Η πορεία φτάνει κοντά στο Σύνταγμα. Η μία κόρη του Αλέξανδρου είναι 12 χρόνων και η άλλη μόλις δύο. «Γιατί τις φέρατε σήμερα μαζί σας;», τον ρωτάμε. «Ακου να δεις», λέει με αυστηρό ύφος και οι λέξεις βγαίνουν χείμαρρος: «Οσο περνάει από το χέρι μου θα υπερασπιζόμαστε πάντα το δίκιο. Το ίδιο θέλω να περάσω και στα παιδιά μου. Θα υποστηρίζουμε τη δικαιοσύνη. Οχι το άδικο. Τα παιδιά μας δεν πρέπει να τα χαρίζουμε στον εχθρό».
Η Μαρίνα Παρασκευοπούλου είναι 23 χρόνων. Δουλεύει στα «Μακ Ντόναλντς» εδώ και δύο χρόνια. «Είμαι ωρομίσθια και με σύμβαση ημιαπασχόλησης», μας λέει. «Τι σημαίνει αυτό;». «Αυτό σημαίνει ότι μέσα σε μια βδομάδα μπορεί να δουλεύω από 20 μέχρι και 42 ώρες. Τη μια μέρα τέσσερις ώρες και την άλλη οχτώ. Τη μια μισό ένσημο και την άλλη ολόκληρο». Και από μισθό; «Λιγότερο και από το βασικό. 500 με 550 ευρώ το μήνα, που όμως μπορεί να πάει και 400 με 450 ευρώ». Ακόμη και οι συνθήκες εργασίες είναι άθλιες. Ενα σύγχρονο γκέτο. «Είναι δυνατό να μην αντισταθείς σε αυτή την πολιτική; Να μην παλέψεις;»...
Το μήνυμα της αντίστασης στον εργοδοτικό αυταρχισμό δεν ήταν «γραμμένο» μόνο στα πανό, ήταν πάνω απ' όλα μαρτυρία, παράδειγμα προσωπικό, των εργαζομένων που συντάχθηκαν πίσω απ' τα πανό. Ο Ζαφείρης, συνδικαλιστής απ' τον κλάδο των λιθογράφων απολύθηκε, λίγο πριν τη συνέλευση που θα γινόταν για τη συγκρότηση Εργοστασιακής Επιτροπής. «Οταν στρέφονται ενάντια στους συνδικαλιστές, στόχος τους είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι», σημειώνει. «Αυτό που μπορεί να τρομοκρατήσει τους εργοδότες είναι ο συντονισμένος αγώνας, και μέσα στους χώρους δουλιάς, η συσπείρωση γύρω από τα σωματεία, να 'χουν αλληλεγγύη μεταξύ τους, ενάντια στα κρούσματα αυταρχισμού».
«Τα βγάζω με δυσκολία πέρα, μόνο για το ενοίκιο δίνω 300 ευρώ. Κάνω περικοπές, στερούμαι να βγω έξω για ένα ποτό, δεν πάω κινηματογράφο, οι έξοδοι είναι κομμένες και ό,τι άλλο κάνει κάθε νέος, για να μπορέσω να σπουδάσω»... Ηταν η περιγραφή της πραγματικότητας, της σκληρής καθημερινότητας για τον φοιτητή, που από την επαρχιακή του πόλη, βρέθηκε για σπουδές στην Αθήνα.
Η Φωτεινή, απολυμένη, πριν ένα χρόνο, από την αλλαντοβιομηχανία ΒΕΚΚΑ στην Κόρινθο λέει: «Βρίσκομαι σήμερα εδώ για να ενώσω τη φωνή μου με τον υπόλοιπο λαό ενάντια σε αυτή την πολιτική που μας στέλνει στην ανεργία και στη φτώχεια. Αυτό που πέρασα κι ακόμα περνάω μετά την απόλυσή μου να μην το ζήσει κανένας. Δεν έχουμε πάρει όχι μόνο την αποζημίωση αλλά ούτε και τα δεδουλευμένα. Στον αγώνα μας μόνο το ΠΑΜΕ στάθηκε πραγματικά δίπλα μας κι αποδείχτηκε ότι αν υιοθετούσαμε την πρότασή του για κλιμάκωση των κινητοποιήσεων την κατάλληλη στιγμή, τώρα θα ήμασταν σε καλύτερη θέση».