ICON

Και η στάση τους αυτή δεν μπορεί να εκτιμηθεί ανεξάρτητα από την κοινωνική σύνθεση και τη διαστρωμάτωση που υπάρχει στον κλάδο. Για να το πούμε καθαρά: Οταν οι εταιρείες μπαίνουν με διάφορους τρόπους μέσα στις σχολές για να παραγγέλνουν, π.χ., έρευνες, βρίσκουν και κάποιους πρόθυμους συνεργάτες εκεί μέσα, που δεν μπορούμε να έχουμε την αφέλεια να πιστέψουμε ότι είναι ...παραπλανημένα χαμηλόμισθα μέλη ΔΕΠ. Πόσο μάλλον, που σε πολλά Ιδρύματα συναντά κανείς μέλη ΔΕΠ που είναι ταυτόχρονα και στελέχη εταιρειών, μέλη ΔΕΠ που απασχολούνται ταυτόχρονα σε δυο και τρεις θέσεις εκτός πανεπιστημίου κ.ο.κ. Είναι φανερό ότι δεν μπορεί να περιμένει κανείς από αυτά τα τμήματα του ΔΕΠ να αντιταχθούν στις αναδιαρθρώσεις.

Στον αντίποδα αυτών των τμημάτων, υπάρχουν όμως και οι χιλιάδες πανεπιστημιακοί που πασχίζουν για τη διδασκαλία και την επιστήμη τους, που αντιμετωπίζουν ήδη τον αποκλεισμό τους από τις επιχορηγήσεις για επιστημονική έρευνα, που με αξιοπρέπεια αρνούνται να υποτάξουν το επιστημονικό τους έργο (τόσο ως προς το περιεχόμενό του, όσο και ως προς τον τρόπο διεξαγωγής του) στις απαιτήσεις των μονοπωλιακών σχεδιασμών.

Σ' αυτούς τους πανεπιστημιακούς απευθύνεται το ΚΚΕ και οι δυνάμεις του μέσα στα πανεπιστήμια. Από το Μάη του 2008 που άρχισαν να γίνονται τα πρώτα βήματα εφαρμογής του νόμου - πλαισίου, το ΚΚΕ απηύθυνε ανοιχτό κάλεσμα στους πανεπιστημιακούς να ορθώσουν το ανάστημά τους και να σταθούν εμπόδιο στο νόμο και συνολικότερα στο αντιδραστικό θεσμικό πλαίσιο για την ανώτατη εκπαίδευση.

Στους μήνες που ακολούθησαν, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να ασκήσει πιέσεις και να χρησιμοποιήσει ακόμα και την τακτική του εκβιασμού προς τα Ιδρύματα και το δυναμικό τους για να εφαρμόσουν τις αναδιαρθρώσεις. Μέσα στα πανεπιστήμια υπάρχουν αντιστάσεις. Η εμπειρία των ίδιων των πανεπιστημιακών από τα όποια βήματα γίνονται στην εφαρμογή των αναδιαρθρώσεων (π.χ. αξιολογήσεις, νέος τρόπος διανομής συγγραμμάτων κ.ά.) μπορεί να ενισχύσει αυτές τις αντιστάσεις. Παράλληλα, παραμένει ζητούμενο η όλο και πιο πλατιά αποκάλυψη στο λαό, από τους ίδιους τους πανεπιστημιακούς, του χαρακτήρα και των δραματικών συνεπειών που θα έχουν οι αναδιαρθρώσεις, για τις σπουδές και την ανάπτυξη της επιστήμης.

Το βάρος, λοιπόν, και σήμερα μέσα στα πανεπιστήμια πέφτει στο αν θα προχωρήσει η εφαρμογή των αναδιαρθρώσεων ή αν οι πανεπιστημιακοί θα υψώσουν ισχυρά τείχη αντίστασης. Και οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που δρουν στους συλλόγους και την ομοσπονδία κρίνονται ακριβώς από τη στάση που κρατούν απέναντι σε αυτήν την υπόθεση.

Η παράταξη που στηρίζει το ΚΚΕ στους πανεπιστημιακούς, η «Δημοκρατική Πανεπιστημονική Κίνηση» (ΔΗΠΑΚ) πανεπιστημιακών είναι η δύναμη που αποκάλυψε από την πρώτη στιγμή το χαρακτήρα των αναδιαρθρώσεων, πριν ακόμα πάρουν τη μορφή των ψηφισμένων σήμερα νομοθετημάτων, αλλά από την εποχή ακόμα που χαράσσονταν αυτές οι κατευθύνσεις σε επίπεδο ΕΕ, ΟΟΣΑ και των υπόλοιπων ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Είναι η μόνη δύναμη που με συνέπεια και σταθερότητα αντιπαλεύει όλα αυτά τα χρόνια την εφαρμογή των αναδιαρθρώσεων. Είναι η δύναμη εκείνη που είχε καθοριστική συμβολή στις θετικές αποφάσεις που έχει πάρει μέχρι σήμερα η Ομοσπονδία ενάντια στις κατευθύνσεις της ΕΕ, στη διαδικασία της Μπολόνια, ενάντια στους αντιδραστικούς νόμους που έχουν ψηφιστεί από τις κυβερνήσεις της ΝΔ και παλιότερα του ΠΑΣΟΚ. Με αυτά τα εχέγγυα, η ΔΗΠΑΚ απευθύνεται με καθαρό πρόσωπο και καθαρές θέσεις στους πανεπιστημιακούς εκείνους, που έχουν συμφέρον να αντιπαλέψουν την επίθεση του κεφαλαίου στα πανεπιστήμια.

Στον αντίποδα των παραπάνω, οι λιγοστές δυνάμεις της ΝΔ, που εκφράζονται συνδικαλιστικά στην ΠΟΣΔΕΠ, τάσσονται σαφώς υπέρ των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων. Ενώ οι δυνάμεις των ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, με τις συνδικαλιστικές εκφράσεις τους στους πανεπιστημιακούς, στήνουν (ή εμπλέκονται) έναν ιδιότυπο «καυγά» μπροστά και στο συνέδριο, ανάγοντας σε κύριο ζήτημα τα θέματα της ...«βίας» και της «ομαλής λειτουργίας» των Ιδρυμάτων! Σ' αυτό το παιχνίδι, δε, αξιοποιούν την τελευταία βδομάδα και τα μεγάλα συγκροτήματα του Τύπου.

Οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, που εκφράζονται στην «Κίνηση Πανεπιστημιακής Αναβάθμισης» (ΚΙΠΑΝ) λένε σχεδόν ανοιχτά ότι θέλουν να ξεμπερδεύουν με τις - μέχρι τώρα - θέσεις της ΠΟΣΔΕΠ που στρέφονται ενάντια στις αναδιαρθρώσεις. Η ΚΙΠΑΝ στη διακήρυξή της παίρνει εξαρχής θέση υπέρ της διαδικασίας της Μπολόνια, λέει ότι τα πανεπιστήμια πρέπει να υποταχτούν σε αυτή, καθώς και στις υποδείξεις του ΟΟΣΑ, του ΠΟΕ κτλ. Ακριβώς γι' αυτό στέκονται εχθρικά απέναντι στις θέσεις της ομοσπονδίας, που έχουν παρθεί με την καθοριστική συμβολή της ΔΗΠΑΚ.

Για να καμουφλάρουν αυτόν το στόχο, κινούνται από κοινού με την «Αριστερή Μεταρρύθμιση» (ΑΡΜΕ, που κινείται ιδεολογικά στο πνεύμα του ανανεωτικού ρεύματος του ΣΥΝ) και ανάγουν την υποτιθέμενη «βία» σε κύριο θέμα, παίρνουν ξεκάθαρα εχθρική στάση απέναντι σε κάθε κινητοποίηση του φοιτητικού κινήματος, ενώ φτάνουν στο σημείο να θεωρούν ανάρμοστη και ξεπερασμένη την απεργία ως μορφή δράσης για τους πανεπιστημιακούς!

Και στην αντιπαράθεση αυτή εμπλέκεται η πλειοψηφούσα παράταξη στην ομοσπονδία, η «Συσπείρωση» (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ), που όλο το προηγούμενο διάστημα, στο όνομα της συμπόρευσης με το φοιτητικό κίνημα, «κρυβόταν» ουσιαστικά πίσω από τους φοιτητές. Είναι πλέον χαρακτηριστικό ότι το καλοκαίρι μπροστά στις εκλογές για διοικήσεις στα Ιδρύματα κι ενώ αυτές αποτελούσαν μια από τις πρώτες εφαρμογές του νόμου - πλαισίου, το ΚΚΕ και η ΔΗΠΑΚ καλούσαν τους πανεπιστημιακούς σε αποχή - μη νομιμοποίηση του νόμου, ενώ η «Συσπείρωση» πήρε για τους πανεπιστημιακούς την «πρωτοποριακή» θέση ...να αποφασίσουν οι φοιτητές! Στη συνέχεια, δεν πήρε θέση για τους τυχοδιωκτισμούς των ΕΑΑΚ - ΣΥΝ - ΠΑΣΠ με το «κυνήγι της κάλπης» που λειτούργησε ως βούτυρο στο ψωμί της κυβέρνησης.

Στην ουσία, αν και στα λόγια ζητάει ακόμα την απόσυρση του νόμου - πλαισίου, στην πράξη δεν κάνει ούτε βήμα για την ενεργοποίηση των πανεπιστημιακών και την αντίσταση στην εφαρμογή του. Ρέπει προς την επίσημη θέση του ΣΥΝ ότι ο νόμος είναι «ανεφάρμοστος», κάτι σα να λέμε ότι συναντά τεχνικά προβλήματα και όχι ότι ο προσανατολισμός του είναι αντιδραστικός όσο εκεί που δεν παίρνει... Οσο για το χαρακτήρα των αναδιαρθρώσεων, έχει καταλήξει ότι είναι «νεοφιλελεύθερες», λες και με μια σοσιαλδημοκρατική διαχείριση σήμερα, τα πανεπιστήμια δε θα παραδίδονταν στις επιχειρήσεις! Στη διακήρυξή της χαρακτηριστικά, η «Συσπείρωση» ισχυρίζεται ότι «το ΥΠΕΠΘ άλλαξε τρεις υπουργούς και ο τελευταίους, παραδεχόμενος εμμέσως την αποτυχία της "μεταρρύθμισης", αναγκάζεται να ανοίξει διάλογο δήθεν από μηδενική βάση». Υποθάλπει έτσι τις αυταπάτες ότι η αλλαγή υπουργού σημαίνει και νίκη του κινήματος ή αλλαγή της κυβερνητικής πολιτικής, καθώς και τις αυταπάτες περί «αποτυχίας της μεταρρύθμισης», την ώρα που οι νόμοι εφαρμόζονται στα ΑΕΙ!

Σε πρακτικό επίπεδο, η «Συσπείρωση» προσπάθησε να σύρει την ομοσπονδία σε μια «συμμαχία» με συγκεκριμένες δυνάμεις του φοιτητικού κινήματος (ΕΑΑΚ, ΣΥΝ), νομιμοποιώντας τους ως εκπροσώπους του κινήματος χωρίς να υπάρχει όμως καμιά απόφαση φοιτητικού συλλόγου. Στην ουσία, αντί να συμβάλλει στην ενεργοποίηση και στην αντίσταση των ίδιων των πανεπιστημιακών, προσπαθούσε να σύρει την ομοσπονδία στους στείρους, «αντικυβερνητικούς» σχεδιασμούς ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ.

Οι δυνάμεις της ΔΗΠΑΚ, όχι μόνο δεν την ακολούθησαν σ' αυτόν τον ολισθηρό δρόμο, αλλά και ήταν αυτές που αποκάλυψαν και φρέναραν αυτήν την τακτική της. Αρα, η προσπάθεια συγκεκριμένων συγκροτημάτων του Τύπου να εμφανίσουν τη ΔΗΠΑΚ ως συνδιοικούσα δύναμη στην ΠΟΣΔΕΠ, είναι καθαρά εκ του πονηρού...