Το "πράσινο φως" στις πολυεθνικές να εισβάλλουν στις ελληνικές θάλασσες, έδωσε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, μέσω του υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας Σταύρου Σουμάκη,ο οποίος προχτές Πέμπτη, στο Συμβούλιο Υπουργών Θαλάσσιων Μεταφορών της Ευρωπαϊκής Ενωσης στο Λουξεμβούργο,επαναβεβαίωσε τη συγκατάθεση της κυβέρνησης να εφαρμοστεί ο Κοινοτικός Κανονισμός 3577/92 που προβλέπει την άρση του προστατευτισμού των εσωτερικών θαλάσσιων συγκοινωνιών της χώρας και βάζει σε άμεσο κίνδυνο κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας! Η μόνη ένσταση που πρόβαλε ο υπουργός ήταν στο γνωστό θέμα της τροποποίησης ενός άρθρου του Κανονισμού, του άρθρου 3, που προωθεί η Κομισιόν, θέτοντας ως βάση για την επάνδρωση των πλοίων το νομοθετικό πλαίσιο του κράτους, του οποίου το πλοίο φέρει τη σημαία και όχι του κράτους υποδοχής.

Η τροποποίηση που προωθείται κάνει ακόμα πιο επικίνδυνο για τα συμφέροντα της χώρας τον Κοινοτικό Κανονισμό, γεγονός που παραδέχεται και ο υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας. Οπως αναφέρεται σε δελτίο Τύπου του υπουργείου, στο Συμβούλιο σημειώθηκε από τον Στ. Σουμάκη ότι έχει "μεγάλη οικονομική, κοινωνική και πολιτική σημασία - σύμφωνα με το δελτίο Τύπου - για την Ελλάδα η διατήρηση του ισχύοντος καθεστώτος εφαρμογής κανόνων του κράτους υποδοχής στα θέματα στελέχωσης στις θαλάσσιες ενδομεταφορές κάθε τύπου πλοίου, διότι στηρίζει και προάγει την απασχόληση Κοινοτικών ναυτικών, εξασφαλίζει ίσους όρους ανταγωνισμού και, παράλληλα, συμβάλλει σημαντικά στην οικονομική και κοινωνική συνοχή"! Στην τροποποίηση του Κανονισμού, όπως σημειώνεται, αντιδρούν και οι Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία.

Να σημειωθεί ότι η Νομική Υπηρεσία της Πανελλήνιας Ναυτικής Ομοσπονδίας με εισήγησή της, αποδεικνύει ότι η εφαρμογή του Κοινοτικού Κανονισμού(τροποποιημένου ή όχι) αποτελεί ευθεία βολή στην εθνική κυριαρχία της χώρας και ιδιαίτερα στον ευαίσθητο χώρο του Αιγαίου, επειδή, μεταξύ άλλων, παραβιάζει όπως αναφέρεται: "ευθέως και αμέσως όλο το πλέγμα του Διεθνούς Δικαίου, ιδιωτικού και δημοσίου" και "συνιστά μια νέα μορφή ενός σύγχρονου, ιδιότυπου και επικίνδυνου θαλάσσιου Lebensraum (ζωτικός χώρος...)"!

Στο μεταξύ, από χτες άρχισε νέος κύκλος αγωνιστικών κινητοποιήσεων των ναυτεργατών ενάντια στα ανασφάλιστα πλοία (με ευκαιριακές σημαίες), δρομολογημένα στη γραμμή Ελλάδα - Ιταλία, των οποίων η ανεξέλεγκτη παρουσία αποτελεί και προσπάθεια από την πλευρά της κυβέρνησης για "ντε φάκτο" κατάργηση του καμποτάζ. Το πρώτο πλοίο που θα ακινητοποιηθεί μέχρι να εφαρμοστεί σ' αυτό η ελληνική νομοθεσία είναι το CAPTEN ZAMAN II, το οποίο καταπλέει στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας.

Αγωνιστικές κινητοποιήσεις ξεκινάνε, με πρωτοβουλία ΠΕΜΕΝ και ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ, για την προστασία του Οίκου Ναύτου και την αναβάθμιση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Τα δύο σωματεία διοργανώνουν την ερχόμενη Τρίτη 23 του μήνα συγκέντρωση διαμαρτυρίας στις 10 το πρωί, στον Οίκο Ναύτου Πειραιά.

Η "επαγγελματική κατάρτιση" στη χώρα μας υφίσταται, ουσιαστικά, μόνο κατ' όνομα, ενώ στην πράξη έχουμε να κάνουμε με ένα απίθανο αλαλούμ. Το ίδιο συμβαίνει και με τη διαβόητη "εθνική πολιτική" γύρω από αυτόν τον τομέα, που έχει απορροφήσει κονδύλια επί κονδυλίων - ακόμα και σε βάρος της προστασίας των ανέργων - και έχει γίνει κατ' επανάληψη ένα σημείο ακατάσχετης δημαγωγίας από τις εκάστοτε κυβερνήσεις σε σχέση με τις πολιτικές τους απέναντι στο υπ' αριθμόν 1 πρόβλημα, αυτό της ανεργίας. Την απάντηση σ' αυτή τη δημαγωγία δίνουν τα ίδια τα στοιχεία του EUROSTAT, σύμφωνα με τα οποία το 1995 στην Ελλάδα όσοι είχαν παρακολουθήσει πρόσθετη εκπαίδευση και κατάρτιση παρουσίαζαν δείκτη ανεργίας 20%, έναντι 14% όσων είχαν βασική εκπαίδευση, ενώ οι αντίστοιχοι μέσοι όροι της Ευρωπαϊκής Ενωσης ήταν 11,5% και 23% αντίστοιχα!

Τις πιο πάνω διαπιστώσεις - που κατά καιρούς έχουν γίνει από συνδικαλιστικές και άλλες οργανώσεις, για αντικρουστούν με... σθένος από τα κυβερνητικά επιτελεία - κάνει αυτή τη φορά, με το δικό της τρόπο και υπηρετώντας τις δικές της σκοπιμότητες, η ίδια η περιβόητη Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή (ΟΚΕ) σε μια πολυσέλιδη γνωμοδότηση, την οποία μάλιστα ανέλαβε να συντάξει με δική της πρωτοβουλία, όπως αναφέρει. Σύμφωνα με τη γνωμοδότηση, συμβαίνουν τα παρακάτω:

- Οι πολιτικές κατάρτισης στη χώρα μας χαρακτηρίζονται από αδυναμία να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της αγοράς της εργασίας, αναπτύχθηκαν με "τρόπο άναρχο και ασυντόνιστο" και δεν "καταξιώθηκαν ποτέ στην κοινή συνείδηση".

- Οι πολιτικές της διά βίου μάθησης "προσδιορίζονται από ευκαιριακό και ασυντόνιστο χαρακτήρα", ετεροκαθορίζονται σε σχέση με τη διάθεση κοινοτικών πόρων και βρίσκονται σε "εμβρυακή κατάσταση".

- Οι πολιτικές κατάρτισης και επανακατάρτισης ανέργων,"λειτουργούν κυρίως ως υποκατάστατο των πολιτικών προστασίας από την ανεργία και όχι ως πολιτικές ενίσχυσης των ευκαιριών απασχόλησης"...

Αναφορά γίνεται και στις παρατυπίες στη διαδικασία πιστοποίησης των δομών της συνεχιζόμενης επαγγελματικής κατάρτισης, ενώ διαπιστώνεται ακόμα πολλαπλότητα θεσμικών οργάνων και φορέων, απουσία κανονιστικού πλαισίου, έλλειψη συντονισμού των πολιτικών της αρχικής και της συνεχιζόμενης εκπαίδευσης κλπ.

Εκείνο που με επιμέλεια αποκρύπτεται είναι ότι οι κερδισμένοι από αυτό το αλαλούμ δεν ήταν ασφαλώς ούτε οι εργαζόμενοι, ούτε πολύ περισσότερο οι άνεργοι, αλλά οι διάφοροι... επιτήδειοι επιχειρηματίες και "ημέτεροι", που επί δεκαετίες ροκανίζουν κυριολεκτικά τεράστιους πόρους, όχι μόνο κοινοτικά κονδύλια, αλλά και κονδύλια του ΟΑΕΔ σε βάρος της προστασίας των ανέργων. Επίσης, ότι η "νέα" πολιτική της κυβέρνησης παραδίδει ουσιαστικά ολόκληρο τον προϋπολογισμό του ΟΑΕΔ στις τσέπες των εργοδοτών, στο όνομα της... αντιμετώπισης της ανεργίας διά της ακόμα πιο "επιθετικής" πριμοδότησης του γνωστού αλαλούμ των διαφόρων προγραμμάτων εκπαίδευσης, ειδίκευσης και όχι μόνο...

Με το μάτι βασικά στραμμένο σ' ένα σύστημα εκπαίδευσης και κατάρτισης που θα ανταποκρίνεται καλύτερα στις ανάγκες των επιχειρήσεων (και θα ελέγχεται πιο "στενά" από τις ίδιες), αλλά και στις σχετικές κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η ΟΚΕ προτείνει τη δημιουργία Εθνικής Επιτροπής επιτελικού χαρακτήρα για το σχεδιασμό και την παρακολούθηση των πολιτικών επαγγελματικής κατάρτισης, η οποία θα λειτουργεί στη βάση της τριμερούς και "ισότιμης" συμμετοχής εργοδοτών, εργαζομένων και πολιτείας. Σε επίπεδο πολιτικών προτείνει: Συντονισμό των πολιτικών κατάρτισης με τις ανάγκες της παραγωγής και της αγοράς της εργασίας. Προώθηση ενιαίας στρατηγικής κατά τομέα παραγωγής (πρωτογενή, δευτερογενή, τριτογενή). Σύνδεση της αρχικής με τη συνεχιζόμενη επαγγελματική κατάρτιση. Θέσπιση ενός ευρύτερου συστήματος μαθητείας σε στενή σχέση με τις ανάγκες των επιχειρήσεων.Δημιουργία ενιαίου συστήματος επαγγελματικής πιστοποίησης, όπου θα εντάσσονται τα διάφορα επίπεδα και μορφές επαγγελματικής κατάρτισης κλπ.