Συζητάμε σήμερα με τον Σωτήρη Πουλικόγιαννη, πρόεδρο του Συνδικάτου Μετάλλου, για τη δράση αυτή, για τα προβλήματα που απασχολούν τον κλάδο αλλά και τον τρόπο οργάνωσης της μάχης.

Αρχικά τονίζει πως οι εργαζόμενοι έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με πολλά προβλήματα στους χώρους δουλειάς και τη ζωή τους και πως σε αυτήν την περίοδο ξεχωρίζουν δύο ζητήματα. Το ένα αφορά στο εισόδημά τους, που έχει τσακιστεί με χίλιους τρόπους και ενώ αναγκάζονται να πληρώνουν όλο και περισσότερα για τα στοιχειώδη. Το δεύτερο έχει να κάνει με τις συνθήκες εργασίας και με τα ελλιπή έως και ανύπαρκτα μέτρα για την υγεία και ασφάλεια στην εργασία. Εδώ σημειώνει ότι και με αφορμή τα δεκάδες εργατικά «ατυχήματα» στον κλάδο, έχουν αναδείξει ότι οι χώροι δουλειάς έχουν μετατραπεί σε «κοιλάδα των Τεμπών». Γι' αυτό και το σύνθημα «ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας» μπορεί να γεννήθηκε μετά το έγκλημα στα Τέμπη, όμως ως πραγματικότητα προϋπήρχε και υπάρχει στους χώρους δουλειάς. Η αιτία για αυτό πρέπει να αναζητηθεί στο γεγονός ότι η εργοδοσία βάζει ακόμα και τα μέτρα προστασίας των εργαζομένων στη ζυγαριά κόστους - οφέλους. Οι εργοδότες στο ένα ζύγι βάζουν την ασφάλεια των εργαζομένων και στο άλλο τα κέρδη τους. Και στο δικό τους ζύγι πάντα τα κέρδη μετράνε περισσότερο από τη ζωή του εργάτη...

Μιλώντας για τη μάχη που δίνει το Συνδικάτο για την απεργία στις 28 Φλεβάρη, αναφέρεται στην πρόσφατη δράση του και τα θετικά βήματα που έχουν επιτευχθεί. Τονίζει πως η τελευταία πανελλαδική κλαδική σύμβαση υπογράφηκε το 2010 και από τότε δεν έχει υπογραφεί άλλη και με ευθύνη της πλειοψηφίας - ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ - στην Ομοσπονδία Μετάλλου. Από την άλλη, σωματεία και συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ πίεσαν για να πάρει η Ομοσπονδία κάποιες πρωτοβουλίες, αλλά «βρήκαν τοίχο».

Παράλληλα, το Συνδικάτο Μετάλλου είχε ξεκινήσει τη συζήτηση με τους εργαζόμενους για την ανάγκη κλαδικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, έχοντας και την πείρα των προηγούμενων ετών από την υπογραφή τοπικής σύμβασης στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη. Αυτή η πείρα δείχνει ότι παρόλο που πρόκειται για μάχη με απαιτήσεις, χρειάζεται υπομονή, και όσο συνεχίζεις, όσο επιμένεις, θα βρεθεί η αφορμή για να ξεδιπλωθεί συλλογικά η πάλη και η διεκδίκηση των εργαζομένων.

Ως παράδειγμα φέρνει τη μάχη που δόθηκε στο εργοστάσιο ΕΜΕΚ και όπου πρόσφατα κατάφεραν να υπογράψουν επιχειρησιακή σύμβαση. Η δραστηριότητα, αναφέρει, ξεκίνησε από το ζήτημα για τις κάμερες που προσπάθησε η εργοδοσία να εγκαταστήσει στην παραγωγή για να παρακολουθεί τους εργαζόμενους με σκοπό την παραπέρα εντατικοποίηση. Με αφορμή αυτό έγινε Γενική Συνέλευση, όπου μπήκαν και όλα τα άλλα ζητήματα που «καίνε» τους εργαζόμενους, όπως το ζήτημα των εξαερισμών που δεν υπήρχαν και το θέμα της ακρίβειας. Με την πείρα του Συνδικάτου, που μπήκε μπροστάρης στον αγώνα τους, και την αποφασιστικότητα των εργαζομένων μετά από δύο μήνες «καταφέραμε να υπογράψουμε τη σύμβαση και να ικανοποιηθούν όλα τα αιτήματα»! Η μάχη αυτή δεν έμεινε στον συγκεκριμένο χώρο δουλειάς, τονίζει. Αλλωστε, το Συνδικάτο φρόντιζε να ενημερώνει και τους εργαζόμενους στα γειτονικά εργοστάσια, και «πραγματικά κάποια στιγμή τις τελευταίες μέρες, νιώθαμε ότι όλα τα μάτια και τα αυτιά της περιοχής περίμεναν τι θα γίνει». Μόλις λοιπόν υπογράφτηκε η επιχειρησιακή ΣΣΕ, σπάσανε τα τηλέφωνα με ερωτήσεις «πώς θα γίνει και εμείς εδώ...». Ετσι ξεκίνησε και στο εργοστάσιο του «Δημητρίου» και υπογράψαν και εκεί επιχειρησιακή ΣΣΕ.

Αυτήν τη στιγμή, σημειώνει, έχουν γίνει Γενικές Συνελεύσεις σε μία σειρά εργοστάσια και το Συνδικάτο βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις με μία σειρά επιχειρήσεις για να υπογραφούν συμβάσεις. Ακόμα, όπου υπογράφουν επιχειρησιακή ΣΣΕ, γίνεται προσπάθεια να υπάρχει μόνιμη παρέμβαση και να εκφράζεται με συλλογικό τρόπο. Οι αποφάσεις, το πλαίσιο, τα αιτήματα βγαίνουν μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις των εργοστασίων. Επίσης, οι εργάτες εκλέγουν Επιτροπές του Συνδικάτου σε κάθε εργοστάσιο και έτσι «δένουμε, χτίζουμε δεσμούς με τους συναδέλφους σε κάθε χώρο δουλειάς, κάτι που προσπαθούμε να επεκταθεί».

Η μεγάλη σημασία, υπογραμμίζει, του Συνδικάτου ως οργανωτή των εργαζομένων φαίνεται και από τη στάση της εργοδοσίας της ΕΜΕΚ, που όταν μιλώντας στους εργαζόμενους για τις αυξήσεις, και ενώ είχε ικανοποιήσει τα υπόλοιπα αιτήματα, είπε ότι «τα δίνω αλλά δεν τα υπογράφω με το Συνδικάτο». Αυτό δείχνει πως οι εργοδότες γνωρίζουν πολύ καλά τη δύναμη που έχουν οι εργαζόμενοι όταν αποφασίζουν και δρουν συλλογικά με οργανωτή το συνδικάτο τους.

Στη συνέχεια αναφέρεται στη μαζική Γενική Συνέλευση που έγινε στη Ζώνη για τη διεκδίκηση νέας ΣΣΕ. Εχουν ήδη γίνει, μας λέει, μια σειρά κινητοποιήσεις για την υπογραφή της, ενώ στις 15 Φλεβάρη έγινε η πρώτη προειδοποιητική απεργία με καθολική συμμετοχή των εργαζομένων.

Μπροστά και στην απεργία στις 28 Φλεβάρη, καταλήγει, το Συνδικάτο έχει βάλει στόχο να φτάσουν σε εκατοντάδες χώρους δουλειάς. Ηδη, σημειώνει, οι Γενικές Συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς και στα παραρτήματα του Συνδικάτου είναι πολύ μαζικές, με πλούσια συζήτηση, υπάρχει διάθεση από τους εργαζόμενους, και «αυτό θέλουμε να εκφραστεί και με τη μαζική συμμετοχή στην απεργία και στην απεργιακή συγκέντρωση».

Την Τετάρτη το απόγευμα, το Παράρτημα Αθήνας του Συνδικάτου Μετάλλου πραγματοποίησε Γενική Συνέλευση, όπου από πολλές τοποθετήσεις τονίστηκε η ανάγκη να ενταθούν οι ρυθμοί για την προετοιμασία και την επιτυχία της απεργίας στις 28 Φλεβάρη.

Εργαζόμενοι από πολλά εργοστάσια μετέφεραν παραδείγματα αναμέτρησης με την εργοδοτική ασυδοσία, πώς κόντρα στον φόβο που επιχειρείται να επιβληθεί, οι εργαζόμενοι αντιδρούν, οργανώνονται και διεκδικούν.

Εργαζόμενος από μεγάλο εργοστάσιο του κλάδου αναφέρθηκε στο κλίμα ανασφάλειας που επικράτησε μετά από μια άδικη απόλυση συναδέλφου τους. Ωστόσο, οι εργαζόμενοι ξεπερνώντας τις πιέσεις της εργοδοσίας απάντησαν με στάση εργασίας. Και αυτό, όπως ειπώθηκε, το κατάφεραν γιατί απευθύνθηκαν στο Συνδικάτο, αξιοποίησαν την πολύτιμη εμπειρία του και απέδειξαν ότι δυνατός εργάτης είναι ο οργανωμένος εργάτης.

Μεταφέρθηκε πείρα από χώρο δουλειάς όπου οι μαζικές συνελεύσεις των εργαζομένων, η κουβέντα για την ανάγκη οργάνωσης του αγώνα αλλά και η συσσωρευμένη αγανάκτηση ανησύχησαν και ανάγκασαν την εργοδοσία να ξεκινήσει τις διαπραγματεύσεις για την επιχειρησιακή ΣΣΕ.

Εργαζόμενη μίλησε για τις συνθήκες εργασίας που οδηγούν σε εξουθένωση, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι χρειάζεται πάνω από μία ώρα να πάει στη δουλειά, και όταν φτάνει ήδη είναι κουρασμένη και έχει να αντιμετωπίσει τις κακές συνθήκες εργασίας, που δημιουργούν προβλήματα υγείας, και την καθημερινή πίεση του εργοδότη.

Ενας ακόμα εργαζόμενος στάθηκε στην ανάγκη να σπάσουν η τρομοκρατία και ο φόβος που γεννά η στάση της εργοδοσίας, και σε αυτό πρέπει να είναι μπροστάρηδες το Συνδικάτο και τα μέλη του, να γίνουν το παράδειγμα για τους άλλους. Οπως είπε χαρακτηριστικά: «Ο φόβος δεν γεμίζει την κατσαρόλα, ο φόβος δεν πληρώνει το ενοίκιο». Η υποταγή στα θέλω της εργοδοσίας, οι εξουθενωτικές συνθήκες, οι πολλές ώρες δουλειάς «κόβουν μέρες από τη ζωή μας».