Δε χρειάζεται ιδιαίτερη μελέτη του βιβλίου, προκειμένου να διαπιστώσει ο καθένας, ότι βρίσκεται μπροστά σε ένα προπαγανδιστικό έντυπο ιμπεριαλιστικής στόχευσης, που έχει την αξίωση να παρουσιάζεται ως επιστημονική εργασία, κατάλληλη να μορφώνει και να διαπαιδαγωγεί νέους ανθρώπους.

Να ορισμένα μόνο από τα πολλά που περιέχονται στις 470 σελίδες του βιβλίου: «...η Πολωνία, η Ρουμανία και η Βουλγαρία ουσιαστικά ήταν ανδρείκελα των Σοβιετικών» (σελ. 41), «...η Δύση όμως πολύ λίγα μπορούσε να κάνει για να ελευθερώσει την Ανατολική Ευρώπη» (σελ. 42), «Ο Κόνραντ Αντενάουερ, ο καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας, υποψιαζόταν ότι ο Στάλιν σχεδίαζε να χρησιμοποιήσει την Κορέα ως τέχνασμα, ώστε να αποσπάσει την προσοχή στην Απω Ανατολή, ενώ ο ίδιος θα προχωρούσε σε βίαιη δράση στην Ευρώπη» (σελ. 50), «Τα μέσα που μεταχειρίστηκε ο Στάλιν για να ελέγχει την κοινωνία ήταν η αστυνομική τρομοκρατία και η δημιουργία ενός μονοκομματικού κράτους, παρόμοιο με το φασιστικό σύστημα των Χίτλερ και Μουσολίνι» (σελ. 342), «...ο Στάλιν - και πάλι σαν τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι - στήριξε ένα σύστημα προσωπικής εξουσίας βασισμένης σε μια ολοκληρωτική ιδεολογία» (σελ. 344), «στην ΕΣΣΔ δε δημιουργήθηκε πραγματικό κράτος πρόνοιας» (σελ. 346), «...στη Ρουμανία έγιναν το Νοέμβριο του 1946 μερικώς νοθευμένες εκλογές» (σελ. 409), στη Βουλγαρία, τον Οκτώβρη του 1946, «...έγινε εκλογική νοθεία» (σελ. 410), «Σε μεγάλο βαθμό νόθες ήταν και οι εκλογές που έγιναν στην Ουγγαρία τον Αύγουστο του 1947» (σελ. 411), «Νόθες και οι εκλογές που έγιναν στη Γιουγκοσλαβία στις 11 Νοεμβρίου 1945» (σελ. 416).

Και φτάσαμε στα 1989 - 1991, όπου: «ο κομμουνιστικός ζυγός είχε αποτιναχτεί, αλλά η Ανατολική Ευρώπη έπρεπε να ζήσει με την κληρονομιά του σταλινισμού» (σελ. 470). Γιατί «ο δρόμος της δημιουργίας δημοκρατικών θεσμών και της οικονομίας της αγοράς αποδείχτηκε μακρύς και δύσβατος» (σελ. 469-470)!.. Με άλλα λόγια, τον αγγελικά πλασμένο κόσμο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας τον εμπόδισε να έρθει πιο γρήγορα και ομαλά, μετά το 1989 - 1991, η ύπαρξη επί χρόνια της εργατικής εξουσίας. Ας προσέχατε, μας λέει ο κύριος καθηγητής, όντας ταυτόχρονα εκνευρισμένος, αφού: «Κατά τρόπο ειρωνικό, στα χρόνια που ακολούθησαν (μετά το θάνατο του Στάλιν) πολλοί Σοβιετικοί πολίτες αναπολούσαν την εποχή του ως μια χρυσή περίοδο!» (σελ. 353)! Προφανώς επειδή η καθιέρωση του 7ωρου στην ΕΣΣΔ από το 1936, η δωρεάν για όλους Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, η εξάλειψη της ανεργίας και του αναλφαβητισμού, η ασφάλεια στα γηρατειά, ο ελεύθερος χρόνος και πάνω απ' όλα η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, δεν αποτελούσαν πραγματικό κράτος πρόνοιας!

Διαβάζουμε στη σελ. 37: «Η συμμαχία της Αμερικής, της Ρωσίας και της Βρετανίας, "των Τριών Μεγάλων" δυνάμεων που νίκησαν τον Χίτλερ, γεννήθηκε κάτω από σκληρή αναγκαιότητα το 1941. Μέχρι τότε η Βρετανία βρισκόταν σε πόλεμο με τη Γερμανία για δύο χρόνια, αλλά η Σοβιετική Ενωση απλώς σύρθηκε στη σύγκρουση τον Ιούνιο, εξαιτίας της ξαφνικής γερμανικής εισβολής, ενώ οι ΗΠΑ μπήκαν στον πόλεμο το Δεκέμβριο, μετά την ιαπωνική επίθεση στο Περλ Χάρμπορ».

Αυτά, λοιπόν, ο κύριος καθηγητής τα εμφανίζει ως γεγονότα ιστορικής ακρίβειας!

Αποκρύβει: Οτι ΗΠΑ - Βρετανία - Γαλλία ενίσχυαν τη Γερμανία (και όχι μόνο), προκειμένου να τη στρέψουν κατά της Σοβιετικής Ενωσης, γιατί είχαν στόχο (όπως και οι Γερμανία - Ιταλία - Ιαπωνία) την ανατροπή της σοσιαλιστικής εξουσίας. Οτι το 1941 η Βρετανία δε βρισκόταν επί 2 χρόνια σε πόλεμο με τη Γερμανία, αλλά μόνον ένα, παρότι της είχε κηρύξει τον πόλεμο από το 1939! Τον κήρυξε, αλλά δεν τον έκανε! Γι' αυτό και ονομάστηκε, αυτός ο κηρυγμένος μη πόλεμος, «ένας παράξενος» πόλεμος!.. Αποκρύβει ακόμη ο κύριος Young: ότι η Σοβιετική Ενωση δε «σύρθηκε» στον πόλεμο. Υποχρεώθηκε να τον διεξάγει, παρότι ήθελε την ειρήνη. Γιατί η ΕΣΣΔ δεν είχε στόχο τη λεία από σφαίρες επιρροής και από το ξαναμοίρασμα του κόσμου, όπως είχαν οι Δυτικές («δημοκρατικές» και μη) χώρες. Οι ΗΠΑ - Βρετανία ασφαλώς και σύρθηκαν στον πόλεμο, όταν οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις έφτασαν σε τέτοιο σημείο, που υποχρέωσαν αμφότερους τους ληστές σε αγώνα μέχρι το θάνατο. Για την κυριαρχία. Σε βάρος της εργατικής τάξης διεθνώς. Και γενικότερα των λαών.

Και φυσικά, στον κύριο καθηγητή δεν αρέσει το «Σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπεντροπ» μεταξύ ΕΣΣΔ - Γερμανίας, που ήταν Σύμφωνο «μη επίθεσης». Βλέπετε, η Σοβιετική Ενωση έπρεπε να νιώθει ευτυχής αν ανέτρεπαν την εξουσία της τα «δημοκρατικά» κράτη. Και δυστυχής, αν την ανέτρεπαν τα μη «δημοκρατικά», δηλαδή η Γερμανία του Χίτλερ και οι σύμμαχοί της.

Και βέβαια η Σοβιετική Ενωση δεν αιφνιδιάστηκε από την επίθεση, όπως συνήθισαν πια να επαναλαμβάνουν όσοι ψάχνουν όλο και κάτι να βρουν, γιατί δεν μπορούν ακόμη, 60 χρόνια μετά, να χωνέψουν εκείνη την εποποιία της.

Δεν έχει υπόψη του ο κύριος καθηγητής, ότι σε όλη τη διάρκεια του πολέμου οι ΗΠΑ - Βρετανία αναζητούσαν κοινή φόρμουλα με τον Χίτλερ, για να κτυπήσουν τη Σοβιετική Ενωση; Μαζί και με το Βατικανό γίνονταν οι συνεννοήσεις. Δε γνωρίζει, ότι και τότε, που τα γερμανικά στρατεύματα υποχωρούσαν καταδιωκόμενα από τον Κόκκινο Στρατό, αφήνονταν ανενόχλητα από τους Αμερικανούς (1944 - 1945), για να αντιμετωπίσουν απερίσπαστα την ΕΣΣΔ; Ασφαλώς τα γνωρίζει. Αλλά οι ανάγκες της προπαγάνδας έχουν διαφορετικές απαιτήσεις...

Υποψίες είχε ο Στάλιν! Και οι Αγγλοαμερικανοί είχαν αδυναμία να ανοίξουν το δεύτερο μέτωπο στη Δυτική Ευρώπη! Τι εμπόδιζε, άραγε, τις ισχυρότερες οικονομικές δυνάμεις του κόσμου (ΗΠΑ - Βρετανία) να ανοίξουν νωρίς το δεύτερο μέτωπο; Μόνο ο αντικομμουνισμός. Μόνο η ταξική αστική θεώρηση των πραγμάτων και η επιδίωξή τους να ανατρέψουν την εργατική εξουσία. Αλλά τα πράγματα έγιναν διαφορετικά. Η συντριβή των Γερμανών στο Στάλινγκραντ και στη συνέχεια οι άλλες εποποιίες του Κόκκινου Στρατού, η προέλασή του προς απελευθέρωση των κατεχόμενων χωρών, έκαναν την ανάγκη των ΗΠΑ - Βρετανίας φιλοτιμίαν. Και έτσι σύρθηκαν στο άνοιγμα του δεύτερου μετώπου (απόβαση στη Νορμανδία) τον Ιούνη του 1944! Για να μην μπει ο Κόκκινος Στρατός, μόνος αυτός, στο Βερολίνο.

Αναρωτιέται κανείς, πού στηρίζεται κι ο άλλος ισχυρισμός του καθηγητή, ότι «οι Γερμανοί πολίτες, ιδιαίτερα στα ανατολικά, υπέστησαν κακομεταχείριση από τον Ερυθρό Στρατό» (σελ. 131)! Κρύβει ακόμη ότι η Δρέσδη, δίχως να υπάρχει στρατιωτικός λόγος, βομβαρδίστηκε από τους Αγγλοαμερικανούς, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 120.000 κάτοικοι (άμαχοι) και να καταστραφεί τεράστιος πολιτιστικός πλούτος! Να, ποιοι κακομεταχειρίστηκαν (μέχρι σφαγής) άοπλους κατοίκους. Ομως ο Young επιμένει: «Μερικές πόλεις, όπως η Δρέσδη, είχαν καταστραφεί από «ολοκληρωτικούς βομβαρδισμούς» (ο.π.)! Ποιοι τους έκαναν; Κανένας!

Γράφει:

«Μήπως (ο Στάλιν) είχε κάποια πιο μεγαλεπήβολα σχέδια στο μυαλό του; Εάν είχε ένα συνολικό σχέδιο, ήταν τα κίνητρά του αμυντικά ή επιθετικά; Ο Τζορτζ Κέναν είδε την ΕΣΣΔ ως ένα επεκτατικό κράτος, τόσο επειδή αυτή αποτελούσε το σταυροφόρο της μαρξιστικής ιδεολογίας, όσο και εξαιτίας της παραδοσιακής ρωσικής καχυποψίας προς τους ξένους. Η ιδεολογική βάση της πολιτικής του Κρεμλίνου φάνηκε να επιβεβαιώνεται εκείνο τον καιρό από τον Στάλιν, που δήλωσε σε μια ομιλία του τον Φεβρουάριο του 1946, ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος είχε δικαιώσει το σοβιετικό σύστημα διακυβέρνησης» (σελ. 41).

Αυτά παριστάνει ότι κατάλαβε ο καθηγητής Young, αυτά επιδιώκει να καταλάβουν και οι ανυποψίαστοι φοιτητές.

Τη δικαίωση του σοβιετικού συστήματος ο Στάλιν δεν την είδε σε αυτό που θέλει ο κύριος καθηγητής. Η ΕΣΣΔ δε χρειαζόταν τον πόλεμο για να δικαιωθεί. Ο πόλεμος της προξένησε τεράστιες υλικές καταστροφές και σε ανθρώπινο δυναμικό. Τη δικαίωση, όλοι οι κομμουνιστές (και όχι μόνο αυτοί), την είδαν στο γεγονός ότι χάρη στην εργατική εξουσία μπόρεσε η Σοβιετική Ενωση να γίνει σε λίγα χρόνια δύναμη ικανή να συντρίψει τους επιδρομείς. Αλλά ο Young δεν έχει σκοπό να παραδεχτεί δημοσίως τα τεράστια πλεονεκτήματα που προσφέρει για το λαό η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και ο πανεθνικός κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας, που κριτήριο και κίνητρο έχει την ικανοποίηση των αυξανόμενων λαϊκών αναγκών και όχι το καπιταλιστικό κέρδος.

Από εδώ απορρέει και ο αποδειγμένος άπειρες φορές φιλειρηνικός χαρακτήρας της πολιτικής της Σοβιετικής Ενωσης, που ακριβώς η μαρξιστική ιδεολογία την κατέστησε σταυροφόρο της ειρήνης και όχι της επέκτασης σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων. Μία απόδειξη είναι, ότι ενώ το ΝΑΤΟ δημιουργήθηκε το 1949, το «Σύμφωνο της Βαρσοβίας» συγκροτήθηκε 6 χρόνια αργότερα. Και μια ακόμη, ότι το «Σύμφωνο της Βαρσοβίας» πρότεινε 10άδες φορές στο ΝΑΤΟ την ταυτόχρονη αυτοδιάλυση και των δύο, που δεν πραγματοποιήθηκε φυσικά, εξαιτίας της άρνησης του ΝΑΤΟ, το οποίο παραμένει και ενισχύεται και μετά τη διάλυση του «Συμφώνου της Βαρσοβίας».

Ετσι ο κύριος Young: Προσπερνά τη ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι σα να επρόκειτο για παρωνυχίδα! Σε ένα βαθμό τη δικαιολογεί και από πάνω. Γράφει: «...η αυτοπεποίθηση της Αμερικής ως προς τις διαπραγματεύσεις της με τη Ρωσία ενισχύθηκε λίγο αργότερα από τη χρήση της ατομικής βόμβας εναντίον της Ιαπωνίας» (σελ. 40)!! Οχι ότι η χρήση της ατομικής βόμβας - ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του καπιταλισμού - ήταν εκκωφαντικό σινιάλο για το τι θα ακολουθούσε μετά τον πόλεμο!

Και συνεχίζει ο καθηγητής, δίκην ...αντικειμενικού παρατηρητή: «Ομως, ορισμένα στελέχη στην Ουάσιγκτον είχαν πειστεί ότι ένας κομμουνιστικός καρκίνος απλωνόταν στο διεθνές σύστημα και ότι έπρεπε να αντιμετωπιστεί από μια αμερικανική πολιτική "ανάσχεσης"» (σελ. 44).

Ως... αντικειμενικός παρατηρητής αντιμετωπίζει και γεγονότα που ο ίδιος αναφέρει, όπως: Το ότι οι ΗΠΑ είχαν γεμίσει την Υδρόγειο με πολεμικές βάσεις, επανεξόπλιζαν το γερμανικό στρατό και έδωσαν, πέραν του «Σχεδίου Μάρσαλ», 12 δισεκατομμύρια δολάρια στις καπιταλιστικές ευρωπαϊκές χώρες με τη μορφή των στρατιωτικών εξοπλισμών. Προφανώς για την «άμυνά» τους, λόγω του σοβιετικού «επεκτατισμού»!!

Στο ίδιο «μήκος κύματος» περνά ο Young και την ομιλία του Τσόρτσιλ στο Φούλτον (1946): «Τον Μάρτιο του 1946, στο Φούλτον του Μισούρι, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ δήλωσε ότι ένα "σιδηρούν παραπέτασμα" είχε απλωθεί κατά μήκος της Ευρώπης και ότι έπρεπε να συγκροτηθεί μια αγγλοαμερικανική συμμαχία για να σταματήσει τους Σοβιετικούς. Η ομιλία αυτή ενόχλησε (sic) έντονα τον Στάλιν» (σελ. 41)!

Ετσι: Η δημιουργία του ΝΑΤΟ καθησύχασε τους φόβους των Δυτικοευρωπαίων, ότι οι ΗΠΑ θα ακολουθούσαν πολιτική απομονωτισμού, όπως έκαναν το 1919 «με τόσο καταστροφικά αποτελέσματα» (σελ. 48)! Και αμ' έπος αμ' έργον: Μέχρι το 1953 υπήρχαν συνολικά 410.000 στρατιώτες των ΗΠΑ στην Ευρώπη (από τους οποίους 254.000 στη Γερμανία).

Αλλά και στην Ελλάδα, όπως πληροφορεί τους φοιτητές ο κύριος καθηγητής, «οι Ελληνες κομμουνιστές αποξενώθηκαν από το λαό για τη χρησιμοποίηση τρομοκρατικών μεθόδων για τον έλεγχο της υπαίθρου» (σελ. 307)! Κι ας λένε τα γεγονότα, ότι η αστική κυβέρνηση ξερίζωσε βιαίως 700.000 ανθρώπους από τα χωριά τους, για να μην ενισχύεται ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας! Χώρια από τις εκτελέσεις χιλιάδων Κομμουνιστών και ΕΑΜιτών, τους χιλιάδες κρατούμενους, τους φόνους, τους εμπρησμούς, τους βιασμούς γυναικών. Ούτε αυτά γνωρίζει ο καθηγητής...

Στρατιές πρακτόρων, άφθονα δολάρια, σαμποτάζ στην παραγωγή, όργιο διάδοσης ψευδών «ειδήσεων» για πρόκληση αναταραχής, μόλυνση νερών, συνοριακές προκλήσεις, διαφοροποιημένη πολιτική. Για παράδειγμα, οι ΗΠΑ επιδίωξαν να συμπεριληφθούν στο «Σχέδιο Μάρσαλ» η Τσεχοσλοβακία και η Ουγγαρία, όχι όμως και η Σοβιετική Ενωση, που οι... δομές της «δεν ταίριαζαν με τις καπιταλιστικές»!.. Ολα τα μέσα χρησιμοποιήθηκαν μαζί με την αξιοποίηση και ενίσχυση της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού. Και κάτι θα γνωρίζει ασφαλώς ο κύριος Young για το ραδιοφωνικό σταθμό προβοκάτσιας «Ελεύθερη Ευρώπη», για τους σχεδιασμούς του γερμανικού ιμπεριαλισμού, που ξεκάθαρα τους είχε εκφράσει ένας από τους «θηριώδεις» πολιτικούς του, ο Φραντς Γιόζεφ Στράους της Βαυαρίας.

Αλλά αυτά απουσιάζουν από τις αναλύσεις του. Επόμενο λοιπόν, να αποδίδει σε υπαιτιότητα των κομμουνιστών μέχρι και τον αντικομμουνιστικό παροξυσμό του «Μακαρθισμού» στις ΗΠΑ!.. (σελ. 49). Ενώ τα πυρηνικά όπλα τους οι Γαλλία - Βρετανία, κατά τον Young, τα απέκτησαν εξαιτίας «των διαρκώς αυξανόμενων πυρηνικών δυνατοτήτων της Σοβιετικής Ενωσης (σελ. 63)! Και οι συνεχείς προτάσεις της ΕΣΣΔ, να καταστραφούν όλα τα πυρηνικά; Ουδέν...

Τα κράτη της ΕΕ (άκουσον άκουσον) μεσολαβούσαν!! Και οι Γερμανοί μισθοφόροι, που έμπαιναν και έσφαζαν Κροάτες και Σλοβένους μεταμφιεσμένοι σε Σέρβους; Ανύπαρκτοι! Και οι άλλες προβοκάτσιες; Και η τραγωδία της Βοσνίας;

Βεβαίως υπήρχαν εθνικιστικού τύπου αντιθέσεις. Είναι επίσης γεγονός, ότι δεν αντιμετωπίστηκαν με τον καλύτερο τρόπο από την κρατική και κομματική ηγεσία της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, ώστε να οδηγηθούν σε μια πορεία στο ξεπέρασμά τους. Ομως εδώ υπάρχει το εξής θέμα, που ο Young αποσιωπά επιμελώς: Οι ντόπιες αστικές τάξεις στις γιουγκοσλαβικές Δημοκρατίες ήταν εκείνες που ηγήθηκαν της σφαγής χιλιάδων εργατών και φτωχών αγροτών και στις διαιρέσεις, σε στενή συνεργασία με τη Γερμανία αρχικά και τις ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στη συνέχεια. Φτάνοντας να κτυπήσουν και τον Μιλόσεβιτς, που πρωτοστάτησε στην καπιταλιστική παλινόρθωση. Κτύπησαν, όταν αντιλήφθηκε πως δε γινόταν να τα δίνει όλα και προσπάθησε να αντισταθεί. Φτάνοντας και στο βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας αργότερα. Ομως με αυτά ο Young δεν ασχολείται...