«Ενδοσχολική βία - μπούλινγκ - ρατσιστικές επιθέσεις: "Παραβατικές συμπεριφορές" ή όψεις του συστήματος της εκμετάλλευσης;». Αυτό το ερώτημα έθετε και απαντούσε η εκδήλωση που πραγματοποίησε το Σάββατο 17/12 στο δημαρχείο Ευόσμου, στη Θεσσαλονίκη, η ΟΠ Κεντρικής Μακεδονίας της ΚΝΕ στο πλαίσιο της τρίμηνης καμπάνιας γνωριμίας με την ΚΝΕ και αγωνιστικής συμπόρευσης με το ΚΚΕ, μπροστά στο 13ο Συνέδριο της ΚΝΕ.

Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Κυριάκος Ιωαννίδης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Παιδείας της ΚΕ, ενώ παρεμβάσεις έγιναν από την Αναστασία Παπαδοπούλου, Γραμματέα της ΤΟ Δυτικής Θεσσαλονίκης της ΚΝΕ, και άλλους επιστήμονες και μαθητές.

Μιλώντας για την ένταση της επιθετικότητας που παρατηρείται με διάφορες μορφές, ο Κ. Ιωαννίδης σημείωσε ότι «φαίνεται να είναι συνδυασμός τριών παραγόντων: 1) Η πανδημία, η καραντίνα και ο εγκλεισμός έχουν δημιουργήσει ένα εσωστρεφές ψυχικό επιθετικό δυναμικό, αδυναμία και δυσκολία επικοινωνίας η οποία επιτάθηκε από την ενασχόληση με τα smart phone, τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. 2) Υπάρχουν εντάσεις, άγχη και αγωνίες μέσα στα λαϊκά σπίτια που δημιουργούν όρους επιθετικότητας στα παιδιά είτε ως μίμηση είτε ως διέξοδο. 3) Το ίδιο το περιεχόμενο της αστικής ιδεολογικής παρέμβασης και στα πλαίσια του διαδικτύου ευνοεί την αναπαραγωγή της σαπίλας, της βίας, της εμπορευματοποίησης του ανθρώπου, του γυναικείου σώματος, κ.τ.λ».

Ακολούθως επισήμανε: «Αν λοιπόν θέλει κάποιος να μιλήσει για βία πρέπει να κοιτάξει και πέρα, και μάλιστα κυρίως πέρα, από τους τέσσερις τοίχους της οικογένειας. Γιατί βία είναι μέσα στο σχολείο το ένα παιδί να έχει πρόσβαση σε εξωσχολική στήριξη και το άλλο όχι. Βία είναι το ένα παιδί να οργανώνει τον χρόνο για να δώσει πανελλαδικές εξετάσεις για να περάσει σε κάποιο πανεπιστήμιο και το άλλο να έχει συμβιβαστεί με τους ταξικούς τοίχους που ορθώνονται μπροστά του. Βία είναι να μην μπορείς να πας διακοπές και ο συμμαθητής σου να λέει πόσο ωραία πέρασε το καλοκαίρι. Βία είναι να ακούς τα μπράβο του δασκάλου και του καθηγητή και εσύ συνεχώς να είσαι το ξύλο το απελέκητο που πρέπει να τελειώνει το σχολείο νωρίς νωρίς για να μάθει καμιά τέχνη.

Σε αυτό το έδαφος της ταξικής βίας γεννιέται και η αντισχολική κουλτούρα. Παιδιά που μετατρέπονται σε "μάγκες", που αναλαμβάνουν να ταράξουν την ηρεμία της σχολικής ζωής, διαχωρίζοντας τη θέση τους από τους κοινωνικά και σχολικά συμμορφωμένους συμμαθητές και δασκάλους τους, θέτοντας ωστόσο τελικά τους εαυτούς τους "εκτός νυμφώνος". Πρόκειται για τους μελλοντικούς ανέργους, υποαπασχολούμενους ή και εργαζόμενους ακόμη, αλλά στις κατώτερες χειρωνακτικές θέσεις του κοινωνικού καταμερισμού εργασίας που επιβάλλει το καπιταλιστικό σύστημα. Πρόκειται για εκείνους τους νέους που, απαξιώνοντας με τη σειρά τους το σχολείο και την κοινωνία που τους έχει ματαιώσει πολλαπλώς, καταδικάζουν, ουσιαστικά, τους εαυτούς τους στη διαιώνιση και αναπαραγωγή της ταξικής τους θέσης, κάνοντάς την να φαντάζει ως αναπόδραστο πεπρωμένο. Πρόκειται για μια διαδικασία αναπαραγωγής του κυρίαρχου συστήματος μέσω του σχολικού μηχανισμού και, μάλιστα, μέσα ακόμη και από την αμφισβήτηση και ανοιχτή αντιπαράθεση με αυτόν».

Σε άλλο σημείο της ομιλίας του τόνισε: «Γνωρίζουμε πως βασική ανάγκη του παιδιού και γενικότερα του ανθρώπου είναι αυτή της αναγνώρισης. Μια σειρά μελετών έδειξαν πως η αποστέρηση της ανάγκης των παιδιών για αναγνώριση συνδέεται με την ανάπτυξη της επιθετικής συμπεριφοράς. Η αδυναμία υλοποίησης αυτής της ανάγκης οδηγεί τα παιδιά και στην επιθετικότητα. Το ίδιο και η ματαίωση της ανάγκης για επικοινωνία με τους ενήλικες μπορεί να οδηγήσει στην εμφάνιση της επιθετικότητας.

Να λοιπόν ένα σημαντικό ζήτημα. Ποιος είναι αυτός που δεν αναγνωρίζει τον νέο άνθρωπο; Ποιος του στερεί την αναγνώριση; Αλλά και ένα άλλο ερώτημα: Σε ποια πρότυπα και αξίες πρέπει να προσαρμοστεί ο νέος άνθρωπος για να αναγνωριστεί;

Μήπως βασικές ιδέες και αξίες της κυρίαρχης τάξης δεν είναι ο ανταγωνισμός, ο ατομικισμός; Θέλει μεγάλη ανάλυση για να δούμε ότι στη βάση αυτής της τεράστιας μπόχας των σκανδάλων, του πλουτισμού, της κακοποίησης της παιδικής ηλικίας, της εκμετάλλευσης της ανθρώπινης ύπαρξης, βρίσκεται ο καπιταλισμός που σαπίζει;

Σε αυτό το σύστημα νικητής, αλλά και περιβεβλημένος το στεφάνι της κοινωνικής αναγνώρισης, είναι αυτός που πατάει περισσότερο "επί πτωμάτων", πιο αδίστακτα και αποτελεσματικά (...)

Ας σκεφτούμε, λοιπόν, με ή χωρίς κρίση, ο καπιταλισμός τι μαθαίνει στα παιδιά.

Σχεδόν από τη βρεφική ακόμα ηλικία μαθαίνει ότι για να επιτύχει πρέπει να ανταγωνίζεται. Η έννοια της "επιτυχίας" είναι ταυτισμένη με όλα αυτά που γίνονται αποδεκτά και ποτίζουν τα κλαδιά του συστήματος της εκμετάλλευσης.

Ετσι, αξίες, όπως οι "καλοί βαθμοί", "τα πολλά πτυχία" ή "οι καλές αθλητικές επιδόσεις", που κατά περίπτωση οδηγούν σε κάποιου είδους "επιτυχία", αποξενώνονται από το περιεχόμενό τους και μετατρέπονται σε σκοπούς. Το γεγονός πως "αξία έχει το ωραίο ταξίδι...", δηλαδή η μόρφωση και η υγιής κοινωνικοποίηση που αναβαθμίζει την προσωπικότητα, θεωρείται στον σύγχρονο κόσμο το λιγότερο σαν ανευθυνότητα, αφού θεωρείται πως σε παρεκκλίνει από τον δρόμο της "επιτυχίας".

"Επιτυχία" που είναι ταυτισμένη με τη μελλοντική μετατροπή του νέου ανθρώπου σε εκμεταλλευτή ή σε άνθρωπο που να υπηρετεί από τέτοια θέση και με τέτοιον τρόπο τους εκμεταλλευτές, ώστε να βρίσκεται πάντα κοντά στην πιθανότητα να πάρει τη θέση τους.

Ανεξάρτητα αν ντύνεται αυτός ο σκοπός με λέξεις διαφορετικές, όπως "επιχειρηματικότητα", που όμως δεν μπορούν να κρύψουν τον έτσι και αλλιώς μελλοντικό νόμιμο εγκληματία.

Σε αντίθετη περίπτωση, μιλούν για "αποτυχία", με όλες τις συνέπειες στην ψυχοσύνθεση που σημαίνει ο όρος και στους κοινωνικούς ρόλους που του προετοιμάζουν, έως και το σπρώξιμο στο άλλου - πλέον - είδους έγκλημα. Εκείνο που το δημιουργούν μεν αλλά το καταδιώκουν».

«Ξέρουμε πολύ καλά», συνέχισε ο Κ. Ιωαννίδης, «τι σημαίνει η αγωνία να γίνει κάτι σήμερα. Και όχι μόνο το ξέρουμε καλά αλλά και συμφωνούμε και το κάνουμε πράξη.

Αλήθεια όμως: Πότε έγινε πραγματικότητα αυτό το "κάτι να γίνει σήμερα";

Ξέρουμε πολύ καλά και τις δυσκολίες που υπάρχουν αλλά και την επιθετικότητα του συστήματος.

Ομως, για να έχουμε καλό ρώτημα, ήταν ποτέ προαπαιτούμενο για την πρωτοπόρα δράση η ποσοτική κυριαρχία; Οχι και πάλι όχι.

Η καθημερινή στάση του καθενός μας, μπολιασμένη με τα ιδανικά του σοσιαλισμού, τις αξίες της πάλης για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, μπορεί να συνοδεύεται με πρακτικά μέτρα στήριξης, αλληλεγγύης, ώστε να βρίσκει δύναμη και κουράγιο να ξεπερνά όλες τις δυσκολίες, μικρές και μεγάλες.

Η καθημερινή μας δράση θέτει στο επίκεντρο των διεκδικήσεων αλλά και των δημιουργικών μας πρωτοβουλιών ένα σχολείο που θα προωθεί την ομαδικότητα, την αλληλοβοήθεια, την αλληλεγγύη.

Στη θέση της καλλιέργειας κλίματος γενικής απειλής μαθητών από μαθητές να μπαίνουν τα συνθήματα "Ενας για όλους και όλοι για έναν", "Μαζί είμαστε πιο δυνατοί".

Η συζήτηση για την αντιμετώπιση του "σχολικού εκφοβισμού", αλλά και για τη στήριξη και αλληλεγγύη προς τους μαθητές και τις οικογένειες που αντιμετωπίζουν οποιοδήποτε πρόβλημα (οικονομικό, υγείας κ.λπ.), χρειάζεται να γίνει πρώτα και κύρια υπόθεση των συλλόγων, των σωματείων, των γονιών και φυσικά των ίδιων των μαθητών και φοιτητών - σπουδαστών, μέσα από τα μαθητικά τους συμβούλια, μέσα από τους συλλόγους τους.

Ετσι μπορεί να αντιμετωπίζεται ο "σχολικός εκφοβισμός" αλλά και ο "εκφοβισμός" προς τα παιδιά και τις λαϊκές οικογένειες που γίνεται με πρόσχημα την καταπολέμηση του "σχολικού εκφοβισμού", από όλους αυτούς που γεννούν και αναπαράγουν τα προβλήματα των λαϊκών οικογενειών.

Απευθυνόμαστε στους πολιτιστικούς και αθλητικούς φορείς και τους καλούμε. Μαζί, ο καθένας με το δικό του μερίδιο ευθύνης, να κάνουμε έναν μεγάλο αγώνα που θα έχει στο νου το παιδί.

Να διεκδικήσουμε και να μπούμε στα σχολεία. Να μην αφήσουμε τα παιδιά του λαού να μολύνονται από τους διάφορους νόμιμους επιχειρηματικούς κύκλους που σουλατσάρουν στα σχολεία.

Αλλά και στην άλλη όψη του νομίσματος, τους στρατούς που φτιάχνουν οι ίδιοι για να υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους και να αλληλοσκοτώνεται η νεολαία.

Σήμερα, για να σωθούν τα παιδιά και οι νέοι, το ΚΚΕ προτείνει και παλεύει για άμεσα μέτρα προστασίας, απέναντι στην κακοποίηση, απέναντι στη φτώχεια.

Για μέτρα πρόληψης στο σχολείο, στους αθλητικούς και πολιτιστικούς φορείς. Για στήριξη της οικογένειας.

Ανοίγουμε τη συζήτηση. Διεκδικούμε όλα αυτά που έχασαν οι νέοι, τα παιδιά μέσα στην πανδημία, αλλά ποτέ δεν καλύφτηκαν.

Και αυτά δεν είναι απλά τα μαθήματα. Αλλά μιλάμε για την ίδια την ψυχοσύνθεση του παιδιού που μετά από καραντίνα έχει ανάγκη να βρει τους συμμαθητές, τους φίλους, τους συναθλητές. Εχει ανάγκη να προπονηθεί στο μπάσκετ, στο ποδόσφαιρο, στο βόλεϊ, να βρεθεί ξανά σε μια αίθουσα χορού, σε ωδείο. Είναι αναγκαίες δηλαδή και οι δραστηριότητες εκείνες που θα καλύψουν την ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού, των νέων και είναι σημαντικό να παρέχονται δωρεάν, αλλά δεν δίνονται.

Αρα μπορεί να ανοίξει η συζήτηση και η διεκδίκηση ελεύθερων χώρων που σήμερα είτε μένουν αναξιοποίητοι λόγω των εκάστοτε κυβερνητικών επιλογών είτε αποτελούν "φιλέτα" για την κερδοσκοπική αξιοποίησή τους από το μεγάλο κεφάλαιο».

Κλείνοντας υπογράμμισε μεταξύ άλλων: «Και με τη δράση μας, με τις ιδέες μας, στέλνουμε μήνυμα στις νέες και τους νέους:

Για να αντέξεις στη σημερινή σκληρή κοινωνία πρέπει να είσαι και ευαίσθητος και σκληρά διεκδικητικός. Να συμπονάς με τον πόνο του άλλου που τον βλέπεις σαν ίσο και όχι σαν "καημένο", να κοντοστέκεσαι και να ερμηνεύεις, να προσπαθείς να μπεις στη θέση του, διεκδικώντας το δίκιο σου, όχι μόνο το δικό σου αλλά όλων.

Το μήνυμά μας είναι ότι το προσωπικό "αυτοσυναίσθημα" εξυψώνεται παλεύοντας για τη ζωή όλων και όχι μειώνοντας και εξευτελίζοντας τους άλλους. Οτι πραγματικός "μάγκας" είναι αυτός που μάχεται "υπέρ όλων των αδυνάτων" και όχι αυτός που χτυπά τον αδύναμο (...)

Μπορεί να σωθεί ένα μεγάλο κομμάτι αυτών των νέων που από την κούνια έχουν νιώσει στο πετσί τους τη βία του συστήματος. Μπορεί να σωθεί αν συναντηθεί με τις ιδέες του ταξικού θυμού και της ταξικής κοινωνικής δημιουργίας ενός νέου κόσμου.

Οπου κανένας πια δεν θα πεινά.

Κανένας άλλον δεν θα φοβάται.

Κανείς κανέναν δεν θα υποβαθμίζει.

Κανείς ελπίδα δεν θα κλέβει κανενός, όπως μας έλεγε και ο Ναζίμ Χικμέτ.

Γιατί είμαστε κομμουνιστές. Και μπορούμε να δώσουμε απάντηση στα μεγάλα γιατί και τα πώς της κοινωνικής πλειοψηφίας».