Κρίσιμη σημασία αποκτά η επιτυχία της απεργίας στο Δημόσιο την ερχόμενη Πέμπτη, μετά και από το «πλαίσιο διαλόγου για το νέο μισθολόγιο» των δημοσίων υπαλλήλων που παρουσίασαν την Πέμπτη τα υπουργεία Εσωτερικών και Οικονομικών σε συνάντηση με την ηγεσία της ΑΔΕΔΥ. Το «πλαίσιο» αποτυπώνει την αποφασιστικότητα με την οποία δυναμώνει η ολομέτωπη αντεργατική επίθεση, καθιστώντας καθήκον για τους εργαζόμενους στο δημόσιο και ευρύτερα δημόσιο τομέα να απεργήσουν και να διαδηλώσουν μαζικά με το ΠΑΜΕ. Στην Αθήνα οι ταξικές δυνάμεις καλούν τους απεργούς στη συγκέντρωση που θα γίνει στις 11 π.μ. στην Ομόνοια. Στη Θεσσαλονίκη, στις 10 π.μ. στο Αγαλμα Βενιζέλου.

Η κυβέρνηση παρουσίασε το αντεργατικό πλαίσιο ενός προαποφασισμένου διαλόγου, αφού οι αντεργατικές του επιδιώξεις προωθούνται ήδη, π.χ., μέσω του μνημονίου. Και η ΑΔΕΔΥ έτρεξε, παραμονές πανδημοσιοϋπαλληλικής απεργίας, να στρογγυλοκαθίσει στα τραπέζια του «διαλόγου» όπου αποφασίζονται πώς και πόσο γρήγορα θα πετσοκοπούν αυτά για τα οποία λέει πως παλεύει...

Το «νέο μισθολόγιο» που προωθεί η κυβέρνηση βεβαιώνει ότι, μαζί με τις αλλαγές που γίνονται στη δομή και στη λειτουργία του κράτους ώστε να υπηρετεί ακόμα πιο αποτελεσματικά τα μονοπωλιακά συμφέροντα, η αστική τάξη προωθεί ανάλογα μέτρα και για ζητήματα που αφορούν τους εργαζόμενους στο δημόσιο.

Τα σημαντικότερα στοιχεία των κυβερνητικών σχεδίων είναι:

• Νέες δραματικές περικοπές σε μισθούς: Η κυβέρνηση έχει ήδη δεσμευτεί για περικοπή της μισθολογικής δαπάνης στο δημόσιο κατά 2,7 δισ. ευρώ. Αυτός θα είναι και ένας από τους στόχους του προσχεδίου για τον προϋπολογισμού του 2011 που θα κατατεθεί αύριο στη Βουλή. Μάλιστα, πρότυπό της η κυβέρνηση έχει τους μισθούς πείνας που επιβάλλουν οι μεγαλοβιομήχανοι στον ιδιωτικό τομέα. Επισημαίνει όλο νόημα πως «το 2008 ο μέσος μισθός στο δημόσιο τομέα ήταν σχεδόν 40% υψηλότερος από το μέσο μισθό στον ιδιωτικό τομέα». Για να «ζεστάνει» την προπαγανδιστική μηχανή που ήδη ξεκίνησε να μιλά για «ρετιρέ» (υψηλόμισθους υπαλλήλους), μοίρασε στοιχεία που καλλιεργούν την εντύπωση ότι για τα «ελλείμματα» φταίνε οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων. Αποσιωπά τα αδιέξοδα εργαζομένων που τα τελευταία χρόνια αυξάνονται κατά χιλιάδες στο δημόσιο και ευρύτερα δημόσιο τομέα και είναι όμηροι συμβάσεων, προγραμμάτων stage, ωρομίσθιοι, αναπληρωτές κτλ., που δεν έχουν όχι μόνο καλούς μισθούς αλλά ούτε και σταθερή δουλειά.
• Εξατομίκευση των όρων αμοιβής των εργαζομένων: Στόχος είναι «το νέο σύστημα αμοιβών» να συνδέεται με την «αξιολόγηση τυπικών και ουσιαστικών προσόντων», τη «σπουδαιότητα των ασκούμενων καθηκόντων και την κατοχή των θέσεων ευθύνης», τις «γενικότερες συνθήκες εργασίας». Στόχος δεν είναι απλά η περικοπή της μισθολογικής δαπάνης. Είναι και η υπονόμευση του δικαιώματος των εργαζομένων να παλεύουν και να κατοχυρώνουν συλλογικά τα δικαιώματά τους. Η κυβέρνηση επιδιώκει την απαξίωση του ίδιου του συλλογικού χαρακτήρα της οργάνωσης και των κατακτήσεων, την απομόνωση των εργαζομένων και τον εγκλωβισμό στη λογική «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», που είναι επικίνδυνη και αδιέξοδη, μειώνει τις αντιστάσεις και τη δύναμη με την οποία μπορεί να αποκρούσει την επίθεση που δέχεται στα δικαιώματά του.
• Σύνδεση μισθού - παραγωγικότητας, αφού στόχος είναι το σύστημα αμοιβών να συνδέεται μεταξύ άλλων και με το «παραγόμενο αποτέλεσμα».

Αυτό το σημείο είναι χαρακτηριστικό της σημασίας που έχει η χειραγώγηση των εργαζομένων του δημοσίου για να εφαρμοστούν οι αντιλαϊκές αποφάσεις.

Τι έρχεται και λέει ουσιαστικά η κυβέρνηση; Οτι, για παράδειγμα, άλλη αμοιβή θα έχει ο εκπαιδευτικός που εφαρμόζει πιστά την κυβερνητική πολιτική και ψάχνει χορηγούς για τα σχολεία και άλλη αυτός που παλεύει να έχουν όλα τα σχολειά ισότιμη χρηματοδότηση από το κράτος και με στόχο την ουσιαστική μόρφωση των παιδιών. Αλλη αμοιβή θα έχει ο γιατρός που εφαρμόζει πιστά την κυβερνητική πολιτική και εξετάζει / θεραπεύει τον ασθενή ανάλογα με το αν και τι έχει να πληρώσει και άλλη ο γιατρός που αρνείται να αντιμετωπίσει τον ασθενή ως πελάτη και σέβεται τον όρκο του Ιπποκράτη.

Πώς απαντά η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ στα προβλήματα των εργαζομένων στο δημόσιο;

• Πρωτοστατεί για τον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων. Οταν τον περασμένο Δεκέμβρη οι ταξικές δυνάμεις του χώρου έβαζαν επιτακτικά το ζήτημα της οργάνωσης αγώνων σε συντονισμό με τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα (γιατί η επίθεση είναι κοινή και το ίδιο σφοδρή για όλους) η ΑΔΕΔΥ σφύριζε αδιάφορα. Οταν την άνοιξη εξελισσόταν ακόμα πιο γοργά το ξήλωμα δικαιωμάτων και στο δημόσιο, η ΑΔΕΔΥ και πάλι συνέχιζε να θολώνει τα νερά, να κρύβει ότι πρόκειται για συνειδητή επιλογή ΕΕ - ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, που επιβάλλεται από τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Στη δε ανακοίνωση που κυκλοφορεί για την απεργία της Πέμπτης, λέει πως ακόμη και οι ίδιοι οι άνθρωποι του ΔΝΤ «δηλώνουν ότι το μνημόνιο ήταν λάθος»! Στοχοπροσηλωμένα, καλλιεργεί αυταπάτες του τύπου «δεν το ήθελαν - τους ξέφυγε».
• Πασχίζει για την επανάπαυση των εργαζομένων. Το μόνο που βρήκε να πει στην ανακοίνωση που έβγαλε την Παρασκευή για το νέο μισθολόγιο είναι ότι «δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως "όχημα" παγίωσης και διεύρυνσης της λιτότητας». Δηλαδή, ζητά να αντιμετωπιστεί η λιτότητα. Αρκεί αυτό; Τη λιτότητα, όπως και την ανεργία και την ακρίβεια, ακόμα και η κυβέρνηση και η ΕΕ την καταγγέλλουν, αλλά την αναπαράγουν. Ακόμα και οι βιομήχανοι βγαίνουν και εκφράζουν προβληματισμό για τις δυσκολίες της λαϊκής οικογένειας. Τι πάει να πει, ότι νοιάζονται για τους εργαζόμενους;
• Ακόμα όμως και όταν προκηρύσσει κινητοποιήσεις το κάνει για τα μάτια του κόσμου αφού με τη συνολική της στάση συμβάλλει στον εκφυλισμό των αγώνων. Η επιτυχία μιας κινητοποίησης απαιτεί πλατύ άνοιγμα στους εργαζόμενους. Ενημέρωση και συζήτηση για την αξία που έχει η συλλογική πάλη. Αντιπαράθεση με μηχανισμούς που δημιουργούν φόβο, αυταπάτες, εφησυχασμό, που ευνοούν τον ατομικισμό. Σύγκρουση με τις συντεχνιακές αντιλήψεις που καλλιεργούν την ψευδαίσθηση ότι είναι δυνατόν μια μερίδα εργαζομένων να ξεφύγει από την αντιλαϊκή λαίλαπα.

Ακόμα περισσότερο: Δείκτης επιτυχίας μιας κινητοποίησης είναι και ο βαθμός συσπείρωσης των εργαζομένων γύρω από αιτήματα που υπερασπίζονται αληθινά τις σύγχρονες ανάγκες της οικογένειάς τους, αποκαλύπτουν τους πραγματικούς ενόχους των προβλημάτων τους, οργανώνουν αταλάντευτο αγώνα ενάντια σ' αυτούς. Πότε η ΑΔΕΔΥ έπραξε με τέτοια κριτήρια;

Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες η συστράτευση των εργαζομένων του δημοσίου με το ΠΑΜΕ γίνεται επιτακτική. Πρώτος άμεσος στόχος η δράση για την επιτυχία της απεργίας της Πέμπτης. Για να απεργήσουν μαζικά οι εργαζόμενοι στο δημόσιο και να διαδηλώσουν αποφασιστικά με το ΠΑΜΕ, που έχει αιτήματα αντίστοιχα των σύγχρονων αναγκών όχι μόνο των οικογενειών των δημοσίων υπαλλήλων αλλά συνολικά του λαού. Η ανακοίνωση του ΠΑΜΕ για την απεργία της Πέμπτης (βλ. «Ρ» 1/10/2010) είναι σημαντικό εργαλείο για την αποκάλυψη των αντιπάλων των εργαζομένων και του δημοσίου, για την αποκάλυψη του ρόλου της ΑΔΕΔΥ. Πρέπει να μοιραστεί πλατιά, να γίνει βάση κουβέντας σε όσο το δυνατόν περισσότερους χώρους εργασίας. Με προτεραιότητα τους εργαζόμενους με ελαστικές μορφές εργασίας, τους νέους και τις γυναίκες που βιώνουν ακόμα πιο άγρια τις συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής.

Να δοθεί βάρος στη συγκρότηση απεργιακών επιτροπών, στην αξιοποίηση και τον πολλαπλασιασμό των Επιτροπών Αγώνα, με στόχο να ενισχυθεί η συστηματική τους παρέμβαση στο πλευρό των εργαζομένων.

Είναι κρίσιμη αυτή η απεργιακή μάχη. Πρέπει οι εργαζόμενοι στο δημόσιο να κάνουν θαρρετά βήματα για την οργάνωση της πάλης τους ενάντια σε όσους σκάβουν το δικό τους λάκκο αλλά και θέλουν να τους αξιοποιήσουν για να σκάψουν το λάκκο όλου του λαού. Βήμα που απαιτεί την αποφασιστική τους συσπείρωση στο ΠΑΜΕ. Την ένταση της ολόπλευρης δράσης (και πρώτα απ' όλα ιδεολογικοπολιτικής) για την ισχυροποίηση του ΠΑΜΕ στο δημόσιο. Γιατί η διάδοση της πρότασης πάλης του ΠΑΜΕ μπορεί να συμβάλει αποφασιστικά στη χειραφέτηση και ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων. Μπορεί να συμβάλει στο να αποκαλυφθεί ολοκληρωμένα πότε (και τελικά ποιο δημόσιο, με ποια τάξη στην εξουσία) το δημόσιο θα προστατεύει τις ανάγκες και των εργαζομένων σε αυτό και γενικά του λαού.