Στην εκδήλωση μίλησε ο Ακης Αδάμ, μέλος της ΕΠ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ. Χαιρέτισε η κόρη του Αλέκου Σιώτη, Δέσποινα.

Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με τα αποκαλυπτήρια πλακέτας στη μνήμη του Αλέκου Σιώτη.

Φανερά συγκινημένη πήρε τον λόγο η Δέσποινα Σιώτη. «Είναι πολύ σημαντικό που το ΚΚΕ τιμά τη μνήμη αγωνιστών του λαού μας για την πατρίδα και τις πανανθρώπινες αξίες. Ανάμεσά τους και τη μνήμη του πατέρα μου, Αλέκου Σιώτη. Ευχαριστώ το τιμημένο ΚΚΕ για τη μεγάλη τιμή που αποδίδει στον πατέρα μου.

Ο Αρης είναι η ομάδα. Ο πατέρας μου ίδρωσε για τη φανέλα του, με ορμή και αγάπη. Και η πληρωμή όταν κέρδιζε η ομάδα ήταν μια γκαζόζα. Στο γήπεδο μέσα τον έλεγαν "ταύρο", έτσι τον φώναζαν οι οπαδοί. Αν μας άκουγε σήμερα θα έλεγε "έκανα το καθήκον μου. Τίποτα παραπάνω. Ολοι κάναμε ό,τι μπορούσαμε τότε".

Μπαμπά μου σεμνέ, ανιδιοτελή, στωικέ, διορατικέ, ιδεαλιστή, είχες μεγάλη καρδιά και ο λόγος σου ήταν συμβόλαιο.

Κλείνω με τα λόγια του Τσε Γκεβάρα: "Αξίζει φίλε μου να ζεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει". Ευχαριστώ πολύ από τα βάθη της καρδιάς μου».

Στην εκδήλωση παραβρέθηκε ο Βασίλης Δερμετζόγλου, πρόεδρος του Τομέα Ιστορίας του Αρη, ο οποίος δήλωσε: «Ηταν μια πολύ όμορφη εκδήλωση, αναπάντεχη. Δεν το περιμέναμε, ήταν πολύ ευχάριστη έκπληξη για εμάς να τιμηθεί ένας ποδοσφαιριστής του Αρη που πρόσφερε τόσα πολλά στον Αρη. Συγχαρητήρια στο ΚΚΕ για την πρωτοβουλία αυτή. Εύχομαι να γίνουν πολύ περισσότερες τέτοιες πρωτοβουλίες που τιμάνε τον αθλητισμό, μας τιμούν σαν ανθρώπους και σαν κοινωνία».

«Βρισκόμαστε σήμερα εδώ, έξω από το γήπεδο του Αρη για να τιμήσουμε τον Αλέκο Σιώτη, έναν πραγματικό θρύλο του συλλόγου, έναν αγωνιστή της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης. Διότι θέλουμε οι νέες γενιές να θυμούνται τους αγωνιστές - αθλητές, που έδωσαν κάποιοι από αυτούς ακόμα και τη ζωή τους για μεγάλα και υψηλά ιδανικά. Αποτελούν πρότυπα, σύμβολα, και για τις ομάδες τους αλλά και για τους φιλάθλους, για τον αγώνα τους και μέσα στα γήπεδα με την μπάλα, αλλά και μέσα στο μεγάλο γήπεδο της ζωής, παλεύοντας για το δίκιο του λαού και την προκοπή αυτού του τόπου», είπε στην αρχή της ομιλίας του ο Ακης Αδάμ.

Και πρόσθεσε: «Τότε το ποδόσφαιρο ήταν ερασιτεχνικό. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλα τότε ήταν καλώς καμωμένα. Σήμερα στο ποδόσφαιρο κάνουν κουμάντο εφοπλιστές, τραπεζίτες, πετρελαιάδες, καπνέμποροι, μεγαλοξενοδόχοι, καναλάρχες. Το ποδόσφαιρο ξεκίνησε ως λαϊκό και λιμανίσιο σπορ. Είναι αλήθεια ότι με το πέρασμα των χρόνων, πέρασε στα χέρια επιχειρηματιών, οι οποίοι, μέσω αυτού, επιδίωκαν να αποκομίσουν κέρδη και να εξυπηρετήσουν τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα αλλά και να καταξιωθούν κοινωνικά, να προβάλουν την εικόνα τους. Τα ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα "πνίγουν" τον αθλητισμό, τροφοδοτούν την πολύμορφη βία και οδηγούν σε φαινόμενα όπως η δολοφονία του Αλκη Καμπανού - πριν 2,5 περίπου χρόνια - από μία εγκληματική ομάδα "οπαδών". Τίποτα δεν άλλαξε από εκείνη τη μέρα. Η κυβέρνηση επιλέγει ως λύση την πεπατημένη της καταστολής και των κλειστών γηπέδων. Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που παίρνει ξεκάθαρη θέση και αναδεικνύει την αιτία των περιστατικών σαπίλας στο ποδόσφαιρο.

Αυτό που χρειάζεται είναι η κατάργηση κάθε είδους επιχειρηματικής δράσης στο ποδόσφαιρο και στον αθλητισμό. Το ποδόσφαιρο μπορεί να παίζεται και να προσφέρει ποιοτικό θέαμα χωρίς αυτούς. Για να αποτελούν το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός δικαίωμα της νεολαίας και του λαού χρειάζονται ριζικές αλλαγές. Η πραγματική εξυγίανση απαιτεί τη δημιουργία ενός άλλου ποδοσφαιρικού οικοδομήματος, που θα χρηματοδοτείται από το κράτος, θα ελέγχεται σε τακτική βάση από φίλαθλα και άλλα λαϊκά όργανα, θα διοικείται από πραγματικούς φιλάθλους, θα αποκλείει κάθε επιχειρηματική δράση στο ποδόσφαιρο. Ετσι οι πορείες των ομάδων θα καθορίζονται εντός των γηπέδων. Ενα τέτοιο ποδοσφαιρικό οικοδόμημα μπορεί να υπάρξει μόνο αν την εξουσία την έχει ο λαός και όχι οι επιχειρηματίες».

Αναφερόμενος στη ζωή και τη δράση του Αλέκου Σιώτη ο Ακης Αδάμ σημείωσε: «Γεννήθηκε στις 8 Οκτώβρη του 1917 στη Σμύρνη και το 1922, μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, ήρθε οικογενειακώς στη Θεσσαλονίκη συγκεκριμένα στην Κάτω Τούμπα. Βίωσε στο πετσί του τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης που βίωσαν χιλιάδες πρόσφυγες τότε. Το 1934 αρχίζει η εμπλοκή του με το ποδόσφαιρο, το οποίο, όχι τυχαία, έχει χαρακτηριστεί το "μπαλέτο της εργατικής τάξης". Αθλημα χωρίς περίπλοκους κανόνες και κυρίως επειδή μπορεί να παιχτεί σε οποιαδήποτε αλάνα. Ακόμα και με ένα κονσερβοκούτι αντί για μπάλα, αποτελεί το κατεξοχήν παιχνίδι της φτωχολογιάς. Παιχνίδι που συνδυάζει τη συλλογικότητα με την ατομική πρωτοβουλία, που αναδεικνύει το ατομικό ταλέντο και την επιβράβευσή του μέσα από τη συλλογική προσπάθεια.

Ετσι και ο Αλέκος Σιώτης, παίζοντας ποδόσφαιρο με τους φίλους του σε μιαν αλάνα στην Κάτω Τούμπα, τον βλέπει κάποιος από τον Αρη, τον καλεί να παίξει στην ομάδα και έτσι ξεκινάει η ποδοσφαιρική του καριέρα. Την επόμενη χρονιά, το 1935, σε ηλικία 18 ετών, γίνεται βασικός στη μεγάλη ομάδα του Αρη εκείνης της εποχής. Αγωνιζόταν ως κεντρικός μέσος και με τα πλούσια προσόντα του, τη μαχητικότητα, την τεχνική και το πάθος που τον διέκρινε, οργανώνει το παιχνίδι της ομάδας.

Αξίζει να αναφερθεί ότι ο Αλέκος Σιώτης εκτός από ποδοσφαιριστής ήταν και κολυμβητής (...) Ο αθλητικός σύλλογος Αρης, του οποίου τα χρώματα φόρεσε για χρόνια ο Σιώτης, φέτος έκλεισε τα 110 χρόνια ύπαρξής του, σύλλογος με μεγάλη προσφορά στον αθλητισμό της χώρας, με εκατοντάδες τίτλους σε όλα τα αθλήματα (...) Αποτελεί τον πρώτο σύλλογο της πόλης με γυναικεία τμήματα, ήδη από τη δεκαετία του 1920. Και ως εκπρόσωπος της πολυπολιτισμικής Θεσσαλονίκης, ο Αρης είχε στις τάξεις του πολλούς ευρωπαϊκής, αρμενικής ή εβραϊκής καταγωγής κατοίκους της πόλης. Η ιστορία μιας ομάδας δεν είναι μόνο οι νίκες και τα τρόπαια αλλά είναι καθρέφτης της ιστορίας της πόλης και του λαού της. Την ιστορία μιας ομάδας την γράφουν οι αθλητές και ο λαός της, που είναι η μεγάλη της δύναμη.

Με την έναρξη του πολέμου το 1940, ο Αλέκος Σιώτης επιστρατεύεται και πηγαίνει στο Αλβανικό μέτωπο, όπου εκεί, για την ηρωική του στάση στις μάχες, γίνεται έφεδρος αξιωματικός. Το πρώτο διάστημα της γερμανικής κατοχής τον βρίσκει στη Θεσσαλονίκη, όπου με κίνδυνο της ζωής του κρύβει στο σπίτι του και προσπαθεί να φυγαδεύσει Εβραίους που διώκονταν από τους Γερμανούς. Το 1942 κατεβαίνει στην Αθήνα, όπου βρίσκονται όλα τα αδέρφια του. Εκεί, τον Νοέμβρη του 1942, εντάσσεται στην Εθνική Αντίσταση.

Ο Σιώτης γίνεται μέλος της ΕΠΟΝ, η οποία οργανώνει τις ποδοσφαιρικές ομάδες ΕΠΟΝ Αθηνών και ΕΠΟΝ Πειραιά. Ο Σιώτης αγωνίζεται με την ΕΠΟΝ Αθήνας. Οι δύο ομάδες αυτές έδωσαν φιλικούς αγώνες και συμμετείχαν σε αρκετές αντιστασιακές ενέργειες.

Την αγωνιστική περίοδο 1945 - 1946 αγωνίζεται αρχικά με τον Απόλλωνα Αθηνών και έπειτα με τον Αρη Θεσσαλονίκης κατακτώντας το πρωτάθλημα του 1946 (...)

Από εκείνη τη χρονιά οι δυσκολίες και το κυνηγητό για τον Αλέκο Σιώτη αυξάνονται και τον Φλεβάρη του 1948, τον στέλνουν εξορία στη Μακρόνησο στο Γ' Κέντρο Παρουσίας Αξιωματικών (ΚΠΑ) (...) Μετά τη Μακρόνησο επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, όπου τον Ιούνη του 1949 παίζει το τελευταίο ματς με την ομάδα του Αρη και κρεμάει τα παπούτσια του, σε ηλικία 32 ετών. Το υπόλοιπο της ζωής του, μέχρι να πάρει σύνταξη, εργάζεται ως δημοτικός υπάλληλος, ως ανταμοιβή για τα χρόνια παρουσίας του στην ομάδα του Αρη. Εκείνη την εποχή η πληρωμή των ποδοσφαιριστών ήταν μια δουλειά για να ζήσουν την οικογένειά τους.

Μετά το 1974 ο Σιώτης γίνεται μέλος του ΚΚΕ, όπου παραμένει μέχρι το τέλος της ζωής του, στις 8 Οκτώβρη του 2004, σε ηλικία 87 ετών. Ηταν μέλος της ΚΟΒ Φανούρη, η οποία τον είχε τιμήσει το 1994 για την αδιάκοπη προσφορά του στους αγώνες του Κόμματος».