Παπαγεωργίου Βασίλης

Δεν έμεινε μόνο στη γενικόλογη συναίνεση των διαρθρωτικών αλλαγών, δηλαδή των ανατροπών που απαξιώνουν δραστικά την εργατική δύναμη, σαρώνουν τα εργασιακά και λαϊκά δικαιώματα και καταστρέφουν τη ζωή του λαού, αλλά προχώρησε και σε συγκεκριμένη υποστήριξη σε ένα προς ένα τα προωθούμενα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα.

Πρώτα απ' όλα έβαλε πλάτη στο γκρέμισμα των συλλογικών συμβάσεων, υποστηρίζοντας τη γενίκευση των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων στο όνομα της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας και της διάσωσης των επιχειρήσεων.

«Η διαβούλευση και η συμφωνία εργοδοτών και εργαζομένων σε επίπεδο επιχείρησης μπορεί να αποκλίνει από τα ισχύοντα σε επίπεδο κλαδικής συμφωνίας, όταν αυτό επιβάλλεται από συγκεκριμένες επιχειρησιακές ανάγκες», ήταν το ξεκάθαρο μήνυμα σύμπλευσης με την πρόβλεψη του μνημονίου για υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων με ταυτόχρονη κατάργηση των κλαδικών, που έστειλε με δήλωση του αρμόδιου για τα Εργασιακά τομεάρχη Ι. Βρούτση, την περασμένη Δευτέρα.

Ταυτόχρονα υπεραμύνθηκε της εκ περιτροπής εργασίας που εφαρμόζεται εδώ και χρόνια από πολλές επιχειρήσεις και τάχθηκε γενικότερα υπέρ της αναγκαίας ευελιξίας στις εργασιακές σχέσεις, στο όνομα της «αναγκαίας προσαρμογής των επιχειρήσεων στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης και του εντεινόμενου ανταγωνισμού», αλλά και της «τόνωσης της ανάπτυξης και στήριξης της απασχόλησης».

Δεν έμεινε όμως μόνο σε αυτό η ηγεσία της ΝΔ, αλλά πλειοδότησε, ζητώντας να αρχίσει η μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών και να ξεκινήσει άμεσα η σφαγή στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα (ΒΑΕ), γιατί «μόνο έτσι η οικονομία θα βελτιώσει την ανταγωνιστικότητά της, ώστε να μπορέσουν να διατηρηθούν θέσεις εργασίας και να δημιουργηθούν νέες»...

Μετά από αυτό είναι ολοφάνερο ότι η δήθεν υποστήριξη στο θεσμό των συλλογικών συμβάσεων είναι κενή περιεχόμενου, βαθιά υποκριτική και δημαγωγική. Εξίσου υποκριτική και κάλπικη είναι η φραστική αντίθεση «στη μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα που επιχειρεί η κυβέρνηση», που εξέφρασε την Παρασκευή ο εκπρόσωπος Τύπου Π. Παναγιωτόπουλος, επιδιώκοντας προφανώς να διασώσει το κόμμα του και ευρύτερα το αστικό πολιτικό σύστημα από τη λαϊκή οργή και να εγκλωβίσει όσους μπορεί στη στρατηγική της πλουτοκρατίας.

Ταυτόχρονα, η ΝΔ βρίσκεται στο πλευρό της κυβέρνησης στο «μέτωπο» της δραστικής μείωσης του δημόσιου τομέα, με τις αντιλαϊκές - αντεργατικές ανατροπές που αυτή συνεπάγεται. Από τη μείωση του αριθμού των εργαζομένων, την καθιέρωση ευέλικτων μορφών απασχόλησης και την κατάργηση της μονιμότητας, μέχρι τις σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις. Η φραστική αντίρρηση που εξέφρασε στην «εύκολη και άδικη λύση της οριζόντιας περικοπής των μισθών των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ» είναι ολοφάνερο ότι αποσκοπεί να ρίξει στάχτη στα μάτια των εργαζομένων.

Αν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία για τη στάση της ΝΔ, ήρθε η τοποθέτηση του ίδιου του Α. Σαμαρά την επομένη της έγκρισης από το Υπουργικό Συμβούλιο του πολυνομοσχεδίου που κατεδαφίζει τα εναπομείναντα εργασιακά δικαιώματα, για να τη διαλύσει.

Ο πρόεδρος της ΝΔ δε βρήκε να πει ούτε μία λέξη για την κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων, το σφαγιασμό των μισθών, την λεηλασία των λαϊκών εισοδημάτων με την αύξηση του ΦΠΑ. Η μόνη φραστική κριτική που άσκησε στην κυβέρνηση ήταν επί της διαδικασίας, ότι δηλαδή προωθεί το πολυνομοσχέδιο «αιφνιδιαστικά και κατεπειγόντως, χωρίς διάλογο και συναίνεση» (!). Ανεξάρτητα από τη στάση στην ψηφοφορία, το βέβαιο είναι ότι στηρίζει τις αντεργατικές αλλαγές που περιλαμβάνει.

Την ίδια ώρα, η ηγεσία της ΝΔ ταυτίζεται πλήρως με την κυβέρνηση και την τρόικα στην «ανάπτυξη» και βέβαια στα μέτρα που την υπηρετούν, εννοείται προς όφελος των μονοπωλίων. Τα αναπτυξιακά μέτρα που προτείνει η ΝΔ για την έξοδο από την κρίση είναι τα αναπτυξιακά μέτρα του ΔΝΤ και της ΕΕ, είναι τα αναπτυξιακά μέτρα που εφαρμόστηκαν στην Ιρλανδία και γι' αυτό επιμένει να την προβάλλει ως αναπτυξιακό πρότυπο, παρά το γεγονός ότι οδήγησε στη χρεοκοπία του ιρλανδικού λαού.

Αξίζει να υπενθυμίσουμε ποια είναι τα αναπτυξιακά μέτρα που με περίσσιο θράσος η ηγεσία της ΝΔ προβάλλει ως δήθεν «εναλλακτική» στην εφαρμοζόμενη πολιτική:

Χαμηλότεροι φόροι για τα επιχειρηματικά κέρδη στα επίπεδα των βαλκανικών χωρών (10%), άρση της έκτακτης εισφοράς στις επιχειρήσεις, σταδιακή μείωση των ασφαλιστικών εργοδοτικών εισφορών, νέο επενδυτικό νόμο που θα βασίζεται σε φορολογικά κίνητρα αντί σε επιδοτήσεις, μείωση του ΦΠΑ και του φόρου μεταβίβασης για όλες τις αγοραπωλησίες νεόδμητων κτιρίων, επιχορήγηση κατά 2% του επιτοκίου στα στεγαστικά πρώτης κατοικίας για δέκα χρόνια, πληρωμή όλων των οφειλών του κράτους σε επιχειρήσεις και ιδιώτες, άμεση ενεργοποίηση του ΕΣΠΑ και των ΣΔΙΤ, αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου. Από την απαρίθμηση και μόνο προκύπτει αβίαστα ότι όλα τα «γαλάζια» αναπτυξιακά μέτρα είναι τα ίδια που ήδη εφαρμόζονται από την κυβέρνηση και την τρόικα, προς όφελος βέβαια της πλουτοκρατίας και των ξένων συμμάχων της.

Το περιβόητο άλλο μείγμα οικονομικής πολιτικής είναι μια σκέτη απάτη, γιατί απλά η ηγεσία της ΝΔ είναι συστρατευμένη στη στρατηγική του μνημονίου που ήδη εφαρμόζεται με τις δικές της πλάτες. Η ρητορική κατά του μνημονίου καθόλου δεν την εμπόδισε να ψηφίσει σχεδόν όλα τα νομοσχέδια που υλοποιούν τα αντιλαϊκά μέτρα που προβλέπει.

Η πρωτοβουλία που αναλαμβάνει για την αναθεώρηση του Συντάγματος αποσκοπεί ακριβώς να ενισχύσει το κλίμα συναίνεσης και εθνικής συνεννόησης και να διευκολύνει την επιτάχυνση των διαρθρωτικών αλλαγών. Παρόλο που γνωρίζει ότι αναθεώρηση του Συντάγματος δεν πρόκειται να γίνει πριν το 2014, ωστόσο ξεκινά από τώρα τη διαδικασία για να αναδείξει την ανάγκη της συναίνεσης σε πιο προωθημένες αντιδραστικές αλλαγές, που στην πραγματικότητα αποτελούν συνέχεια του μνημονίου.

Δίνοντας μια γεύση τα στελέχη της ΝΔ που συμμετέχουν στην επιτροπή για την επεξεργασία προτάσεων για την αναθεώρηση του Συντάγματος, έχουν ήδη μιλήσει για κατάργηση της μονιμότητας, την κατάργηση του άρθρου 16 για τα ΑΕΙ, την άρση των «εμποδίων» για τις επενδύσεις και την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας. Εχει δίκιο, λοιπόν, ο πρόεδρος της ΝΔ να μιλάει για «κυβέρνηση της δήθεν συναίνεσης», κάνοντας τη σύγκριση με τη συνεπή και σταθερή στάση συναίνεσης που τηρεί ο ίδιος και το κόμμα του.