Επιτροπής Πόλης της ΚΟΑ, μιλώντας στο χτεσινό συλλαλητήριο που διοργάνωσε στο Πεδίον του Αρεως η Κομματική Οργάνωση Αθήνας του ΚΚΕ.

Στην αρχή της ομιλίας του ο Δ. Ζάχαρης χαιρετίζοντας τη μαζική παρουσία τόνισε ότι το μαχητικό "παρών" των εργαζομένων της Αθήνας:

* "Μας καλεί ακόμη πιο αποφασιστικά, πιο μαζικά να δώσουμε το "παρών" στη μεγάλη γιορτή για τα 80χρονα του ΚΚΕ στις 14 Δεκέμβρη το απόγευμα, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.

* Να μπούμε από αύριο αποφασιστικά στη μάχη για την επιτυχία της απεργίας στις 18 Δεκέμβρη".

Και συνέχισε:

"Το ξέρουμε όλοι μας πολύ καλά. Οι πλειοψηφίες στις ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, με τις αποφάσεις τους αναζητούν άλλοθι, εξιλέωση για τη δουλικότητά τους στις επιταγές της κυβέρνησης, των πολυεθνικών και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Επιδιώκουν να κρατήσουν τα προσχήματα και τις καρέκλες τους, προκειμένου να ανταποκριθούν και μελλοντικά στο ρόλο τους, να ευνουχίσουν και να καθυποτάξουν το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Η εξαγγελία της απεργίας στις 18 του Δεκέμβρη έγινε και κάτω από την πίεση και την οργή της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων για την αντιλαϊκή, ανάλγητη πολιτική της κυβέρνησης. Κάτω από το βάρος της χρεοκοπίας στη συνείδηση της εργατικής τάξης του δήθεν κοινωνικού διαλόγου, αυτής της απάτης της αστικής τάξης και των υποταγμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών.

Ας το πάρουν χαμπάρι οι ανιστόρητοι. Ταξική ειρήνη ούτε υπήρξε, ούτε πότε μπορεί να υπάρξει. Η ταξική πάλη ήταν, είναι και θα είναι ο κινητήριος μοχλός της ιστορίας, των ανατροπών και της προόδου της ανθρωπότητας.

Χωρίς αυταπάτες λοιπόν, αλλά και χωρίς ταλαντεύσεις. Η τυπική εξαγγελία ανήκει σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Η απεργία είναι υπόθεση των πρωτοβάθμιων σωματείων, των εργατικών επιτροπών, της εργατικής τάξης.

Ν' απευθυνθούμε σ' όλους τους συνειδητούς εργάτες και υπάλληλους, σε κείνους τους συνδικαλιστές των πρωτοβάθμιων κύρια σωματείων, ανεξάρτητα από την παράταξη που ανήκουν, που τους έχει μείνει μια σταλιά φιλότιμο και που μπορούν να κοιτούν τους συναδέλφους τους στα μάτια, και με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές να μετατρέψουμε την απεργία της 18ης Δεκέμβρη από μια τυπική και εν πολλοίς επετειακή εκδήλωση, από μια "τουφεκιά στον αέρα", σε μια πραγματική εργατική πανστρατιά με στόχο, συνέπεια και συνέχεια".

Αναφερόμενος ο Δ. Ζάχαρης στις μόνιμες προσπάθειες των πλουτοκρατών για την όλο και μεγαλύτερη καταλήστευση των εργαζομένων, τόνισε: "Καινούριες μηχανές εφευρίσκουν για την παραπέρα εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης. Και μάλιστα τις σερβίρουν σαν φιλεργατικά μέτρα ανακούφισης δήθεν των εργαζομένων και απορρόφησης των ανέργων. Για το 35ωρο μιλάμε, που έγινε σημαία σ' όλη την Ευρώπη και ανεμίζεται από μονοπώλια, κυβερνήσεις και συνδικαλιστικές οργανώσεις και που υιοθετείται από μεγάλο μέρος, αν όχι από το σύνολο των εργαζομένων. Εδώ ισχύει αυτό που λέει ο λαός μας: "μαζί μιλάμε και χώρια καταλαβαίνουμε"... Αλλο πράγμα έχουν στο μυαλό τους μονοπώλια και κυβερνήσεις και άλλο οι εργαζόμενοι. Οι πρώτοι επιζητούν τη γενίκευση της κατάργησης του σταθερού χρόνου απασχόλησης των εργαζομένων. Κατάργηση του 8ωρου ή του 7ωρου (όπου ισχύει). Διευθέτηση του συνολικού χρόνου απασχόλησης το ονομάζουν. Το δικαίωμα δηλαδή, να μας απασχολούν πότε τρεις και πότε 13 ή 23 ώρες το 24ωρο, ανάλογα με τις ανάγκες τους και το συμφέρον τους. 5ΗΜΕΡΟ - 7ΩΡΟ - 35ΩΡΟ - ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΑΥΞΗΣΕΙΣ είναι το αίτημα και το σύνθημα των εργαζομένων, που έχουν πάψει προ πολλού να είναι σκλάβοι, και δε θα εξελιχθούν σε μηχανές, που ο εργοδότης θα τις σβήνει και θα τις ανάβει όπως και όποτε τον συμφέρει.

Γιατί οι εργάτες δεν είναι από μέταλλο και καλώδια ή μικροτσίπς.

Γιατί εκτός από μυς και νεύρα έχουν και πνεύμα και συναισθήματα".

Στη συνέχεια ο ομιλητής αναφέρθηκε στην κυβερνητική πολιτική. "Εχουμε, είπε, απέναντί μας μία κυβέρνηση αδίστακτη αποφασισμένη, αλλά και επικίνδυνη. Διπλά και τριπλά επικίνδυνη. Διπλά επικίνδυνη, γιατί δε διστάζει να χρησιμοποιήσει καμιά μα καμιά μέθοδο δοκιμασμένη στο χρόνο.

Το ρουσφέτι και η επιλεκτική εξαγορά ορισμένων τμημάτων των εργαζομένων είναι η κλασική μέθοδος. Μεγάλο μέρος των κοινοτικών πόρων αξιοποιούνται γι' αυτό το σκοπό. Μέθοδοι που υποτίθεται πως είχαν εγκαταλειφθεί αποκαλύπτονται καθημερινά. Αναβιώνει το Συνδικαλιστικό της Ασφάλειας. Το χαφιεδολόι, επίσημα ή ανεπίσημα, ξαναβγαίνει στην επιφάνεια. Δεκάδες "αγροτοδικεία" σ' όλη τη χώρα επιχειρούν να κρατήσουν ομήρους χιλιάδες πρωτοπόρους αγρότες. Να τους υποχρεώσουν να δεχτούν παθητικά τις εντολές της Ευρωπαϊκής Ενωσης για ξεκλήρισμα εκατοντάδων χιλιάδων αγροτικών νοικοκυριών.

Ο αγώνας τους είναι και δικός μας αγώνας, όχι τόσο γιατί στη μεγάλη μας πλειοψηφία έχουμε τις ρίζες μας στην αγροτιά, αλλά γιατί το αντιπάλεμα της πολιτικής της κυβέρνησης, των πολυεθνικών της Ευρωπαϊκής Ενωσης απαιτεί την κοινή δράση των εργαζομένων της πόλης με τους εργαζόμενους της υπαίθρου.

Είναι πραγματικά πρωτοφανέρωτο και ταυτόχρονα εξοργιστικό αυτό που γίνεται στη ΒΑ Χαλκιδική. Ολόκληρα χωριά να τελούν υπό κατοχή.

Κι όλα αυτά για τα συμφέροντα της πολυεθνικής TVX ενάντια σε εργάτες, αγρότες, νέους, γυναίκες που δε θέλουν να παραδώσουν τη γη τους, τον ουρανό τους, τον αέρα τους, τη ΖΩΗ ΤΟΥΣ, για μια χούφτα δολάρια.

Οι συλλήψεις μελών της ΚΝΕ, συνδυάζονται με τις δήθεν φιλικές και πατρικές συμβουλές να εγκαταλείψουν την οργανωμένη πάλη. Φασιστικές ομάδες, είτε με ξέσκεπο πρόσωπο, είτε σαν δήθεν αναρχικοί, επιχειρούν να τρομοκρατήσουν τους Κνίτες κύρια στα σχολεία και τα πανεπιστήμια.

Ας μην τρέφουν αυταπάτες. Η νεολαία έχει ήθος και αξιοπρέπεια, οι Κνίτες δεν τρομοκρατούνται, έχουν δίπλα τους το Κόμμα, έχουν πίσω τους μια ολόκληρη ιστορία 80 χρόνων.Εν πάση περιπτώσει είμαστε υποχρεωμένοι να προειδοποιήσουμε προς κάθε κατεύθυνση: ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΝΕ.

Είναι τριπλά επικίνδυνη αυτή η κυβέρνηση, γιατί την ίδια ώρα που σηκώνουν το μπόι τους στους ανυπεράσπιστους αγρότες και χωρικούς, που λοιδορούν τους συνταξιούχους, την ίδια ώρα που δείχνουν έσχατη περιφρόνηση προς τους εργαζομένους και τους αγώνες τους, την ίδια ώρα αποδείχνονται θλιβερά ασπόνδυλα, ταπεινοί υπήκοοι ξένων δυνάμεων και συμφερόντων.

Μόλις χτες έβαλαν φαρδιά - πλατιά την υπογραφή τους για νέα δομή του ΝΑΤΟ, εκχωρώντας στους Αμερικάνους τον επιχειρησιακό έλεγχο του Αιγαίου, αποδεχόμενοι τη συγκυριαρχία με την Τουρκία. Και να δηλώνει περήφανος ο υπουργός Αμυνας γι' αυτή τη συμφωνία. Γι' αυτήν την επαίσχυντη εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας... Η όλη αναδιάταξη των Ενόπλων Δυνάμεων, η στρατιωτική εκπαίδευση των παιδιών του ελληνικού λαού, προσαρμόζεται όχι στην κάλυψη των πραγματικών αμυντικών αναγκών της χώρας, αλλά για επιθετικές δραστηριότητες, ενάντια σε γειτονικούς φιλικούς λαούς, ενάντια σε όποιους τολμήσουν ν' αμφισβητήσουν την κοσμοκρατορία των ΗΠΑ και τα συμφέροντα των πολυεθνικών.

Ολα τα πράγματα έχουν και τα όριά τους. Ερχεται μια στιγμή που ο καθένας αισθάνεται ότι "δεν πάει άλλο", ότι ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι. Που η υπομονή εξαντλείται, η αγανάκτηση ξεχειλίζει. Εχουμε την αίσθηση ότι η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων, του λαού μας, σ' αυτό το σημείο βρίσκεται.

Ομως η αγανάκτηση από μόνη της κανένα πρόβλημα δε λύνει, όσο ο καθένας μένει κλεισμένος στο καβούκι του. Και η αναζήτηση της προσωπικής λύσης με τη διπλή και την τριπλή δουλιά, κι ακόμα χειρότερα το προσωπικό βόλεμα κανένα πρόβλημα δεν έλυσε δεκάδες χρόνια τώρα.

Ακόμη κι όταν οι εργαζόμενοι μιας επιχείρησης σύσσωμοι βγαίνουν στο δρόμο, όταν η κατάσταση φτάνει στο αμήν, όταν τα γεγονότα είναι τετελεσμένα, δύσκολα θα ανατραπεί.

Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι απαραίτητος ο συντονισμένος αγώνας, η κοινή δράση.

Το κλείσιμο του ΜΙΝΙΟΝ δεν αφορά μόνο τους 500 εργαζόμενους σ' αυτό. Αφορά όλο τον κλάδο, όλους τους κλάδους. Η συρρίκνωση και το ξεπούλημα της SOFTEX, του Σκαραμαγκά, της ΠΥΡΚΑΛ είναι υπόθεση ολόκληρης της εργατικής τάξης.

Ο αγώνας των συνταξιούχων λιγότερο αφορά τους ίδιους και περισσότερο πρέπει να απασχολεί τους εργαζόμενους, ακόμη κι αυτούς που ακόμη δεν έχουν μπει στην παραγωγή.

Σίγουρα οι συνθήκες δεν είναι οι ευνοϊκότερες που θα μπορούσαν να υπάρξουν.

Από τη μια η πιθανή απόλυση για συνδικαλιστική δράση σημαίνει μακροχρόνια καταδίκη στην ανεργία, ενώ η συναίνεση της ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος στις αντιλαϊκές πολιτικές, ευνοεί την απογοήτευση. Από κοντά ορισμένοι πληρωμένοι κοντυλοφόροι, πατώντας σε υπαρκτά προβλήματα, κάνουν ό,τι μπορούν για να σπρώξουν στην αδιαφορία και την παθητικότητα.

Ετσι είναι τα πράγματα σήμερα και δεν πρέπει να τα δεχτούμε. Δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε. Θα είναι η καταδίκη μας. Η δική μας και των παιδιών μας. Σήμερα να αντιδράσουμε.

Να μαζικοποιήσουμε όλα τα Συνδικάτα. Ταξικά και ρεφορμιστικά και αδρανοποιημένα. Να τους δώσουμε πνοή. Ν' αλλάξουμε τους συσχετισμούς, ν' ανατρέψουμε συμβιβασμένες διοικήσεις.

Ν ανανεώσουμε όπου χρειάζεται και τα δικά μας συνδικαλιστικά στελέχη. Μια νέα γενιά συνδικαλιστικών στελεχών αναπτύσσεται δίπλα μας, στις γραμμές της ΚΝΕ. Περισσότερη εμπιστοσύνη, περισσότερη βοήθεια, μεγαλύτερη πρωτοβουλία.

Δε φτάνουμε μόνο οι κομμουνιστές γι' αυτή την υπόθεση. Και δεν είμαστε μόνο οι κομμουνιστές που βλέπουμε έτσι τα πράγματα.

Υπάρχουν δίπλα μας, γύρω μας, συνδικαλιστικά στελέχη, κύρια πρωτοβάθμιων σωματείων και από άλλες παρατάξεις, που μπορούν ν' αντιδράσουν.

Δε συμφωνούν σ' όλα μαζί μας και δεν είναι απαραίτητο αυτό. Ομως μπορούν να περπατήσουν μαζί μας σε μια ταξική κατεύθυνση. Με ταλαντεύσεις, με πισωγυρίσματα ενδεχόμενα. Ναι. Ομως, μπορούμε να πάμε μαζί.

Μα πάνω απ' όλα είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες, εργάτριες, υπάλληλοι. Ψηφοφόροι και οπαδοί όλων των κομμάτων με τους οποίους δε μας χωρίζει τίποτα. Αντίθετα, μας ενώνουν τα πάντα. Η αγωνία για τα ασφαλιστικά μας ταμεία. Η ανάγκη για καλύτερα μεροκάματα, για σταθερό ωράριο δουλιάς, για καλύτερες συνθήκες μόρφωσης των παιδιών μας, για ουσιαστική υγειονομική περίθαλψη.

Μπορούν να μας καταλάβουν. Το 1997 δεν είναι 1990 και '91.

Οι μάσκες έχουν πέσει. Οι εργαζόμενοι κουβαλούν καινούριες εμπειρίες.

Η μαζικοποίηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων, οι ανατροπές στους συσχετισμούς, η αποφασιστική, οργανωμένη, σωστά προσανατολισμένη πάλη, μπορεί ν' ανακόψει σ' ένα βαθμό την οργανωμένη επίθεση κυβέρνησης και μεγάλου κεφαλαίου. Να δώσει μια ανάσα στους εργαζόμενους.

Ομως από μόνα τους δε φτάνουν. Θα χτυπήσουν και θα ξαναχτυπήσουν κάθε φορά που θα βρίσκουν μπόσικο το εργατικό κίνημα.

Η χώρα, οι εργαζόμενοι, η νεολαία μας έχουν ανάγκη από μια άλλη πολιτική. Μια πολιτική που θα στηρίζει και θα στηρίζεται στα συμφέροντα της εργατικής τάξης, της μικρής και μεσαίας αγροτιάς, των μεσαίων στρωμάτων της πόλης, της νεολαίας. Μια πολιτική που θα κοντραριστεί στα γεμάτα για να βάλει φραγμό στην ασυδοσία και τα προνόμια του μεγάλου κεφαλαίου, των μονοπωλίων, των πολυεθνικών, που δε θα διστάσει να πει όχι στις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που δε θα υποταχτεί στο ΝΑΤΟ και τους Αμερικάνους, που θα απορρίψει τη "νέα τάξη πραγμάτων".

Μια τέτοια πολιτική δεν μπορεί να την εφαρμόσει καμιά ΠΑΣΟΚική, καμιά Κεντροαριστερή ή Κεντροδεξιά κυβέρνηση.

Μια τέτοια πολιτική, πολιτική, που ν' ανταποκρίνεται στις άμεσες και επείγουσες ανάγκες του λαού μας, μπορεί να εφαρμοστεί μόνο με την οικοδόμηση του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου και την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας.

Το Κόμμα μας, το ΚΚΕ, είναι αποφασισμένο να δώσει όλες του τις δυνάμεις για τη συγκρότηση ενός τέτοιου μετώπου.

Εργάτες, εργάτριες,

Νέοι και νέες,

Μαζί με τους κομμουνιστές

δώστε όλες σας τις δυνάμεις

για τη μαζικοποίηση και αναζωογόνηση του συνδικαλιστικού κινήματος.

Για να μπει φραγμός στα σχέδια κυβέρνησης και ολιγαρχίας.

Πυκνώστε τις γραμμές του Κομμουνιστικού Κόμματος και της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας, για να "λάβουν τα όνειρα εκδίκηση"".