Σ' αυτήν τη ρότα «To κουτί της Πανδώρας» στην τηλεόραση του «ΑΛΦΑ» - εκπομπή που λέει ότι ασχολείται και με ιστορικά θέματα - και ο δημιουργός της, την Τρίτη 3/2/2009, κατασκευάσανε εκπομπή με την υπόθεση του Κατίν. Με αφορμή και την ταινία του Πολωνού Αντρέι Βάιντα που ήρθε και στην Ελλάδα, με την επίσημη υποστήριξη και της πολωνικής πρεσβείας, δηλαδή του πολωνικού κράτους, κατασκευάζουν σενάρια αποκατάστασης, τάχα, της αλήθειας για το έγκλημα της εκτέλεσης Πολωνών αξιωματικών στο Κατίν. Εγκλημα, που διέπραξαν αποδεδειγμένα οι χιτλερικοί που είχαν κατακτήσει και το τμήμα εδαφών της τότε ΕΣΣΔ, στα οποία βρισκόταν το Κατίν (περιοχή Σμολένσκ). Αλλά η τωρινή ιμπεριαλιστική ιστοριογραφία, αναπαράγοντας αυτήν του Γκαίμπελς από το 1943, το αποδίδει στους Σοβιετικούς και προσωπικά στον Στάλιν. Οι αποδείξεις του δαιμόνιου δημοσιογράφου; Μια σύντομη συνέντευξη με τον Λεχ Βαλέσα για ένα μικρό τμήμα των αρχείων της GKB, που του παρέδωσαν ο Γιέλτσιν και ο Γκορμπατσόφ. Δηλαδή, δυο από τους ηγέτες της ανατροπής του σοσιαλισμού, οι οποίοι κιόλας το έχουν καυχηθεί δημόσια ότι τον ανέτρεψαν. Αρχεία χαλκευμένα, προκειμένου να συμβάλουν στη διαμόρφωση ψυχολογίας αποδοχής της αντεπαναστατικής τους δράσης. Αλλωστε, τι διαφορετικό μπορεί να περιμένει κανείς από ηγέτες που αμαύρωσαν, στην περίοδο της «Περεστρόικα», όλη την Ιστορία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ για να επιβάλουν την εγκαθίδρυση του καπιταλισμού; Η απόδοση εγκλημάτων στην τότε Σοβιετική Εξουσία είναι καλό εργαλείο στην αντικομμουνιστική, αντισοσιαλιστική επίθεση και πρωτοχρησιμοποιήθηκε απ' αυτούς.

Βεβαίως, εδώ οι δημοσιογραφούντες και τα αστικά επιτελεία κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια, γιατί τα ιμπεριαλιστικά κράτη δολοφονούν ολόκληρους λαούς, βλέπε Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ (για να μην πάμε πιο παλιά στο Βιετνάμ και, ακόμη παλιότερα, στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι).

Επίσης, ο Βάιντα δεν κάνει καν ιστορική έρευνα. Παίρνει σαν δεδομένη τη χιτλερική άποψη στην υπόθεση του Κατίν και στήνει κινηματογράφο ενίσχυσης αυτής της επαίσχυντης αντισοβιετικής, αντισοσιαλιστικής προπαγάνδας. Τάσσεται, δηλαδή, εξαρχής με το «αξίωμα» ότι οι Σοβιετικοί είναι οι εκτελεστές των Πολωνών αξιωματικών, επομένως οι εγκληματίες.

Και αυτό ίσως δεν ξενίζει, εφόσον ο «καλλιτέχνης» τάσσεται με τη ναζιστική - ιμπεριαλιστική προπαγάνδα, ωθούμενος από αντισοβιετικό μίσος, που σε τμήματα των Πολωνών έχει ιστορικό βάθος. Η αθλιότητα μιας τέτοιας κινηματογραφικής δράσης ενισχύεται και από το γεγονός ότι η χώρα του και ο λαός της ήταν οι πρώτοι απ' όλους στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο που δέχτηκαν στα 1939 τη χιτλερική επίθεση και βίωσαν τη ναζιστική βαρβαρότητα, εγκαταλειμμένοι από τους Βρετανούς και Γάλλους ιμπεριαλιστές συμμάχους της πολωνικής αστικής τάξης, που είχαν με συμφωνία αναλάβει την προστασία τους από τη Γερμανία. Εδώ φαίνεται ότι η ιστορική μνήμη του σκηνοθέτη και των ομοίων του έπαθε ...αμνησία. `Η μπορεί να εντάσσεται και αυτή στην ιμπεριαλιστική θεωρία ταύτισης του εγκληματικού ναζισμού με το σοσιαλισμό - κομμουνισμό και του Χίτλερ με τον Στάλιν. Επίσης και γι' αυτό τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία δουλεύουν πυρετωδώς και ακατάπαυστα από τη 10ετία του '50.

Ας δούμε, όμως, ορισμένα στοιχεία από το ξεκίνημα ακόμη αυτής της άτιμης προπαγάνδας, που αναπαράγουν οι σημερινοί δημοσιολόγοι και δημοσιογραφούντες του ιμπεριαλισμού.

Στις 13 Απρίλη 1943, δύο περίπου μήνες μετά τη συντριβή των χιτλερικών στο Στάλινγκραντ, ο ραδιοφωνικός σταθμός του Βερολίνου ανακοίνωσε την «ανακάλυψη» από τη Βέρμαχτ ενός μαζικού τάφου 3.000 Πολωνών αξιωματικών σε μια περιοχή στο δάσος του Κατίν, κοντά στο Σμολένσκ (στη συνέχεια, ο αριθμός αυτός ανέβηκε στις 15.000 με 22.000-25.700, σύμφωνα με τη «Μαύρη Βίβλο του Κομμουνισμού»!). Ενοχος αυτού του εγκλήματος: Ο εβραιομπολσεβικισμός.

Ηδη, από την επομένη κιόλας της ανακοίνωσης του Ραδιοφώνου του Βερολίνου, η εξόριστη πολωνική κυβέρνηση του στρατηγού Σικόρσκι είχε αποδεχτεί πλήρως τα συμπεράσματα των Ναζί αναφορικά με τη σοβιετική ενοχή. Το ίδιο έτος, δημοσιεύτηκε στο Λονδίνο από τον Πολωνό κόμη Geoffrey Potocki de Montalk το «Μανιφέστο του Κατίν», που επίσης κατηγορούσε τους Σοβιετικούς για τη σφαγή. Η στάση της εξόριστης πολωνικής κυβέρνησης, να αποδεχτούν αβίαστα τη γερμανική προπαγάνδα, προκάλεσε ακόμα και την αντίδραση του αστικού Τύπου της Αγγλίας (βλέπε απόφθεγμα των «Times» στην εισαγωγή). Ο Αμερικανός καθηγητής G. Furr είναι πιο κατηγορηματικός: «Η εξόριστη πολωνική κυβέρνηση, κατά τη διάρκεια του πολέμου, όταν οι Ναζί έσφαζαν τους Πολωνούς σε τεράστιους αριθμούς, επέλεξαν να πιστέψουν την εκδοχή των Ναζί!

Ουδέποτε έθεσαν ερωτήματα γύρω από την ιστορία των Ναζί. Απλά, την αποδέχτηκαν. Αν πραγματικά νοιάζονταν γι' αυτούς τους ανθρώπους, γιατί να το κάνουν αυτό;

Επραξαν κατ' αυτόν τον τρόπο, γιατί υπήρξαν πολύ πιο εχθρικοί έναντι των Σοβιετικών απ' ό,τι υπήρξαν ποτέ για τους Γερμανούς. Η πολωνική κυβέρνηση ήταν οι ίδιοι φασίστες»¹.

Το 1946, ο επικεφαλής της Σοβιετικής Εισαγγελίας στις Δίκες της Νυρεμβέργης, Roman A. Rudenko, πρότεινε να συμπεριληφθεί σε αυτές και η υπόθεση του Κατίν, με το σκεπτικό πως αποτελούσε «μια από τις σημαντικότερες εγκληματικές πράξεις, για την οποία ευθύνονται εγκληματίες πολέμου...». Ωστόσο, η αμερικανική και βρετανική πλευρά αρνήθηκαν να στηρίξουν το αίτημα, περιορίζοντας τη διαδικασία της ανάκρισης σε έξι μόλις καταθέσεις (3 υπέρ της σοβιετικής ενοχής και 3 υπέρ της ναζιστικής), μπλοκάροντας ουσιαστικά την εκδίκαση της υπόθεσης².

Για ποιο λόγο η Σοβιετική Ενωση να θέσει την υπόθεση στην αρμοδιότητα ενός διεθνούς δικαστηρίου, αν ήταν «ένοχη»;

Ο ίδιος ο Γκαίμπελς, στα απομνημονεύματά του, είναι αρκετά αποκαλυπτικός. Γράφει: «Εδωσα οδηγίες να γίνει η ευρύτερη δυνατή εκμετάλλευση αυτού του προπαγανδιστικού υλικού. Θα μπορέσουμε να επιζήσουμε με αυτό για μια - δυο βδομάδες... δυστυχώς στους τάφους του Κατίν βρέθηκαν γερμανικές σφαίρες... Είναι απαραίτητο αυτή η πληροφορία να παραμείνει άκρως απόρρητη. Αν ποτέ ερχόταν εν γνώσει του εχθρού, η όλη υπόθεση του Κατίν θα κατέρρεε». (Απομνημονεύματα Γκαίμπελς, Goebbels J (1948) «The Goebbels Diaries (1942-1943)», μετάφραση Louis P. Lochner (New York: Doubleday & Company).

Και αλλού: «Υπολογίζουμε το ενδεχόμενο να πάμε την αντισοβιετική καμπάνια πολύ μακριά, αλλά αισθανόμαστε ότι δεν πρέπει να χάσουμε την ευκαιρία να αξιοποιήσουμε τη Γενική Συνέλευση (του ΟΗΕ) για έναν τόσο πολύτιμο προπαγανδιστικό σκοπό. Μπορούμε να αναδείξουμε τη σφαγή στο Κατίν...» (Ντοκουμέντα του US Department of State / Foreign Relations of the United States, «Σχέσεις ΗΠΑ - ΟΗΕ», τόμος ΙΙΙ, 1952-1954, σελ. 13).

Ο νομικός Γιούρι Σλομπότκιν, στέλεχος και πρώην βουλευτής του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας (ΚΕΚΡ), με σειρά άρθρων του στην εφημερίδα «Εργαζόμενη Ρωσία», αποδείχνει ότι η υπόθεση του Κατίν ήταν οργανωμένη από τη Γερμανία. Γράφει ο Ρώσος νομικός:

«Στο Κατίν οι Γερμανοί εγκατέστησαν γερμανική ομάδα της προπαγάνδας. Ο Γκαίμπελς υποδείκνυε με επιμονή στους υφισταμένους του: "Οι Γερμανοί αξιωματικοί, που θα αναλάβουν την καθοδήγηση, θα πρέπει να είναι εξαιρετικά πολιτικά προετοιμασμένοι και έμπειροι άνθρωποι, ικανοί να ενεργούν με ευελιξία και βεβαιότητα. Μερικοί άνθρωποί μας πρέπει να είναι εκεί πιο πριν, έτσι ώστε όλα να είναι έτοιμα κατά την άφιξη του Ερυθρού Σταυρού και κατά τις εκταφές να μην αντιμετωπίσουν καταστάσεις που δεν αντιστοιχούν στη γραμμή μας".

Το 1995 κυκλοφόρησε στη Μόσχα το βιβλίο "Ερευνα για το Κατίν" του Γ. Μούχιν. Μεταξύ πολλών, ο Γ. Μούχιν κατονομάζει τρεις άμεσες αποδείξεις: 1) Τα συμπεράσματα των ιατροδικαστών εμπειρογνωμόνων, συμπεριλαμβάνοντας μια σειρά απ' αυτούς, οι οποίοι το 1943 ήταν στην επιτροπή του Γερμανού καθηγητή Γ. Μπουτς, για το ότι, βάσει του βαθμού της αποσύνθεσης των πτωμάτων, της κατάστασης του ιματισμού τους και άλλων σημαδιών, μέχρι τη στιγμή της εκταφής από τους χιτλερικούς, οι σκοτωμένοι ήταν θαμμένοι στη γη το πολύ ενάμιση χρόνο. Δηλαδή, ο χρόνος της δολοφονίας τους αφορά το φθινόπωρο του 1941. 2) Οι σφαίρες και οι κάλυκες, που ανακαλύφθηκαν στους τάφους, είχαν διαμέτρημα 7,65 χιλιοστών και 6,35 χιλιοστών και τα χαρακτηριστικά του γερμανικού εργοστασίου παραγωγής σφαιρών "Genshovik", σε συντομογραφία "Geko", δηλαδή, παράχθηκαν στη Γερμανία. 3) Περίπου στο 20% των πτωμάτων τα χέρια δέθηκαν με τύπο σπάγκου, ο οποίος πριν από τον πόλεμο δεν παραγόταν καθόλου στην ΕΣΣΔ, αλλά παραγόταν στη Γερμανία».

Και συνεχίζει ο Γιούρι Σλομπότκιν: «Αλλά η επιτροπή των ιατροδικαστών εμπειρογνωμόνων, στην οποία επικεφαλής ήταν ο Γ. Μπουτς, έμεινε στο Κατίν μόνο δύο ημέρες και, αφού άνοιξε εννέα πτώματα, που εκ των προτέρων είχαν προετοιμάσει οι χιτλερικοί, την 1η Μαΐου του 1943 αναχώρησε για το Βερολίνο.

"Θα πρέπει να εξολοθρευτούν όλοι οι εκπρόσωποι της πολωνικής διανόησης", έλεγε ο Χίτλερ. Σύμφωνα με στοιχεία του συγγραφέα Ντ. Τόλαντ, από την άνοιξη του 1939 εξολοθρεύτηκαν πάνω από 3.500 εκπρόσωποι της πολωνικής διανόησης.

Οσον αφορά τον ίδιο τον Μπουτς, η μοίρα του αποδείχτηκε αξιολύπητη. Δικοί μας γκαιμπελίσκοι προσπαθούν να μην τον θυμούνται, καθώς δεν επιθυμούν να πουν ότι τον Μπουτς τον σκότωσαν το 1944 οι ίδιοι οι Γερμανοί, με την υποψία ότι θα αποκαλύψει τη βρώμικη δουλειά τους για τους ενταφιασμένους στο Κατίν»!..

Σχετικά με το Συνταγματικό Δικαστήριο, που δεν τόλμησε να υιοθετήσει την γκαιμπελική προπαγάνδα, αναφέρει:

«Στη συνεδρίαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Ρωσικής Ομοσπονδίας, στις 16 Οκτώβρη 1992, οι εκπρόσωποι της πλευράς του Γιέλτσιν, ο Σ. Σαχράι και ο Α. Μακάροφ, ανακοίνωσαν στους συνηγόρους ότι επισυνάπτονται στα υλικά της υπόθεσης μόλις "εντοπισθέντα" στα Αρχεία άκρως απόρρητα έγγραφα για την τραγωδία του Κατίν, που δείχνουν ότι οι Πολωνοί αξιωματικοί είχαν εκτελεστεί με απόφαση των καθοδηγητικών οργάνων του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (Μπολσεβίκων). Σύμφωνα με δήλωση του Σ. Σαχράι, αυτά τα έγγραφα διατηρήθηκαν σε σφραγισμένο φάκελο - πακέτο Νο 1, που παραδιδόταν χέρι - χέρι από τους Πρώτους Γραμματείς στους Γενικούς Γραμματείς της ΚΕ του ΚΚΣΕ. Ολος ο Τύπος, ο οποίος αυτοονομάστηκε δημοκρατικός, κομπάζοντας, έγραψε και η τηλεόραση μετέδιδε για εντυπωσιακά ευρήματα και ότι ο προσωπικός απεσταλμένος του Προέδρου, αρχειοθέτης Ρ. Πιχόι, επέδωσε στον Λ. Βαλέσα αυτά τα έγγραφα στις 14 Οκτώβρη 1992. Οι Πολωνοί ευχαρίστησαν τον απεσταλμένο του Μπ. Γιέλτσιν, τα κοίταξαν, ξεφύλλισαν τα έγγραφα και απαίτησαν από τις ρωσικές αρχές να τους παρουσιάσουν τα πρωτότυπα. Μέχρι σήμερα η ρωσική πλευρά τα "παρουσιάζει"»!

Και σημειώνει ακόμη: «Το Συνταγματικό Δικαστήριο, στην απόφασή του της 30ής Νοέμβρη 1992, δεν άρθρωσε λέξη για την τραγωδία του Κατίν. Αναγνώρισε έμμεσα την ισχύ των συμπερασμάτων της επιτροπής του ακαδημαϊκού Ν. Ν. Μπουρντένκο για το ότι περισσότεροι από 135.000 άνθρωποι εξολοθρεύτηκαν από τους Γερμανούς στο κατεχόμενο τμήμα του Σμολένσκ, πολλοί ήταν Πολωνοί αξιωματικοί, που βρίσκονταν σε 3 στρατόπεδα στην περιοχή του Κατίν και χρησιμοποιήθηκαν στην περίοδο της επίθεσης της Γερμανίας κατά της Σοβιετικής Ενωσης σε οδικές εργασίες».

Σε άρθρο του στην εφημερίδα «Εργαζόμενη Ρωσία», αποκαλύπτει και πώς έστησαν τη σκευωρία Γκορμπατσόφ και Γιέλτσιν. Γράφει, λοιπόν: «Στο παρόν σημείωμα πρέπει να αναφερθούμε στο ρόλο των σημερινών Γερμανών στην αποκαλούμενη έρευνα για τα γεγονότα στο Κατίν. Αυτός ο ρόλος είναι μόλις ορατός, αλλά σαφώς υπάρχει. Μετά από τους Πολωνούς και, για την ακρίβεια, μαζί με αυτούς, οι Γερμανοί είναι η πλέον ενδιαφερόμενη πλευρά, έτσι ώστε η ευθύνη για τις εκτελέσεις των Πολωνών αξιωματικών να αποδοθεί στη Σοβιετική Ενωση. Δέχτηκαν με πλήρη ικανοποίηση τη δήλωση του Κβανιέφσκι, μετά τη συνάντηση με τον Πούτιν, για το τέλος της "έρευνας" και για το ότι σύντομα τα "έγγραφα" θα διαβιβαστούν στο πολωνικό Ιδρυμα Εθνικής Μνήμης. Οι Γερμανοί τίποτα και σε κανένα δε συγχωρούν και ξέρουν πώς να περιμένουν να έρθει η ώρα τους. Δε συγχώρησαν και δε συγχωρούν τη νίκη μας στο Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο και στο υποσυνείδητο πολλών εξ αυτών ζει η έχθρα και το μίσος και προς τον Ι. Στάλιν και προς εμάς, τους Σοβιετικούς ανθρώπους, που θρυμματίσαμε τη Βέρμαχτ. Αυτήν την έχθρα προσπαθούν να περάσουν μέσω των πρακτόρων επιρροής.

Ενας από τους κρυφούς και πλέον πολύτιμους πράκτορες επιρροής τους στη Σοβιετική Ενωση και για πολλά χρόνια ήταν ο Βαλεντίν Φάλιν. Για μας, αυτή η προσωπικότητα είναι ενδιαφέρουσα, διότι ήταν ακριβώς αυτό το άτομο, που στην ΚΕ του ΚΚΣΕ προώθησε τη θέση του Γκαίμπελς σχετικά με την τραγωδία στο Κατίν.

Το 1971-1978 ο Φάλιν ήταν πρεσβευτής της ΕΣΣΔ στην Ομοσπονδιακή Γερμανία. Με την ολοκλήρωση της αποστολής του, ο Φάλιν διορίστηκε αναπληρωτής του επικεφαλής του Τμήματος των Διεθνών Πληροφοριών της ΚΕ του ΚΚΣΕ και άρχισε δραστήρια "να ξετυλίγει" το "θέμα Κατίν". Αλλά τον παρεμπόδισε ο Γ. Αντρόποφ, που τον εξεδίωξε από την ΚΕ. Αναγκάστηκε για κάποια περίοδο να συμβιβαστεί με την αρμοδιότητα του πολιτικού αναλυτή της εφημερίδας "Ιζβέστια". Το "άστρο του έλαμψε" την περίοδο του Γκορμπατσόφ: Από το 1988 έως τον Αύγουστο του 1991, ήταν επικεφαλής του Διεθνούς Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΣΕ και στη συνέχεια γραμματέας της ΚΕ. Από τα τέλη του 1991, ο Φάλιν βρισκόταν στην ΟΔΓ. Οι Γερμανοί τον φρόντισαν, έτσι ώστε να ζήσει άνετα στη γερμανική γη.

Δε δυσκολεύτηκαν να τον πείσουν ότι η εκδοχή του Γκαίμπελς για την εκτέλεση των Πολωνών αξιωματικών στο Κατίν είναι η αληθινή. Οπως αναφέραμε ήδη, η πρώτη προσπάθειά του να ξετυλίξει από την ΚΕ του ΚΚΣΕ εκστρατεία συκοφάντησης για το θέμα του Κατίν προς όφελος της Γερμανίας δεν πέτυχε. Κατόπιν, με την επιστροφή του το 1988 στην ΚΕ, ο Φάλιν με την υποστήριξη του Μ. Γκορμπατσόφ, που άρχισε να διαλύει το σοσιαλιστικό στρατόπεδο και να καταστρέφει το σοσιαλισμό υπό τη σημαία της οικοδόμησης του "πανευρωπαϊκού σπιτιού", επανέφερε την "έρευνα" για το θέμα Κατίν.

Το βιβλίο του Φάλιν "Χωρίς εκπτώσεις στις περιστάσεις" είναι πολύ σημαντικό για την κατανόηση του πώς κατασκεύασαν το ψέμα για το Κατίν οι γκαιμπελίσκοι μας. Πρώτον, ο Φάλιν, που πριν από πολύ καιρό είχε μάθει την "αλήθεια" από τους Δυτικογερμανούς, βγάζει το συμπέρασμα ότι οι εκτελέσεις των Πολωνών αξιωματικών είναι έγκλημα του Μπέρια, δεδομένου ότι μεταφέρθηκαν με συνοδεία στρατευμάτων από το Κοζέλσκ στο Κατίν (πραγματικά, μεταφέρθηκαν, όχι, όμως, για εκτέλεση αλλά σε σωφρονιστικά στρατόπεδα εργασίας). Δεύτερον, ο Φάλιν αναγνωρίζει ότι στη βάση κάποιων "έμμεσων" μαρτυριών πέτυχε από κοινού με τον Α. Ν. Γιάκοβλεφ να ζητήσει ο Γκορμπατσόφ επίσημα συγνώμη από τον Πρόεδρο της Πολωνίας, Β. Γιαρουζέλσκι, και "να μετανοήσει" για τις φανταστικές εκτελέσεις των αξιωματικών. Τρίτον, κανένα καταραμένο "πακέτο Νο 1" με τα έγγραφα σχετικά με το Κατίν, το οποίο τάχα θα δινόταν από τον ένα Γενικό στον άλλο, δεν υπήρξε ούτε στη φαντασία. Τέταρτον, ούτε ο Γκορμπατσόφ, ούτε ο Γιάκοβλεφ με τον Φάλιν, αποφασίζοντας να ζητήσουν συγνώμη από τον Γιαρουζέλσκι, είδαν με τα μάτια τους τι είναι τα έγγραφα που βρίσκονταν αποθηκευμένα στο αρχείο της Γκα Κε Μπε για το θέμα Κατίν και ποιο το περιεχόμενό τους. Τα όσα εξέθεσε ο Φάλιν είναι τα ακόλουθα: Οταν επικεφαλής της Γκα Κε Μπε ήταν ο Α. Κριουτσκόφ με τους συνεργάτες του και βρήκαν επιτέλους το χρόνο να κοιτάξουν το θέμα Κατίν, εντόπισαν έγγραφα που πιστοποιούσαν την καταδίκη των Πολωνών αξιωματικών σε στέρηση ελευθερίας. Ο Κριουτσκόφ τράβαγε τα μαλλιά του και ήταν αναγκασμένος να αναφέρει το "λάθος" στον Γκορμπατσόφ, ο οποίος σε ολόκληρο τον κόσμο "κοκορευόταν" σε σχέση με την ευθύνη της Σοβιετικής Ενωσης. Να αναγνωρίσει ότι έλεγε μεγάλες "ασυναρτησίες" υπό την πίεση των συνοδοιπόρων του Φάλιν και Γιάκοβλεφ, για τον Γκορμπατσόφ ισοδυναμούσε με θάνατο. Αλλά οι Πολωνοί και οι Γερμανοί συνεχώς απαιτούν απτές έγγραφες επιβεβαιώσεις αυτού που δεν υπάρχει, και ο Γκορμπατσόφ για να ξεφύγει από τη δύσκολη θέση, έδωσε εντολή στο γραφείο του Γενικού Εισαγγελέα της ΕΣΣΔ να αρχίσει "έρευνα" στην κατεύθυνση επιβεβαίωσης της συγνώμης του ενώπιον των Πολωνών».

Παραπομπές:

1. Furr G. στο http://chss.montclair.edu/english/furr/pol/discuss-katyn041806r.html

2. Βλέπε Experts of Nuremberg Archives: Nikzor.org - 59η Ημέρα, Πέμπτη, 14 Φλεβάρη 1946 και Conot R E (1984) «Justice at Nuremberg» (New York: Carol & Graf Publishers) σελ. 454.

3. Τα στοιχεία από τον Γιούρι Σλομπότκιν αναδημοσιεύονται από τον «Ρ», 29/5/2005.

4. Στοιχεία, επίσης, πάρθηκαν από άρθρο του Αναστάση Γκίκα στον «Ρ», 16/3/2008.