Οι Ελληνες εργαζόμενοι, όπως και οι εργαζόμενοι των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, παλεύουν καθημερινά ενάντια στην ουσία της αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ και των κυβερνήσεων των κρατών - μελών της

Η ελληνική «δημοσιονομική απογραφή», όμως, ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων και στην ΕΕ. Κάτι, που δεν είχε γίνει στην περίπτωση της Πορτογαλίας, όταν και αυτή είχε προχωρήσει σε νέα απογραφή όταν την πρωθυπουργία ανέλαβε ο κ. Μπαρόσο, ο προτεινόμενος σήμερα για πρόεδρος της νέας Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Και αυτό δεν έγινε, επειδή η Επιτροπή δε γνώριζε την αλήθεια. Κουτόφραγκοι δεν υπάρχουν. Ολοι γνώριζαν τα πάντα, όπως γνώριζαν και γνωρίζουν τις ανάλογες περιπτώσεις άλλων χωρών - μελών. Η θύελλα των αντιδράσεων προέκυψε γιατί η περίπτωση της Ελλάδας εξυπηρετεί στη σημερινή συγκυρία και μία σειρά άλλους στόχους. Γιατί δεν αμφισβητούνται μόνο τα ελληνικά στοιχεία. Αμφισβητείται κυρίως η αξιοπιστία της ίδιας της Γιούροστατ (Eurostat). Με την ανάδειξη σε κοινοτικό πρόβλημα της ελληνικής απογραφής επιδιώκεται η ενίσχυση των μηχανισμών ελέγχου των εθνικών λογιστικών από την ΕΕ και ο εξοπλισμός της Επιτροπής και των υπηρεσιών της με νέες λειτουργικές, ελεγκτικές και νομικές αρμοδιότητες. Κάτι τέτοιο δεν ανταποκρίνεται στην τόσο διαφημιζόμενη «διαφάνεια», αλλά στις προσπάθειες του μεγάλου κεφαλαίου για ακόμα μεγαλύτερη διείσδυση στα δημόσια οικονομικά, στις απαιτήσεις της ΕΕ για μεγαλύτερη «συνέπεια» από τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών στην άσκηση της συμφωνημένης - στα πλαίσια των Γενικών Προσανατολισμών - Οικονομικής Πολιτικής και στη στήριξη του ενιαίου νομίσματος.

Ταυτόχρονα εξυπηρετούνται και πολιτικοί στόχοι. Η απαξίωση του κ. Πρόντι, απερχόμενου προέδρου της Επιτροπής και επικεφαλής σήμερα της αντιπολίτευσης στην Ιταλία, η αμφισβήτηση των αντίστοιχων στοιχείων της κυβέρνησης της Γερμανίας, ο εκφοβισμός των νέων κρατών - μελών της ΕΕ, και κυρίως αυτών που επιθυμούν να συμμετάσχουν στο ευρώ, για την πιθανότητα κυρώσεων και η ενίσχυση του προβληματικού πλέον Συμφώνου Σταθερότητας.

Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι οι τρεις παράγοντες που καλύπτουν το 90% περίπου των αναθεωρημένων δημοσιονομικών στοιχείων της Ελλάδας έχουν πολύ συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση, που αφορούν και άλλες, εκτός από την Ελλάδα, χώρες.

• Οι στρατιωτικές δαπάνες, για τις οποίες γίνεται μεγάλη συζήτηση σε όλη την ΕΕ και έχει προταθεί να εξαιρεθούν από το Σύμφωνο Σταθερότητας, για να προωθηθεί καλύτερα η στρατιωτικοποίηση του ιμπεριαλιστικού κέντρου. Σε αυτές οφείλεται το 35-70% της ετήσιας αναθεώρησης του ελληνικού ελλείμματος. Η μέθοδος καταγραφής τους (στην πληρωμή ή στην παραλαβή του υλικού) λίγη σημασία έχει, εφόσον καταγράφονται. Στην Ελλάδα παρουσιάζεται όμως το σπάνιο φαινόμενο είτε να γίνονται τεράστιες πληρωμές πριν από την παράδοση του στρατιωτικού υλικού ή αυτό το υλικό να μην παραδίδεται ποτέ.
• Τα πλεονάσματα των ασφαλιστικών ταμείων, για τα οποία υπάρχει μία απροκάλυπτη επίθεση της ΕΕ καλώντας στην αναμόρφωσή τους και τη δραστική μείωση των συντάξεων, με πρόσχημα τη γήρανση του πληθυσμού. Η αναθεώρηση των πλεονασμάτων προς τα κάτω έχει ιδιαίτερη σημασία για τη βιωσιμότητα των ελληνικών ταμείων και καθρεφτίζει τις κοινοτικές πιέσεις για να ανοίξει και πάλι το Ασφαλιστικό.
• Τα έσοδα ΦΠΑ, σε μία περίοδο που έχει ανοίξει το θέμα της φορολογίας στα πλαίσια της ενιαίας εσωτερικής αγοράς και υπάρχει μία σαφής τάση ενίσχυσης των έμμεσων φόρων (γνωστό αντιλαϊκό μέτρο) με ταυτόχρονη μείωση των άμεσων (μέτρο υπέρ του κεφαλαίου). Η αναθεώρηση των εσόδων αυτών προς τα κάτω προμηνύει μία δυσμενέστερη φορολογική πολιτική για τους εργαζόμενους.

Ετσι ή αλλιώς, πάντως, τόσο οι μεν, όσο και οι δε οικονομικοί δείκτες και στοιχεία δε δίνουν την πραγματική εικόνα της οικονομίας και πολύ περισσότερο δε δίνουν την κατάσταση ανέχειας των εργαζομένων. Είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα του μεγάλου κεφαλαίου. Οι Ελληνες εργαζόμενοι, όπως και οι εργαζόμενοι των άλλων ευρωπαϊκών χωρών παλεύουν καθημερινά ενάντια στην ουσία της αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ και των κυβερνήσεων των κρατών - μελών της. Δεν ξεγελιούνται από τεχνάσματα. Το απέδειξαν με τη μαζική τους συμμετοχή στο συλλαλητήριο του ΚΚΕ στην Αθήνα, με την κατάληψη των ναυπηγείων στην Ισπανία, με τις εκατοντάδες χιλιάδες που συμμετείχαν στις διαδηλώσεις στη Γερμανία και την Ολλανδία. Οι εργαζόμενοι γνωρίζουν ότι μόνο με τους αγώνες τους μπορούν να ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο.