Εχει όμως ενδιαφέρον το σημερινό θέμα από τη σκοπιά κάλυψης των ευρωπαϊκών θεμάτων από τον Τύπο και ειδικά από τον περιφερειακό Τύπο. Μάλιστα, όχι μόνο στην κοινοποίηση των αποφάσεων, αλλά και των επιπτώσεων στη ζωή των λαών και του ελληνικού λαού.

Ας μου επιτραπεί να θέσω δύο ερωτήματα:

• Πώς αυτά τα χρόνια οι πολιτικές δυνάμεις που αποφάσιζαν, ψήφιζαν και υλοποιούσαν τις πολιτικές της ΕΕ, παρουσίαζαν και ενημέρωναν τους λαούς -και ειδικά οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα- για αυτές τις αποφάσεις;
• Κατά πόσο ο Τύπος και ειδικά ο περιφερειακός έδινε όλες τις απόψεις των πολιτικών δυνάμεων του τόπου και κατά πόσο έψαχνε και έδινε, πέρα από τα επίσημα ανακοινωθέντα, τις επιπτώσεις αυτών των πολιτικών αποφάσεων στη ζωή και τα δικαιώματα των εργαζομένων;

Ας μου επιτραπεί να εκφράσω και τη γνώμη μου.

Τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ, αλλά και τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, όπως ο ΣΥΝ, στα μεγάλα στρατηγικά ζητήματα είχαν ίδια άποψη, όπως στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, και η παρουσίαση ήταν σαν κάτι καλό για τους λαούς, χωρίς όμως να ενημερώνουν και να συζητούν για το περιεχόμενο. Αλλά και στα άλλα ζητήματα η παρουσίαση από τις ελληνικές κυβερνήσεις ήταν σαν επιτυχία για τους λαούς, ταυτίζοντας τα περισσότερα κέρδη και προνόμια του κεφαλαίου με τα συμφέροντα των εργαζομένων. Αυτά όμως δεν πάνε μαζί. Να πω μερικά παραδείγματα: Θα θυμάστε ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παρουσίαζε ως εθνικό στόχο την ένταξη στην ΟΝΕ και είχε συμμάχους σε αυτό τη ΝΔ και το ΣΥΝ. Αυτό κυριάρχησε σε όλο τον Τύπο προκειμένου να προσπαθήσουν να επιδράσουν στη συνείδηση των απλών ανθρώπων, ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος και άλλη διέξοδος. Ωστόσο, σήμερα, από την κοινή νομισματική πολιτική και το ευρώ, νιώθουν οι εργαζόμενοι, από την πείρα της ζωής τους, τις επιπτώσεις και εκφράζεται σε δημοσκοπήσεις ότι ακρίβυνε η ζωή. Εξάλλου, το Σύμφωνο Σταθερότητας, που αποτελεί τον πυρήνα της ΟΝΕ και μεταξύ των άλλων ελέγχει το χρέος και το έλλειμμα, αναδεικνύεται ότι αποτελεί ένα όπλο στα χέρια των κυβερνήσεων για συνεχή λιτότητα για τα λαϊκά στρώματα, για χαμηλούς μισθούς και συντάξεις, για επιπλέον φορολογήσεις κλπ. Ή ακόμα, το 2003 αποφασίστηκε η αναθεώρηση της ΚΑΠ και παρουσιάστηκε από το ΠΑΣΟΚ ως επιτυχία, άσχετα αν σήμερα χύνει «μαύρο δάκρυ» για τα προβλήματα και τα αδιέξοδα της αγροτιάς. Συμφώνησε και η ΝΔ τότε και σήμερα με συνέπεια και ευλάβεια υλοποιεί αυτή την αντιαγροτική πολιτική, που ξεκληρίζει τους μικρομεσαίους αγρότες. Ηξεραν καλά τις επιπτώσεις, γιατί ο στόχος της ΕΕ είναι η συγκέντρωση της γης και παραγωγής σε λίγα χέρια, τους αγρότες - επιχειρηματίες, όμως το παρουσίαζαν και το παρουσιάζουν ως μονόδρομο και αυτό κυριαρχεί και στον Τύπο. Μήπως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ (ΕΟΚ) το 1981, τότε που υπήρχε μόνο η Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ), προβλήθηκε ότι θα ωφελούσε κύρια τους αγρότες που θα... έτρωγαν με χρυσά κουτάλια; Τι τρώνε τώρα; Το ξεκλήρισμα και την απόγνωση...

Αλλά και στα πιο πρόσφατα, τη Συνταγματική Συνθήκη ή «ευρωσύνταγμα», η κυβέρνηση της ΝΔ αλλά και το ΠΑΣΟΚ το ψήφισαν και το παρουσιάζουν ως θετική εξέλιξη για τους λαούς, αποσιωπώντας ότι εδραιώνει ακόμη πιο πολύ τη δράση του κεφαλαίου σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, ότι στρατιωτικοποιεί ακόμα περισσότερο την ΕΕ και προωθεί την κατακρεούργηση των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων και ελευθεριών στο όνομα της τρομοκρατίας. Ο ελληνικός λαός δεν έμαθε για το περιεχόμενο του «ευρωσυντάγματος». Χρειάστηκε το ΟΧΙ του γαλλικού και ολλανδικού λαού για να αρχίσει να υποψιάζεται. Ομως και αυτοί οι λαοί γιατί το καταψήφισαν; Δεν ήταν μια έκφραση απόρριψης αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής που αποφασίζουν οι αρχηγοί των κρατών-μελών στα συμβούλια της ΕΕ και στη συνέχεια υλοποιούν στις χώρες τους; Ανεξάρτητα αν οι κυβερνήσεις ανήκουν στην παραδοσιακή δεξιά ή τη σοσιαλδημοκρατία ή την κεντροδεξιά ή κεντροαριστερά...

Με αυτή την έννοια θέλω να πω ότι για τα 50 χρόνια από τη Συνθήκη της Ρώμης, στις φιέστες και τα πανηγύρια που στήνονται έχουν κάθε λόγο να χαίρονται και να γιορτάζουν οι βιομήχανοι, τραπεζίτες, εφοπλιστές, επιχειρηματικά μεγαθήρια και κόμματα του ευρωμονόδρομου, όχι όμως και οι λαοί! 50 χρόνια μετά επιβεβαιώνεται ότι η Συνθήκη της Ρώμης ήταν μια συνειδητή, ταξική επιλογή των κυρίαρχων δυνάμεων και του δυτικοευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου. Οι εξελίξεις δικαιώνουν τις δυνάμεις που αγωνίστηκαν ενάντια στις επιλογές της και συνεχίζουν να παλεύουν ενάντια στην ΕΕ του κεφαλαίου και του πολέμου.

Σε ό,τι αφορά στην κάλυψη των ευρωπαϊκών θεμάτων από τον Τύπο. Ειδικότερα για τον πλουραλισμό του και πόσο συμβάλλει στο να ταΐζει αυταπάτες, όπως θέλει η κυρίαρχη τάξη, προκειμένου να ελέγχει συνειδήσεις για να διαιωνίζει το σύστημά της ή δίνει ενημέρωση και γνώση της αλήθειας, ώστε να αναπτύσσεται η σκέψη και η κρίση.

Την απάντηση τη δίνει το σε ποιανού τα χέρια βρίσκεται ο Τύπος, οπότε και χαράζει το στόχο που έχει.

Βέβαια, βρισκόμαστε σε μια εποχή πραγματικής έκρηξης όλων των μορφών των ΜΜΕ, έντυπων και ηλεκτρονικών, και της λεγόμενης πολυπληροφόρησης. Στη συντριπτική του πλειοψηφία ο Τύπος ελέγχεται από την κυρίαρχη τάξη και τα συμφέροντά της εξυπηρετεί. Ο πλουραλισμός που προβάλλει είναι οι αποχρώσεις των κομμάτων που τη στηρίζουν, ενώ η αντίθετη άποψη τσεκουρεύεται ή αποσιωπάται. Προστατεύει έτσι η αστική τάξη τα συμφέροντά της και διαιωνίζει την ιδεολογία της.

Στις 25 Μάρτη στο Βερολίνο, στη συνάντηση των 27 αρχηγών των κρατών-μελών για τα 50χρονα, προβλήθηκαν η δήλωση του Βερολίνου για τις κοινές αξίες, την ειρήνη (τσιμουδιά για τους πολέμους στα Βαλκάνια και τη Μ. Ανατολή), την ευημερία (προφανώς του κεφαλαίου και όχι των εργαζομένων), καθώς και τα χαμόγελα και οι αναμνηστικές φωτογραφίες των αρχηγών των κρατών-μελών, με επικεφαλής την κ. Μέρκελ. Ωστόσο υπήρχε και διαδήλωση την ίδια ώρα, με κύριο σύνθημα «ΟΧΙ στην Ευρώπη του κεφαλαίου»... Πόσο αυτό έγινε γνωστό; Σχεδόν καθόλου, γιατί οι αγώνες των εργαζομένων είναι για να αλλάξει η υπάρχουσα πραγματικότητα. Μήπως και όταν προβάλλεται μια αγωνιστική κινητοποίηση, τις περισσότερες φορές δεν ξοδεύεται ο μεγαλύτερος χώρος και χρόνος στον έντυπο και τηλεοπτικό Τύπο για την προβολή μικροεπεισοδίων, που ούτε οι συμμετέχοντες στην κινητοποίηση έχουν πάρει χαμπάρι; Συνεπώς, η «αντικειμενικότητα» και η «αδέσμευτη ενημέρωση» κατά τη γνώμη μας κρύβει υποκειμενική και δεσμευμένη ενημέρωση στα συμφέροντα της αστικής τάξης -και επιβουλεύεται τα συμφέροντα των εργαζομένων- παρουσιάζοντάς τα ως στόχο του λαού ή σαν εθνικό στόχο...

Πιο ειδικά όμως για τον περιφερειακό Τύπο, δεν ήταν ίδια η κατάσταση. Δεν ήταν στην ιδιοκτησία των μεγάλων συμφερόντων και γι' αυτό η προβολή ευρωπαϊκών θεμάτων και των επιπτώσεων στη ζωή του λαού μας και κυρίως στη μικρομεσαία αγροτιά αναφέρονταν ως ένα βαθμό. Υπήρχε χώρος για τα προβλήματα και για τις αντίθετες απόψεις. Εξάλλου, ο περιφερειακός Τύπος είναι πιο κοντά στον κόσμο. Ομως τα τελευταία χρόνια υπάρχει έντονη η τάση συγκέντρωσης και εξαγοράς του Τύπου της περιφέρειας, ειδικά εκείνου με μεγάλη κυκλοφορία, από τα πανελλαδικά ΜΜΕ, που σημαίνει και άλλο προσανατολισμό και ήδη αρχίζει να φαίνεται.

Εμείς, στην πάλη μας για δημοκρατικά δικαιώματα και λαϊκές ελευθερίες, για εργατικό και κοινωνικό έλεγχο, θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας ενάντια στη δικτατορία της πληροφόρησης από τα κρατικά και ιδιωτικά «Μέσα ενημέρωσης» που είναι στην υπηρεσία ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων, αυτά που αποκαλούμε διαπλεκόμενα συμφέροντα.

Οι εκδηλώσεις και φιέστες για τα 50χρονα θα συνεχιστούν, όμως ταυτόχρονα οι κυβερνήσεις και οι δυνάμεις υπέρ της ΕΕ εκφράζουν και την ανησυχία τους για την πορεία και το μέλλον της. Ευχαριστημένοι είναι για τα κέρδη και προνόμια που απόλαυσαν, ανήσυχοι όμως για το μέλλον. Αυτή την ανησυχία ζητάμε από τους λαούς και τη μαχόμενη δημοσιογραφία να την αξιοποιήσουν και να τη μετατρέψουν σε ένα μέλλον των λαών, που θα είναι σε αντίθεση και ρήξη με την ΕΕ. Εμείς από την πλευρά μας υποσχόμαστε ότι θα συνεχίσουμε τη δράση για λαϊκή ενότητα και συσπείρωση σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, ώστε ένα πανευρωπαϊκό ενωτικό αγωνιστικό κίνημα να βάλει φραγμούς στην πορεία της ΕΕ του κεφαλαίου και πάντα θα διεκδικούμε από τον Τύπο, περιφερειακό και πανελλαδικό, έντυπο και ηλεκτρονικό, να δίνει όλη την αλήθεια!

• Το κείμενο είναι παρέμβαση της Διαμάντως Μανωλάκου σε σεμινάριο της ΕΣΗΕΜΘ και του γραφείου του Ευρωκοινοβουλίου στην Ελλάδα, που έγινε στις 20 Απρίλη 2007, με θέμα: «Πενήντα χρόνια από την υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης - Η κάλυψη των ευρωπαϊκών θεμάτων από τον περιφερειακό Τύπο - Η ευρωπαϊκή και η ελληνική εμπειρία».