Συμπληρώθηκαν φέτος τριάντα τρία χρόνια από όταν επιβλήθηκε στην Ελλάδα η δικτατορία της στρατιωτικοφασιστικής χούντας με την εντολή και τη βοήθεια των Αμερικανών και του «ελληνικού κατεστημένου» - οικονομικού, πολιτικού, πολιτιστικού και στρατιωτικού. Ενα καθεστώς που διατηρήθηκε στην εξουσία εφτά ολόκληρα χρόνια, επέφερε σοβαρές καταστροφές στη χώρα και προξένησε «πληγές» που αιμορραγούν ακόμα, και ίσως δεν επουλωθούν ποτέ, παρά μόνο με ακρωτηριασμούς επώδυνους του εθνικού μας κορμού.

• Εχουν διατυπωθεί πολλές απόψεις, τα πρόσφατα χρόνια, για τα αίτια και τους λόγους της επιβολής της δικτατορίας της 21ης Απρίλη 1967. Οι περισσότερες από αυτές συμβαίνει να έχουν ένα κοινό σημείο αναφοράς και έναν κοινό στόχο. Τη διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας και τον αποπροσανατολισμό του ελληνικού λαού.
• Οπωσδήποτε όμως η δικτατορία ήταν «έκφραση και προϊόν της πάλης των τάξεων στην Ελλάδα» και πιο συγκεκριμένα της μεγαλοαστικής τάξης, που επιβλήθηκε φυσικά με τη βοήθεια των αμερικανικών υπηρεσιών και σε συνάρτηση με τα συμφέροντα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (στρατιωτικά, πολιτικά και οικονομικά) στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, τα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή. Και φυσικά η απόφαση εκτελέστηκε από μια ομάδα στρατοκρατών, που συνδέονταν και κατευθύνονταν από το αμερικανικό πεντάγωνο, τη CIA, το ΝΑΤΟ, το Παλάτι και τη φιλοδικτατορική Δεξιά, δυνάμεις από τις οποίες υποστηρίχτηκαν άμεσα στο «έργο» τους.
• Επίσης μια σοβαρή ευθύνη για τη διευκόλυνση της επιβολής της δικτατορίας βαρύνει και τους λεγόμενους αποστάτες της Ενωσης Κέντρου και όχι μόνο. Από το 1964, οπόταν ηττήθηκε η αμαρτωλή Δεξιά, η Ενωση Κέντρου με μια σειρά βαριές παραλείψεις της και αντιδημοκρατικές πράξεις της, συνειδητά ή όχι βοήθησε στο να ανοιχτεί η κερκόπορτα για τη δικτατορία. Θα αναφέρουμε ενδεικτικά μόνο τη διατήρηση της αντικομμουνιστικής νομοθεσίας και του καθεστώτος των εκτάκτων μέτρων, την άρνηση εξουδετέρωσης των αντιδραστικών δυνάμεων και ξένων πρακτόρων στο στρατό και γενικά στον κρατικό μηχανισμό, αλλά και την υπονόμευση των προσπαθειών των λαϊκών δυνάμεων για εκδημοκρατισμό της χώρας και οργάνωση της αντιμετώπισης των αντιδημοκρατικών εκτροπών, που από όλα τα σημεία φαινότανε ότι προετοιμάζονταν.

Ο Ελληνοκαναδός πανεπιστημιακός και ιστορικός Λευτέρης Σταυριανός σε μια ανάλυσή του για την ελληνική μεταπολεμική τραγωδία γράφει: «Οι Ελληνες επηρεάζονται πιο πολύ από τους περισσότερους λαούς γιατί είναι πιο ευάλωτοι. Η χώρα μας είναι μικρή και σε στρατηγική θέση. Ετσι, για αιώνες οι μεγάλες δυνάμεις δεν την έβλεπαν σαν εστία του ελληνικού λαού, αλλά σαν "προσοδοφόρο ακίνητο", όπως την περιέγραψε πρόσφατα Αμερικανός στρατιωτικός. Αυτό το "ακίνητο" έχει αγοραστεί και πουληθεί πολλές φορές κατά τα 150 τελευταία χρόνια. Εχει αγοραστεί από ξένους που χρησιμοποίησαν την Ελλάδα σαν πιόνι τους στη διεθνή σκακιέρα. Εχει πουληθεί από Ελληνες που συνήθως μασκαρεύονταν σε εθνικιστές, αλλά που περισσότερο ενδιαφέρονταν για τη διατήρηση της Αρχής στην Αθήνα και το άνοιγμα λογαριασμών σε ελβετικές τράπεζες, παρά για την προώθηση των συμφερόντων της πατρίδας τους. Σ' όλη αυτήν την αγοραπωλησία ο ελληνικός λαός πληρώνει πάντα το τίμημα. Και το τίμημα είναι πάντα η εκμετάλλευση από τα ξένα συμφέροντα και τα ανδρείκελά τους στην Αθήνα, στηριγμένα στις λόγχες και στο χρυσάφι των ξένων, που κατά καιρούς έχει εμφανιστεί σαν στερλίνα, σαν φράγκο, σαν μάρκο και σαν δολάριο...».

Ρίχνοντας γρήγορες - έστω - ματιές στη νεότερη ιστορία μας, θα οδηγηθούμε σε διαπιστώσεις οι οποίες θα μας προσφέρουν εξηγήσεις σε όλα τα φαινόμενα της πρόσφατης, ακόμα και σύγχρονης τραγωδίας μας, την οποία επιχειρούν να καλύψουν με χρυσίζουσες επινικελώσεις οι αρχιτέκτονές της και οι παραγιοί τους. Ζούμε σε μια εξαιρετικά κρίσιμη κι ενδιαφέρουσα εποχή, όπου τα πάντα αλλάζουν, τα πάντα ανατρέπονται με ρυθμούς που ξεφεύγουν εύκολα και άνετα τον έλεγχό μας, μέσα στην οποία οι λαοί βιώνουν κάτω από νέες συνθήκες, μάχονται για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη, άλλοι κερδίζουν σοβαρές νίκες και άλλοι υφίστανται καταστροφικές ήττες. Ο ελληνικός λαός σημείωσε πράγματι μια μεγάλη και ιστορική νίκη, όταν κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής οργάνωσε το αντιστασιακό του κίνημα πιο αποτελεσματικά από οποιονδήποτε άλλο λαό στην Ευρώπη. «Σε πείσμα όλης της μεταπολεμικής πλύσης εγκεφάλου, παραμένει γεγονός πως το ΕΑΜ είναι το μεγαλύτερο έπος της νεότερης ελληνικής ιστορίας». Που έφερε στα βουνά της ελεύθερης Ελλάδας τη Λαοκρατία και μαζί της όνειρα για μια καινούρια πατρίδα που θα ήταν απαλλαγμένη από τις αδικίες της παλιάς. Αλλά το όνειρο δεν εκπληρώθηκε. «... Την ένδοξη Αντίσταση ακολούθησε η επέμβαση της Δύσης - του Τσόρτσιλ πρώτα, και μετά του Τρούμαν. Ετσι στην Αθήνα τα καθεστώτα των ανδρεικέλων, που στηρίζονταν στους Γερμανούς και τους Ιταλούς, τα διαδέχτηκαν νέα καθεστώτα ανδρεικέλων που τα στήριζαν οι Αγγλοι και οι Αμερικανοί...».

Η συνθήκη συγκρότησης του νέου ελληνικού κράτους στα 1829 προέβλεπε τρεις ξένες «προστάτιδες δυνάμεις» (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) που καθόρισαν το μέγεθος του κράτους, προδιέγραφαν τη μορφή κυβέρνησής του και διατήρησαν το δικαίωμα να επεμβαίνουν για να διατηρήσουν την τάξη. Οι «προστάτιδες», όπως ήταν επόμενο, άσκησαν πολλές φορές το δικαίωμα της επέμβασης από το 1829.

• Το 1862 έδιωξαν τον Οθωνα γιατί ήθελε να ελευθερώσει τις ελληνικές επαρχίες που παρέμεναν υπό τουρκική κυριαρχία.
• Κατόπιν διάλεξαν το διάδοχο του Οθωνα από το παζάρι των άεργων Γερμανών πριγκίπων.
• Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου η Αγγλία και η Γαλλία κατέλαβαν τον Πειραιά για να υποχρεώσουν την Ελλάδα να μπει στον πόλεμο στο πλευρό τους.
• Κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ο Τσόρτσιλ έστειλε στρατό εισβολής στην Ελλάδα και διέταξε το στρατηγό Σκόμπι στην Αθήνα «... να μη διστάσει να ενεργήσει σαν να βρισκόταν σε κατεχόμενη πόλη».
• Και όταν οι Αγγλοι δεν άντεχαν πια να στηρίζουν τις κυβερνήσεις των ανδρεικέλων τους, μπήκαν οι Αμερικανοί, πρώτα με το «Δόγμα Τρούμαν» και κατόπιν με το «Πραξικόπημα Παπαδόπουλου» στις 21 Απρίλη 1967.

Οι Αμερικανοί δικαιολόγησαν την επέμβασή τους στην Ελλάδα με το «Δόγμα Τρούμαν» σαν επιχείρηση διάσωσης της Δημοκρατίας - αν και με την τρομοκρατία της Δεξιάς δεν είχε μείνει καθόλου Δημοκρατία για να σωθεί...

Ενας Αμερικανός στρατιωτικός στάθηκε πιο τίμιος, εξηγώντας την «υποστήριξη» της κυβέρνησής του προς τον Γ. Παπαδόπουλο. «Ο Παπαδόπουλος ελέγχει το πιο χρήσιμο ακίνητο της γύρω περιοχής, ιδιόκτητη ακτή στη Μεσόγειο και τελευταία στάση των αεροπλάνων μας πριν από το Πακιστάν. Ο Γιώργος ίσως να μην είναι πολύ χαριτωμένος, αλλά τον εμπιστευόμαστε - τουλάχιστον πρέπει να τον εμπιστευόμαστε». Ενας Αμερικανός στρατηγός των δύο αστέρων εκφράστηκε ακόμα θετικότερα για τον Παπαδόπουλο και το καθεστώς του. «Είναι η καλύτερη διαλο-κυβέρνηση από τον καιρό του Περικλή» (OBSERVER, Λονδίνο 1 Ιουλίου 1973).

Στις 2 Αυγούστου 1974 οι «New York Times» αποκάλυψαν πως ο Παπαδόπουλος ήτανε έμμισθος πράκτορας της CIA από το 1952 και πως ο διάδοχός του Δ. Ιωαννίδης είχε κι αυτός στενούς δεσμούς μ' αυτή την υπηρεσία (τη CIA).

Αλήθεια, τι τραγική ειρωνεία... γιατί μια χώρα, και εν προκειμένω η Ελλάδα που έχει στο ενεργητικό της τόσο ηρωική αντίσταση ενάντια στον Αξονα, κατέληξε να γίνει η πρώτη μεταπολεμική ευρωπαϊκή δικτατορία με επικεφαλής τον Γ. Παπαδόπουλο, συνεργάτη των ναζί, ο οποίος μια και διέθετε τέτοιες ακαταμάχητες συστάσεις, κλήθηκε, μετά τον πόλεμο, στις ΗΠΑ για να εκπαιδευτεί στις μυστικές υπηρεσίες. Ο ανταποκριτής του Λονδρέζικου «Observer» αναφέρει (1 Ιούλη 1973) πως στο αρχηγείο του «U.S. Military aid Assistance group» στην Αθήνα ο Παπαδόπουλος είναι γνωστός σαν «ο πρώτος πράκτορας της CIA που έγινε πρωθυπουργός ευρωπαϊκής χώρας...».