Ολες τις προηγούμενες μέρες, ο «Ριζοσπάστης» με αναλυτικά ρεπορτάζ έφερε ξανά στην επιφάνεια όλη την εγκληματική δράση της ναζιστικής οργάνωσης, όπως αναδείχτηκε και μέσα από τη διαδικασία της δίκης, η τελική απόφαση της οποίας θα αναγνωστεί την Τετάρτη 7 Οκτώβρη. Σήμερα, αξίζει να υπενθυμίσουμε τα βασικά χαρακτηριστικά της στάσης των κατηγορούμενων χρυσαυγιτών στη διάρκεια της δίκης.

Το πρώτο ήταν η υποκριτική απόρριψη της ναζιστικής «ιδεολογίας» της οργάνωσης, παρά τα συντριπτικά στοιχεία που την αποδείκνυαν αλλά και οι αντιφατικοί υπερασπιστικοί ισχυρισμοί. Κανένας τους δεν υπερασπίστηκε τη ναζιστική «ιδεολογία». Υπήρχε άρνηση, απαξίωση στις καταθέσεις τους και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί του τύπου «πολιτικά και ιδεολογικά δεν θα μπορούσα να έχω αυτές τις πεποιθήσεις με ξένους εχθρούς που έβλαψαν την πατρίδα μου» κ.λπ. Αυτή η υποκριτική άρνηση του εθνικοσοσιαλισμού έφτανε μάλιστα μέχρι το σημείο του εξευτελισμού και της αυτογελοιοποίησης. Ετσι, οι ναζιστικοί χαιρετισμοί παρουσιάστηκαν ως αρχαιοελληνικοί ή και ρωμαϊκοί, ενίοτε μάλιστα έγινε και τρόπος χαιρετισμού σε χωριό χρυσαυγίτη... Οσο για τις σβάστικες στη Βουλή οι χρυσαυγίτες, όπως κατέθεσαν, περπατούσαν πάνω σε αυτές!

Ούτε καν ο αρχηγός τους Ν. Μιχαλολιάκος δεν υπερασπίστηκε τη ναζιστική «ιδεολογία» της οργάνωσης, που τον είδαμε και ακούσαμε σε πληθώρα στοιχείων του αποδεικτικού υλικού να δηλώνει συνεχώς και αδιαλείπτως «είμαστε η σπορά των ηττημένων του 1945, οι εθνικοσοσιαλιστές, οι φασίστες... αυτοί είμαστε». Αναφορικά, μάλιστα, με τον ρατσιστικό λόγο, τις ομιλίες του περί εθνικοσοσιαλισμού, τις «ξιφολόγχες» που «θα ακονίζονται στα πεζοδρόμια», την κάλυψη εγκληματικών ενεργειών και τα περί «τυφλής υπακοής» κ.λπ., τα χαρακτήριζε σε όλους τους τόνους «σχήμα λόγου».

Είναι ενδεικτικό ότι αρνήθηκε την παρουσία του στη ναζιστική συναυλία όπου ο ίδιος μαζί με Γερμενή, Κασιδιάρη, Παναγιώταρo, Ματθαιόπουλο και Μάστορα υμνούσαν το Γ' Ράιχ και χαιρετούσαν ναζιστικά μπροστά στις σημαίες των SS και την πολεμική σημαία της Βέρμαχτ με τον αγκυλωτό σταυρό, ενώ ακούγονταν και ναζιστικά συνθήματα. Οταν όμως του επισημάνθηκε από το δικαστήριο ότι είναι το 2005 και ότι ο ίδιος ήταν παρών, ανέφερε: «Εμένα αυτή η μουσική δεν μου αρέσει. Μπορεί να είχα πάει περιστασιακά και να έφυγα μετά»...

Αυτές ήταν μερικές από τις υποτιθέμενες εξηγήσεις που έδιναν οι χρυσαυγίτες στο δικαστήριο. Αξίζει να εξηγηθεί ότι η απάρνηση της ναζιστικής ιδεολογίας έγινε γιατί και αυτοί αντιλαμβάνονταν την απέχθεια που προκαλεί στη συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας, αφού είναι νωπές ακόμα οι μνήμες των θηριωδιών του Χίτλερ, των ναζί και των συνεργατών τους, των ταγματασφαλιτών και δοσίλογων στην πατρίδα μας. Επίσης, η παραδοχή του ναζισμού έχει καθοριστική αποδεικτική σημασία για το κίνητρο των εγκληματικών τους πράξεων.

«Ξεκλειδώνει» π.χ. τις ενέργειες του χρυσαυγίτη Ρουπακιά, να δολοφονήσει έναν άγνωστο σε αυτόν (δεν ήταν προσωπικά τα κίνητρα) τον αντιφασίστα μουσικό Παύλο Φύσσα. Είναι χαρακτηριστικό, επιπρόσθετα, ότι δεν παραδέχθηκαν τις εγκληματικές τους πράξεις, υπήρχε άρνηση παρά το ότι κοκορεύονταν ή κόμπαζαν γι' αυτές όταν τις διέπρατταν, όπως είδαμε στα αποδεικτικά στοιχεία. Απολογίες γεμάτες προκλητικότητα, θρασυδειλία, απίθανα ψεύδη και προσπάθεια αντιστροφής της πραγματικότητας.

Να υπενθυμίσουμε επίσης για όλα τα παραπάνω ότι βασικό εργαλείο της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή είναι ο διπλός λόγος, δηλαδή άλλα να λένε προς το εσωτερικό της οργάνωσης, προς τους μυημένους, για να συσπειρώνονται γύρω από τους εγκληματικούς σκοπούς της κι άλλα προς τα έξω, στον κόσμο, για να εξαπατούν και να αυξάνουν την επιρροή τους σε αυτόν, αλλά και να ελίσσονται και να αποφεύγουν τις ποινικές ευθύνες για τα εγκλήματά τους.

Ετσι, στο εσωτερικό της Χρυσής Αυγής και τους γύρω από αυτήν επαναλάμβαναν και αποδείκνυαν με όλους τους τρόπους ότι είναι εθνικοσοσιαλιστές. Προς τα έξω όμως και για τον πολύ κόσμο το έπαιζαν «πατριώτες» και «λαϊκοί αγωνιστές».

Σημειωτέον ότι ο διπλός λόγος είναι δοκιμασμένος ιστορικά και δανεισμένος από τα πρότυπά τους, το ναζιστικό κόμμα της Γερμανίας, όπως το δίδαξε και το εφάρμοσε ο προπαγανδιστής του ναζισμού Γιόσεφ Γκέμπελς, και το φασιστικό κόμμα της Ιταλίας. Το δεύτερο χαρακτηριστικό της στάσης τους ήταν ότι οι χρυσαυγίτες αρνήθηκαν την ύπαρξη εγκληματικής οργάνωσης, κάνοντας λόγο για ασύνδετα, μεμονωμένα και τυχαία περιστατικά, καθώς και όλες τις εναντίον τους αποδιδόμενες εγκληματικές πράξεις, παρά το γεγονός ότι τα στοιχεία βοούσαν. Aρνούνταν οποιαδήποτε συμμετοχή τους σε αυτές, επικαλούμενοι ως επί το πλείστον, πολιτική σκευωρία εναντίον τους.

Οι ίδιοι ήταν όμως που μιλούσαν στη Βουλή, το στέλεχός τους Ηλ. Κασιδιάρης, με τον διευθυντή του πολιτικού γραφείου του τότε πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, Τάκη Μπαλτάκο. Από τη δικογραφία, μάλιστα, προκύπτουν περαιτέρω μηνύματα και συναντήσεις, δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό αλλά μια διαρκής συνεργασία. Μάλιστα, ο Τάκης Μπαλτάκος επιχείρησε να ματαιώσει την ποινική δίωξη της Χρυσής Αυγής, όμως δεν μπόρεσε, γεγονός το οποίο «συζητάει» με τον Ηλία Κασιδιάρη σε μια προσπάθεια «να απολογηθεί».

Οι ίδιοι ήταν επίσης που πήγαν... αποστολή στο Καστελόριζο με την ομάδα βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Η στάση των χρυσαυγιτών, να τονιστεί επίσης, ήταν εριστική, επιθετική στους μάρτυρες της δίκης, σε δημοσιογράφους και έφταναν μέχρι και τους τραμπουκισμούς, στην αίθουσα του δικαστηρίου.

Επιπλέον, αξίζει να τονιστεί ότι η υπεράσπιση συνειδητά και μεθοδευμένα επεδίωξε την καθυστέρηση της δίκης. Στο πλαίσιο αυτό, αξίζει να αναφέρουμε, για παράδειγμα, τις δεκάδες συνεδριάσεις που αναλώθηκαν για να αναγνωστούν από το δικαστήριο οι χιλιάδες κοινοβουλευτικές Ερωτήσεις της ναζιστικής οργάνωσης, έπειτα από αίτημα των χρυσαυγιτών βουλευτών. Ενώ γινόταν και συνειδητή κωλυσιεργία της διαδικασίας μέσω της μη προσέλευσης των μαρτύρων υπεράσπισης να καταθέσουν κ.ά.

Πάντως, σημαντικό είναι να υπογραμμιστεί ότι εκεί που σύσσωμη η ναζιστική εγκληματική Χρυσή Αυγή με τον αρχηγό της είχε την ίδια και άμεση απάντηση χωρίς αποχρώσεις κι αντιφατικούς ισχυρισμούς, ήταν στο μένος της οργάνωσής τους απέναντι στο ΚΚΕ, με αντικομμουνιστικές χυδαιότητες και συκοφαντίες.

Μια νέα έκδοση, με τον τίτλο «Η δίκη της Χρυσής Αυγής - Η αποκάλυψη του πραγματικού προσώπου της εγκληματικής - ναζιστικής οργάνωσης» θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες από τη «Σύγχρονη Εποχή».

Οπως σημειώνεται στην εισαγωγή του βιβλίου, από το Τμήμα Δικαιοσύνης και Λαϊκών Ελευθεριών της ΚΕ του ΚΚΕ, η έκδοση αυτή έχει στόχο να προσφέρει στον αναγνώστη ένα συνοπτικό ενημερωτικό υλικό της πολύκροτης δίκης της Χρυσής Αυγής, με τα βασικά επιχειρήματα της Πολιτικής Αγωγής των κομμουνιστών και συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, όπως αναπτύχθηκαν στο δικαστήριο μέσα από εκτενή αποσπάσματα των αγορεύσεων των συνηγόρων της, καθώς και ένα σύντομο χρονικό και ντοκουμέντα της δίκης.

Θα ακολουθήσει και συμπληρωματική ηλεκτρονική έκδοση που θα περιέχει το πλήρες περιεχόμενο των αγορεύσεων, οι οποίες λόγω της ιδιαίτερα μεγάλης έκτασής τους δεν ήταν δυνατό να περιληφθούν αυτούσιες στην έντυπη έκδοση, καθώς και αναφορά και σχολιασμό στην απόφαση του δικαστηρίου, η οποία αναμένεται την Τετάρτη.

Η Πολιτική Αγωγή των κομμουνιστών και συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ παραστάθηκε στη συγκεκριμένη δίκη και έδωσε σθεναρά τη μάχη για την ανάδειξη του εγκληματικού ναζιστικού χαρακτήρα της και την ποινική καταδίκη της.

Φώτισε γενικότερα το εγκληματικό φασιστικό - ναζιστικό φαινόμενο, ως θεωρία και πράξη, τη βαθιά αντιδραστική και ανορθολογική φύση του, την ιστορική πείρα της εμφάνισής του στην Ευρώπη και τη χώρα μας, με τις τραγικές συνέπειες που είχε για τους λαούς, τα πραγματικά ταξικά συμφέροντα που εκπροσωπεί, την οργανική ένταξή του στους πολιτικούς σχεδιασμούς της αστικής τάξης, την αναπαραγωγή του από τη μήτρα του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.

Στη βάση αυτή, αναδείχτηκαν με εμπεριστατωμένο και αναμφισβήτητο τρόπο, μέσα από το πλουσιότατο και αδιάσειστο αποδεικτικό υλικό, δύο αλληλένδετα συμπεράσματα: Το πρώτο είναι η ναζιστική ιδεολογία της Χρυσής Αυγής, ως κίνητρο της εγκληματικής δράσης της. Το δεύτερο είναι ο ίδιος ο εγκληματικός χαρακτήρας της, που είναι αλληλένδετος με τη συγκρότηση και λειτουργία της ναζιστικής πολιτικής οργάνωσης.

Η «Σύγχρονη Εποχή» έχει φωτίσει μέσα κι από προηγούμενες εκδόσεις της (Ρατζάνι Πάλμε Ντατ, «Φασισμός και Κοινωνική Επανάσταση», Ι. Β. Μάισκι, «Ποιος βοήθησε τον Χίτλερ;» κ.ά.) τη χρησιμότητα του φασισμού για τη διαιώνιση του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Εχει επίσης αποκαλύψει το μύθο ότι η αστική δημοκρατία υπήρξε ιστορικά ο πραγματικός αντίπαλος του φασισμού.

Η νέα έκδοση, που δεν πρέπει να λείπει από καμιά βιβλιοθήκη, συμβάλλει στο να κατανοήσει ο αναγνώστης γιατί η ουσιαστική, γνήσια πάλη κατά του φασισμού συνδέεται αναπόσπαστα με την πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση, τον σοσιαλισμό.