Στα τέλη Φλεβάρη του 2001 η Δημοκρατία της Μολδαβίας «ακούστηκε» όσο δεν είχε ακουστεί όλα τα δέκα τελευταία χρόνια της «ανεξαρτησίας», μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Ο λόγος ήταν ότι στη μικρή αυτή πρώην Σοβιετική Δημοκρατία, με έκταση 33,7 χλμ.² και πληθυσμό γύρω στα 4 εκατ., επικράτησαν στις πρόωρες εκλογές οι κομμουνιστές.

Συγκεκριμένα το Κόμμα των Κομμουνιστών της Δημοκρατίας της Μολδαβίας (ΚΚΔΜ) συγκέντρωσε το 49,93% των ψήφων.

Η «κεντροαριστερή» συμμαχία 10 κεντρώων κομμάτων κι οργανώσεων, μ' επικεφαλής τον απερχόμενο πρωθυπουργό Ντουμίτρου Μπραγκίς, με τον τίτλο «Συνασπισμός του Μπραγκίς», συγκέντρωσε το 13,4% των ψήφων.

Τρίτο με 8,31% το φιλο-ρουμάνικο Χριστιανο-δημοκρατικό λαϊκό κόμμα (ΧΔΛΚ), που στα τελευταία χρόνια της ΕΣΣΔ είχε τον τίτλο «Λαϊκό Μέτωπο», κι ήταν σημαντική δύναμη της αντεπανάστασης.

Εκτός Βουλής έμειναν: το κεντρώο «Δημοκρατικό κόμμα» με 5,05% του πρώην προέδρου του κοινοβουλίου Ντμίτριου Ντιάκοβα, (που στις προηγούμενες εκλογές είχε συγκεντρώσει 18%) και το δεξιό Κόμμα της αναγέννησης και συναίνεσης της Μολδαβίας (ΚΑΣΜ), του πρώην Προέδρου Μίρτσα Σνέγκουρ, με 5,72%.

Το γεγονός ότι μόλις 3 κόμματα πέρασαν το εκλογικό μέτρο του 6% βοήθησε το πρώτο σε ψήφους ΚΚΔΜ να κερδίσει μια ευρύτερη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, κι από 50-53 έδρες που αναμενόταν να κερδίσει, να καταφέρει να εξασφαλίσει τις 71 στις 101 έδρες του Μολδαβικού Κοινοβουλίου. Πρόκειται για μια πλειοψηφία ικανή τόσο για την ψήφιση οποιοδήποτε νόμου, αλλά και για την εκλογή του Προέδρου της χώρας, ακόμη και την αλλαγή του Συντάγματος.

Ως ένα πρώτο αποτέλεσμα είχαμε την εκλογή στις 4/4/2001 του Α` Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΔΜ Βλαντιμίρ Βορόνιν στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας της Μολδαβίας.

Πανωλεθρία σημείωσαν οι δυνάμεις που ήθελαν και «δούλευαν» τα τελευταία χρόνια την προσάρτηση της Μολδαβίας στη Ρουμανία. Οπως συμβαίνει συχνά και στο ποδόσφαιρο και τώρα την ήττα την πλήρωσε ο... «προπονητής», στην προκειμένη περίπτωση ο πρέσβης της Ρουμανίας, που άμεσα αντικαταστάθηκε. Οχι λιγότερο δυσάρεστες στιγμές μοιάζει να έζησε κι ο Αμερικανός πρέσβης, ο οποίος ανακλήθηκε για εικοσαήμερες... «διαβουλεύσεις».

Σημαντικό παράγοντα στην εκλογική νίκη αποτέλεσε η ίδια η ισχυροποίηση του ΚΚΔΜ. Σήμερα, οι κομματικές γραμμές του ΚΚΔΜ έχουν αρκετά αυξηθεί. Με βάση απόφαση του προηγούμενου συνεδρίου κάθε μέλος του Κόμματος έπρεπε να κάνει μια στρατολογία έως το επόμενο συνέδριο. Μετά τη νίκη στις εκλογές το ΚΚΔΜ σκέφτεται για κάποιο διάστημα από εδώ και στο εξής να περιορίσει τις στρατολογίες, ώστε να εμποδίσει να παρεισφρήσουν στο κόμμα καριερίστες.

Η εβδομαδιαία εφημερίδα του ΚΚΔΜ «Κομουνίστ» έχει 20.000 συνδρομητές, ενώ αρχίζει να εκδίδει και το θεωρητικό περιοδικό «Μισλ» («Σκέψη»). Στη χώρα υπάρχουν 600 «πολιτικά σχολεία» του κόμματος, τα οποία παρακολουθούν σχεδόν τα μισά μέλη του Κόμματος, καθώς και 1.500 οπαδοί.

Στο προηγούμενο διάστημα από το προηγούμενο συνέδριο (1997) το Κόμμα ανέπτυξε μια σειρά πρωτοβουλίες στο μαζικό κίνημα, που έδωσαν σημαντικούς καρπούς. Ετσι έχει συγκροτηθεί η «Οργάνωση Σοσιαλιστών Επιστημόνων», η «Ενωση Γυναικών σοσιαλιστικού προσανατολισμού», η «Ενωση βετεράνων της δουλιάς και του πολέμου», η «Ενωση Ανέργων», η «Ενωση Αξιωματικών». Σημαντική ήταν και η εξέλιξη της δημιουργίας της Συνομοσπονδίας «Αλληλεγγύη» στην οποία ενώθηκαν μια σειρά κλαδικές ομοσπονδίες (ελαφρά βιομηχανία, οικοδόμοι κ.ά.) που βγήκαν από τη σύνθεση της συναινετικής Συνομοσπονδίας των συνδικάτων.

Τέλος, σημαντική είναι και η προσπάθεια του Κόμματος για την ενίσχυση της Κομσομόλ, της νεολαιίστικης οργάνωσης, και των πιονέρων (5.000 παιδιά ηλικίας από 9-14 χρόνων).

Μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, η Μολδαβία αντιμετωπίζει έντονο πρόβλημα με τη γειτονική της Ρουμανία, στην οποία είναι έντονες οι απόψεις που θέλουν τη Μολδαβία είναι ένα ακόμη «ρουμανικό κράτος», το οποίο θα πρέπει να ενσωματωθεί στη «Μητέρα Ρουμανία».

Αποτέλεσμα της πολιτικής της «ρουμανοποίησης» της Μολδαβίας που ακολουθούνταν το 1991-'92 ήταν τα αιματηρά γεγονότα στις ανατολικές περιοχές της χώρας, πέρα από το Δνείστερο, που κατοικούνται κυρίως από «Ρωσόφωνους» (Ρώσους, Ουκρανούς, Λευκορώσους κλπ.). Από τότε αυτές οι περιοχές έχουν «αυτομολήσει», έχουν ιδρύσει τη «Δημοκρατία της Υπερδνειστερίας» κι αρνούνται να ενσωματωθούν και πάλι στη χώρα.

Αυτό είναι ένα από τα πρώτα σοβαρά προβλήματα που θα πρέπει να επιλύσει το ΚΚΔΜ. Δεν είναι τυχαίο ότι αμέσως μετά την ορκωμοσία του ο Β. Βορόνιν συναντήθηκε με τον «πρόεδρο» της αυτοανακηρυγμένης Δημοκρατίας της Υπερδνειστερίας».

Σοβαρή, όμως, είναι και η κοινωνικο-οικονομική κρίση που ταλανίζει τη χώρα και το λαό της. Μέσα σε διάστημα δέκα χρόνων το ΑΕΠ έχει μειωθεί κατά τα 2/3. Μάλιστα, η βιομηχανική παραγωγή έπεσε κατά 3 φορές, ενώ η αγροτική κατά 2 φορές. Χαρακτηριστικό ότι τα χρέη της Δημοκρατίας της Μολδαβίας είναι σήμερα ίσα με το 115% του ΑΕΠ της.

Τα πραγματικά εισοδήματα του πληθυσμού δεν μπορούν να φτάσουν ούτε το 25% αυτών που είχαν το 1990 επί ΕΣΣΔ. Η ανεργία φτάνει το 20%, ενώ σε μισό εκατομμύριο υπολογίζονται όσοι κάτοικοι έχουν εγκαταλείψει τη χώρα για μια καλύτερη τύχη.

Τα παραπάνω αποτελούν αποτέλεσμα της διάλυσης των αγροτικών συνεταιρισμών, της ιδιωτικοποίησης, της εφαρμογής των οδηγιών που έδινε το ΔΝΤ στις προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά και η προσπάθεια αποκοπής των σχέσεων με τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, κυρίως την Ουκρανία και τη Ρωσία.

Το Πρόγραμμα του ΚΚΔΜ (που εγκρίθηκε το 1997) προβλέπει δύο στάδια περάσματος στο σοσιαλισμό. Συγκεκριμένα αναφέρει:

«Στο πρώτο, γενικό - δημοκρατικό στάδιο οι κομμουνιστές σε συνεργασία με τις προοδευτικές δυνάμεις θα επιτύχουν την εξάλειψη των αρνητικών συνεπειών των μεταρρυθμίσεων, το σταμάτημα της ληστρικής ιδιωτικοποίησης της παλλαϊκής ιδιοκτησίας, την αποκατάσταση του οικονομικού και επιστημονικο - τεχνικού δυναμικού της χώρας, των προηγούμενα επιτευχθεισών κοινωνικών κατακτήσεων στην κατεύθυνση της καλυτέρευσης της υλικής ευημερίας και του πολιτιστικού επιπέδου του πληθυσμού.

Αποκαθίσταται η κοινωνική ιδιοκτησία στα βασικά μέσα παραγωγής ως θεμέλιο της οικονομίας, μεταξύ των άλλων και μέσω της αγοράς από το κράτος των μετοχών των ιδιωτικοποιημένων μετοχών. Ταυτόχρονα, ο ιδιωτικός τομέας επιτρέπεται, κυρίως στη σφαίρα της παραγωγής και της υλοποίησης των καταναλωτικών προϊόντων και υπηρεσιών.

Εξασφαλίζεται η ενεργητική συμβολή στις διαδικασίες ολοκλήρωσης στα πλαίσια της ΚΑΚ.

Αποκαθίσταται η εξουσία του λαού, η υπεράσπιση των βασικών κοινωνικο - οικονομικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Στο στάδιο αυτό, στην οικονομία διατηρείται η πολυμορφία των ειδών ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής.

Στο δεύτερο στάδιο της αναγέννησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας οι εργαζόμενοι όλο και περισσότερο συμμετέχουν στη διοίκηση του κράτους μέσω της άμεσης λαϊκής εξουσίας, και στη διαδικασία αυτή εντάσσονται όχι μόνο οι επαγγελματίες πολιτικοί, αλλά και οι εργάτες, οι αγρότες, η εργαζόμενη διανόηση, που εκφράζουν και μπορούν να υπερασπιστούν τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού και κράτους. Υλοποιείται το πέρασμα στην επικράτηση της σοσιαλιστικής μορφής ιδιοκτησίας, στα πλαίσια της πολυμορφίας των ειδών ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, όπως και ο προσανατολισμός της στην κατά το μάξιμουμ ικανοποίηση των αναγκών των εργαζομένων. Στο στάδιο αυτό καταργείται η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο».

Το γεγονός, βέβαια, ότι το ΚΚΔΜ κατέκτησε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία κυρίως εξαιτίας της κρίσης και της χρεοκοπίας των υπόλοιπων πολιτικών δυνάμεων, (Δεξιάς και κεντρώων), χωρίς να υπάρχει στη χώρα επαναστατική κατάσταση, καθώς επίσης και λόγω του συνεχιζόμενου δυσμενούς διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων, το οδηγεί στη σκέψη πως θα πρέπει να κάνει μικρά, προσεκτικά και καθόλου βιαστικά βήματα στην υλοποίηση των στόχων του.

Στην παραπάνω κατεύθυνση το ΚΚΔΜ έχει επεξεργαστεί μια «Στρατηγική κοινωνικο -οικονομικής ανάπτυξης της Δημοκρατίας της Μολδαβίας», κύριος στόχος της οποίας είναι η αναγέννηση της οικονομίας της χώρας. Βασικοί μοχλοί της: α) η ενίσχυση των ντόπιων παραγωγών (κρατικών, συνεταιριστικών και ιδιωτικών επιχειρήσεων), β) η σταδιακή δημιουργία ενός ισχυρού κρατικού τομέα της οικονομίας, που θα αφορά τους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, γ) η ανάπτυξη σε αμοιβαία βάση των σχέσεων με τις χώρες που συνορεύει (Ρουμανία, Ουκρανία), αλλά και με τη Ρωσία, από την οποία αγοράζει πρώτες ύλες και πουλάει σήμερα το 75% της συνολικής παραγωγής της.

Το γεγονός ότι η Μολδαβία δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, εκτιμάται ότι μειώνει σε μεγάλο βαθμό τις δυνατότητες αντίδρασης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Επίσης, θετικό θεωρείται το ότι και η Ρωσία, για δικούς της λόγους, κυρίως για ν' αντισταθεί στη «νέα περικύκλωση» που της γίνεται, ενδιαφέρεται να έχει απέναντί της κυβερνήσεις που επιθυμούν να αναπτύξουν τη συνεργασία μαζί της.

Πολιτική «χαμηλών τόνων» και «μικρών βημάτων» αναμένεται να ακολουθήσει το ΚΚΔΜ τουλάχιστον στο αμέσως επόμενο διάστημα. Την τακτική αυτή αναμένεται να επεξεργαστεί παραπέρα το 4ο (21ο) συνέδριο του Κόμματος, που θα διεξαχθεί στις 21 και 22 Απρίλη 2001 στο Κισινέου. Ως πρώτα δείγματα αυτής της πολιτικής είχαμε το διορισμό από τον Πρόεδρο Β. Βορόνιν του 37χρονου εξωκομματικού Βασίλι Τάρλεφ, στη θέση του πρωθυπουργού. Ταυτόχρονα, ο Β. Βορόνιν μίλησε σε κλειστή συγκέντρωση 2.000 μικρών και μεσαίων επιχειρηματιών, στην οποία προσπάθησε να καθησυχάσει τους φόβους τους και να τους πείσει πως και η δική τους θέση, όπως και των εργαζομένων της χώρας, θα πρέπει να είναι υπέρ της νέας κυβέρνησης και των μέτρων που θα πάρει.

Κι οι προσδοκίες των εργαζόμενων είναι πράγματι πολλές από τη νέα κυβέρνηση. Χαρακτηριστικό είναι πως όταν η αντιπροσωπεία του ΚΚΕ μπήκε στο 25θέσιο αεροπλάνο για να πετάξει για το Κισινέου, δεν ήταν λίγοι εκείνοι οι επιβάτες που αναγνωρίζοντας την Αλέκα Παπαρήγα ξέσπασαν σε χειροκροτήματα. Ηταν Μολδαβοί, κυρίως γυναίκες που δουλεύουν στη χώρα μας. Οπως φρόντισαν να εξηγήσουν: «Εμείς αγαπάμε τους κομμουνιστές. Περιμένουμε απ' αυτούς. Εκεί που πάτε για να δείτε τον Πρόεδρο, να του μεταφέρετε πως να κάνει κάτι, ώστε να μπορέσουμε κι εμείς να γυρίσουμε στην Πατρίδα...».

Οπως μας διαβεβαίωσε τόσο ο Πρόεδρος Β. Βορόνιν, όσο και οι άλλοι σύντροφοι από την ηγεσία του ΚΚΔΜ το «μήνυμα ελήφθη». «Το Κόμμα - μας είπαν - έχει αφήσει κάθε ευφορία από την εκλογική νίκη και δουλεύει για να δικαιώσει τις προσδοκίες των εργαζομένων». Γνωρίζουν, επίσης, πως τις εξελίξεις παρακολουθούν κι οι κομμουνιστές από πολλές γωνιές του πλανήτη. Δεν μπορεί, λοιπόν, παρά να έχουν την αμέριστη συμπαράστασή μας στο δύσκολο, μα ελπιδοφόρο έργο τους.