Εμφύλιος πόλεμος! Σκληρός και αδυσώπητος. Διωγμοί, κατατρεγμοί, εξορίες, φυλακές και εκτελέσεις. Ανήκουστες ταλαιπωρίες και βάσανα. Αυτά ήταν τα θλιβερά αποτελέσματα της αγγλικής επέμβασης, το Δεκέμβρη του 1944 στην Αθήνα. Ο εμφύλιος αυτός πόλεμος, γέννημα και θρέμμα της δοσίλογης μοναρχοφασιστικής παράταξης, έβαζε σαν σκοπό, ακόμη από τα χρόνια του εθνικο - απελευθερωτικού αγώνα του ΕΑΜ 1941 - 1945, με την υπονόμευση, τις ραδιουργίες και την κατασυκοφάντηση του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, να σφετεριστεί την εξουσία μεταπολεμικά, πράγμα που το κατόρθωσε χάρη στα απαράδεκτα λάθη μας σε Λίβανο, Γκαζέρτα, Βάρκιζα κλπ., που έδωσαν στους Αγγλους ιμπεριαλιστές την αφορμή και αιτία για την ωμή και ξετσίπωτη επέμβαση το Δεκέμβρη του 1944 στην Αθήνα.

Αυτός ο εμφύλιος σπαραγμός μπορούσε και να μην είχε γίνει και να είχε αποτραπεί, εάν οι αντίπαλες πλέον δυνάμεις που κυριάρχησαν και επικράτησαν μετά την απελευθέρωση, εφάρμοζαν πιστά και απαρέγκλιτα όλους τους όρους και τις υποχρεώσεις που είχαν αναλάβει σ' αυτές τις συμφωνίες. Αυτοί όμως αντί αυτών άρχισαν τις διώξεις, τις εξορίες και τις εκτελέσεις των αγωνιστών της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης.

Ετσι ο ΔΣΕ δημιουργήθηκε εκ των πραγμάτων αναγκαστικά μέσα από τα σπλάχνα του ελληνικού λαού, ανδρώθηκε, μεγαλούργησε και έδωσε τη μάχη ενάντια στις ασύγκριτα υπέρτερες δυνάμεις του Ελληνικού Στρατού και τους Αγγλο-αμερικάνους ιμπεριαλιστές.

Ο αγώνας του ΔΣΕ ήταν δίκαιος, πατριωτικός αντιιμπεριαλιστικός και έθετε σαν σκοπό του την απελευθέρωση του λαού από την εκμετάλλευση της ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας και του αγγλοαμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Τιτάνιος αυτός ο αγώνας και η πάλη που έκανε ο ΔΣΕ σ' όλη την Ελλάδα επί τρία ολόκληρα χρόνια, με ακλόνητη πίστη και αφοσίωση στο λαό, στα ιδανικά και οράματα του ΚΚΕ.

Σ' όλη τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου ο ΔΣΕ ασκούσε πολιτική συμφιλίωσης, συναδέλφωσης και ειρήνης με τον αντίπαλο, όταν η άλλη πλευρά απαντούσε με διωγμούς, εξορίες και εκτελέσεις.

Ο αγώνας του ΔΣΕ δεν ήταν ένας κλεφτοπόλεμος. Με τη σθεναρή αντίστασή του, έγραψε σελίδες δόξας και ηρωισμού. Ο Γράμμος και το Βίτσι, το Γκόλιο - Καμενίκ, ο Κλέφτης και το Ταμπούρι, το Τσάρνο και τόσοι άλλοι τόποι έγιναν σύμβολα ηρωισμού και αυτοθυσίας. Εγιναν έπος, και θρύλος, που τραγουδήθηκαν από τη λαϊκή μούσα.

Ισάξια με τους άνδρες στο ΔΣΕ πολέμησαν και οι γυναίκες μαχήτριες και έδειξαν απαράμιλλο ηρωισμό και αυτοθυσία. Πολλές από αυτές έπεσαν μαχόμενες στο βωμό της λευτεριάς.

Στην πλειάδα αυτών των ηρωικών νεκρών εξέχουσα θέση κατέχουν οι δασκάλες: Βαγγελιώ Κουσάντζα, η Ειρήνη Γκίνη, η Κατίνα Ανδρεοπούλου (Τσβέτα) η Αθηνά Μπενέκου, η Ευαγγελία Κλάδου, οι αδελφές Καλαϊτζίδη και τόσες και τόσες άλλες επώνυμες και ανώνυμες ηρωίδες.

Πολύμορφες ήταν οι θυσίες του ΔΣΕ σ' αυτόν τον αγώνα. 16 μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ και χιλιάδες οι νεκροί και αγνοούμενοι.

Αναδείχτηκαν στελέχη ήρωες και μάρτυρες πολλοί από τους οποίους έπεσαν ηρωικά, όπως: Ο θρυλικός Διαμαντής - Γιάννης Αλεξάνδρου, ο Νίκος Τριανταφύλλου, ο Ευριπίδης (Καπετάνιος), ο Στέφανος Γκιουζέλης, ο Δημ. Γιαννακούρας (Πέρδικας), ο Νίκος Θεοχαρόπουλος (Σκοτίδας), ο Παν. Ζάρας, ο Βαγγέλης Ρογκάκος, ο Βαμβακάς, ο Σαλάς, ο Μπασακίδης Γιάννης, ο Γρηγοράτος (Αστραπόγιαννος) Τσίτηλος, ο Μαλαγάρης και άλλοι.

Και όταν ο ΔΣΕ αναγκάστηκε να υποχωρήσει μετά την ήττα του στο Γράμμο και στο Βίτσι το 1949, ύστερα από την άμεση αμερικάνικη επέμβαση και την έλλειψη εφεδρειών, το έκανε με απόλυτη τάξη και πειθαρχία και πήρε το δρόμο της προσφυγιάς, στους νέους τόπους ζωής τους και παλικαρίσια ανταποκρίθηκαν σ' όλους τους τομείς της εκεί παραμονής τους.

Γι' αυτό οι επαναπατρισθέντες πολιτικοί πρόσφυγες σήμερα με περισσή βδελυγμία και αποτροπιασμό καταδικάζουν τους προδότες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, Χρουτσόφ, Γκορμπατσόφ, Γιέλτσιν και λοιπούς ασπάλακες.

Σήμερα, ύστερα από 50 χρόνια, αναπολώντας τα ηρωικά εκείνα χρόνια, δεν ξεχνούν τα ιδανικά και τους σκοπούς για τα οποία πάλευαν και έδιναν και τη ζωή τους, συσπειρωμένοι στο ηρωικό ΚΚΕ. Οι πρώην μαχητές του ΔΣΕ είναι αποφασισμένοι να δώσουν τα πάντα στον αγώνα μέχρι τέλος. Τιμή και δόξα στους ήρωες νεκρούς και τα θύματα του ένδοξου ΔΣΕ. Αιώνια η μνήμη τους.

Νικόλας ΝΤΑΜΠΙΚΗΣ

Υπαξιωματικός του ΔΣΕ

Πέρασαν 53 χρόνια από τη μαζική σφαγή των κατοίκων του Κομμένου Αρτας από τα στρατεύματα κατοχής. Προς τιμήν τουςθα γίνει μνημόσυνο στο χωριό, στις 16 Αυγούστου, στις 10.30 το πρωί, ενώ την Τετάρτη 14 του μήνα θα γίνει παρουσίαση στοιχείων στην κοινότητα, από τη δίκη της Νυρεμβέργης, σχετικά με την καταστροφή.

Τα χαράματα της 16ης Αυγούστου του 1943 και ενώ οι χωριανοί κοιμούνται, μια φάλαγγα με 22 αυτοκίνητα σταθμεύει στο χωριό και 400 Γερμανοί στρατιώτες των ειδικών δυνάμεων, οπλισμένοι με όλμους, πολυβόλα, χειροβομβίδες και αυτόματα, το περικυκλώνουν. Στις 4.30 το πρωί δίνεται το σύνθημα της μαζικής εξόντωσης και μέσα σε ελάχιστα λεπτά το χωριό μετατρέπεται σε μια κόλαση φωτιάς. Οι Γερμανοί καταστρέφουν με πρωτόγνωρη μανία ό,τι βρίσκεται μπροστά τους. Τουφεκίζουν και σφάζουν αδιάκριτα άντρες, γυναίκες, γέρους και παιδιά.

Το φρικτό αυτό έγκλημα ήταν ένα οργανωμένο σχέδιο των στρατευμάτων κατοχής, που στόχο είχε να καμφθεί η αντίσταση του ελληνικού λαού. Τη στιγμή μάλιστα που ο απελευθερωτικός αγώνας και η αντίσταση του λαού μας εναντίον των γερμανικών και ιταλικών στρατευμάτων κατοχής έχει φτάσει στο αποκορύφωμά της. Συγκεκριμένα, αφού το γερμανικό μέτωπο αρχίζει να καταρρέει, οι Γερμανοί θέτουν σε εφαρμογή τη χιτλερική αρχή της "αλληλέγγυας ευθύνης" και διαπράττουν φρικιαστικά εγκλήματα. Θύμα αυτής της θηριωδίας υπήρξε και το Κομμένο, για το οποίο οι φασίστες είχαν πληροφορίες ότι αποτελούσε κέντρο δράσης αντιστασιακών οργανώσεων.

Η φρίκη του μίσους και της καταστροφής κράτησε εννιά ώρες. Το μεσημέρι οι Γερμανοί φεύγουν παίρνοντας μαζί τους ρούχα, χρυσαφικά, ζώα, χρήματα και ό,τι άλλο πολύτιμο βρουν. Αυτό που μένει πίσω είναι ένα απέραντο νεκροταφείο με 317 πτώματα. Εξοντώθηκαν 20 ολόκληρες οικογένειες. Εκτελέστηκαν 97 νήπια και παιδιά ηλικίας έως 15 ετών και 119 γυναίκες. Θα περάσει πολύς καιρός για να ταφούν οι νεκροί και να σταθούν στα πόδια τους οι 440 που γλίτωσαν. Η φρίκη του πολέμου εξακολουθεί για πολύ να συμβιώνει με τον κόσμο. Εκείνο το "γιατί", όμως, μένει αναπάντητο ως τώρα.

Μαθητές της ΣΤ Σειράς της Σχολής Αξιωματικών του ΔΣΕ (ΣΑΓΑ)

Το παράρτημα της ΠΕΑΕΑ Χανίων σε συνεργασία με το παράρτημα της ΠΕΑΕΑ της Παλιάς Ρουμάτας, διοργάνωσαν εκδήλωση την Κυριακή (4.8.96), με αφορμή την 52η επέτειο από τη νικηφόρα μάχη που έδωσε ο ΕΛΑΣ στην τοποθεσία "Αναβος" κοντά στην κοινότητα Φλώρια Σελίνου στο Νομό Χανίων. Στην εκδήλωση παραβρέθηκε πλήθος κόσμου από τις γύρω περιοχές.

Ο Λ. Ηλιάκης, μέλος της διοίκησης των κεντρικών γραφείων της ΠΕΑΕΑ, τόνισε στην ομιλία του: "Η συγκεκριμένη εκδήλωση είναι ένας φόρος τιμής και δόξας στους μαχητές του μόνιμου και εφεδρικού ΕΛΑΣ. Εχουμε υποχρέωση όσο ζούμε να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη των νεκρών μας, ειδικά σ' αυτά τα δύσκολα χρόνια που τα ιδανικά της Εθνικής Αντίστασης είναι περισσότερο επίκαιρα παρά ποτέ".

Ο Στ. Μπομπολάκης, πρόεδρος της ΠΕΑΕΑ Χανίων, που είχε πάρει μέρος και στη μάχη, έκανε αναφορά στην έκβασή της. Μεταξύ άλλων τόνισε ότι "είχε πάρει απόφαση η παγκρήτια επιτροπή του ΕΑΜ, να γίνουν χτυπήματα σε διάφορα σημεία του Νομού Χανίων, εναντίον των Γερμανών. Ετσι αποφασίστηκε, συνέχισε, να στηθεί ενέδρα στην τοποθεσία "Αναβος". Μετά από μιας ώρας μάχη, μεταξύ των ανταρτών και των Γερμανών, οι Γερμανοί υποχώρησαν αφήνοντας πίσω επτά νεκρούς και επτά αιχμαλώτους"

(Φωτογραφία του Γ. Λιονάκη)