Με εκατοντάδες νέους, αλλά και εργαζόμενους και λαϊκά στρώματα όλων των ηλικιών, έγινε το περασμένο Σάββατο το Φεστιβάλ στην Αλεξανδρούπολη, που για πρώτη φορά «μετακόμισε» στο οικοπάρκο Αλτιναλμάζη και είχε τη μαζικότερη συμμετοχή των τελευταίων χρόνων.

Στο Μαθητικό Στέκι έγινε συζήτηση για την ανάγκη ανάπτυξης του αγώνα ενάντια σε όλα τα ναρκωτικά. Στο Φοιτητικό Στέκι συγκεντρώνονταν υπογραφές στο κείμενο ενάντια στη «Συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας Ελλάδας - ΗΠΑ» και πλήθος κόσμου άνοιγε συζήτηση για τη συγκεκριμένη επικίνδυνη εξέλιξη και για το ρόλο που παίζει η βάση της Αλεξανδρούπολης, με δεδομένο ότι μόλις την προηγούμενη μέρα είχε επισκεφθεί την πόλη για να «επιθεωρήσει» τις εργασίες ο Αμερικανός πρέσβης Τζ. Πάιατ.

Οι εκδηλώσεις περιελάμβαναν ακόμη χαιρετισμό από την Σωτηρία Δευτεραίου, μέλος του Γραφείου Περιοχής Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης της ΚΝΕ και Γραμματέα του ΤΣ Εβρου της ΚΝΕ, που μίλησε για τη δημιουργικότητα και την εθελοντική δουλειά με την οποία «στήθηκε» το Φεστιβάλ και διακινήθηκε το κουπόνι ενίσχυσής του. Στο πρόγραμμα ξεχώρισε επίσης η μεγάλη συναυλία με την Φωτεινή Βελεσιώτου και τον Σωτήρη Μπαλλά.

Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Γιάννης Πρωτούλης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποίος στην ομιλία του μεταξύ άλλων στάθηκε στις πρόσφατες εξελίξεις, σημειώνοντας:

«Δεν μπορεί να υπάρχει καμία αναμονή ή πίστωση χρόνου στη νέα αντιλαϊκή κυβέρνηση της ΝΔ, που παρέλαβε από τον ΣΥΡΙΖΑ τη σκυτάλη για να δώσει πολλά σε ελάχιστους και ψίχουλα στους πολλούς. Λένε οι "μπλε παπαγάλοι", όπως πριν οι του ΣΥΡΙΖΑ: "Για να δούμε, η νέα κυβέρνηση έχει σχέδιο, κάτι θα κάνει και για μας;".

Ασφαλώς και έχει σχέδιο και οι εργαζόμενοι και η νεολαία δεν πρέπει να έχουν μνήμη χρυσόψαρου.

Να θυμηθούν σε ποιους έχουν δεσμευτεί και τι στόχο έρχονται να υπηρετήσουν.

Είδαμε ακόμα και να φτάνουμε στο σημείο ένα νησί της χώρας μας να μην έχει το 2019 διασφαλισμένη σταθερή συγκοινωνία, όπως είδαμε με το παράδειγμα της Σαμοθράκης.

Την ίδια στιγμή, βέβαια, οι εφοπλιστές τσεπώνουν 120 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο σαν επιδότηση για τις "άγονες γραμμές", άλλα 150 εκατ. μέσω του μεταφορικού ισοδύναμου, ενώ είναι πάντα έξω από κάθε ...διεύρυνση της φορολογικής βάσης.

Εδώ, στην όμορφη πόλη του Βόρειου Αιγαίου, δήμαρχοι, περιφερειάρχες και οι παρατρεχάμενοί τους χτες μας θύμισαν τη γνωστή ελληνική κωμωδία "Καλωσήρθε το δολάριο", έτσι όπως σκυμμένοι τους έτρεχαν τα σάλια για το ποιος θα σφίξει πρώτος το χέρι του Αμερικανού πρέσβη.

Για ποιο λόγο καμαρώνουν; Τι στόχο έχουν;

Η Ελλάδα μάς λένε να παίξει πιο αναβαθμισμένο ρόλο στα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην περιοχή. Στα επιθετικά ιμπεριαλιστικά σχέδια. Αυτή όμως είναι η μία πλευρά του νομίσματος.

Η άλλη πλευρά είναι οι δηλώσεις αξιωματούχων της Ρωσίας, του Ιράν, ότι οι βάσεις των ΗΠΑ, όπου κι αν βρίσκονται, αποτελούν στόχο για τις δικές τους στρατιωτικές δυνάμεις.

Και ρωτάμε: Από πού κι ως πού η χώρα μας να μετατραπεί σε μαγνήτη επιθέσεων μπαίνοντας πιο βαθιά σε ένα παζάρι ξένο με τα συμφέροντα του λαού; Για ποιο λόγο η Αλεξανδρούπολη να γίνει μαγνήτης επιθέσεων και αντιποίνων κάθε είδους;

Για τα συμφέροντα των Αμερικανών; Οι οποίοι έχουν επιλέξει την πόλη ως βάση εφόρμησης και κατασκόπευσης άλλων λαών.

Τι όφελος έχουμε εμείς, η πατρίδα μας, ο λαός μας;

Καμία ασφάλεια δεν προσφέρουν σε κανέναν λαό οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ.

Καμία σταθερότητα δεν υπάρχει όταν μπλέκει η χώρα και ο λαός μας στο μεγάλο παζάρι στη Μέση Ανατολή, στην Ανατολική Μεσόγειο, στα Βαλκάνια.

Οταν τσακώνονται τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια, λέει μία παροιμία και έτσι είναι.

Ο λαός και η νεολαία μας θέλουν να ζήσουν ειρηνικά με όλους τους λαούς. Εχουν κοινό εχθρό με τους γειτονικούς λαούς: Τους εκμεταλλευτές σε κάθε χώρα, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, αυτούς που ανάβουν το φιτίλι του πολέμου.

30 χρόνια μετά τις ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, ο καπιταλισμός, αν και κυρίαρχος σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης, ξέρει ότι το παρόν του κυοφορεί τις νέες σοσιαλιστικές επαναστάσεις, την ανατροπή του και την οικοδόμηση ενός κόσμου, λέφτερου, ανοιχτού, γεμάτου ελπίδα, του σοσιαλισμού.

Γιατί παρά την αντικομμουνιστική υστερία, τη διαστρέβλωση της Ιστορίας παρά τους τόνους λάσπης που έχουν ρίξει πάνω στο όραμα του σοσιαλισμού, μεγαλώνει η δυσαρέσκεια απέναντι στο σημερινό σύστημα, ακόμα κι αν αυτή δεν εκφράζεται προς το παρόν με απόφαση συμμετοχής στον οργανωμένο αγώνα.

Αν όπως λένε ο σοσιαλισμός απέτυχε, ο σοσιαλισμός είναι ουτοπία, ο σοσιαλισμός είναι μία ρετρό υπόθεση, γιατί ξοδεύουν εκατοντάδες εκατομμύρια σε πόρους, δυναμικό, καλλιτεχνικές παραγωγές για να σπιλώσουν μία - όπως λένε - αποτυχία;

Γιατί το θέμα δεν είναι αν σήμερα γίνονται κάπου στον πλανήτη αυτά που προτείνει και παλεύει το ΚΚΕ στη χώρα μας, αλλά ότι ακριβώς επειδή δεν γίνονται κάπου, γι' αυτόν τον λόγο οι 26 πιο πλούσιοι του κόσμου κατέχουν όσο πλούτο κατέχει το φτωχότερο 50% του πλανήτη.

Καλύτερα όλοι αυτοί που αναρωτιούνται "πού γίνονται αυτά που λέτε" να απαντήσουν αν κάποια καπιταλιστική χώρα διασφαλίζει σήμερα την ικανοποίηση των αναγκών του λαού της. Αν υπάρχει έστω μία μόνο καπιταλιστική χώρα που κατάφερε να εξαφανίσει ή απλά να περιορίσει την ανεργία, αυτήν τη μάστιγα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Να μας πουν έστω μία καπιταλιστική χώρα που προσέγγισε έστω για λίγο αυτό που κατάφερε ολοκληρωτικά να αντιμετωπίσει η Σοβιετική Ενωση λίγα μόνο χρόνια μετά την Επανάσταση, το 1932, κατεστραμμένη, περικυκλωμένη, με ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και με τα τότε παραγωγικά μέσα και δυνατότητες. Αυτή η αλήθεια δεν μπορεί να κρυφτεί.

Πραγματική δημοκρατία και συμμετοχή του λαού σε όλο το φάσμα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής μπορεί να εξασφαλίσει μόνο η εργατική εξουσία.

Μία εξουσία με θεμέλιο τους ίδιους τους τόπους δουλειάς, που σε τίποτα δεν μοιάζει με τη σημερινή δημοκρατία, που σταματάει ακριβώς έξω από αυτούς τους χώρους, γιατί ταυτίζεται με τη δικτατορία του κεφαλαίου.

Ο κάθε εργαζόμενος θα έχει τον απαραίτητο ελεύθερο χρόνο, αλλά και το βήμα, για να ενημερωθεί, να δραστηριοποιηθεί, να πει τη γνώμη του, να προσφέρει, να συμμετέχει στην άσκηση της εξουσίας. Η συμμετοχή του δεν θα περιορίζεται στο να επιλέγει κάθε τέσσερα χρόνια ποιο από τα αστικά κόμματα θα τον σφάξει.

Πραγματική ελευθερία μπορεί να υπάρξει μόνο σε μια κοινωνία ελεύθερη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, σε μια σοσιαλιστική κοινωνία».