Κατά τ' άλλα, δε θα μπορούσαν να λείπουν τα «υποχρεωτικά» λάιτ και έξτρα λάιτ θεάματα. Στα λάιτ συγκαταλέγονται τα πάντοτε χαριτωμένα κι ενδιαφέροντα, τρισδιάστατα τώρα και μεταγλωττισμένα στα ελληνικά «ΣΤΡΟΥΜΦΑΚΙΑ 2» (2013) σε σκηνοθεσία Ράτζα Γκοσνέλ, ενώ στα έξτρα λάιτ - που ως γνωστό βλάπτουν την υγεία - καταχωρείται η αμερικανική νεανική, τρισδιάστατη και αυτή, περιπέτεια φαντασίας «Ο ΠΕΡΣΙ ΤΖΑΚΣΟΝ ΚΑΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΩΝ ΤΕΡΑΤΩΝ» (2013) σε σκηνοθεσία Θορ Φρόιντενταλ.
«Ο ΠΥΡΕΤΟΣ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΕΛ ΠΑΟ» (1959) αποτελεί μέρος ενός τριπτύχου που πραγματεύεται ανοιχτά, πολιτικά θέματα και ερευνά την ηθικότητα της ένοπλης εξέγερσης κατά των φασιστικών δικτατοριών... Τα υπόλοιπα δύο μέρη είναι η γαλλο-ιταλική παραγωγή του 1955 που τιτλοφορείται «CELA S' APPELLEL' AURORE» και η γαλλο-μεξικάνικη «LA MORT EN CE JARDIN» (1956).
Πεμπτουσία του έργου του Λουίς Μπουνιουέλ θεωρείται η βλάσφημη, η ειρωνική και με περισσή μαεστρία φτιαγμένη «ΒΙΡΙΔΙΑΝΑ» (1961). Πρόκειται για μια αντι-Καθολική, αντι-φασιστική παραβολή που ο σκηνοθέτης γύρισε στην Καθολική Ισπανία, κάτω από τη μύτη της φασιστικής λογοκρισίας. Το όνομα της ηρωίδας, Βιριδιάνα, προέρχεται από μια μεσαιωνική αγία μιας μικρής πόλης, μια κατανυκτική, μια άγια φιγούρα, της οποίας η προσπάθεια να τεθεί επικεφαλής για μια πραγματικά χριστιανική ζωή, καταλήγει σε καταστροφή τόσο της ίδιας όσο και του περίγυρού της.
Το 1969 ο Μπουνιουέλ γυρίζει την ταινία «Ο ΓΑΛΑΞΙΑΣ». Τη συμβολική ιστορία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας με όλες της τις αιρέσεις, τα σχίσματα, τα δόγματα στο χώρο και το χρόνο. Η αφήγηση έχει τη μορφή επεισοδίων και στο επίκεντρο βρίσκονται δυο προσκυνητές που ξεκινούν από το Παρίσι για το ιεροφυλάκιο του Αποστόλου Ιακώβου, στο Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα, στην Ισπανία. Η πορεία που ακολουθούν είναι γνωστή στην Ευρώπη ως «Milky Way», για τον Μπουνιουέλ όμως, η ονομασία αυτή σηματοδοτεί τη δήθεν, ουράνια πορεία του Χριστιανισμού στο χρόνο.
Η «ΤΡΙΣΤΑΝΑ» (1970) τέλος, μια γαλλο-ιταλική παραγωγή που η ιστορία της τοποθετείται στο Τολέδο της Ισπανίας τη δεκαετία του '20 και μιλά για έναν ξεπεσμένο αριστοκράτη που συστηματικά διαφθείρει και υποδουλώνει την αθώα νεαρή κηδεμονευομένη του Τριστάνα (ίδια ρίζα με το «triste» - λυπημένος). Η Τριστάνα δεν είναι θύμα του Ντον Λόπε, είναι το θύμα του διεφθαρμένου και ανίκανου ηθικού κώδικα που εκείνος εφαρμόζει, που ο Φράνκο θεσμοθέτησε μετά το τέλος του εμφύλιου και την επιβολή του στυγνού φασισμού.
Στο γκρίζο σαν την ψυχρότητα των χαρακτήρων φιλμ του Τορνατόρε, πέραν της γραμμικότητας, η αυστηρότητα και η ακρίβεια της αφήγησης παίρνουν το πάνω χέρι, αποκλείοντας τον κίνδυνο της έμφασης και του πλεονασμού που πάντα ελλοχεύει. Το νήμα της αφήγησης, υφασμένο τέλεια, ξεκινά από νουάρ υψηλότατου επιπέδου, αποσυνδέεται κάπως στην αρχή του δεύτερου μέρους, αλλά κλείνει με ένα φινάλε θαυμάσιο! Η ταινία είναι κατασκευή σε επίπεδα, σύνθετης συναρμολόγησης, σαν τα κομμάτια του παλιού μηχανισμού, που συνιστούν το σκελετό της ταινίας, της πιο «θεωρητικής» από όλες τις δουλειές του σκηνοθέτη. Στο παιχνίδι, μεταξύ αλήθειας και «κατασκευής», αυτού που φαίνεται και αυτού που όντως είναι, δομείται η ιστορία και σε αυτήν την αφηγηματική βάση ο Τορνατόρε εμπλέκει μια ενδιαφέρουσα θεωρητική παρέμβαση. Ετσι όπως, κομμάτι το κομμάτι, βρίσκει τη θέση του στον παλιό μηχανισμό, με αντίστοιχο τρόπο, o σκηνοθέτης αρθρώνει το φιλμικό του θέμα (discours), καθαρίζοντάς το από τυχόν «σκουριές» που έχουν ήδη υπάρξει αντικείμενο πειραματισμού από προηγούμενους δημιουργούς.
Κι ο έρωτας σαν τεντωμένη χορδή ανάμεσα σ' αυτό που ζει η ψυχή και την αναπαράσταση ενός παιγνιδιού που ξεπερνά τις προθέσεις των παικτών... ανάμεσα στην αλήθεια των παικτών και την προσομοίωση, που υπαγορεύουν ρόλοι και καταστάσεις. Η ταινία αναπτύσσει το θέμα με τρόπο λεπτομερή και με άψογη φόρμα.
Το ουσιώδες είναι να ξέρεις να αξιολογείς, να ζυγιάζεις και να αναβάλλεις την «αποκάλυψη» όπως κάνει η Κλερ. Το να κάνεις σινεμά - κατά βάθος - λέει ο Τορνατόρε μοιάζει με τη σχέση με μια γυναίκα: «Το να ζεις με μια γυναίκα είναι σαν να παίρνεις μέρος σε μια δημοπρασία. Ποτέ δεν γνωρίζεις αν η δική σου προσφορά είναι η καλύτερη»... Μην τη χάσετε!
Παίζουν: Τζιμ Στάρτζες, Σίλβια Χοκς, Τζέφρι Ρας, Ντόναλντ Σάδερλαντ, κ.ά.
Παραγωγή: Ιταλία (2013).
Στην Κίνα των δεκαετιών 1930-1940, ο Ιπ Mαν, μάστερ στο Κουνγκ - Φου, διδάσκει πολεμικές τέχνες στην πόλη Φοσάν, όπου ζει μια καλή ζωή με την οικογένειά του. Την ίδια περίοδο ο Μέγας Διδάσκαλος, επικεφαλής του Σώματος των κινεζικών πολεμικών τεχνών, αναζητά διάδοχο. Για να επιλέξει τον απόλυτα καλύτερο, καλεί τους άριστους υποψήφιους σε ένα μεγάλο τουρνουά. Στην τελετή αποχαιρετισμού ο Μέγας Διδάσκαλος βρίσκεται στη Φοσάν, συνοδευόμενος από την κόρη του η οποία κατέχει το μυστικό της θανατηφόρας φιγούρας των 64 χεριών. Ο κομψός και τρομερός μαχητής Ιπ Μαν, βλέπει στην κοπέλα έναν αντάξιό του αντίπαλο...
Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο - θα μπορούσαμε να πούμε - μεταμφιεσμένο σε ταινία πολεμικών τεχνών, σε ένα Κουνγκ - Φου φιλμ στοχαστικό και μελαγχολικό... Με στιλιζαρισμένη λαμπρότητα που μόνο η καθαρή ομορφιά είναι σε θέση να «σπάσει», με πλαστικότητα μεγαλειώδη, με ένα ονειρικό ντεκόρ όλο χρυσό και μετάξια, όπου η αντιπαράθεση μεταξύ σωμάτων χωρίς βάρος μεταμορφώνεται σε χορό αποπλάνησης... Ο Γουόνγκ Καρ - Γουάι λαξεύει κάθε μεμονωμένο πλάνο και κάθε σεκάνς, τα μετατρέπει σε πίνακες και δημιουργεί ιδιαίτερες ατμόσφαιρες... Μεγάλη τέχνη, κρυμμένη σε μια ταινία «δράσης»...
Παίζουν: Τόνι Λιουνγκ, Τσεν Τσανγκ, Ζανγκ Ζιγί κ.ά.
Παραγωγή: Κίνα, Χονγκ - Κονγκ (2012).
Στις 7 Νοέμβρη του 2008, δόθηκε στο Βούπερταλ η πρεμιέρα του έργου «Σημείο επαφής» (Kontakthof) της κορυφαίας χορογράφου Πίνα Μπάους που επέλεξε να συμμετέχουν στο έργο της 46 νέοι. Οι έφηβοι αυτοί προέρχονταν από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, είχαν διαφορετική παιδεία και κάποιοι από αυτούς δεν είχαν ξανακούσει το όνομα της Μπάους. Η ταινία «Dancing dreams» παρουσιάζει όλη τη διαδικασία της πολύπλευρης προετοιμασίας των νέων ερμηνευτών για την παράσταση του έργου της Πίνα Μπάους, υπό την επίβλεψη της ίδιας και των βοηθών της.
Συμμετέχουν: Πίνα Μπάους, Μπένεντικτ Μπίλι, Τζο - Αν Εντικοτ κ.ά.
Παραγωγή: Γερμανία (2010).